| W Biblii napisano, że Chrystus zmarł w czasie Paschy, we czwartek |
|
| Written by Administrator |
| Monday, 30 May 2011 16:57 |
|
W Biblii napisano, że Chrystus zmarł w czasie Paschy, we czwartek.
Spis treści: Wstęp W Biblii NAPISANO, że Jezus zmarł we czwartek. O jakim święcie mówi werset Jn 12:12? Zaopatrzenie się w baranka paschalnego. Co należy rozumieć przez określenie „dzień Przygotowania”? Przygotowanie Paschy. - Czy Ostatnia Wieczerza była wieczerzą paschalną? Co znaczyło przygotowanie Paschy w Starym Przymierzu? - Pascha jest też dniem Przygotowania do sabatu (szabatu), do siedmiu dni Świąt Przaśników.- Co to jest biblijny kwas?- Baranek znikał z powierzchni ziemi w dniu Paschy, tak samo jak Chrystus - Pascha jako dzień Przygotowania do wyjścia z niewoli egipskiej – Podsumowanie. O której godzinie należało zabić baranka paschalnego? Co to jest „zmierzch”? Baranek ma być zjedzony tej samej nocy. Baranka spożywać będziecie pośpiesznie. Następnego dnia, po dniu pierwszej Paschy, Izraelici wyszli z niewoli egipskiej. Czy Ostatnia Wieczerza była Paschą? A jak elity Izraela spożywały Paschę? Znak Jonasza. Drugie proroctwo Jezusa, związane z Jego śmiercią i zmartwychwstaniem. Na czym polega różnica między proroctwem „trzech dni”, a znakiem Jonasza? Dwa sposoby liczenia przemijających dni. Baranek paschalny jako symbol Chrystusa. Czy Chrystus umarł w piątek? Znak w czasach Starego Przymierza. Czy Chrystus umarł we środę? Zwolennicy środy, w sposób niedopuszczalny, udowadniają swe nauki.- Dlaczego kobiety nie poszły do grobu w pierwszym możliwym terminie?- Czy Jezus zmartwychwstał „trzeciego dnia” (Łk 9:22). Chrystus zmartwychwstał w niedzielę. Co robili strażnicy grobu w niedzielę rano? - Trzęsienie ziemi. Czy Chrystus spożył Paschę? Pierwsza Pascha w Egipcie. Kalendarium wydarzeń. Wpływ hellenizmu na chrystianizm. Podsumowanie. Wykaz skrótów i oznaczeń
Wstęp Aby obchodzić święto Paschy zgodnie z nakazami Słowa Bożego, potrzebna jest Świątynia Jahwe w Jerozolimie, w której należało zabić baranka paschalnego (Pwt 16:5-6). Ponieważ budowla ta została zburzona przez Rzymian w 70 roku, nie ma możliwości, aby to wykonać zgodnie z biblijnym Prawem. Jeżeli dodamy do tego niezwykłą uciążliwość samego święta Paschy, obchodzonego według Prawa, to okazuje się, że wyznawcy judaizmu ustanowili własny ceremoniał obchodzenia świąt Paschy. Dostosowali go do panujących obecnie warunków, bo zgodnie z Biblią, w żaden sposób, nie da się obchodzić tego święta. Wpływy judaizmu spowodowały, że w chrześcijaństwie też wprowadzono liberalną interpretację święta Paschy, niezgodną z Biblią. W chrystianizmie (chrześcijaństwie) nie ma większego znaczenia to, w którym dniu tygodnia zmarł Chrystus i to, w jaki sposób obchodzono to święto. Pomimo tego, że w Biblii, w sposób pośredni podano, że Jezus zmarł we czwartek, prawie nikt nie chce tego przyjąć do wiadomości twierdząc, że to był piątek lub środa. Podobnie jest z innymi interpretacjami związanymi z Paschą. Dzieje się tak, ponieważ ludzie nie chcą stosować, ani nawet wiedzieć o tym, że istnieją zasady interpretacji Biblii, nazywane hermeneutyką biblijną. Żyjemy w strefie kultury greckiej, w której interpretacja tekstów religijnych jest dowolna tak, jak w mitach greckich. Słowo „mit” weszło do języka potocznego i oznacza zmyślone opowiadanie. Taka liberalna interpretacja tekstów biblijnych powoduje, że te same wersety biblijne posiadają przeróżną interpretację. To tworzy zamieszanie, w wyniku którego powstało tysiące ugrupowań chrześcijańskich, opartych na Biblii, a głoszących zasadniczo różne nauki. Podstawową nauką chrześcijańską, pierwszą nauką Chrystusa zapisaną w Biblii i powtórzoną trzy razy, to jedno słowo: „NAPISANO” (Mt 4:4-10). Oczywiście chodzi o to, co zostało napisane w Biblii. W udowadnianiu tego, że Jezus umarł we czwartek, będę posługiwał się głównie tą metodą, która jest podstawą hermeneutyki biblijnej.
W Biblii NAPISANO, że Jezus zmarł we czwartek. Nie jest napisane wprost, że Jezus zmarł we czwartek. Ale jest werset, na podstawie którego można sobie to wyliczyć. Zanim podam i omówię ten werset, chcę zaznaczyć, że Biblia przedstawia Mesjasza jako baranka ofiarnego, który zostanie złożony za grzechy ludzi w czasie święta Paschy. Jan Chrzciciel świadczy o tym, że to Jezus jest tym, zapowiedzianym, w księgach Starego Przymierza (Testamentu), Mesjaszem. Mówi: Jn 1:29 „… Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata.”(BT) A tak zapowiedziana jest ta niezwykła Pascha, w czasie której miał umrzeć Chrystus: Jn 12:1 „Na sześć dni przed Paschą Jezus przybył do Betanii, gdzie mieszkał Łazarz…” (BT) Dalszy tekst opisuje wydarzenia dnia następnego: Jn 12:12 „Nazajutrz wielki tłum, który przybył na święto, usłyszawszy, że Jezus przybywa do Jerozolimy”(BT) Tu się zatrzymajmy i odpowiedzmy sobie na pytanie:
O jakim święcie mówi werset Jn 12:12? Jeżeli poprzedni dzień był sześć dni przed Paschą, to ten będzie już tylko pięć dni przed Paschą. Co to było za święto? Może to być tylko i wyłącznie sabat (szabat), siódmy dzień tygodnia (Wj 20:8-11). Nie mogą to być pozostałe święta, opisane w Kpł 23. Nie może to być również święto nowiu, gdyż Pascha zawsze obchodzona była w czasie pełni Księżyca. Biblijny sabat (szabat) obchodzony był zawsze w naszą obecną sobotę. Ponieważ ten sabat (szabat) był pięć dni przed Paschą, to łatwo sobie obliczyć, że Pascha musiała być w nasz czwartek i właśnie w tym dniu umarł Chrystus! Tak więc wersety Jn 12:1i Jn 12:12 są biblijnym dowodem na to, że Pascha, w czasie której umarł Jezus miała miejsce we czwartek. Uwaga I: Kościół Katolicki, chcąc udowodnić, że Chrystus umarł w piątek, twierdzi, że święto, o którym mówi werset Jn 12:12, to niedziela palmowa. Wtedy Pascha wpadałaby rzeczywiście w piątek. Jednak Żydzi nigdy nie obchodzili „niedzieli palmowej”. Jest to święto typowo katolickie, ustanowione właśnie po to, aby udowodnić, że Pascha ta była w piątek. Uwaga II: Jest duża grupa chrześcijan, którzy twierdzą, że Pascha ta odbyła się w środę. Bronią tej nauki za wszelką cenę, pomimo tego, że nauka ta prowadzi do licznych sprzeczności i jest niezgodna z Jn 12:1 i Jn 12:12. Swoją naukę uzasadniają tak: werset Jn 12:12 rzeczywiście mówi o święcie sabatu (szabatu), jednak działo się to nie 5 dni przed Paschą, jak to wynika z Jn 12:1 i Jn 12:12, ale 4 dni przed Paschą. A 4 dni przed Paschą jest 10-ty dzień pierwszego miesiąca i jest to czas kiedy każdy powinien zaopatrzyć się w baranka paschalnego (Wj 12:3). Dlatego lud, który wiwatował na cześć Jezusa, właśnie w ten sposób wybrał sobie baranka paschalnego. A jeżeli to była sobota, to 14-ty dzień pierwszego miesiąca, czyli Pascha, wypada w środę. Jednak gdy przeczytamy kontekst Jn 12:13-15, to okazuje się, że tłum witał Jezusa jako króla Izraelskiego, a nie jako baranka paschalnego. To wykorzystał później Poncjusz Piłat i na krzyżu kazał umieścić napis w trzech językach: król żydowski.
Zaopatrzenie się w baranka paschalnego. Ciekawe są wnioski wynikające z wyżej wymienionego pobytu Jezusa w Jerozolimie. Następny dzień, po święcie z Jn 12:12, był niedzielą, pierwszym dniem tygodnia, normalnym dniem pracy. Jest to jednocześnie cztery dni przed Paschą, a więc dziesiąty dzień, pierwszego miesiąca. W tym dniu należało zaopatrzyć się w baranka paschalnego: Wj 12:3 „Powiedzcie całemu zgromadzeniu Izraela tak: Dziesiątego dnia tego miesiąca niech się każdy postara o baranka dla rodziny, o baranka dla domu.”(BT) Wj 12:6 „Będziecie go strzec aż do czternastego dnia tego miesiąca, a wtedy zabije go całe zgromadzenie Izraela o zmierzchu.”(BT) Chociaż ewangelie nic nie piszą o tym, to jednak oczywistym jest, że Jezus, jako wzór do naśladowania, musiał zachowywać prawo Starego Przymierza, które w tym czasie obowiązywało i zaopatrzył się w baranka paschalnego, który towarzyszył mu do dnia Paschy. W Jerozolimie było najłatwiej kupić takiego baranka. Później, to przygotowanie tego baranka miał na myśli Jezus, gdy mówił do swoich uczniów: Łk 22:8 „Jezus posłał Piotra i Jana z poleceniem: Idźcie i przygotujcie nam Paschę, byśmy mogli ją spożyć.”(BT) Podobnie Mt 26:17, Mr 12:12. Przygotowanie Paschy, głównie polegało na przygotowaniu baranka paschalnego do spożycia.
Co należy rozumieć przez określenie „dzień Przygotowania”? Przygotowanie Paschy. Pascha, dzień w którym zmarł Jezus, nazywana jest również „dniem Przygotowania Paschy” : Jn 19:14 „Był to dzień Przygotowania Paschy…” (BT) Podobnie werset Jn 19:42 „Tam to więc, ze względu na żydowski dzień Przygotowania, złożono Jezusa, bo grób znajdował się w pobliżu.”(BT) Zauważmy, że „Pascha” jest dokładnie w tym samym czasem co „Przygotowanie Paschy”. Inni ewangeliści piszą również o przygotowaniu Paschy: Mt 26:17-19 „…zapytali Go: Gdzie chcesz, żebyśmy Ci przygotowali Paschę do spożycia? …Uczniowie uczynili tak, jak im polecił Jezus, i przygotowali Paschę.”(BT) Podobnie Mr 14:12 i Łk 22:9.
Czy Ostatnia Wieczerza była wieczerzą paschalną? Zauważmy, że Pascha została przygotowana, a zaraz potem odbyła się wieczerza. To musiała być wieczerza paschalna. Podkreślam to, bo powstała nauka, że Jezus, przed swoją śmiercią, wprawdzie kazał przygotować Paschę, Pascha została przygotowana, ale wieczerza, którą spożyli nie była Paschą, bo nie ma żadnej wzmianki o baranku paschalnym. Ale tak samo nie ma wzmianki o tym, że Jezus i uczniowie zaopatrzyli się w baranka (Wj 12:3). Jezus powinien być wzorem do naśladowania dla każdego chrześcijanina. Jest jedynym człowiekiem, który nie popełnił grzechu (1Ptr 2:22). Jeżeli ktoś twierdzi, że Jezus nie zaopatrzył się w baranka tak, jak to nakazuje Prawo Boże (Wj 12:3), to jednocześnie twierdzi, że Chrystus nie zachował Prawa Bożego, nie może być jedynym człowiekiem, który grzechu nie popełnił (1Ptr 2:22), ale również nie mógł być niewinną ofiarą za grzechy wszystkich ludzi. Tym samym podważa, fundamentalną dla każdego chrześcijanina naukę, że jest „Barankiem Bożym, który gładzi grzechy świata” Jn 1:29. W słowach „przygotowali Paschę” (Mt 26:19), zawarta jest również informacja, której bezpośrednio nie podał żaden ewangelista: baranek musiał być zakupiony 10-go nisan (Wj 12:3), zabity „o zmierzchu 14-go nisan” (Wj 12:6), upieczony w ogniu i podany z chlebem niekwaszonym i gorzkimi ziołami (Wj 12:8). Ewangeliści nie rozpisują się o baranku paschalnym, przygotowanym według zasad Starego Przymierza, które przestały obowiązywać w Nowym Przymierzu, od momentu zmartwychwstania, bo Jezus stał się prawdziwym Barankiem Paschalnym, który naprawdę gładzi grzechy świata (Jn 1:29). Są to fundamenty chrystianizmu. Baranek Starego Przymierza tylko zapowiadał Chrystusa i Jego dzieło.
Co znaczyło przygotowanie Paschy w Starym Przymierzu? Czynnością wstępną było zakupienia baranka, cztery dni przed Paschą, to jest 10-go nisan (WJ 12:3). Ten baranek przebywał z uczniami cały czas i tworzyła się więź między barankiem, a uczniami. To było podobnie, jak z Chrystusem. Przebywał on i nauczał, prawdopodobnie, niecałe cztery lata pośród Izraelitów. Obecnie mamy inny moment zmiany daty, niż ten opisany w Biblii. W Biblii nowy dzień zaczyna się zaraz po zachodzie słońca, czyli wieczorem lub o zmierzchu, a nie o północy jak dzisiaj. Dlatego zaraz po zachodzie słońca, rozpoczynał się nowy dzień, Pascha (Kpł 23:5), należało zabić baranka i to w Świątyni Jahwe, w Jerozolimie, bo tak nakazywało Prawo Boże (Pwt 16:5-6). Dlatego każdy Izraelita musiał przyjechać na Paschę do Jerozolimy (Pwt 16:16). Gdy tylko słońce zaszło i rozpoczęła się Pascha, wszyscy chcieli jak najszybciej zabić baranka. Tworzyły się kolejki, w których trzeba było długo czekać. Dlatego każdy z ulgą przyjmował moment, w którym był obsłużony w Świątyni, przez zabicie baranka, pomimo tego, że wytworzyła się czterodniowa więź między barankiem i jego właścicielem, co może symbolizować prawie czteroletnią pracę Jezusa wśród Izraelitów. Następnie trzeba było baranka oskórować, a potem wiele godzin piec na otwartym ogniu. Równolegle trzeba było zorganizować chleb przaśny i gorzkie zioła (Wj 12:8) i miejsce, gdzie można spożyć upieczonego baranka. Było dużo zachodu, aby to wszystko przygotować, a zabicie baranka wywoływało emocje. To była ciężka i wyczerpująca praca. Nic dziwnego, że po wieczerzy uczniowie pozasypiali zmęczeni i zostawili Jezusa samego. Dlatego Pascha była świętem, ale nie sabatem (szabatem). W tym dniu wolno było pracować. Biblijnym dowodem na to, że w czasie Paschy można było pracować, jest Szymon z Cyreny, który wracał z pola (Mr 15:21). Uwaga: nie wszystkim podobał się biblijny przebieg Paschy, który był uciążliwy i nie do przyjęcia, szczególnie dla elit Izraela, ale o tym w dalszej części.
Pascha jest też dniem Przygotowania do sabatu (szabatu), do siedmiu dni Świąt Przaśników. Pascha była nie tylko dniem przygotowania Paschy, ale również dniem przygotowania się do sabatu (szabatu), ostatnim momentem do wykonania niezbędnych prac, których następnego dnia, w czasie sabatu (szabatu), nie wolno było wykonywać: Mr 15:42 „Pod wieczór już, ponieważ było Przygotowanie, czyli dzień przed szabatem”(BT) Ten szabat był pierwszym dniem Święta Przaśników i na ten dzień, należało usunąć wszelki kwas z całego domostwa: Pwt 16:4 „Nie zobaczy się u ciebie kwasu, w całej twej posiadłości, przez siedem dni. Z mięsa, które złożysz na ofiarę wieczorem dnia poprzedniego, niczego przez noc nie zostawisz do rana.”(BT) Resztki baranka paschalnego musiały być spalone (Wj 12:10) w dniu Przygotowania, bo w następnym dniu stawały się kwasem, po prostu psuły się i zmieniały swój smak. Spożywanie takiego mięsa, oprócz tego, że mogło zaszkodzić, było karane: Wj 12:19 „Przez siedem dni nie znajdzie się w domach waszych żaden kwas, bo kto by spożył coś kwaszonego, winien być wyłączony ze zgromadzenia Izraela, tak przybysz, jak i urodzony w kraju.” (BT) Tak surowe przepisy podyktowane są tym, że baranek paschalny symbolizował Chrystusa, który ratował ludziom życie. Ten baranek nie mógł szkodzić ludziom. Oba te święta tak zostały przedstawione: Kpł 23:5-7 „W pierwszym miesiącu, czternastego dnia miesiąca, o zmierzchu, jest Pascha dla Jahwe. A piętnastego dnia tego miesiąca jest Święto Przaśników dla Jahwe… Pierwszego dnia będzie dla was zwołanie święte: nie będziecie wykonywać żadnej pracy…” (BT II) Pascha była wstępem do Świąt Przaśników, które rozpoczynały się sabatem (szabatem) następnego dnia, czyli 15-go nisan: Mr 15:42 „Pod wieczór już, ponieważ było Przygotowanie, czyli dzień przed szabatem,”(BT) Już w czasie Paschy można było jeść tylko przaśny chleb (Wj 12:8).
Co to jest biblijny kwas? Ma to praktyczne znaczenie. W tamtym klimacie mięso szybko się psuło i w następnym dniu mogło ludziom zaszkodzić, a przecież symbolizowało ofiarę Chrystusa. Na drugi dzień zmieniało swój smak, czyli „skwasiło się”, stawało się biblijnym kwasem. Najlepszym takim przykładem, występującym w Polsce do dnia dzisiejszego, jest kwaśne mleko. Ale również zupa może się skwasić i jest wtedy niejadalna. Są pozytywne przypadki zakwaszania jakiegoś jedzenia, na przykład ciasto, z którego wypieka się chleb, również wspomniane kwaśne mleko. To zmysł smaku decyduje o tym, że jakiś pokarm, sam od siebie, bez dodawania czegokolwiek do niego, zmieniał smak i stawał się biblijnym kwasem.
Baranek paschalny znikał z powierzchni ziemi w dniu Paschy, tak samo jak Chrystus. Baranek musiał całkowicie zniknąć w tym samym dniu, w którym został zabity, to znaczy w dniu święta Paschy, 14-go nisan w dniu Przygotowania. Kto tego nie zrobił wcześniej, spalił resztki baranka przed zachodem słońca, to znaczy zanim rozpoczął się następny dzień. Dokładnie to samo stało się z Jezusem.(Łk 23:50-53) Został złożony w grobie, zanim nastąpił nowy dzień.
Pascha jako dzień Przygotowania do wyjścia z niewoli egipskiej. Pierwsza Pascha była dniem, w którym nastąpiła ostatnia plaga egipska, a Izraelici dowiedzieli się, że krew baranka paschalnego uchroni ich od tej plagi: Wj 12:12-13 „Tej nocy przejdę przez Egipt, zabiję wszystko pierworodne w ziemi egipskiej …Krew będzie wam służyła do oznaczenia domów, w których będziecie przebywać…” (BT), a w następnym dniu mają opuścić Egipt, wyjść z niewoli egipskiej: Wj 12:31 „I jeszcze w nocy kazał faraon wezwać Mojżesza i Aarona, i powiedział: "Wstańcie, wyruszajcie z pośrodka mojego ludu, tak wy, jak i synowie Izraela!...”(BT). Izraelici musieli przygotować się do wyjścia. Przygotowali ciasto, zanim się zakwasiło (Wj 12:34), cały swój dobytek (Wj 12:32), wypożyczyli od Egipcjan złoto, srebro i szaty (Wj12:35). „Nie zdołali przygotować zapasów na drogę”(Wj 12:39). Trzeba było się śpieszyć, gdyż całe przygotowania do wyjścia, należało zrobić w dniu Paschy, po zabiciu, upieczeniu, zjedzeniu i spaleniu resztek baranka: Wj 12:11 „…Biodra wasze będą przepasane, sandały na waszych nogach i laska w waszym ręku. Spożywać będziecie pośpiesznie, gdyż jest to Pascha na cześć Jahwe.”(BT II) Wyjście z niewoli egipskiej nastąpiło o tej samej godzinie, w której zabijano baranka paschalnego, ale następnego dnia, 15-go nisan: Pwt 16:6 „… złożysz ofiarę paschalną wieczorem o zachodzie słońca, w godzinie wyjścia swego z Egiptu.” (BT) Wyraźnie o tym mówi werset: Lb 33:3 „W pierwszym miesiącu wyruszyli z Ramses. Był to piętnasty dzień pierwszego miesiąca, nazajutrz po Święcie Paschy, gdy Izraelici wyszli z podniesioną ręką na oczach wszystkich Egipcjan.” (BT). Wyjście z niewoli egipskiej symbolizuje wyjście z niewoli grzechu (Jn 8:34), w czasach Nowego Przymierza, Pierwszy Dzień Przaśników, był uroczystym świętem, gdyż w tym dniu Jahwe wyprowadził zastępy Izraela, z ziemi egipskiej (Wj 12:17).
Podsumowanie Pascha jednocześnie była potrójnym Przygotowaniem: - Przygotowanie do Paschy (Jn 19:14), - Przygotowanie do sabatu (szabatu), do Pierwszego Dnia Przaśników, 15-go nisan (Mr 15:42), - Przygotowanie do wyjścia z niewoli egipskiej, co symbolizuje, w Nowym Przymierzu, wyjście z niewoli grzechu (Jn 8:34).
O której godzinie należało zabić baranka paschalnego? Pomimo tego, że w Biblii NAPISANO zupełnie inaczej, to w niektórych środowiskach chrześcijańskich obowiązuje nauka, że baranek paschalny musi być zabity dokładnie o tej samej godzinie, w której zmarł Chrystus. Jednak nie jest to prawda. Jezus zmarł około godziny dziewiątej czasu biblijnego (Mt 27:46), to znaczy o piętnastej naszego czasu. Baranka paschalnego nie zabijano około 15-tej naszego czasu, ale musiał być zabity w dniu Paschy, czyli w dniu, w którym zabito Jezusa, ale „o zmierzchu”. W Prawie Bożym NAPISANO o baranku: Wj 12:6 „Będziecie go strzec aż do czternastego dnia tego miesiąca, a wtedy zabije go całe zgromadzenie Izraela o zmierzchu.”(BT) W Biblii NAPISANO, że baranek paschalny ma być zabity po zachodzie słońca, w czasie nocnej części doby. Chrystus umarł około godziny 15-tej naszego czasu, czyli w czasie dziennej pory doby. Ale w jednym i drugim przypadku, działo się to w czasie Paschy, 14-go nisan.
Co to jest „zmierzch”? Baranek paschalny ma być zabity o zmierzchu (Wj 12:6). Według Słownika Języka Polskiego jest to: „pora dnia od zachodu słońca do nastania ciemności.” Inne przekłady Biblii, zamiast słowa „zmierzch”, podają słowo „wieczór”, które ma dokładnie taką samą definicję, jak słowo zmierzch. Tak więc zmierzch i wieczór są początkowymi elementami nocy. W Biblii Hebrajskiej słowo to brzmi „haarbaim” i jest to Strong H6153. Używane jest zawsze, gdy podawana jest pora zabicia baranka paschalnego. Występuje również we wersetach: Wj 29;39, Wj 30;8, Lb 9;3-21 i zawsze oznacza początkową część nocy. Zwolennicy środy twierdzą, że baranek ma być zabity nie wieczorem, jak jest NAPISANO, ale „między dwoma wieczorami”. Zwrot „między dwoma wieczorami” występuje we wersecie Kpl 23:32. Też tam użyty jest Strong H6153, ale nie występuje tam słowo „haarbaim”, ale inne hebrajskie słowa: „meerew” jako „od wieczora” i „erew” jako „do wieczora”.
Baranek ma być zjedzony tej samej nocy. Ważne jest to, aby jak najwcześniej zabić baranka, tuż po zachodzie słońca, gdy tylko zacznie się święto Paschy, bo przygotowanie baranka było czasochłonne, a nikt nie chciał spożywać baranka po północy. Dla nas wydaje się to absurdalne, że o tak późnej porze, spożywa się tak obfity posiłek. Ale pamiętajmy o tym, że tak to zrobił Jezus wraz z uczniami i tak to zostało opisane w Biblii. Również tak przebiegało to w dniu 14-stym nisan, w czasie pierwszej Paschy w Egipcie: „I tej samej nocy spożyją mięso pieczone w ogniu…”(Wj 12:8 BT) Należy zauważyć, że zdanie to NAPISANE jest w trybie rozkazującym. Nie można było sobie wybierać pory dnia, kiedy to należało zrobić. Podkreślam to, bo są kościoły, gdzie błędnie naucza się, że baranek był spożywany w czasie jasnej części Paschy, w ciągu dnia.
Baranka spożywać będziecie pośpiesznie. Pascha, dzień 14-sty nisan, jest jednocześnie symbolem dnia przygotowania się do wyjścia z niewoli. Pierwsza Pascha odbyła się w Egipcie. Mojżesz był u faraona, gdzie dowiedział się, że mają opuścić Egipt (Wj 12:31). Był to jedyny dzień, gdy Izraelici musieli przygotować się również do wyjścia z niewoli egipskiej. Oprócz zabicia, upieczenia, spożycia i spalenia resztek baranka, musieli pożyczyć od Egipcjan srebro i złoto (Wj 12:35), przygotować sobie ciasto, zanim się zakwasiło (Wj 12:34) i spakować cały swój dobytek (Wj 12:32). Było bardzo mało czasu, aby wszystko to wykonać. Dlatego musieli się śpieszyć: Wj 12:11 „Tak zaś spożywać go będziecie: Biodra wasze będą przepasane, sandały na waszych nogach i laska w waszym ręku. Spożywać będziecie pośpiesznie, gdyż jest to Pascha na cześć Jahwe.”(BT II)
Następnego dnia, po dniu pierwszej Paschy, Izraelici wyszli z niewoli egipskiej. Następny dzień po dniu Paschy, czyli 15-sty nisan, był wyjściem z niewoli egipskiej: Lb 33:3 „W pierwszym miesiącu wyruszyli z Ramses. Był to piętnasty dzień pierwszego miesiąca, nazajutrz po Święcie Paschy, gdy Izraelici wyszli z podniesioną ręką na oczach wszystkich Egipcjan.”(BT) Dlatego pierwszy dzień Przaśników 15-sty nisan (Kpł 23:6) należało uroczyście święcić: Wj 12:17 „Przestrzegać będziecie święta Przaśników, gdyż w tym dniu wyprowadziłem wasze zastępy z ziemi egipskiej. Przestrzegajcie tego dnia jako ustanowionego na zawsze we wszystkich waszych pokoleniach.”(BT) Ten dzień to sabat (szabat), nie wolno było w tym dniu pracować (Kpł 23:7).
Czy Ostatnia Wieczerza była Paschą? W niektórych kościołach naucza się, że Ostatnia Wieczerza, którą spożył Jezus razem z uczniami, nie była Paschą. Chociaż nie ma wersetu, który mówi wprost, że Jezus spożył Paschę, to kontekst opisów biblijnych, w sposób jednoznaczny wskazuje, że jednak tak było. U Mateusza tak to wygląda: Mt 26:17-20 „…przystąpili do Jezusa uczniowie i zapytali Go: Gdzie chcesz, żebyśmy Ci przygotowali Paschę do spożycia? On odrzekł: Idźcie do miasta… Uczniowie uczynili tak, jak im polecił Jezus, i przygotowali Paschę. Z nastaniem wieczoru zajął miejsce u stołu razem z dwunastu (uczniami).”(BT) NAPISANO, że uczniowie zapytali Jezusa o „przygotowaniu Paschy do spożycia”. Zostali szczegółowo pouczeni i „Przygotowali Paschę”. Następnie usiedli „u stołu”. Dalszy tekst mówi, że coś „jedli” (Mt 26:21). Jeżeli tekst mówi, że „przygotowali Paschę do spożycia”, to wieczerza, którą spożyli, mogła być, tylko i wyłącznie, Paschą. Gdyby nie spożyli Paschy, oznaczałoby to, że baranek paschalny był przygotowany, ale go nie jedli! Taka interpretacja jest niezgodna z hermeneutyką biblijną i prowadzi do absurdu. Kontekst jest jednoznaczny. W czasie Ostatniej Wieczerzy spożywano Paschę! Podobnie jest to opisane w Ewangelii Marka (Mr 14:12-18) i w Ewangelii Łukasza (Łk 22:7-14). Ewangelia Jana tylko wspomina, że spożywali wieczerzę (Jn 13:2), ale musiała to być również wieczerza paschalna.
A jak elity Izraela spożywały Paschę? U Jana mamy zaskakujący werset: Jn 18:28 „Od Kajfasza zaprowadzili Jezusa do pretorium. A było to wczesnym rankiem. Oni sami jednak nie weszli do pretorium, aby się nie skalać, lecz aby móc spożyć Paschę.”(BT) Działo się to w dniu Paschy, czyli też w dniu Przygotowania. Jezus z uczniami już spożył Paschę, a ci ludzie mieli to dopiero w planie. Jak to jest możliwe? Otóż elity zaobserwowały, że spożywanie baranka paschalnego, według tego co było NAPISANE, jest uciążliwe. Na ten dzień zjeżdżali się Izraelici z najdalszych stron (Pwt 16:16). Jak tylko zaczęła się Pascha, zaraz po zachodzie słońca (Wj 12:6), należało zabić baranka ofiarnego. Tworzyły się gigantyczne kolejki ludzi z barankami do Świątyni Jahwe (Pwt 16:2), aby je tam zabić. Po ściągnięciu skóry z baranka, należało go upiec w całości (Wj 12:9). Trwało to wiele godzin. Około północy baranek nadawał się do spożycia. Jedzenie baranka o tak późnej porze, też sprawiało kłopoty. Dla elit Izraela było zbyt kłopotliwe, aby wykonywać to zgodnie z tym, co było NAPISANE. Postanowili robić to, tego samego dnia, również czternastego dnia pierwszego miesiąca, ale trochę później. Baranka zabijali rano (Wj 12:8), gdy nie było żadnej kolejki, spokojnie mogli upiec baranka, a w godzinach popołudniowych spokojnie go spożyć, bez pośpiechu, ale niezgodnie z tym, co NAPISANO (Wj 12:11). Przed zachodem słońca, wszystkie resztki z baranka zostawały spalone (Wj 12:10). Taki sposób spożywania Paschy miał jeszcze jedną zaletę. Można było przedłużyć taką Paschę, aż do zachodu słońca i uroczyście powitać, przy zapalonych świecach, wielki szabat (Jn 19:31), pierwszy dzień Przaśników (Kpł 23:7). Ci ludzie nie chcieli mieszać się z pospólstwem, tworzyli własną grupę społeczną, a tylko w niewielkim stopniu odchodzili od tego, co zostało NAPISANE. Jezus znał serce tych ludzi i źle się o nich wyrażał (Mt 23:22). Oni potrafili zmieniać przykazanie, aby tylko zachować swoją tradycję (Mr 7:9). We wielu kościołach chrześcijańskich jest obecnie tak samo. Jednak nauka chrystusowa mówi nam: Dz 5:29 „Trzeba bardziej słuchać Boga niż ludzi …”(BT) Uwaga: to właśnie tym wersetem (Jn 18:28), zwolennicy nie biblijnej interpretacji Słowa Bożego, uzasadniają to, że baranka paschalnego należy zabić o tej samej godzinie, w której zmarł Chrystus, czyli około godziny 15-tej i spożyć go dopiero następnego dnia. Jednak nie wolno wzorować się na elicie Izraela, która ceniła tradycję wyżej niż Prawo Boże (Mr 7:9), a ignorować sposób święcenia Paschy przeprowadzony przez Chrystusa i Jego uczniów (Mr 8:34). To właśnie na tym polega hellenistyczna wolność religijna (2Ptr 2:19). Wymyśla się nowe nauki, które uzasadnia się w sposób przekonywujący, a które są sprzeczne z Biblią. Jednak Prawo Boże mówiło jednoznacznie: „…zabije go całe zgromadzenie Izraela o zmierzchu.”(Wj 12:6 BT), czyli na początku Paschy i to w Świątyni. Jeszcze tej samej nocy należy upiec i spożyć baranka: Wj 12:8-10 „I tej samej nocy spożyją mięso pieczone w ogniu, spożyją je z chlebem niekwaszonym i gorzkimi ziołami… Nie może nic pozostać z niego na dzień następny. Cokolwiek zostanie z niego na następny dzień, w ogniu spalicie.”(BT)
Znak Jonasza. Jezus zapytany o „znak od Ciebie”, czyli od Jezusa, czyli znak chrystusowy (chrześcijański), odparł: Mt 12:38-40 Wówczas rzekli do Niego niektórzy z uczonych w Piśmie i faryzeuszów: Nauczycielu, chcielibyśmy jakiś znak widzieć od Ciebie. Lecz On im odpowiedział: Plemię przewrotne i wiarołomne żąda znaku, ale żaden znak nie będzie mu dany, prócz znaku proroka Jonasza. Albowiem jak Jonasz był trzy dni i trzy noce we wnętrznościach wielkiej ryby, tak Syn Człowieczy będzie trzy dni i trzy noce w łonie ziemi.(BT) Sedno tego znaku tkwi w tym, że: „Syn Człowieczy będzie trzy dni i trzy noce w łonie ziemi”, czyli w grobie. Zauważmy, że nie trzy doby, ale trzy dni i trzy noce. Jednocześnie musimy pamiętać, że ewangelie były pisane wiele lat po śmierci Chrystusa, dlatego autorzy doskonale znali ten temat i mieli całkowitą pewność, że znak ten się wypełnił. Przeanalizujmy okres, od śmierci Jezusa, przez złożenie Go do grobu, aż do zmartwychwstania. Już na początku wykazałem biblijną informację, że Jezus zmarł we czwartek, w dniu Paschy, około godziny dziewiątej, czasu biblijnego, czyli około piętnastej, czasu obecnego (Mt 27:45-50). Przed zachodem słońca, około godziny 17-tej, naszego czasu, był już w grobie, bo zbliżał się sabat, Pierwszy Dzień Przaśników(Kpł 23:7): Jn 19:31 Ponieważ był to dzień Przygotowania, aby zatem ciała nie pozostawały na krzyżu w szabat - ów bowiem dzień szabatu był wielkim świętem - Żydzi prosili Piłata, aby ukrzyżowanym połamano golenie i usunięto ich ciała.(BT). Kobiety, które obserwowały złożenie ciała Jezusa do grobu, zdążyły wrócić do domu i rozpocząć przygotowania wonności i olejków dla zmarłego (Łk 23:56). Ale nie skończyły, bo słońce zaszło, rozpoczął się sabat i nie wolno było pracować. Dlatego możemy powiedzieć, że we czwartek Jezus był w grobie około jednej godziny, według proroctwa „w łonie ziemi”. Policzmy tą jedną godzinę jako jeden dzień, czyli jedną, jasną część doby. W piątek i w sobotę był sabat. Jezus był w grobie dwa dni i dwie noce. W sobotę, po zachodzie słońca, według Biblii była to już niedziela, kobiety dokończyły przygotowanie, ale nie poszły do grobu, bo już było całkiem ciemno. Dopiero Jn 20:1 „A pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu.”(BT), a Jezusa nie było już w grobie, czyli zmartwychwstał w niedzielę w nocy. Jeżeli dodamy do siebie wszystkie dni i noce, w czasie których Jezus był w grobie, to wychodzi, że Jezus był w grobie trzy dni i trzy noce. Liczmy: czwartek niepełny jeden dzień, piątek cała noc i cały dzień, sobota tak samo dzień i noc, niedziela tylko noc i to niepełna. Razem trzy dni i trzy noce. W tym momencie widać, dlaczego proroctwo dotyczyło dni i nocy, a nie dób. W ten sposób znak Jonasza, ustanowiony przez samego Chrystusa, wypełnił się. Dodajmy do tego to, że ortodoksyjni Żydzi, którzy od początku walczyli z chrześcijaństwem, nigdy nie podnosili argumentu, że któryś ze znaków nie wypełnił się. To świadczy o tym, że znak ten, wypełnił się.
Drugie proroctwo Jezusa, związane z Jego śmiercią i zmartwychwstaniem. Jest jeszcze drugie proroctwo Jezusa, które pojawia się w ewangeliach. Zwróćmy uwagę na scenerię wypowiedzenia tego proroctwa. Działo się to zaraz po wyrzuceniu ze Świątyni tych, którzy tam handlowali. Oprócz uczniów, była tam cała rzesza gapiów, którzy dobrze zapamiętali to, co mówił wtedy Jezus (patrz Mt 27:39-40 i Mt 27:62-64): Jn 2:18-21 W odpowiedzi zaś na to Żydzi rzekli do Niego: Jakim znakiem wykażesz się wobec nas, skoro takie rzeczy czynisz? Jezus dał im taką odpowiedź: Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo. Powiedzieli do Niego Żydzi: Czterdzieści sześć lat budowano tę świątynię, a Ty ją wzniesiesz w przeciągu trzech dni? On zaś mówił o świątyni swego ciała.(BT) W innych ewangeliach proroctwo to jest ukryte w słowach Jezusa: „trzeciego dnia zmartwychwstanę”: Mt 16:21 Odtąd zaczął Jezus wskazywać swoim uczniom na to, że musi iść do Jerozolimy i wiele cierpieć od starszych i arcykapłanów, i uczonych w Piśmie; że będzie zabity i trzeciego dnia zmartwychwstanie.(BT) W tym proroctwie „ciało” Jezusa staje się Świątynią Nowego Przymierza. Paweł pisze: 1 Kor 10:16-17…Chleb, który łamiemy, czyż nie jest udziałem w Ciele Chrystusa? Ponieważ jeden jest chleb, przeto my, liczni, tworzymy jedno Ciało. Wszyscy bowiem bierzemy z tego samego chleba.(BT) Ja będę to proroctwo nazywał proroctwem „trzeciego dnia”, gdyż mówi ono o tym, że przed upływem trzech dni, wypełni się ono. W proroctwie „trzeciego dnia” jest niezwykle ważne to, że ma się zrealizować przed upływem trzech dni. Odbudowanie tej duchowej świątyni „w trzy dni”, jest przeciwstawione wybudowaniu świątyni jerozolimskiej. Duchowa Świątynia Nowego Przymierza będzie odbudowana w trzy dni, czyli przed upływem trzech dni, natomiast tą materialną Świątynię, w Jerozolimie, budowano aż 46 lat.
Na czym polega różnica między proroctwem „trzech dni”, a znakiem Jonasza? Inny jest początek w obu tych proroctwach. W proroctwie „trzech dni” czas liczy się od momentu śmierci Jezusa, do zmartwychwstania.
W znaku Jonasza czas liczy się od momentu złożenia ciała do grobu, czyli około 2 godziny po śmierci Jezusa, do zmartwychwstania. Łatwo zauważyć, że czas znaku Jonasza jest krótszy o około 2 godziny.
Dwa sposoby liczenia przemijających dni. Zmiana daty, około naszej godziny 18-tej, sprawiała Żydom pewne kłopoty, których my nie znamy, bo gdy wstajemy rano, to jest już następny dzień, aż do położenia się spać. Tymczasem w tamtych czasach, zmiana daty następowała w ciągu dnia, na kilka godzin przed położeniem się do snu. Na przykład, gdy ktoś zamówił w gospodzie, coś do jedzenia, za 2 minuty 18-sta, o 18-stej usłyszał sygnał nastania nowego dnia, został obsłużony 2 minuty po 18-tej, czyli natychmiast, to musiałby powiedzieć, że został obsłużony dopiero następnego dnia, pomimo tego, że został obsłużony po 4-ech minutach. Dlatego, ze względów praktycznych, wprowadzono drugi sposób liczenia dni, w którym dzień ma około 24-ech, naszych godzin. Dla jednych gospoda obsłużyła gościa tego samego dnia, dla innych, było to następnego dnia. Czytając ewangelie, możemy zauważyć oba te sposoby określania przemijającego czasu. Ewangelista Mateusz, gdy pisze o proroctwie Jezusa „trzech dni”, używa zwrotów: „trzeciego dnia” (Mt 16:21, Mt 17:22-23, Mt 20:19, Mt 26:61, Mt 27:40, Mt 27:64), „w ciągu trzech dni” (Mt 26:61), co oznacza, że przed upływem trzech dni, ale liczonych po 24 godziny każdy dzień. Chrystus umarł około godziny 15-tej we czwartek. W piątek przed godziną 15-tą, prawie każdy powie: dziś jest pierwszy dzień, jak to się stało. W sobotę przed godziną 15-tą, prawie każdy powie: dziś jest drugi dzień, jak to się stało. W niedzielę przed godziną 15-tą, uczniowie powiedzieli: Łk 24:21 „A myśmy się spodziewali, że On właśnie miał wyzwolić Izraela. Tak, a po tym wszystkim dziś już trzeci dzień, jak się to stało.”(BT) Zauważmy, że w przypadku śmierci Jezusa w środę, żaden sposób liczenia dni, nie da liczby trzy. Ale jest też drugi sposób liczenia dni, w którym uwzględnia się moment zmiany daty. W takim przypadku, gdy Jezus umarł w czwartek, to czwartek jest pierwszym dniem, piątek drugi, sobota trzecim, a niedziela czwartym dniem, czyli Chrystus zmartwychwstał „po trzech dniach”: Mr 8:31 „I zaczął ich pouczać, że Syn Człowieczy musi wiele cierpieć, że będzie odrzucony przez starszych, arcykapłanów i uczonych w Piśmie; że będzie zabity, ale po trzech dniach zmartwychwstanie.”(BT) Ten zwrot „po trzech dniach”, użyty jest we wersetach: Mt 27:63, Mr 8:31, Mr 9:31 i Mr 10:24. Gdybyśmy założyli, że Chrystus zmarł we środę i uwzględnimy moment zmiany dat, to okaże się, że Chrystus zmartwychwstał po czterech dniach! Zauważmy, że dla zwolenników piątku, wypełnia się proroctwo „trzech dni”, gdy uwzględnimy zmianę dat. Będzie to piątek, sobota i niedziela, czyli „trzeciego dnia”. Natomiast nie wypełni się proroctwo o „trzech dniach i trzech nocach” (Mt 12:39). Wniosek końcowy: w ewangeliach występują dwa sposoby liczenia przemijających dni: - jeden zakłada, że dzień ma 24 godziny, a zwrot „w ciągu trzech dni” oznacza, że nastąpi to przed upływem 72 (3x24) godzin, - drugi sposób liczenia uwzględnia moment zmiany daty. Wtedy, ten sam opis obejmuje: czwartek, piątek, sobotę i niedziele, co powoduje, że zmartwychwstanie miało miejsce, nie „trzeciego dnia”, ale „po trzech dniach”. Jeżeli założymy, że Pascha była we czwartek i w tym dniu umarł i został pochowany Jezus, a zmartwychwstał w niedzielę, na krótko przed świtem, to wtedy, oba sposoby liczenia przemijających dni, będą prawidłowe i wypełnią się oba proroctwa Jezusa.
Baranek paschalny jako symbol Chrystusa. 1. Baranek paschalny, według Biblii, był zwierzęciem czystym. To symbolizowało bezgrzeszność, przaśność Jezusa. 2. Baranek paschalny musiał być zabijany, tak jak Chrystus, w Jerozolimie, w dniu 14 nisan, chociaż o innej godzinie. 3. Baranek paschalny znikał z powierzchni ziemi, przez spalenie resztek, najpóźniej o tej samej porze, gdy Jezus był składany w grobie i też znikał z powierzchni ziemi. 4. Baranek paschalny był niewinną ofiarą za grzechy ludzi. 5. Zabicie baranka paschalnego rozpoczynało czas przaśników, zabicie Chrystusa rozpoczęło przaśne, czyli bezgrzeszne życie ludzi.
Czy Chrystus umarł w piątek? Gdyby Chrystus umarł w piątek, to znak Jonasza nie wypełniłby się. Byłyby dwa dni i dwie noce. Żydzi by się naśmiewali z Chrystusa, że Jego proroctwa niewiele są warte. A to nie jest prawda. Byłoby to sprzeczne z hermeneutyką biblijną. Uwaga: wielu teologów uważa, że ludziom, którzy prosili o znak (Mt 12:38), wcale nie chodziło o „znak chrześcijański”, który dał Jezus, tylko chcieli zobaczyć jakiś cud, z czego był On znany. I mają rację. Jednak zauważmy, że Chrystus wykorzystał ich pytanie do ustanowienia znaku chrystusowego (chrześcijańskiego), „znaku Jonasza”. W tym właśnie przejawia się wyjątkowość „znaku Jonasza”, że Jezus ustanowił go, wbrew oczekiwaniom słuchaczy. Ale może być tak, że nie przywiązując wagi do „znaku Jonasza”, lekceważymy Chrystusa jako proroka, a nasze chrześcijaństwo nie traktujemy poważnie. Jest jeszcze jeden argument, wykluczający piątek. W cytowanym powyżej wersecie Jn 19:31, czytamy, że zbliżający się „dzień szabatu był wielkim świętem”. To nie był zwykły, cotygodniowy sabat, związany z sobotą, z siódmym dniem tygodnia, „pamiątką” Stworzenia Świata (Wj 20:8-11). Po dniu Paschy, w którym umarł Chrystus, zawsze był Pierwszy Dzień Przaśników, święto, które również było sabatem i nie wolno było w tym czasie pracować (Kpł 23:6-8). Działo się to zawsze 15-go Nisan. To oznacza, że sabat ten, przypadał na różne dni tygodnia i nie był związany ze sobotą. Następny dzień po dniu Paschy, był zawsze sabatem (szabatem), Pierwszym Dniem Przaśników. Wniosek z powyższej analizy może być tylko jeden: ze względu na znak Jonasza i hermeneutykę biblijną, Jezus Chrystus nie mógł umrzeć w piątek.
Znak w czasach Starego Przymierza. W czasach Starego Przymierza, znak kreślony na czole, ratował życie: Ez 9:4-6 „I rzekł Jahwe do niego: Przejdź przez środek miasta, przez środek Jeruzalemu, i uczyń znak na czole mężów, którzy wzdychają i jęczą nad wszystkimi obrzydliwościami popełnionymi w nim! A do innych rzekł tak…: Przejdźcie za nim przez miasto i zabijajcie bez zmrużenia oka, i nie litujcie się! ...lecz tych wszystkich, którzy mają na sobie znak, nie dotykajcie! …(BW) Nikt nie wie, jak ten znak wyglądał, ale kto nie miał tego „znaku na czole”, ten musiał zginąć. W Nowym Przymierzu podstawowym znakiem chrystusowym (chrześcijańskim) jest pieczęć Ducha Bożego (Świętego) (Ef 1:13). Bez tego znaku nie można być zbawionym. Być może, że właściwa interpretacja znaku Jonasza działa podobnie? Uwaga: w naszych Bibliach, we wersecie Ez 9:4, dopisano słowo TAW, którego nie ma w Biblii Hebrajskiej. TAW jest ostatnią literą alfabetu semickiego, a swym kształtem przypomina skośny krzyż. Takie praktyki są zabronione w chrystianizmie.
Czy Chrystus umarł we środę? Jest grupa chrześcijan, którzy twierdzą, że Chrystus umarł we środę. Pojawiają się też duże różnice interpretacji Biblii, między zwolennikami samej środy. Przykład interpretacji Biblii, dokonywany przez zwolenników środy: „…Kiedy zabijano baranki Paschalne, było to 14 nisan o jasnej porze dnia, czyli wieczór, jaki później następował był już następnym dniem, był pierwszym dniem święta Przaśników, był to już 15 nisan i w tym właśnie dniu spożywano baranka paschalnego…” (Kwartalnik Biblijny, nr 2, kwiecień 2023, str. 8) Taka interpretacja jest sprzeczna z Prawem Bożym Starego Przymierza, gdzie jest NAPISANE o baranku: Wj 12:6-10 „Będziecie go strzec aż do czternastego dnia tego miesiąca, a wtedy zabije go całe zgromadzenie Izraela o zmierzchu…. I tej samej nocy spożyją mięso pieczone w ogniu… z głową, nogami i wnętrznościami. Nie może nic pozostać z niego na dzień następny. Cokolwiek zostanie z niego na następny dzień, w ogniu spalicie.”(BT) - po pierwsze: baranka należało zabić „o zmierzchu”. Inne przekłady podają wieczorem. A „zmierzch to: „pora dnia od zachodu słońca do nastania ciemności” (SJP, hasło „zmierzch”). Dokładnie taka sama jest definicja hasła „wieczór”. Jest to sprzeczne z twierdzeniem, że „zabijano baranki Paschalne… o jasnej porze dnia”. W innym miejscu wręcz NAPISANO w Prawie Bożym, że Kpł 23:5 „… o zmierzchu, jest Pascha dla Jahwe.” (BT II) - po drugie: NAPISANO, że: „… tej samej nocy spożyją mięso…”. Nie może to być: „…następnego dnia … 15 nisan i w tym właśnie dniu spożywano baranka paschalnego…”, jak się naucza wśród niektórych zwolenników środy, - po trzecie: w tamtym klimacie, mięso na drugi dzień mogło ulegać nadpsuciu, stawało się biblijnym „kwasem”, a to było niedopuszczalne, między innymi dlatego, że symbolizowało bezgrzesznego Chrystusa. Dlatego NAPISANO w Prawie Bożym, że: „tej samej nocy spożyją mięso pieczone w ogniu”(Wj 12:8), - po czwarte: Pascha była jednocześnie dniem Przygotowania do Święta Przaśników (Mr 15:42). W tym dniu należało usunąć z domostwa wszelki kwas, bo następnego dnia: Pwt 16:4 „Nie zobaczy się u ciebie kwasu, w całej twej posiadłości, przez siedem dni. Z mięsa, które złożysz na ofiarę wieczorem…, niczego przez noc nie zostawisz do rana.”(BT) Nieprzestrzeganie tego Prawa groziło poważnymi konsekwencjami: Wj 12:15 „…kto by jadł kwaszone potrawy od dnia pierwszego do siódmego, wyłączony będzie z Izraela.”(BT) - po piąte. Ponieważ resztki baranka paschalnego stawały się kwasem w dniu następnym, dlatego Wj 12:10 „Nie może nic pozostać z niego na dzień następny. Cokolwiek zostanie z niego na następny dzień, w ogniu spalicie.”(BT) Tymczasem „zwolennicy środy” nauczają: „… 15 nisan i w tym właśnie dniu spożywano baranka paschalnego…” - po szóste. Baranek paschalny symbolizował Chrystusa. Spalenie resztek baranka paschalnego, najpóźniej pod koniec Paschy, w dniu Przygotowania do sabatu (Mr 15:42), dokładnie symbolizuje Chrystusa, który również znikał z powierzchni ziemi, w tym samym czasie, aby Jego ciało zniknęło na sabat (szabat): Jn 19:31 „Ponieważ był to dzień Przygotowania, aby zatem ciała nie pozostawały na krzyżu w szabat - ów bowiem dzień szabatu był wielkim świętem - Żydzi prosili Piłata, aby ukrzyżowanym połamano golenie i usunięto ich ciała.”(BT)
Zwolennicy środy, w sposób niedopuszczalny, udowadniają swe nauki. Udowadniają bezsens wizyty u Piłata, opisanej w: Mt 27:62 „Nazajutrz, to znaczy po dniu Przygotowania, zebrali się arcykapłani i faryzeusze u Piłata”(BT), twierdząc, że: „…przyszli oni do Piłata po szabacie, było to w niedzielę rano…” (Kwartalnik Biblijny, nr 2, kwiecień 2023, str. 6). Tymczasem tekst biblijny mówi co innego: „po dniu Przygotowania”, czyli po dniu Paschy, po 14-stym nisan, czyli w sabat (szabat) Pierwszego Dnia Przaśników, 15-go nisan, a nie „po szabacie”, jak napisali. Wygląda to na wprowadzali w błąd czytelników i to z premedytacją. Opierając się na powyższej interpretacji, piszą: „Mateusz mija się z prawdą, bo faryzeusze nie mogli zapieczętować grobu, bo ciała już w grobie nie było”. (Kwartalnik Biblijny, nr 2, kwiecień 2023, str. 8) Oczywiście Mateusz nie mija się z prawdą, bo Chrystus umarł w czwartek, w piątek był sabat (szabat), Pierwszy dzień Przaśników, dzień 15-ty nisan, w sobotę był sabat (szabat) związany z przykazaniem Dekalogu (Wj 20:8-11). Gdy skończył się sabat (szabat) w sobotę, tuż po zachodzie słońca: Mr 16:1 „Po upływie szabatu Maria Magdalena, Maria, matka Jakuba, i Salome nakupiły wonności, żeby pójść namaścić Jezusa.”(BT) W czwartek nie dokończyły zakupów, bo zaszło słońce i: Łk 23:56 „…zgodnie z przykazaniem zachowały spoczynek szabatu.”(BT) Dlatego zakupy dokończyły w sobotę, po zachodzie słońca, gdy nastał „pierwszy dzień tygodnia”. Nie poszły wtedy do grobu, bo już było całkiem ciemno. Natomiast: Mr 16:2 „Wczesnym rankiem w pierwszy dzień tygodnia przyszły do grobu, gdy słońce wzeszło.”(BT)
Dlaczego kobiety nie poszły do grobu w pierwszym możliwym terminie? Zwolennicy środy nauczają: „Szabat świąteczny był w czwartek. Niewiasty po szabacie świątecznym… poszły nakupić wonności (to był piątek) i zgodnie z przykazaniem zachowały szabat tygodniowy (sobota), a po szabacie, pierwszego dnia tygodnia (w niedzielę) poszły do grobu.” (Kwartalnik Biblijny, nr 2, kwiecień 2023, str. 10-11). W takiej interpretacji jest jedno, zasadnicze pytanie, na które nie ma żadnej odpowiedzi: dlaczego kobiety w piątek, po dokonaniu zakupów, nie poszły do grobu? Miały na to prawie cały dzień, piątek. Pamiętajmy, że w tamtym klimacie, zabity baranek musiał być zjedzony w tym samym dniu (Wj 12:10), ponieważ na drugi dzień mógł ulec zepsuciu i stawał się biblijnym kwasem (Pwt 16:4). Gdy Jezus, chcąc wskrzesić Łazarza, kazał odsunąć kamień od grobu, Marta zdecydowanie mu odradzała: Jn 11:39 „… Panie, już cuchnie. Leży bowiem od czterech dni w grobie.”(BT) Według zwolenników środy, kobiety nie poszły do grobu Jezusa na trzeci dzień, pomimo tego, że mogły to zrobić. Wolały pójść w piątym dniu. To dopiero jest absurd. Jednak gdy przyjmiemy, że Jezus umarł w czwartek, jak to wynika z wersetów Jn 12:1 i Jn 12:12, to w piątek i sobotę były dwa sabaty (szabaty), a kobiety poszły do grobu w pierwszym możliwym terminie i to wcześnie rano, gdy było jeszcze chłodno.
Czy Jezus zmartwychwstał „trzeciego dnia” (Łk 9:22). NAPISANO: Łk 9:22 „.. Syn Człowieczy musi wiele wycierpieć… a trzeciego dnia zmartwychwstanie.”(BT) Jeżeli założymy, że Chrystus zmarł we środę, około godziny 15-tej, a zmartwychwstał w sobotę około godziny 18-tej, to żaden sposób liczenia tych dni, nie da liczby trzy. Podobnie jest to NAPISANE we wersetach; Mt 16:21, Mt 17:23, Mt 20:19, Mt 27:64, Łk 24:21, Łk 18:33, Łk 24:7 i Łk 24:46. Czy to oznacza, że ewangeliści popełnił błąd? Jest to niemożliwe, bo Biblia jest tekstem natchnionym, pisanym pod wpływem Ducha Bożego (2Ptr 1:21). Błąd popełnili zwolennicy środy. Gdyby przyjąć, że Chrystus umarł we środę, około godziny 15-stej, to w żaden sposób uczniowie nie mogli powiedzie w niedziele, że „dziś już trzeci dzień, jak to się stało” (Łk 24:21). Co innego, gdy przyjmiemy, że Chrystus zmarł we czwartek, jak to wynika z wersetów Jn 12:1 i Jn 12;12. Wniosek jest prosty. Jezus zmartwychwstał trzeciego dnia w niedzielę, na co jest wielu świadków, a zmarł we czwartek.
Chrystus zmartwychwstał w niedzielę. Zmartwychwstanie Chrystusa szokowało ludzi. To budziło jeszcze większe kontrowersje niż to, że Jezus jest Mesjaszem. Jednak Paweł konsekwentnie nauczał: 1 Kor 15:14 „A jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także wasza wiara.”(BT) Grecy byli otwarci na słuchanie opowiadań o innych bogach. Paweł ich nauczał w Atenach i to na Areopagu: Dz 17:32 „Gdy usłyszeli o zmartwychwstaniu, jedni się wyśmiewali, a inni powiedzieli: Posłuchamy cię o tym innym razem.”(BT) Tak ludzie reagowali, gdy dowiadywali się o zmartwychwstaniu Jezusa. Dlatego Biblia dostarcza wiele świadectw tego, że zmartwychwstały Jezus był widziany w niedzielę, przez kobiety, uczniów i apostołów. Nie ma żadnego świadka, który widział zmartwychwstałego Jezusa w sobotę. Ewangeliści niezwykle dobitnie podkreślają wartość togo, o czym świadczą. Na przykład: 1 Jn 1:1-2 „.., co było od początku, cośmy usłyszeli o Słowie życia, co ujrzeliśmy własnymi oczami, na co patrzyliśmy i czego dotykały nasze ręce - bo życie objawiło się. Myśmy je widzieli, o nim świadczymy i głosimy wam życie wieczne, które było w Ojcu, a nam zostało objawione”(BT)
Co robili strażnicy grobu w niedzielę rano? Również dalszy ciąg Mt 28 wyraźnie mówi, że działo się to w niedzielę rano: Mt 28:4 „Ze strachu przed nim zadrżeli strażnicy i stali się jakby umarli.”(BT) Gdy zawiadomili arcykapłanów o tym, co się stało, otrzymali nakaz: Mt 28:13 „…Rozpowiadajcie tak: Jego uczniowie przyszli w nocy i wykradli Go, gdyśmy spali.”(BT) Z tego wynika, że ciało Jezusa zniknęło w nocy, „gdyśmy spali”, w nocy, z soboty na niedzielę, a nie w sobotę, przed zachodem słońca. Inną sprzeczność tworzy wcześniejsze zachowanie tych strażników: Mt 28:11 „…niektórzy ze straży przyszli do miasta i powiadomili arcykapłanów o wszystkim, co zaszło.”(BT) To działo się w niedzielę, wczesnym rankiem. Czy strażnicy czekaliby do następnego dnia, gdyby ciało Jezusa zniknęło w sobotę, tuż przed zachodem słońca?
Trzęsienie ziemi. Z kontekstu wynika też, że trzęsienie ziemi (Mt 28:2), które powstało wczesnym rankiem, w niedzielę, było związane ze zmartwychwstaniem Jezusa. Mateusz nie pisałby o trzęsieniu ziemi, w kontekście zmartwychwstania, gdyby zmartwychwstanie odbyło się w sobotni dzień.
Czy Chrystus spożył Paschę? Temat ten został już omówiony powyżej. Jednak zwolennicy środy głoszą, że Ostatnia Wieczerza nie była Paschą. Uzasadniają to wersetem: Jn 13:1 „Było to przed Świętem Paschy. Jezus wiedząc, że nadeszła Jego godzina przejścia z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował.”(BT) Rzeczywiście NAPISANO, że „było to przed Świętem Paschy”. Ale co było przed Świętem Paschy? NAPISANO: „umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował.” Słowo Boże nie opisuje tego, jak „umiłował swoich na świecie”. Prawdopodobnie poświęcił na to cały dzień, chciał się z nimi pożegnać. Następny werset zaczyna się od słów: Jn 13:2 „W czasie wieczerzy…”(BT) Wieczerzę spożywa się już po zachodzie słońca, a więc musiał to być już, według nauki biblijnej, następny dzień, czyli „Święto Paschy”, jak to jest NAPISANE w Jn 13:1. Zauważmy, że uzasadnienie zwolenników środy jest wyrwane z kontekstu. Tak nie wolno interpretować Biblii! Jezus spożył baranka paschalnego w dniu swojej śmierci, chociaż żaden ewangelista o tym nie pisze wprost.
Pierwsza Pascha w Egipcie. Naród wybrany, z powodu panującego głodu, znalazł się w Egipcie. Z czasem stał się narodem niewolników, którzy musieli ciężko pracować. Narodził się Mojżesz, który w sposób cudowny ocalał i wychowywał się na dworze faraona. Jako dorosły człowiek, zabił Egipcjanina i musiał uciekać. Z płonącego krzaka, Bóg kazał Mojżeszowi wyprowadzić naród Izraela z niewoli. Bóg obiecał Mojżeszowi, że nawiedzi Egipt plagami i faraon zgodzi się na wyjście Izraela z Egiptu. Pomimo 9-ciu plag, które nawiedziły Egipt, faraon nie pozwolił Izraelitom opuścić Egiptu. Jednak Bóg zapowiada, że po ostatniej pladze, będą mogli wyjść z niewoli egipskiej.
Analiza rozdziału Wj 12 1. Wj 12:1 Jahwe powiedział do Mojżesza i Aarona w ziemi egipskiej(BT) Na czele narodu izraelskiego staje Mojżesz, jego zastępcą jest rodzony brat Aron. Obaj pochodzą z rodu kapłańskiego, z rodu Lewiego. Tworzy to system sprawowania władzy, zwany teokracją. Bóg przez swoich kapłanów sprawuje władzę nad całym narodem. 2. Wj 12:2 Miesiąc ten będzie dla was początkiem miesięcy, będzie pierwszym miesiącem roku!(BT) Początkiem roku, dla Izraelitów, będzie pierwszy nów Księżyca, po równonocy wiosennej. Żydzi posługiwali się kalendarzem księżycowo-słonecznym, w którym nie występują rocznice, czyli moment, w którym położenie ciał niebieskich względem planety Ziemi, jest takie samo. Według obecnie panującego kalendarza, początek roku zaczynał się, co roku, w innym dniu. 3. Wj 12:3 Powiedzcie całemu zgromadzeniu Izraela tak: Dziesiątego dnia tego miesiąca niech się każdy postara o baranka dla rodziny, o baranka dla domu.(BT). 10-go dnia, pierwszego m-ca, każda rodzina miała zaopatrzy się w baranka. 4. Wj 12:4 Jeśliby zaś rodzina była za mała do spożycia baranka, to niech się postara o niego razem ze swym sąsiadem, który mieszka najbliżej jego domu, aby była odpowiednia liczba osób. Liczyć je zaś będziecie dla spożycia baranka według tego, co każdy może spożyć.(BT), Można takiego baranka zakupić razem ze swoim sąsiadem, aby się nic nie zmarnowało. 5. Wj 12:5 Baranek będzie bez skazy, samiec, jednoroczny; wziąć możecie jagnię albo koźlę.(BT), Baranek ma być bez skazy, jednoroczny samiec. Symbolizuje Chrystusa. 6. Wj 12:6 Będziecie go strzec aż do czternastego dnia tego miesiąca, a wtedy zabije go całe zgromadzenie Izraela o zmierzchu.(BT) Od zakupu baranka 10-go, do zabicia go, mijało około 3 i pół dnia. W proroctwach biblijnych, często występuje dzień, jako symbol całego roku. Baranek symbolizuje Chrystusa, który również przebywał pośród narodu izraelskiego, około 3 i pół roku. 14-go zaczyna się Pascha. Pascha (hebr. Pesach) oznacza przejście obok, ominięcie. Na samym początku ma być zabity baranek, „o zmierzchu”. Inne przekłady mówią „wieczorem”. Tak, czy inaczej, ma to być na samym początku nocnej, początkowej części Paschy. Jest to dzień Przygotowania Paschy (Jn 19:14). Przygotowanie baranka paschalnego było czasochłonne, dlatego należało zacząć to robić jak najwcześniej. Co to znaczy: „zabije go całe zgromadzenie Izraela”? Trudno powiedzieć, jak to wtedy wyglądało. Później, gdy była Świątynia Jahwe w Jerozolimie, robiono to tak: baranka nie mógł zabić jakiś Izraelita. Musiał to być przedstawiciel rodu kapłańskiego, a baranka można było zabić tylko i wyłącznie w Świątyni Jahwe, w Jerozolimie. (Pwt 16:5-6). To wszystko kryje się pod słowami „całe zgromadzenie Izraela”. Jest to symbol Chrystusa, na którego wydało wyrok śmierci, całe zgromadzenie Izraelitów: arcykapłani, Sanhedryn, faryzeusze, saduceusze i cały lud, który krzyczał: „Na krzyż z Nim” (Mt 27:22) 7. Wj 12:7 I wezmą krew baranka, i pokropią nią odrzwia i progi domu, w którym będą go spożywać.(BT) Trzeba było się śpieszyć. Oprócz czasochłonnego przygotowania baranka, należało pokropić świeżą krwią baranka, „odrzwia i progi domu”, bo w domu, w którym tego nie zrobiono, umrze pierworodny syn. Uwaga: od wersetu 21 zaczyna się opis tego, co zostało przedstawione w dotychczasowych wersetach. Dlatego są one tutaj zamieszczone: Wj 12:21-23 Mojżesz zwołał wszystkich starszych Izraela i rzekł do nich: Odłączcie i weźcie baranka dla waszych rodzin i zabijcie jako paschę. Weźcie gałązkę hizopu i zanurzcie ją we krwi, która jest w naczyniu, i krwią z naczynia skropcie próg i oba odrzwia. Aż do rana nie powinien nikt z was wychodzić przed drzwi swego domu. A gdy Jahwe będzie przechodził, aby porazić Egipcjan, a zobaczy krew na progu i na odrzwiach, to ominie Jahwe takie drzwi i nie pozwoli Niszczycielowi wejść do tych domów, aby was zabijał.(BT II) Mojżesz, jako przywódca Izraela, zwołał starszyznę i przekazał im sposób przygotowania się do Paschy. Krwią zabitego baranka należało pokropić „próg i oba odrzwia” swojego domu. Do rana nie wolno było wychodzić z domu. W nocy, Bóg Jahwe ominie domy Izraelitów. To krew baranka ochroni ich od ostatniej plagi egipskiej, czyli od śmierci. Właśnie od słowa „ominie” pochodzi słowo Pascha. 8. Wj 12:8 I tej samej nocy spożyją mięso pieczone w ogniu, spożyją je z chlebem niekwaszonym i gorzkimi ziołami.(BT) Uwaga: powstała nauka, że baranka paschalnego należy, wprawdzie spożyć nocą, ale następną, w dniu 15-tym pierwszego m-ca (nisan). Tymczasem w Biblii NAPISANO, że ma to się stać „tej samej nocy”. Z kontekstu wynika w sposób jednoznaczny, że może tu chodzić tylko i wyłącznie o noc paschalną, w dniu 14-ym pierwszego m-ca (nisan). Do 8-go wersetu 12-go rozdziału, tekst nawet nie wspomina ani raz, dnia 15-go nisan. Wniosek może być tylko jeden: baranka należało spożyć w tym samym dniu, w którym został zabity, to jest 14-go nisan. Pascha była również dniem Przygotowania do sabatu (szabatu) (Mr 15:42), który rozpoczynał siedmiodniowe Święto Przaśników (Kpł 23:6-7). W dniu 14-stym nisan, należało usunąć wszelki kwas, który był w domu, po to, aby dom był przaśny. Chociaż święto to zaczynało się następnego dnia, to już w czasie Paschy można było jeść tylko „chleb niekwaszony”, czyli przaśny z „gorzkimi ziołami”. Uwaga: baranek musiał być spożyty „tej samej nocy”, w czasie której był zabity. Wynikało to również z tego, że w tamtym klimacie, mięso szybko się psuło i stawało się biblijnym kwasem, którego nie mogło być w dniu 15-go nisan, w pierwszym dniu Święta Przaśników. 9. Wj 12:9 Nie będziecie spożywać z niego nic surowego ani ugotowanego w wodzie, lecz upieczone na ogniu, z głową, nogami i wnętrznościami.(BT) Baranek miał być tylko oskórowany i pieczony w całości, wraz z wnętrznościami. Takie pieczenie trwało znacznie dłużej, niż pieczenie kawałków baranka. Było to czasochłonne. 10. Wj 12:10 Nie może nic pozostać z niego na dzień następny. Cokolwiek zostanie z niego na następny dzień, w ogniu spalicie.(BT) Żadne resztki baranka nie mogły pozostać na dzień następny, bo stawały się biblijnym kwasem, zmieniał się smak tego mięsa. Aby mieć stu procentową pewność, że na następny dzień nic nie zostanie z baranka, wszelkie resztki z niego, mają być „w ogniu spalone”. Uwaga: baranek paschalny znikał z powierzchni ziemi, najpóźniej po południu, w dniu Paschy. Dokładnie w tym samym czasie, czyli pod koniec Paschy, Jezus został złożony do grobu. Znikał z powierzchni ziemi. 11. Wj 12:11 Tak zaś spożywać go będziecie: Biodra wasze będą przepasane, sandały na waszych nogach i laska w waszym ręku. Spożywać będziecie pośpiesznie, gdyż jest to Pascha na cześć Jahwe.(BT II) Pascha była świętem, w czasie którego można było pracować, nawet należało pracować, bo był to dzień Przygotowania do Paschy i do Święta Przaśników, które następowało następnego dnia. Dlatego należało wszystko wykonywać „pośpiesznie”. Ponieważ tekst ten dotyczy pierwszej Paschy, Izraelici powinni być w pełni gotowi do wyjścia z niewoli egipskiej. Pascha jest świętem Boga Jahwe, który, w nocy, ominie domy z pokropionymi krwią odrzwiami, w czasie ostatniej plagi egipskiej. 12. Wj 12:12 Tej nocy przejdę przez Egipt, zabiję wszystko pierworodne w ziemi egipskiej od człowieka aż do bydła i odbędę sąd nad wszystkimi bogami Egiptu — Ja Jahwe. (BT II) Nastąpiła ostatnia plaga egipska. Chcę zwrócić uwagę na słowa: „tej nocy”. Ta noc, w czasie której zabijano i spożywano baranka paschalnego, była tak ważna, że przez niektórych została nazwana Wielkanocą, chociaż naprawdę uważają, że noc wielkanocna to niedziela, kiedy zmartwychwstał Chrystus. Jednak tekst biblijny wyróżnia zupełnie inną noc. 13. Wj 12:13 Krew będzie wam służyła do oznaczenia domów, w których będziecie przebywać. Gdy ujrzę krew, przejdę obok i nie będzie pośród was plagi niszczycielskiej, gdy będę karał ziemię egipską.(BT) Krew baranka paschalnego, uchroniła Izraelitów od śmierci. Tak samo krew Chrystusa chroni wiernych od śmierci duchowej, czyli wiecznej. 14. Wj 12:14 Dzień ten będzie dla was dniem pamiętnym i obchodzić go będziecie jako święto dla uczczenia Jahwe. Po wszystkie pokolenia - na zawsze w tym dniu świętować będziecie.(BT) Każda doba składa się z części ciemnej, czyli nocy i z części jasnej, czyli dnia. Werset Wj 12:12 dotyczy nocy, natomiast Wj 12:14 dotyczy jasnej części Paschy, czyli dnia. Zauważmy, że cały dotychczasowy tekst dotyczył Paschy. Podkreślam to, bo niektórzy interpretują to tak, że werset ten odnosi się do następnego dnia, czyli sabatu, który następuje 15-go nisan, w Pierwszym Dniu Przaśników. Jednak to Pascha jest tym, tak ważnym dniem. W czasach Nowego Przymierza, ofiara baranka, symbolizuje Chrystusa, co jest podstawą chrystianizmu. Również zaimek „ten” może dotyczyć tylko tekstu wcześniejszego, nigdy tekstu, który następuje później. 15. Wj 12:15 Przez siedem dni spożywać będziecie chleb niekwaszony. Już w pierwszym dniu usuniecie wszelki kwas z domów waszych, bo kto by jadł kwaszone potrawy od dnia pierwszego do siódmego, wyłączony będzie z Izraela.(BT) Następny dzień po dniu Paschy, po 14-tym nisan, czyli dzień 15-ty nisan, rozpoczyna 7-miodniowe Święta Przaśników. Przaśniki oznaczają brak kwasu w posiłkach i otoczeniu. Dlatego „Przez siedem dni spożywać będziecie chleb niekwaszony”. Tekst ten niezbyt precyzyjnie mówi o tym, że „już w pierwszym dniu usuniecie wszelki kwas z domów waszych”. Można to błędnie zrozumieć, że robi się to już w czasie Świąt Przaśników. Jednak, gdy zapoznamy się z jednym z następnych wersetów: Wj 12:18 Czternastego dnia miesiąca pierwszego od wieczora winniście spożywać chleb niekwaszony aż do wieczora dwudziestego pierwszego dnia tego miesiąca,(BT) to okaże się, że już jeden dzień wcześniej, 14-go nisan „winniście spożywać chleb niekwaszony”. Praktycznie, już 14-ty nisan, czyli Pascha jest Świętem Przaśników. Potwierdza to cały tekst Wj 12:18, z którego wynika, że ma to trwać nie 7 dni, czyli tyle, ile trwa oficjalnie Święto Przaśników, ale 8dni, razem z Paschą. Pamiętajmy też o tym, że Pascha, jest również dniem przygotowania do sabatu, który następuję następnego dnia: Mr 15:42 Pod wieczór już, ponieważ było Przygotowanie, czyli dzień przed szabatem (BT) Dlatego słowa „Już w pierwszym dniu usuniecie wszelki kwas z domów waszych” (Wj 12:15), odnosi się do święta Paschy. A 15-go nisan, w Pierwszym Dniu Przaśników, jest sabat i nie wolno wykonywać żadnej pracy w tym dniu. Mówi o tym następny werset. 16. Wj 12:16 W pierwszym dniu będziecie mieli zwołanie święte, tak samo w dniu siódmym. Nie będziecie wtedy wykonywać żadnej pracy. Będzie wam tylko wolno przygotować pożywienie.(BT) W pierwszym i siódmym dniu Święta Przaśników jest sabat i nie wolno w tym dniu wykonywać żadnej pracy, a więc również „usuwanie wszelkiego kwasu z domów waszych” (Wj 12:15). 17. Wj 12:17 Przestrzegać będziecie święta Przaśników, gdyż w tym dniu wyprowadziłem wasze zastępy z ziemi egipskiej. Przestrzegajcie tego dnia jako ustanowionego na zawsze we wszystkich waszych pokoleniach.(BT) Pierwszy Dzień Przaśników jest świętem upamiętniającym wyjście Izraelitów z niewoli egipskiej: Lb 33:3 W pierwszym miesiącu wyruszyli z Ramses. Był to piętnasty dzień pierwszego miesiąca, nazajutrz po Święcie Paschy, gdy Izraelici wyszli z podniesioną ręką na oczach wszystkich Egipcjan.(BT) W Nowym Przymierzu symbolizuje to wyjście z niewoli grzechu (Jn 8:34). 18. Wj 12:18 Czternastego dnia miesiąca pierwszego od wieczora winniście spożywać chleb niekwaszony aż do wieczora dwudziestego pierwszego dnia tego miesiąca.(BT) Werset ten został omówiony przy Wj 12:15. Zauważmy, że od 14-go do 21-go jest osiem dni, a niektórzy Paschę zaliczają do Świąt Przaśników, na przykład: Mr 14:12 W pierwszy dzień Przaśników, kiedy ofiarowywano Paschę, zapytali Jezusa Jego uczniowie: Gdzie chcesz, abyśmy poszli poczynić przygotowania, żebyś mógł spożyć Paschę? (BT). 19. Wj 12:19-20 Przez siedem dni nie znajdzie się w domach waszych żaden kwas, bo kto by spożył coś kwaszonego, winien być wyłączony ze zgromadzenia Izraela, tak przybysz, jak i urodzony w kraju. Nie wolno wam jeść nic kwaszonego; we wszystkich domach waszych winniście jeść chleb niekwaszony.(BT) Te 7 dni, to Święto Przaśników od 15-go nisan do 21 nisan. Kwasem są te potrawy, które bez dodawania czegokolwiek do nich, zmieniły swój smak. Dzisiaj wiemy, że przyczyną takiego zakwaszania się potraw, jest flora bakteryjna. Ciasto, z którego robi się chleb, nie może ulec zakwaszeniu. Tylko przaśny chleb, czyli niekwaszony można w tym czasie spożywać. Karą, za spożywanie kwasu w czasie Święta Przaśników (przez 7 dni), jest drastyczna: „winien być wyłączony ze zgromadzenia Izraela”. 20. Wj 12:21-23 Mojżesz zwołał wszystkich starszych Izraela i rzekł do nich: Odłączcie i weźcie baranka dla waszych rodzin i zabijcie jako paschę. Weźcie gałązkę hizopu i zanurzcie ją we krwi, która jest w naczyniu, i krwią z naczynia skropcie próg i oba odrzwia. Aż do rana nie powinien nikt z was wychodzić przed drzwi swego domu. A gdy Pan będzie przechodził, aby porazić Egipcjan, a zobaczy krew na progu i na odrzwiach, to ominie Pan takie drzwi i nie pozwoli Niszczycielowi wejść do tych domów, aby was zabijał.(BT) Wersety te zostały omówione w punkcie 7. 21. Wj 12:24-27 Przestrzegajcie tego przykazania jako prawa na wieki ważnego dla ciebie i dla twych dzieci! Gdy zaś wejdziecie do ziemi, którą da wam Pan, jak obiecał, przestrzegajcie tego obyczaju. Gdy się was zapytają dzieci: cóż to za święty zwyczaj? - tak im odpowiecie: To jest ofiara Paschy na cześć Jahwe, który w Egipcie ominął domy Izraelitów. Poraził Egipcjan, a domy nasze ocalił. Lud wtedy ukląkł i oddał pokłon.(BT) Izraelici mieli obowiązek zachowywać Paschę. Gdy weszli do Ziemi Obiecanej, co roku, musieli udać się do Jerozolimy i tam święcić Paschę. Dzieciom należało mówić: „To jest ofiara Paschy (ominięcia) na cześć Jahwe, który w Egipcie ominął domy Izraelitów. Poraził Egipcjan, a domy nasze ocalił.”(BT II) 22. Wj 12:28-33 Izraelici poszli i wypełnili przepis. Jak nakazał Jahwe Mojżeszowi i Aaronowi, tak uczynili. O północy Jahwe pozabijał wszystko pierworodne Egiptu: od pierworodnego syna faraona, który siedzi na swym tronie, aż do pierworodnego tego, który był zamknięty w więzieniu, a także wszelkie pierworodne z bydła. I wstał faraon jeszcze w nocy, a z nim wszyscy jego dworzanie i wszyscy Egipcjanie. I podniósł się wielki krzyk w Egipcie, gdyż nie było domu, w którym nie byłoby umarłego. I jeszcze w nocy kazał faraon wezwać Mojżesza i Aarona, i powiedział: Wstańcie, wyruszajcie z pośrodka mojego ludu, tak wy, jak Izraelici! Idźcie i oddajcie cześć Jahwe według waszego pragnienia. Weźcie ze sobą owce wasze i woły, jak pragnęliście, i idźcie. Proście także o łaskę dla mnie. I nalegali Egipcjanie na lud, aby jak najprędzej wyszli z kraju, gdyż mówili: Wszyscy pomrzemy. (BT II) Izraelici przygotowali Paschę tak, jak im „Jahwe nakazał”. O paschalnej północy, poumierali „wszyscy pierworodni Egiptu”, a także „wszystkie pierworodne z bydła”. Podniósł się ogromny krzyk z tego powodu. Faraon powiedział do Mojżesza, aby Izrael „wyruszył z pośrodku mojego ludu”. „Oddajcie cześć Jahwe”, „weźcie ze sobą owce wasze i woły”. Pozostali Egipcjanie nalegali, aby Izraelici jak najprędzej wyszli. Przestraszyli się ostatnią plagą. 23. Wj 12:34-36 I wziął lud ciasto, zanim się zakwasiło w dzieżach owiniętych płaszczami, i niósł je na barkach. Synowie Izraela uczynili według tego, jak im nakazał Mojżesz, i wypożyczali od Egipcjan przedmioty srebrne i złote oraz szaty. Jahwe wzbudził życzliwość Egipcjan dla Izraelitów, i pożyczyli im. I w ten sposób Izraelici złupili Egipcjan.(BT) I dopiero teraz okazało się, dlaczego, w dniu Paschy, Izraelici wszystko mieli robić pośpiesznie (Wj 12:11). Rano dowiedzieli się, że po zachodzie słońca, czyli 15-go nisan, mają wyjść z niewoli egipskiej i na zawsze opuścić Egipt. Musieli się do tego przygotować (Pascha w Ewangeliach, nazywana jest Przygotowaniem). Mieli wziąć ciasto, zanim się zakwasiło i wypożyczali od Egipcjan przedmioty srebrne i złote oraz szaty. 24. Wj 12:37-42 I wyruszyli Izraelici z Ramses ku Sukkot w liczbie około sześciuset tysięcy mężów pieszych, prócz dzieci. Także wielkie mnóstwo cudzoziemców wyruszyło z nimi, nadto owce i woły, i olbrzymi dobytek. Z ciasta, które wynieśli z Egiptu, wypiekli niekwaszone placki, ponieważ się nie zakwasiło. Wypędzeni z Egiptu bez najmniejszej zwłoki, nie zdołali przygotować nawet zapasów na drogę. A czas pobytu Izraelitów w Egipcie trwał czterysta trzydzieści lat. I oto tego samego dnia, po upływie czterystu trzydziestu lat, wyszły wszystkie zastępy Jahwe z ziemi egipskiej. Tej nocy czuwał Jahwe nad wyjściem synów Izraela z ziemi egipskiej. Dlatego noc ta winna być czuwaniem na cześć Jahwe dla wszystkich Izraelitów po wszystkie pokolenia. (BT II) Izrael wyszedł z niewoli egipskiej w pierwszym możliwym terminie, „bez najmniejszej zwłoki”, po 430 lat niewoli, o zmierzchu (wieczorem),15-go dnia pierwszego m-ca nisan (Lb 33:3). „Noc ta” stała się sabatem i „wielkim świętem” (Jn 19:31) dla Żydów. 25. Wj 12:43-51 „Takie będzie prawo dotyczące Paschy: Żaden cudzoziemiec nie może jej spożywać.” Obrzezany niewolnik może ją spożywać. Nie można wynosić kawałków baranka paschalnego z domu, w którym jest spożywany. „Kości z niego łamać nie będziecie.” Cudzoziemiec może spożywać Paschę, jeżeli on i jego dom zostaną obrzezani. Uwaga: Wj 12:51 zaczyna się podobnie jak Wj 12:42 i nawiązuje do niego: Wj 12:51 „Tego samego dnia wywiódł Pan synów Izraela z ziemi egipskiej według ich zastępów.”(BT) i nie odnosi się do Paschy, opisanej w Wj 12: 43-50. Świadczy o tym kontekst całego rozdziału Wj 12 i inne wersety Biblii: Lb 33:3 „W pierwszym miesiącu wyruszyli z Ramses. Był to piętnasty dzień pierwszego miesiąca, nazajutrz po Święcie Paschy, gdy Izraelici wyszli z podniesioną ręką na oczach wszystkich Egipcjan.”(BT)
Kalendarium wydarzeń. Rozpiszemy sobie przebieg wydarzeń, związanych ze śmiercią i zmartwychwstaniem Jezusa Chrystusa. 8 Nisan Piątek: do święta Paschy jest 6 dni (Jn 12:1). Jezus jest w Betanii, u Łazarza, bierze udział w uczcie (Jn 12:1-2). Zapowiada, że został namaszczony przez Marię, na dzień pogrzebu (Jn 12:7).
9 Nisan Sobota: Jezus udaje się do Jerozolimy (Jn 12;12). Królewski wjazd Jezusa , na osiołku (Jn 12:13-14). Żydzi mogli przybyć do Jerozolimy na zbliżające się święto Paschy, ale obecność Greków (Jn 12:20), świadczy o tym, że przybyli oni na sabat, a nie na Paschę, bo cudzoziemcom nie wolno było spożywać Paschy (Wj 12:43). Jest to biblijny dowód na to, że powyższe kalendarium jest prawidłowe.
10 Nisan Niedziela: Jezus i uczniowie zakupują baranka na Paschę (Wj 12;3), choć żaden ewangelista o tym nie pisze.
11-12 nisan Poniedziałek i wtorek: Jezus naucza w Świątyni i poza nią (Łk 21:37-38). Elity postanowiły zabić Jezusa, Judasz im pomaga (Łk 22:1-6). Mt 26:1-2.
13 nisan Środa do popołudnia: Jezus umiłował swoich (Jn 13:1).
14 nisan Czwartek. Według kalendarza biblijnego, środa ale po zachodzie słońca. Święto Paschy i dzień Przygotowania. Przygotowanie wieczerzy paschalnej i spożycie jej (Mt 26:17-20). Spalenie resztek baranka paschalnego, o czym nie pisze żaden ewangelista. Czwartek w nocy: aresztowanie Jezusa (Mt 26:46-50) Czwartek rano: skazanie Jezusa na śmierć i ukrzyżowanie o godzinie 3-ciej, czyli naszej 9-tej. (Mt 26:63-66, Mt 27:35-38, Mr15:25) Czwartek po południu: śmierć Jezusa o godzinie 9-tej, czyli naszej 15-tej (Łk 23:44-46). Jezus staje się Barankiem Paschalnym (Jn 1:29). Złożenie Jego ciała do grobu. (Łk 23:53-56)
15 nisan Piątek. Pierwszy Dzień Przaśników (Kpł 23:6-7), sabat: postawienie straży przy grobie Jezusa i zapieczętowanie go (Mt 27:62-66).
16 nisan Sobota, sabat wynikający z przykazania Dekalogu (Wj 20:8-11).
17 nisan Niedziela w nocy: zaraz po zakończeniu sabatu, kobiety dokupują wonności (Mr16:1), których nie zdążyły skompletować we czwartek (Łk 23:56), zmartwychwstanie Jezusa nad ranem.
Niedziela rano: kobiety przychodzą do grobu przed wschodem słońca (Mt 28:1) i zawiadamiają uczniów o zmartwychwstaniu (Mt 28:5-8). Jezus ukazuje się kobietom (Mt 28:9). Strażnicy zawiadamiają arcykapłanów (Mt 28:11). Niedziela po południu: Jezus pokazuje się uczniom (Łk 24:21, Jn 20:19-20).
Wpływ hellenizmu na chrystianizm. W powyższym temacie można znaleźć to, co jest charakterystyczne dla hellenizmu: znajdowanie w tekstach tego, czego tam nigdy nie było. Taki styl interpretacji charakterystyczny jest dla współczesnego chrześcijaństwa w wielu innych przypadkach. Nie ma w tym nic dziwnego. Hellenizm zdobył sobie uznanie na całym świecie i cieszy się nim do dnia dzisiejszego. Widzimy odejście od czystości i prostoty, która jest w nauce biblijnej, a co można było zaobserwować już w czasach Pawła: 2 Kor 11:3-4 „Obawiam się jednak, ażeby nie były odwiedzione umysły wasze od prostoty i czystości wobec Chrystusa w taki sposób, jak w swojej chytrości wąż uwiódł Ewę. Jeśli bowiem przychodzi ktoś i głosi wam …inną Ewangelię, nie tę, którąście przyjęli - znosicie to spokojnie.”(BT) O ludziach stosujących hellenistyczne metody interpretacji Biblii, pisał również Jan: 1 Jn 4:5 „Oni są ze świata, dlatego mówią tak, jak [mówi] świat, a świat ich słucha.”(BT) Aprobata metod stosowanych przez świat, może się źle skończyć dla chrześcijanina: Jk 4:4 „…czy nie wiecie, że przyjaźń ze światem jest nieprzyjaźnią z Bogiem? Jeżeli więc ktoś zamierzałby być przyjacielem świata, staje się nieprzyjacielem Boga.”(BT)
Podsumowanie. Pomimo tego, że w Biblii, pośrednio, jest napisane, że Pascha, w czasie której zmarł Jezus, była we czwartek, to pojawiają się nauki, niezgodne z Biblią. Okazuje się, że wierni bardzo chętnie i bezkrytycznie je przyjmują. Tworzy się zamieszanie religijne, zapowiedziane przez proroka, a przedstawione w symbolu Babilonu, napisu na czole niewiasty wszetecznej, która symbolizuje kościół odstępczy (Ap 17:5). Dzieje się tak, bo żyjemy w strefie kultury helleńskiej, w której interpretacja tekstów religijnych jest dowolna (mity). Jednak w chrystianizmie, taka interpretacja jest zabroniona i to przez samego Jezusa (Łk 16:17). Ludzi, którzy głoszą taką naukę, Chrystus nazywa „fałszywymi prorokami” (Mt 7:15). Dla ucznia Chrystusa najważniejsze jest to, co zostało NAPISANE. Jest to pierwsza i zarazem podstawowa nauka Jezusa, zapisana w Biblii i powtórzona trzy razy (Mt 4:4-10). Aby sprawdzić, czy polskie Biblie nie zostały źle przetłumaczone, powinniśmy badać tekst w Konkordancji Stronga i stosować wszystkie zasady hermeneutyki biblijnej. Nauka, którą głosimy musi być czysta.
Wykaz skrótów i oznaczeń: BT – Katolicka Biblia Tysiąclecia BT II – Katolicka Biblia Tysiąclecia, wydanie drugie BW- Biblia Warszawska Rdz (1Moj) – Księga Rodzaju lub Pierwsza Księga Mojżeszowa
Bibliografia załącznikowa:
Kwartalnik Biblijny, nr 2, kwiecień 2023
|
| Last Updated on Saturday, 30 March 2024 22:40 |