Kim jest biblijna „Wielka Cudzołożnica” z Ap 17:1?

Spis treści:

1. Podstawowe zasady hermeneutyki biblijnej.

1.1. Do tekstu biblijnego nie wolno nic dodawać, ani odejmować.

1.2.Interpretacja musi być w zgodzie ze wszystkimi pozostałymi tekstami Biblii.

1.3. Biblia powinna się sama tłumaczyć.

1.4.Musimy uwzględniać rodzaje literackie.

1.5.Powinniśmy badać okoliczności związane z napisaniem danego utworu.

1.6. Nie wolno wyrywać zdania z kontekstu.

1.7. Im tekst jest starszy, tym jest mniejsze prawdopodobieństwo jego błędnego zapisu lub tendencyjnej zmiany.

1.8. Nie ma doskonałego tłumaczenia na język rodzimy.

1.9. Powinniśmy z pokorą przystępować do interpretacji Biblii.

1.10. Aby dobrze interpretować Biblię potrzebna jest także wiedza ogólna

1.11.Skutki odejścia od hermeneutyki biblijnej.

2. Kobieta w symbolice biblijnej.

2.1. Symbol dziewicy w Biblii.

2.2. Biblijny symbol cudzołożnicy (nierządnicy, wszetecznicy).

3. Ogólnoświatowe wpływy „Wielkiej Nierządnicy”.

3.1. „Wody” w symbolice biblijnej.

3.2.Biblijny symbol wysp.

3.3.Nierząd Wielkiej Cudzołożnicy

3.3.1.Kult świętych.

Dusza nieśmiertelna.

3.3.2.Kult Mitry jako kult Jezusa Chrystusa.

3.3.2.1.Boże Narodzenie.

3.3.2.2.Jezus urodził się w grocie.

3.3.2.3.Zwiastowanie Pańskie, święto solarne.

3.3.2.4.Zmiana Przykazania Dekalogu.

3.3.2.5.Krzyż jest symbolem Mitry.

3.3.2.6.Chrzest przez polanie wodą.

3.3.2.7. Z Pamiątki Śmierci Jezusa zrobiono obrzęd wzorowany na mitraizmie.

3.3.2.8.Jezus może być Bogiem najważniejszym.

3.3.2.9.Dogmat o Trójcy Świętej.

3.3.2.10. Dzwony na cześć słońca.

3.3.2.11.Kolor złoty w świątyniach, to symbol promieni słonecznych.

3.3.2.12.Jezus jest Zbawcą tak jak Mitra.

3.3.2.13.Katolicka Wielkanoc.

3.4. Podsumowanie znaczenia wersetów Ap 17:1-2.

4. Wizja „Wielkiej Cudzołożnicy”.

4.1. Niewiasta siedzi na Bestii.

4.1.1.Co symbolizuje Bestia z Ap 17:3?

4.1.2.Czwarta bestia z proroctwa Daniela.

4.1.3.Bestia, która wyszła z ziemi

4.1.4. Co symbolizuje Niewiasta, siedząca na Bestii?

4.2.Co oznacza 7 głów bestii w Ap 17:3?

4.3. Dziesięć rogów Bestii.

4.4.Dlaczego Bestia ma kolor „szkarłatny”?

4.5.Co znaczy, że Bestia jest pełna imion bluźnierczych w Ap 17:3?

4.5.1.Imiona bluźniercze Rzymu pogańskiego.

4.5.2.Imiona bluźniercze Rzymu chrześcijańskiego.

4.6.Podsumowanie Ap 17:3.

5.Cechy zewnętrzne Niewiasty z Ap 17:4.

5.1.Purpura i szkarłat.

5.2.Niewiasta jest „zdobna w złoto”.

5.3. Złoty puchar pełen obrzydliwości i brudów swego nierządu.(BT)

6.Napis na czole Wielkiej Nierządnicy.

6.1.Tajemnice Wielkiej Nierządnicy.

6.2. „Wielki Babilon”

6.2.1. Zamiłowanie do bogactwa, którego symbolem jest złoto.

6.2.2. Zamieszanie religijne.

6.2.3. Rządza władzy i chęć wywyższania się nad innych.

6.2.3.1.Działalność nowo ustanowionej głowy Kościoła od 325 roku.

6.2.3.2.Działania parabolan

6.2.4. Lekceważenie biblijnego Boga Jahwe i zamiłowanie do bałwochwalczych kultów.

6.2.4.1.Gnoza chrześcijańska

6.2.4.2.Usunięcie imienia Bożego Jahwe z Biblii.

6.2.4.3.Głoszenie, że Stary Testament chrześcijan nie obowiązuje.

6.2.4.4.Obowiązuje tylko katolicka interpretacja Dekalogu.

6.2.4.4.1.Katolicka interpretacja Pierwszego Przykazania Dekalogu.

6.2.4.4.2.Katolicka interpretacja Drugiego Przykazania Dekalogu.

6.2.4.4.3.Katolicka interpretacja Trzeciego Przykazania Dekalogu.

6.2.4.4.4.Katolicka interpretacja Czwartego Przykazania Dekalogu.

6.2.5. Narzucanie wszystkim swoich wartości duchowych siłą.

6.2.6. Zamiłowanie do astrologii babilońskiej.

7. Wielka Nierządnica to obraz Bestii w Ap 13:14.

7.1.Władza hierarchów Kościoła.

7.2. Pontifex Maximus.

7.3.Przejęcie symboli cesarskich.

7.3.1.Purpura.

7.3.2.Tron.

7.3.3.Korona.

7.3.4.Pierścień biskupi.

7.4.Inne cechy cesarzy, przejęte przez hierarchię Kościoła Powszechnego

8. „Wielka Cudzołożnica” prześladuje Kościół Boży.

8.1.Dzielenie wiernych.

8.2.Edykt Tesaloński 380 rok.

8.3.Święta Inkwizycja.

8.3.1.Ustanowienie Świętej Inkwizycji.

8.3.2.Młot Na Czarownice

8.3.3.Brak przeprosin Kościoła za Świętą Inkwizycję i polowanie na czarownice.

8.4.Krucjaty

9.Zapowiedź upadku „Wielkiego Babilonu”.

9.1.Wołanie „innego anioła”.

9.2. „Ludu mój, wyjdźcie z niej” Ap 18:4.

9.3.Powszechne lekceważenie Bożego nakazu.

10. Znamię Bestii i jej obrazu Ap 13:14-15.

10.1. Co to znaczy „bierze sobie jej znamię na czoło lub rękę”?(Ap 14:9)

10.2.Nie będzie żadnego znaku chrześcijańskiego!

10.2.1.Niewidzialne znaki chrześcijańskie.

10.2.2.Znaki chrześcijan.

10.3.Krzyż nie jest znakiem chrześcijańskim.

10.4.Znak krzyża, ściśle związany z ręką i czołem, najczęściej używany znak w Kościele Powszechnym.

11. Ponadczasowość Biblii.

Wykaz skrótów

Bibliografia załącznikowa

Kim jest biblijna „Wielka Cudzołożnica” z Ap 17:1?

Tekst ten przeznaczony jest, nie dla katolików, ale dla chrześcijan biblijnych, dla których Biblia jest jedynym źródłem wiary.

Zajmuję się tematami kontrowersyjnymi, o których ludzie często nie chcą rozmawiać. Tymczasem tematy te mogą mieć kluczowe znaczenie dla tych wszystkich, którzy chcą być chrześcijanami, czyli uczniami Chrystusa (Dz 11:26) i liczą na to, że kiedyś zmartwychwstaną do życia wiecznego (1Jn 2:25). Zasadniczy problem jest w tym, że duża liczba Polaków chodziła na lekcje religii, ale nie zdaje sobie sprawy z tego, że większość tych nauk nie ma żadnego uzasadnienia biblijnego, a dla chrześcijan biblijnych są zwodnicze. Szczególnie ważne jest to, aby zapoznać się z problemami Kościoła w IV wieku, z okolicznościami, w których te problemy wybuchły, a przede wszystkim z doktryną Kościoła, która została ostatecznie ukształtowana, w wyniku wystąpienia tych problemów. Każdy chrześcijanin powinien osobiście przeanalizować te tematy, przedyskutować je z ludźmi zainteresowanymi tymi problemami, sprawdzić je w różnych źródłach historycznych, co umożliwi zakotwiczenie swojej wiary chrześcijańskiej, na szerokiej bazie intelektualnej. A to sprawi, że nasze życie będzie godne, w którym rozsądek, obiektywizm, szacunek dla Słowa Bożego i umiłowanie Prawdy, tworzą najwyższe wartości, którymi powinien kierować się każdy człowiek. Biblijnym przykładem takiej postawy był apostoł Paweł, który chwalił tych, którzy sprawdzali wszystko to, czego On nauczał (Dz 17:11). Jednak najważniejsza jest opinia Jezusa Chrystusa, który znał przyszłość. To On zalecał szukanie Prawdy biblijnej i ostrzegał wiernych przed ludźmi posiadającymi autorytet, którzy niezwykle skutecznie będą udawać szlachetnych ludzi: Mt 7:14-18 „Jakże ciasna jest brama i wąska droga, która prowadzi do życia, a mało jest takich, którzy ją znajdują. Strzeżcie się fałszywych proroków, którzy przychodzą do was w owczej skórze, a wewnątrz są drapieżnymi wilkami. Poznacie ich po ich owocach. Czy zbiera się winogrona z ciernia albo z ostu figi? Tak każde dobre drzewo wydaje dobre owoce, a złe drzewo wydaje złe owoce. Nie może dobre drzewo wydać złych owoców ani złe drzewo wydać dobrych owoców.”(BT) Prorok Jezus wie, że tylko niewiele osób dotrze do Prawdy biblijnej i nie pozwoli się oszukać, co jest przedstawione w symbolu „ciasnej bramy”, przez którą trudno się przecisnąć i „wąskiej drogi”, z której łatwo zboczyć. Aby się zabezpieczy przed zwiedzeniem, trzeba użyć swojego umysłu i serca. Nie wolno dopuścić do tego, aby biblijna Prawda uszła naszej uwadze. Dla człowieka wierzącego Biblia powinna stanowić jedyne i najważniejsze kryterium Prawdy chrześcijańskiej. To nie tradycja i autorytety ludzkie powinny decydować o naszej wierze, jak to się dzieje obecnie! Wsłuchajmy się w Chrystusa, który porównuje Kościół, który utworzą fałszywi prorocy, do drzewa owocowego i podaje niezwykle prostą zasadę, którą powinien kierować się lud Boży: „Poznacie ich po owocach”, bo „Nie może dobre drzewo wydać złych owoców”. Na przykład, jeżeli hierarchia Kościoła nie chce walczyć z pedofilią, która panuje u nich, to oznacza, że jest to złe drzewo i należy zachować szczególną ostrożność. Jednak dla wielu ludzi, ta prosta zasada będzie całkowicie niedostępna, bo inne proroctwo Jezusa mówi: Mt 13:14-15 „…Słuchać będziecie, a nie zrozumiecie, patrzeć będziecie, a nie zobaczycie. Bo stwardniało serce tego ludu, ich uszy stępiały i oczy swe zamknęli, żeby oczami nie widzieli ani uszami nie słyszeli, ani swym sercem nie rozumieli: i nie nawrócili się, abym ich uzdrowił.”(BT) Ze słów Jezusa wynika, że takie społeczeństwo jest chore.

Trzy małpki, które nie widzą, nie słyszą i nie mówią, ilustracja do współczesnego chrześcijaństwa (Mt 13:14)

„Wielka Cudzołożnica”, czy jak inni tłumaczą „Wielka Wszetecznica”, czy „Wielka Nierządnica”, opisana jest w Apokalipsie Jana, księdze, która jest trudna do interpretacji. Do dnia dzisiejszego posiada wiele fragmentów, które nie wyjaśniono w sposób zadawalający. Aby ją zrozumieć i prawidłowo zinterpretować, potrzebna jest hermeneutyka biblijna, czyli nauka o interpretacji tekstów biblijnych.

1. Podstawowe zasady hermeneutyki biblijnej:

1.1. Nie wolno nic dodawać do tekstu biblijnego, ani odejmować.

Ap 22:18-19 „Co do mnie, to świadczę każdemu, który słucha słów proroctwa tej księgi: Jeżeli ktoś dołoży coś do nich, dołoży mu Bóg plag opisanych w tej księdze; A jeżeli ktoś ujmie coś ze słów tej księgi proroctwa, ujmie Bóg z działu jego z drzewa żywota i ze świętego miasta, opisanych w tej księdze.”(BW) Jeszcze ostrzej podchodzi do niezmienności tekstów biblijnych Jezus: Łk 16:17 „Lecz łatwiej niebo i ziemia przeminą, niż żeby jedna kreska miała odpaść z Prawa.”(BT) Nawet „kreski” nie wolno zmienić w Słowie Bożym.

Przykładem dodawania do tekstu biblijnego, jest Wulgata i werset: Ez 9:4 „Pan rzekł do niego: Przejdź przez środek miasta, przez środek Jerozolimy i nakreśl ten znak TAW na czołach mężów, którzy wzdychają i biadają nad wszystkimi obrzydliwościami w niej popełnianymi.”(BT). Biblia hebrajska nie zawiera słowa, zaznaczonego innym kolorem. Słowo to pojawia się również w tłumaczeniach Biblii, opartych na Wulgacie. Wulgata jest przekładem Biblii na łacinę, z końca IV wieku, dokonanym przez Świętego Hieronima, na zlecenie Damazego I, uważanego, przez niektórych historyków, za pierwszego papieża. Jest to czas, w którym wprowadzano symbol krzyża do chrześcijaństwa i potrzebny był jakiś tekst biblijny, który by to uzasadniał. Dlatego Święty Hieronim wprowadził słowo „TAW”, które jest ostatnią literą alfabetów semickich, a więc również hebrajskiego i ma formę zbliżoną do krzyża. „Znak Taw na czołach mężów”, którzy byli wierni, ratuje im życie, co świetnie pasuje do Dzieła Zbawienia, które wykonał Jezus, a które ratuje życie wieczne każdemu wiernemu. Ten zmieniony tekst, do dnia dzisiejszego jest podstawowym tekstem, którym uzasadnia się wprowadzenie symbolu krzyża do chrześcijaństwa. Tymczasem tekst ten, w innych tłumaczeniach Biblii Hebrajskiej, nie zawiera słowa „TAW”: Ez 9:4 „I rzekł Pan do niego: Przejdź przez środek miasta, przez środek Jeruzalemu, i uczyń znak na czole mężów, którzy wzdychają i jęczą nad wszystkimi obrzydliwościami popełnionymi w nim!”(BW) Werset ten nic nie mówi o wyglądzie „znaku na czole”!

Aby uniknąć tego typu pułapek, zaleca się, aby badany tekst sprawdzać z innymi tłumaczeniami, łącznie z tłumaczeniem interlinearnym: „…tłumaczenie, w którym obok siebie znajdują się: oryginał i tłumaczenie o charakterze dosłownym na dany język.” (Wikipedia, hasło „tłumaczenia interlinearne”) Jest to tłumaczenie dosłowne tekstu oryginalnego, wykonane kosztem gramatyki i logiki. W tłumaczeniu interlinearnym łatwo znaleźć brakujące lub dodane słowa.

1.2.Interpretacja musi być w zgodzie ze wszystkimi pozostałymi tekstami Biblii.

Na przykład: przez słowo „dusza”, wprowadzono hellenistyczną naukę o duszy nieśmiertelnej: „w religii i filozofii: nieśmiertelny i niematerialny byt w materii ożywionej i nieożywionej, który w przypadku organizmów żywych opuszcza je w chwili śmierci” (SJP, hasło „dusza”). Nauka ta jest sprzeczna z biblijną nauką o zmartwychwstaniu i z innymi wersetami biblijnymi:

Joz 11:11 „Ostrzem miecza pobili wszystko co żywe… Nie pozostawiono żadnej żywej duszy…” (BT) Jest to werset pokazujący, że biblijna dusza jest śmiertelna.

Koh 9:5-6 „…zmarli niczego zgoła nie wiedzą… Tak samo ich miłość, jak również ich nienawiść, jak też ich zazdrość - już dawno zanikły, i już nigdy więcej udziału nie mają żadnego we wszystkim, cokolwiek się dzieje pod słońcem.”(BT) W momencie śmierci wszystko się kończy. Zmarły nie ma żadnego wpływu na to, co się dzieje na ziemi. Nie ma tego, co ludzie nazywają „życie po śmierci”.

1.3. Biblia powinna się sama tłumaczyć.

Trudne wersety są wytłumaczone w innych miejscach Biblii. Musimy je odszukać.

Na przykład: Mt 1:24-25” Zbudziwszy się ze snu, Józef uczynił tak, jak mu polecił anioł Pański: wziął swoją Małżonkę do siebie, lecz nie zbliżał się do Niej, aż porodziła Syna, któremu nadał imię Jezus.”(BT) Zwrot „nie zbliżał się do niej” należy rozumieć: nie współżył z nią tak, jak to robią mąż i żona. Mimo tego powstała nauka o tym, że Maria jest „zawsze dziewicą”. Jest to sprzeczne z wieloma wersetami biblijnymi. W tamtych czasach uważano, że błogosławieństwo kobiety polega na tym, że ma wiele dzieci. Maria cieszyła się błogosławieństwem Bożym (Łk 1:28), miała wiele dzieci: Mt 13:54-56 „Przyszedłszy do swego miasta rodzinnego, nauczał ich w synagodze, tak że byli zdumieni i pytali: Skąd u Niego ta mądrość i cuda? Czyż nie jest On synem cieśli? Czy Jego Matce nie jest na imię Mariam, a Jego braciom Jakub, Józef, Szymon i Juda? Także Jego siostry czy nie żyją wszystkie u nas? Skądże więc ma to wszystko?”(BT). Jezus wychowywał się w normalnej, pełnej rodzinie i miał liczne rodzeństwo. Najstarszy brat Jezusa Jakub został chrześcijaninem: Ga 1:19 „Spośród zaś innych, którzy należą do grona Apostołów, widziałem jedynie Jakuba, brata Pańskiego.”(BT) Ojcowie Kościoła tłumaczą to tak. W języku hebrajskim słowo brat oznacza również krewnego. Może to jest nawet prawda. Ale Nowy Testament został napisany w języku greckim, a nie hebrajskim. W języku greckim jest to wyraźnie oddzielone: Łk 14:12 „…Gdy wydajesz obiad albo wieczerzę, nie zapraszaj swoich przyjaciół ani braci, ani krewnych...”(BT) Widać wyraźnie, że są dwa oddzielne słowa do opisania brata i krewnego.

Dla Boga, czyli Ojca Jezusa, był On jednorodzonym Synem (Jn 3:16). Słowo „jednorodzony” jest zbliżone do polskiego słowa „jedynak” i oznacza jedyne dziecko, po którym nie już żadnego innego. W stosunku do Marii, użyto zupełnie innego słowa. Dla Marii Jezus był „Synem pierworodnym” (Łk 2:7). Słowo pierworodny oznacza pierwsze dziecko, po którym rodzą się następne dzieci. Dlatego nauka o tym, że Maria to „zawsze dziewica”, jest sprzeczna z hermeneutyką biblijną, bo jest sprzeczna z innymi biblijnymi tekstami.

1.4.Musimy uwzględniać rodzaje literackie.

Teksty historyczne, prologi, Prawo, teksty narracyjne, przysłowia, interpretujemy dosłownie. Natomiast proroctwa, przypowieści, teksty poetyckie, Apokalipsę, bajki, interpretujemy alegorycznie, a odczytywanie symboli nie jest dowolne. Musimy je znaleźć w samej Biblii. Są też utwory literackie, takie jak ewangelie, listy, Psalmy, które interpretujemy dosłownie, ale mogą zawierać alegorię.

Księgi historyczne Starego Testamentu są zapowiedzią tego, co ma się znowu wydarzyć, a więc opisują czasy współczesne: 1 Kor 10:11 „A wszystko to przydarzyło się im jako zapowiedź rzeczy przyszłych, spisane zaś zostało ku pouczeniu nas…” (BT). Interpretujemy je dosłownie.

Przykładem niewłaściwej interpretacji tekstu biblijnego jest Prolog do Ewangelii Jana. Prolog jest wstępem, w którym zawarte są ważne informacje dla czytelnika. Jan pisał ewangelię, gdy już pozostałe ewangelie były dawno napisane i zauważył wpływ wierzeń pogańskich na chrześcijaństwo. Dlatego chciał zwrócić uwagę na podstawowe znaczenie słowa, wypowiedzianego przez Boga Jahwe, a zapisanego w Biblii. Jan wykorzystał jeden z najbardziej znanych zwrotów biblijnych, od którego zaczyna się Słowo Boże: „Na początku…”. Tym samym, chciał zwrócić uwagę na Dzieło Stworzenia (Rdz 1:1-31), w którym sześć razy występują słowa pokazujące moc słowa, wypowiedzianego przez Boga: „rzekł i stało się”. Pamiętajmy też, że Żydzi nazywali Księgę Rodzaju, czyli Pierwszą Księgę Mojżeszową, księgą „Na Początku…” (hebr. Bereszit). Dlatego pierwsze słowa Ewangelii Jana, w myśl tego, że Biblia powinna się sama tłumaczyć (punkt 1.3.), każdemu powinny się natychmiast skojarzyć ze słowami, od których zaczyna się Biblia. Gdyby księgi Nowego Testamentu zaczynały się od Ewangelii Jana, to Stary i Nowy Testament, zaczynałby się od tych samych słów: „Na początku…”. Mimo tego, powstała sztuczna interpretacja pierwszych słów Ewangelii Jana, która jest sprzeczna z hermeneutyką biblijną, a która praktycznie przyjęta jest przez wszystkich. Na Pierwszym Soborze Nicejskim w 325 roku, na wniosek biskupa egipskiego Aleksandra, pogański cesarz, Konstantyn Wielki, zwolennik hellenizmu, zatwierdził sztuczną interpretacje wersetu Jn 1:1, w której wyraz „słowo”, napisane w oryginale małą literą, oznacza imię Jezusa, a nie słowo, wypowiedziane przez Boga Jahwe. Pamiętajmy również o tym, że Słowo Boże źle wyraża się o Egipcjanach (Iz 30:8-9 i Ap 11:8), jako ludzie Bożym. Dzięki takiej, sztucznej interpretacji, otrzymano jedyny tekst biblijny, który mówi wprost, że Jezus jest Bogiem, bo: „…Bogiem było Słowo” (Jn 1:1). Interpretacja taka tworzy fundament hellenistycznej wersji chrześcijaństwa, przyjętej przez większość ludzi, uważających się za chrześcijan.

1.5.Badać okoliczności związane z napisaniem danego utworu.

Pomagają one uściślić ich sens i naukę teologiczną. Na przykład, kim był autor badanego tekstu, w jakiej sytuacji życiowej się znajdował. Musimy również znać świeckie Prawo, panujące w tamtym czasie, zwyczaje i wierzenia środowiska, gdy pisano dany tekst. Jaka była sytuacja polityczno-społeczna itp.

Przykład: Jan widział zgubny wpływ hellenizmu na chrześcijaństwo. Dlatego w Prologu (Jn 1:1-18) chciał zwrócić uwagę na to, że jedynym i podstawowym źródłem wiary chrześcijańskiej, jest słowo wypowiedziane przez Boga Jahwe, a zapisane w Biblii.

1.6. Nie wolno wyrywać zdania z kontekstu.

Przykład: interpretacja, w której wyraz „Słowo” oznacza imię Jezusa, jest wyrwana z kontekstu. W trzecim wersecie dowiadujemy się, że przez to „słowo”: Jn 1:3 „Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało.”(BT) Jest to nawiązanie do Dzieła Stworzenia, którego dokonał Bóg Jahwe, a nie Jezus Chrystus. Zostało to zapisane „palcem Bożym” (Wj 31:18) w Dekalogu: Wj 20:8: „Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić. Sześć dni będziesz pracować i wykonywać wszystkie twe zajęcia. Dzień zaś siódmy jest szabatem ku czci twego Boga, Jahwe …Bo w sześciu dniach uczynił Jahwe niebo, ziemię, morze oraz wszystko, co jest w nich, w siódmym zaś dniu odpoczął. Dlatego pobłogosławił Jahwe dzień szabatu i uznał go za święty.” (BT II) Aby móc nauczać, że to Jezus jest Stwórcą, helleniści usunęli imię Boże „Jahwe” i wprowadzili pogańską naukę o Trójcy Świętej, w której Bóg Jahwe jest jednocześnie Jezusem Chrystusem. Werset o Jezusie: Hbr 1:2 „…przez Niego też stworzył wszechświat.”(BT), należy rozumieć, że to z powodu Jezusa, Bóg Jahwe „stworzył wszechświat”. Tak samo jest interpretowany werset, mówiący o Abrahamie: Rdz 12:3 „…Przez ciebie będą otrzymywały błogosławieństwo ludy całej ziemi.”(BT) To nie Abraham będzie błogosławił „ludy całej ziemi”, ale będzie przyczyną tego, że Bóg Jahwe będzie im błogosławił.

Historycy Starożytności zwracali uwagę na to, że helleniści nie brali pod uwagę kontekstu swoich interpretacji: „… interpretowali, nie zwracając uwagi na kontekst. Bardzo rzadko stawiali sobie pytanie o cel, jaki przyświecał autorom danego utworu… Największe trudności pozwalała im omijać interpretacja alegoryczna, wymyślona przez stoickich interpretatorów Homera… lepsze było każde inne wyjaśnienie niż otwarte uznanie niespójności świętego tekstu… łatwiej im było godzić się na najbardziej karkołomne interpretacje…W tak traktowanej Biblii właściwie każdy teolog mógł znaleźć to, czego szukał-niekiedy, co prawda, za cenę naginania tekstu…”(Kościół w Świecie Późnego Antyku, Ewa Wipszycka, PIW, Warszawa 1997, str. 182-183)

1.7. Im tekst jest starszy, tym jest mniejsze prawdopodobieństwo jego błędnego zapisu lub tendencyjnej zmiany.

Wyraźnie widać to, przy tłumaczeniach Nowego Testamentu, w których z cytatów ze Starego Testamentu, usuwano imię Boże Jahwe. Tymczasem istnieją starsze kopie ksiąg Starego Testamentu, nazywanego Biblią Hebrajską, w których to imię Boże występuje. Na przykład Jezus naucza: Mr 12:29-30 „… Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz, Pan jest jeden. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą.”(BT) Ten sam tekst w najstarszych kopiach Biblii Hebrajskiej, brzmi: Pwt 6:4-5: „Słuchaj, Izraelu, Jahwe jest naszym Bogiem — Jahwe jedyny. Będziesz miłował twojego Boga, Jahwe, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił.” (BT II) Kolorem niebieskim zaznaczone są zamienione wyrazy. Widać jak na dłoni, że imię Boże Jahwe zostało usunięte. Takich tekstów w Nowym Testamencie jest kilkadziesiąt! We współczesnych tłumaczeniach Biblii, nie uwzględnia się tej zasady. Są nieliczne wyjątki: BT II i BP.

1.8. Nie ma doskonałego tłumaczenia Biblii na język rodzimy.

Każde tłumaczenie jest obciążone, co najmniej, dwoma rodzajami błędów. Pierwszy wynika z tego, że w różnych językach, słowa mogą mieć różne odcienie i nie znaczą dokładnie to samo. Tłumacze dobierają najbardziej zbliżone słowa i najczęściej jest tak, że różni tłumacze dobierają różne słowa. Aby dobrze zrozumieć sens całego wersetu, zaleca się zaznajomienie z wieloma tłumaczeniami. Przykładem niezbyt dokładnego tłumaczenia jest: Mt 2:1 „Gdy zaś Jezus narodził się w Betlejem w Judei za panowania króla Heroda, oto Mędrcy ze Wschodu przybyli do Jerozolimy”(BT) Słowo przetłumaczone jako „mędrcy”, tak naprawdę powinno brzmieć „magowie”. Natomiast takie tłumaczenie wskazuje, że ludzie ci cieszyli się wielkim uznaniem, u tłumaczy tego tekstu. To, że są to ludzie „ze Wschodu” oznacza, że są z terenów, które były kiedyś Babilonem. To byli astrologowie, którzy w gwiazdach odczytują przyszłość: Mt 2:2 „i pytali: Gdzie jest nowo narodzony król żydowski? Ujrzeliśmy bowiem jego gwiazdę na Wschodzie i przybyliśmy oddać mu pokłon.”(BT) Tymczasem magia i astrologia, to dziedziny czysto pogańskie. Święto Trzech Króli jest świętem na cześć astrologii babilońskiej, cieszącej się do dnia dzisiejszego ogromnym uznaniem (horoskopy i rocznice), oddaniem hołdu babilońskiej kosmologii świata geocentrycznego (dlatego „mędrcy”).

Drugim błędem popełnianym przez tłumaczy, jest dopasowanie tekstu do doktryny obowiązującej w jego kościele. Zdarza się, że są dodawane całe słowa, aby tłumaczonym tekstem, uzasadnić doktrynę swojego Kościoła (patrz punkt 1.1).

Powinniśmy również sprawdzać, znaczenie danego słowa, w konkordancji Stronga: „…celem konkordancji Stronga nie jest dostarczenie treści lub komentarza na temat Biblii, ale udostępnienie indeksu do Pisma Świętego. Pomaga ona w ten sposób czytelnikowi w odnalezieniu słów, tam gdzie się one pojawiają w Biblii. Indeks ten umożliwia badaczom Biblii ponowne odnalezienie frazy lub wersetu wcześniej badanego lub porównanie, jak podobny aspekt jest poruszony w innej części Pisma Świętego”. (Wikipedia, hasło „konkordancja Stronga”)

Inaczej mówiąc, każdy wyraz w Biblii ma swój oddzielny symbol, nazywany „Strongiem”, pod którym można znaleźć wszystkie wersety biblijne, w których to słowo występuje. Tym sposobem możemy zbadać znaczenie każdego słowa (Biblia Hebrajska – Stary Testament, to 8674 słów hebrajskich, Pisma Greckie – Nowy Testament, to 5624 słów greckich) i porównać je z innymi wersetami, w których to słowo występuje.

1.9. Powinniśmy z pokorą przystępować do interpretacji Biblii, pamiętając o tym, że uczniowie Jezusa, którzy przebywali z Nim stale, przez okres około 3,5 roku, nie potrafili wszystkiego zrozumieć (Łk 24:21).

Są powiedzenia, których nie da się przetłumaczyć, nie znając prawdziwego znaczenia tego zwrotu.  Przykładem takim może być współczesne określenie „zbić z pantałyku”, które oznacza wprawienie kogoś w zakłopotanie. Dosłowne przetłumaczenie takiego tekstu wprowadzi tylko zamieszanie. Są to tak zwane „idiomy”, charakterystyczne dla danego języka i czasów, w których były używane.

1.10. Aby dobrze interpretować Biblię potrzebna jest wiedza ogólna.

Są ludzie, którzy mówią: ja czytam tylko swoją Biblię, nie potrzebuję niczego innego. Jednak praktyka pokazuje, że takie myślenie nie zawsze prowadzi do celu. Często wywołuje emocje, które kierują człowiekiem, co może prowadzić do błędów we fundamentalnych sprawach. Dlatego oprócz kilku przekładów Biblii, w tym przekładów interlinearnych, powinniśmy mieć: konkordancję, słowniki, w tym słownik biblijny, encyklopedie, atlas biblijny i szereg dobrych komentarzy do tekstów biblijnych, które należy konfrontować z samą Biblią.

1.11.Skutki odejścia od hermeneutyki biblijnej.

Zawodowi historycy Starożytności zachwycają się hellenistami: „…właśnie wyjście poza Biblię było wielką zasługą oponentów arianizmu, pomysłem genialnym, otwierającym wielkie perspektywy przed chrześcijańską refleksją na temat Boga - pozwoliło ją wzbogacić, uczynić subtelną w takim stopniu, jakiego rygorystyczne trzymanie się Biblii by nie dopuściło. Arianie byli w gruncie rzeczy zwolennikami tradycyjnego podejścia do doktryny…” (Kościół w Świecie Późnego Antyku, Ewa Wipszycka, PIW, Warszawa 1997, str. 186). Autorka tych słów zachwyca się tym, że, hellenistycznie nastawieni ojcowie Kościoła, „wyszli poza Biblię”, uważając ten krok za „genialny”. Ja w Kościele Powszechnym nie widzę tej „subtelnej refleksji na temat Boga”, o której mówi powyższy tekst. Wręcz przeciwnie. Jest to czerpanie, całymi garściami, z kultów pogańskich, ze starożytnego Babilonu. To co katolicy nazywają „chrześcijaństwem”, ma niewiele wspólnego z nauczaniem Chrystusa. A słowo „chrześcijaństwo” jest terminem biblijnym, oznaczającym „uczniów” Chrystusa (Dz 11:26). Dlatego używam terminu „chrześcijaństwo biblijne”, aby je odróżnić od współczesnego chrześcijaństwa, które jest sprzeczne z nauczaniem Chrystusa, a które jest oparte na naukach ojców Kościoła. Dlatego nazywam je chrześcijaństwem ojców Kościoła. Zwrot „ojcowie Kościoła” dobrze oddaje charakter takiego Kościoła, w którym autorytet „ojców” jest ważniejszy od nauk Chrystusa. Dla chrześcijan biblijnych prawidłowa interpretacja Biblii tworzy fundamenty chrześcijaństwa, całkowicie różne od fundamentów chrześcijaństwa ojców Kościoła, a „wychodzenie poza Biblię” jest niedopuszczalne.

2. Kobieta w symbolice biblijnej.

Poniższe opracowanie zawiera interpretację biblijnych proroctw o Kościele odstępczym, przedstawionym w symbolu kobiety cudzołożnej. Dzisiaj obraz, najbardziej agresywnego Kościoła, jest trochę inny, ale pamiętajmy o tym, że jest to opis tego, co dzieje się prawie od dwóch tysięcy lat, a zaczęło się od Soboru Nicejskiego I w 325 roku. Obraz ten nie powinien być zniekształcony dzisiejszymi zachowaniami i słowami hierarchów Kościoła Katolickiego.

Są dwa skrajne zachowania kobiet, jeśli chodzi o wierność swojemu przyszłemu mężowi: dziewictwo i nierząd (cudzołóstwo, wszeteczeństwo). W symbolu tym, nie chodzi o cudzołóstwo fizyczne lecz duchowe. Dziewica jest wierna i nigdy nie skala się współżyciem z innym mężczyzną. Dla wszetecznicy, cudzołożnicy, nierządnicy, obcowanie z innymi mężczyznami jest codziennością.

Te dwa skrajne zachowania kobiet, symbolizują w Biblii, wierność Bogu Jahwe.

W Starym Przymierzu dziewictwo symbolizuje całkowite powstrzymanie się od kultów bałwochwalczych. W czasie niewoli babilońskiej, Jeremiasz prorokuje w imieniu Boga, o Judejczykach, którzy zostali surowo ukarani za odstępstwo od Boga Jahwe: Jr 31:4 „Znowu cię zbuduję i będziesz odbudowana, Dziewico-Izraelu!...”(BT) Naród wybrany, który wyjdzie z niewoli babilońskiej i w przyszłości będzie wierny Bogu Jahwe, został nazwany „Dziewicą-Izraelem”. Niewola babilońska była wynikiem tego, że Królestwo Południowe Juda, przedstawione w symbolu kobiety, nie było wierne swemu Bogu i nie wyciągnęło wniosków z tego, co stało się z Królestwem Północnym, z „Izraelem- Odstępcą: Jr 3:8-9 „Zobaczyła, że za wszystkie czyny nierządne, jakie popełnił Izrael-Odstępca, odrzuciłem go, dając mu list rozwodowy. Lecz nie zatrwożyła się niegodziwa siostra jego; poszła także i ona cudzołożyć. Przez lekkomyślność swoją stała się cudzołożnicą i zbezcześciła ziemię, dopuszczając się nierządu z kamieniem i drzewem.”(BT) „Kamień i drzewo”, to materiały, z których wykonano bożki. Siostra Izraela-Odstępcy, też stała się „cudzołożnicą”. Podobnie obrazuje to prorok Ezechiel, który przedstawia Królestwo Północne – Izrael i Królestwo Południowe – Judę w symbolu dwóch sióstr: Oholi i Oholiby, które cudzołożą (Ez 23:2-35). Cudzołóstwo, nierząd, wszeteczeństwo, w Biblii, są symbolami bałwochwalstwa, kalaniem się kultami pogańskich bogów.

W Nowym Przymierzu, dziewictwo również oznacza wierność Bogu Jahwe, który jest reprezentowany przez Syna Bożego: 2 Kor 11:2 „Jestem bowiem o was zazdrosny Boską zazdrością. Poślubiłem was przecież jednemu mężowi, by was przedstawić Chrystusowi jako czystą dziewicę” (BT). Jezus reprezentuje Boga Jahwe przed każdym człowiekiem i jest jedynym pośrednikiem: 1 Tm 2:5 „Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek, Chrystus Jezus” (BT).

Wszetecznica, cudzołożnica, nierządnica, symbolizuje ludzi, którzy twierdzą, że są chrześcijanami, że należą do biblijnego Boga Jahwe, są Jego własnością (Wj 19:5, Ef 1:14), ale praktycznie nie są wierni Bogu Jahwe, Bogu Najwyższemu (Rdz 14:18), który jednocześnie jest Bogiem Jedynym (Jud 1:25) i często nieświadomie, związani są z innymi, pogańskimi kultami i obrzędami, w których biorą czynny udział.

Innymi słowy: dziewica symbolizuje lud Boży, Kościół Boży, wierny Bogu Jahwe, natomiast wszetecznica to lud, który może chce być Boży, ale nie jest wierny Bogu i nauce biblijnej, bierze czynny udział w pogańskich kultach i w ten sposób cudzołoży.

2.1. Symbol dziewicy w Biblii.

Już „na początku” Biblii, pojawia się proroctwo mesjańskie, tak zwana „Protoewangelia”, w której występuje symbol „niewiasty”. Bóg mówi do węża (symbol szatana Ap 12:9): Rdz 3:15 „Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie a niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu piętę.”(BT) „Niewiastą” jest Kościół Boży. „Potomstwem” „niewiasty” jest cały lud Boży, wszyscy ci, którzy przyjęli warunki, najpierw Starego (Wj 19:5), potem Nowego Przymierza (Mt 26:26-28) i stosują je na co dzień (Rz 2:13). W Nowym Przymierzu lud ten stanowi „świątynię Boga”, w której mieszka Duch Boży: 2 Kor 6:16„…Bo my jesteśmy świątynią Boga …”(BT), ludem, który będzie prowadził nierówną walkę z siłami zła. Tą „niewiastą” z Rdz 3:15, nie jest Maria, matka Jezusa, jak to dosłownie tłumaczą niektóre kościoły. Świadczy o tym kontekst tych wypowiedzi (punkt 1.6).

Najważniejszym „potomkiem”, tej „niewiasty”, czyli ludu Bożego, jest Jezus Chrystus, który „zmiażdżył głowę” szatanowi: Hbr 2:14 „…aby przez śmierć pokonać tego, który dzierżył władzę nad śmiercią, to jest diabła” (BT).

W Apokalipsie pojawia się ta sama „niewiasta”: Ap 12: „Potem wielki znak się ukazał na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu.”(BT) Światłość słoneczna symbolizuje Boga Jahwe: Iz 2:5 „Chodźcie, domu Jakuba, postępujmy w światłości Jahwe!” (BT II), a księżyc, który świeci światłem odbitym od słońca i jest światłością w mroku, to Jezus Chrystus (Ap 21:23), który wykonał dzieło, polecone Mu przez Boga (Jn 17:4 i Jn 17:8), Dzieło Zbawienia.

Chrystus jest przedstawiony w symbolu „księżyca”, na którym stoi „niewiasta”, bo Chrystus jest „kamieniem węgielnym” świątyni Nowego Przymierza: 1 Ptr 2:6 „To bowiem zawiera się w Piśmie: Oto kładę na Syjonie kamień węgielny, wybrany, drogocenny, a kto wierzy w niego, na pewno nie zostanie zawiedziony.”(BT) Lud Boży przedstawiony jest w symbolu zwykłych kamieni, z których zbudowana jest ta duchowa Świątynia (Ef 2:20-22). Chrystus został odrzucony przez naród żydowski, stał się dla Żydów „kamieniem obrazy”: Rz 9:32 „…Potknęli się o kamień obrazy”(BT) Chociaż współcześni ludzie twierdzą, że są chrześcijanami, czyli uczniami Chrystusa (Dz 11:26), to tak naprawdę również odrzucają Jezusa, bo nie stosują się do Jego nauk, między innymi do tego, że chrzczą swoje nowonarodzone dzieci, a nie stosują chrztu opisanego w Biblii.

„Wieniec z 12-tu gwiazd” to starotestamentowy symbol 12-stu pokoleń Izraela (Rdz 37:9), czyli całego ludu Bożego. W Nowym Przymierzu, wieniec z 12-stu gwiazd, to symbol też całego ludu Bożego, który zostanie zbawiony, to jest symbol Kościoła Bożego (Rdz 15:5, Ga 3:28-29), bo „wieniec” jest symbolem zwycięstwa (2Tm 4:8).

„Niewiasta” przegrywa walkę z siłami zła. Ratuje się ucieczką: Ap 12:6 „A Niewiasta zbiegła na pustynię, gdzie miejsce ma przygotowane przez Boga, aby ją tam żywiono…” (BT) Symbol „pustyni” pokazuje, jak nieliczny jest lud Boży, wierny nauce chrześcijańskiej i w jakich trudnych warunkach musi działać.

2.2. Biblijny symbol cudzołożnicy (nierządnicy, wszetecznicy).

W Starym Przymierzu, Bóg Jahwe wyrzuca swojemu ludowi cudzołóstwo (wszeteczeństwo, nierząd), z powodu czynienia kultów pogańskich: Jr 3:1-10 „…A ty, coś z wielu przyjaciółmi cudzołożyła, masz wrócić do Mnie? — wyrocznia Jahwe. Podnieś oczy na pagórki i patrz: gdzie jest miejsce, na którym nie dopuszczałaś się nierządu? Na drogach siadywałaś [czekając] na nich …i zbezcześciłaś ziemię swym nierządem i swą przewrotnością. Ustały zimowe ulewy i deszcze wiosenne nie spadły. Mimo to miałaś nadal czoło niewiasty cudzołożnej — nie chciałaś się zawstydzić. Czy nawet wtedy nie wolałaś do Mnie: „Mój Ojcze!” …Rzekł do mnie Jahwe za dni króla Jozjasza: "Czy widziałeś, co zrobił Izrael-Odstępca? Chodził na każdą wysoką górę i pod każde zielone drzewo i uprawiał tam nierząd. Pomyślałem: Gdy to wszystko uczynił Izrael-Odstępca, powróci do Mnie. Ale nie powrócił. I zobaczyła to niegodziwa siostra jego, Juda. Zobaczyła, że za wszystkie czyny nierządne, jakie popełnił Izrael-Odstępca, odrzuciłem go, dając mu list rozwodowy. Lecz nie zatrwożyła się niegodziwa siostra jego; poszła także i ona cudzołożyć. Przez lekkomyślność swoją stała się cudzołożnicą i zbezcześciła ziemię, czyniąc nierząd z kamieniem i drzewem. Także z tego wszystkiego nie nawróciła się do Mnie niegodziwa siostra jego Juda całym sercem, lecz pozornie — wyrocznia Jahwe". (BT II) Prorok Jeremiasz przypomina historię, odrzuconego przez Boga Jahwe, państwa północnego, królestwa Izraela, nazywając go Izrael-Odstępca, bo cudzołożył z innymi bogami. W 723 roku p.n.e. Izrael został podbity przez Asyryjczyków i nigdy się nie odrodził (dostał „list rozwodowy”), poniósł niezwykle surową karę. Państwo południowe, Królestwo Judy, niczego się nie nauczyło, robiło dokładnie to samo i również „stało się cudzołożnicą” . Wykonywało tylko działania pozorne. Karą za to była niewola babilońska, która nastąpiła jeszcze za życia Jeremiasza. Widzimy, że cudzołożnica (nierządnica, wszetecznica) była symbolem kościoła odstępczego, z którego wywodzi się lud, który uważał siebie za lud Boży, ale nie był wierny biblijnemu Bogu Jahwe, bo brał czynny udział w kultach pogańskich.

W Apokalipsie mamy również wizję kościoła odstępczego, z którego wywodzi się lud, który pozornie należy do Boga Jahwe. Kościół ten jest ukazany w symbolu kobiety wszetecznej, „Wielkiej Nierządnicy”: Ap 17:1-6 „…Chodź, ukażę ci sąd na Wielką Nierządnicę, która siedzi nad wielu wodami, z którą nierządu się dopuścili królowie ziemi, a mieszkańcy ziemi się upili winem jej nierządu… I ujrzałem Niewiastę siedzącą na Bestii szkarłatnej, pełnej imion bluźnierczych, mającej siedem głów i dziesięć rogów. A Niewiasta była odziana w purpurę i szkarłat, cała zdobna w złoto, drogi kamień i perły, miała w swej ręce złoty puchar pełen obrzydliwości i brudów swego nierządu. A na jej czole wypisane imię - tajemnica: "Wielki Babilon. Macierz nierządnic i obrzydliwości ziemi". I ujrzałem Niewiastę pijaną krwią świętych i krwią świadków Jezusa, a widząc ją zdumiałem się wielce.”(BT) Powstaje pytanie: kim jest ta „Wielka Nierządnica”?

3. Ogólnoświatowe wpływy „Wielkiej Nierządnicy”.

Ap 17:1-2 „…ukażę ci sąd na Wielką Nierządnicę, która siedzi nad wielu wodami, z którą nierządu się dopuścili królowie ziemi, a mieszkańcy ziemi się upili winem jej nierządu.”(BT)

3.1. „Wody” w symbolice biblijnej.

Co to znaczy, że „siedzi nad wielu wodami”? Odpowiedź na to pytanie znajdujemy w dalszym tekście: Ap 17:15 „I rzecze do mnie: Wody, które widziałeś, gdzie Nierządnica ma siedzibę, to są ludy i tłumy, narody i języki.”(BT) Tekst ten mówi, że Nierządnica ma kontakty z ludźmi całego świata: „ludy i tłumy, narody i języki”.

„Wiele wód”, to są pogańskie „ludy i tłumy, narody i języki”. Ludy, które mogą znać Boga Jahwe, ale nie stosują się do Jego nauk, chociaż twierdzą, że należą do biblijnego Boga i każą nazywać się chrześcijanami, czyli „uczniami” Chrystusa.

Wiatry (symbol wojen Jr 4:11-12) rzucają tymi wodami na wszystkie strony. Z tych wód wyłaniają się bestie: Dn 7:2-3 „Daniel więc powiedział: Ujrzałem swoją wizję w nocy. Oto cztery wichry nieba wzburzyły wielkie morze. Cztery ogromne bestie wyszły z morza, a jedna różniła się od drugiej.”(BT) Te cztery bestie powstały w wyniku działań wojennych ludów pogańskich: „wyszły z morza”, z wody.

3.2.Biblijny symbol wysp.

Lud Boży przedstawiony jest w symbolu wysp, lądu stałego, któremu „wichry” nie mogą zaszkodzić, a który jest otoczony ze wszystkich stron wodami, które pod wpływem wiatru, w postaci fal, stale uderzają o ten ląd. Symbol wysp zawarty jest w proroctwie Izajasza, mówiącym o Mesjaszu: Iz 42:4 „Nie zniechęci się ani nie załamie, aż utrwali Prawo na ziemi, a Jego pouczenia wyczekują wyspy.”(BT) Tylko lud Boży, znający Słowo Boże, „wyczekiwał” Mesjasza, a ziemia obiecana (Rdz 17:8), gdzie mieszkali, nie ma nic wspólnego z jakąkolwiek wyspą. To pokazuje, że w narodzie wybranym, były tylko małe ośrodki (wyspy), gdzie naprawdę czczono biblijnego Boga.

Tylko jedna bestia nie wyszła z wody, ale z ziemi (Ap 13:11). Omówimy ją później.

3.3.Nierząd Wielkiej Cudzołożnicy

Pod słowem nierząd, cudzołóstwo, wszeteczeństwo, kryje się w Biblii bałwochwalstwo, czyli pogańskie kulty, zabronione przez pierwsze i drugie przykazanie Dekalogu (Wj 20:2-6). Nie chodzi tu o nierząd fizyczny, ale duchowy, branie udziału w kultach innych bogów, co jest zdradą Boga, czyli oddawaniem boskiej czci komuś, kto nie jest Bogiem Jahwe.

Ta kobieta jest atrakcyjna nie tylko na całym świecie, ale również wśród wszystkich warstw społecznych: Ap 17:2 „z którą nierządu się dopuścili królowie ziemi, a mieszkańcy ziemi się upili winem jej nierządu.”(BT) Od ludzi bogatych, mających władzę, do ludzi prostych, nawet biednych. Wszystkich.

Tymczasem Pierwsze Przykazanie Dekalogu brzmi: Wj 20:2-3: "Ja jestem Jahwe, twój Bóg, którym cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli. Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie!” (BT II). Przykazanie to jest bardzo proste. Jest tylko jeden Bóg Jahwe i nie ma żadnego innego Boga. Tylko Bogu Jahwe można oddawać boską cześć. To jest potwierdzone również przez wiele innych tekstów biblijnych. Szczegółowe omówienie przykazań z Pierwszej Tablicy Dekalogu, zostanie zrobione w dalszej części opracowania.

3.3.1.Kult świętych.

Tymczasem Kościół rzymsko-katolicki wprowadził do chrześcijaństwa kult świętych, którzy mają wszelkie cechy bóstw pogańskich. W świetle kryteriów biblijnych, są oni bogami.

1. Tak jak bogom pogańskim, buduje się im świątynie, nazywane ich imieniem, w których przebywają pod postacią obrazu lub figury. Budowanie świątyń jest sprzeczne z nauką biblijną. W Nowym Przymierzu nie ma budynku, który można nazwać świątynią. To wierni Kościoła, napełnieni Duchem Świętym (Rz 8:9), tworzą Kościół Boży Nowego Przymierza: 2 Kor 6:16 „…my jesteśmy świątynią Boga żywego - według tego, co mówi Bóg: Zamieszkam z nimi i będę chodził wśród nich, i będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem.”(BT)

2.Ich obrazom i figurom służy się i oddaje się im pokłon, co jest zabronione w Drugim Przykazaniu Dekalogu (Wj 20:4-6).

3. Modli się do nich, bo mają moc wyświadczania przeróżnych łask. Każdy święty, tak jak bogowie pogan, ma swoją dziedzinę, w której się specjalizuje.

4. W świątyniach tych organizuje się nabożeństwa, w czasie których ofiaruje się Jezusa Chrystusa, mimo tego, że ofiara ta była jednorazowa (Hbr 10:11-12).

5. Według astrologii babilońskiej, wyznaczony jest dzień roku, w którym poszczególni święci mają szczególną moc.

6. W świątyniach tych, ofiaruje się Jezusa Chrystusa w ten sposób, że kapłan pije Jego krew (według oficjalnej nauki , to nie jest wino), a wierni zjadają Jego ciało (według oficjalnej nauki, opłatek nie jest chlebem, ale prawdziwym ciałem Jezusa). Nauka biblijna zabrania spożywania krwi. Na Soborze Jerozolimskim w 50 roku, apostołowie uchwalili: Dz 15:28-29 „Postanowiliśmy bowiem, Duch Święty i my, nie nakładać na was żadnego ciężaru oprócz tego, co konieczne. Powstrzymajcie się …od krwi, od tego, co uduszone... Dobrze uczynicie, jeżeli powstrzymacie się od tego. Bywajcie zdrowi!”(BT) Powstrzymywanie się od spożywania krwi, w chrześcijaństwie biblijnym, jest „konieczne”.

7. Układa się pieśni i modlitwy na cześć świętych, które śpiewa się i wygłasza w świątyniach nazwanych ich imieniem.

8. Czyni się procesje na ich cześć, w których niesie się ich podobizny i symbole religijne, a które nie mają żadnego uzasadnienia biblijnego.

9. Organizuje się przedstawienia teatralne na ich cześć ( na przykład jasełka), które nie mają żadnego uzasadnienia biblijnego.

10. Ich imionami nazywa się ulice, place itp. Nie robi się tego w stosunku do Boga Jahwe, którego imię jest powszechnie bojkotowane.

11. Kult na ich cześć musi być niezwykle bogaty, przygniatający wiernych bogactwem i swą wielkością. Posiada unikalną, wyszukaną i nigdzie nie spotykaną, a przede wszystkim bogatą liturgię, nie mającą w Biblii żadnego uzasadnienia.

Dusza nieśmiertelna.

Aby kult świętych można było stosować, wprowadzono pogańską naukę o duszy nieśmiertelnej, będącej w sprzeczności z fundamentalną nauką chrześcijańską o zmartwychwstaniu i innymi naukami biblijnymi. W Piśmie Świętym śmierć oznacza koniec wszystkiego (Koh 9:5-6). Nie ma życia po śmierci przed zmartwychwstaniem. To co katolicy nazywają „świętych obcowaniem”, przed zmartwychwstaniem, jest sprzeczne z nauką biblijną, która mówi, że nikt, nawet ci najwierniejsi, nie otrzyma obietnicy życia wiecznego (1Jn 2:25), przed zmartwychwstaniem: Hbr 11:39-40 „A ci wszyscy, choć ze względu na swą wiarę stali się godni pochwały, nie otrzymali przyrzeczonej obietnicy, gdyż Bóg, który nam lepszy los zgotował, nie chciał, aby oni doszli do doskonałości bez nas.”(BT)

W Biblii występuje słowo „dusza”, ale ma zupełnie inne znaczenie. Przede wszystkim biblijna dusza jest śmiertelna: Joz 11:11 „Ostrzem miecza pobili wszystko co żywe, obłożywszy klątwą. Nie pozostawiono żadnej żywej duszy...”(BT) Biblijna dusza oznacza istotę żywą.

Tak naprawdę, kult świętych jest kultem bogów pogańskich. W Cesarstwie Rzymskim był chętnie stosowany zwyczaj przejmowania bóstw narodów podbitych, tak jak to zrobiono w Babilonie i dawanie im rzymskich imion (synkretyzm religijny). Najbardziej znanym przypadkiem jest przejęcie przez Rzymian bóstw greckich. „Nowym” bogom zmieniono tylko imiona na rzymskie. Greckiemu Zeusowi, władcy nieba i ziemi, nadano rzymskie imię Jowisz, grecką Afrodytę, boginię miłości i piękna, nazwano Wenus, greckiego boga wojny Aresa, nazwano Marsem, grecką Artemidę, nazwano Dianą, Asklepiosa, patrona lekarzy, nazwano Eskulapem, grecki Dionizos, bóg wina, stał się Bachusem, Eros, bóg miłości, stał się Amorem, Hades Plutonem, Hefajstos Wulkanem, Helios Solem, Hestia Westą, Posejdon Neptunem, itd.

Dokładnie to samo zrobiły elity Cesarstwa, po przejęciu kontroli nad Kościołem. Ulubionym bogom rzymskim, nadano biblijne imiona i włączono ich kult do chrześcijaństwa pod nazwą kult świętych.

3.3.2.Kult Mitry jako kult Jezusa Chrystusa.

Wśród elit cesarstwa i we wojsku, największym uznaniem cieszył się kult boga słońca, Mitry: „Był identyfikowany z greckim Apollem lub Heliosem. W I wieku kult Mitry (mitraizm) zaczął szerzyć się w Rzymie (mitreum). Jego ślady można odnaleźć m.in. w podziemiach znajdujących się pod obecną bazyliką św. Klemensa (San Clemente). W III i IV wieku mitraizm został włączony do państwowego kanonu religijnego w Rzymie" (Wikpedia, hasło „Mitra”)

Mitrze, nadano biblijne imię Jezus Chrystus i wprowadzono cały kult słońca do chrześcijaństwa.

3.3.2.1.Boże Narodzenie.

Najważniejszym świętem stało się Boże Narodzenie, w dniu przesilenia słonecznego, kiedy dzień jest najkrótszy, a od następnego dnia zaczyna przybywać dnia. W mitraizmie tłumaczono to tym, że narodził się Mitra, bóg słońca: „ świętowana przez wyznawców Mitry data jego urodzin (25 grudnia)… została przez chrześcijan uznana za dzień Bożego Narodzenia.” (Historia Starożytnego Rzymu, Maria Jaczynowska, PWN Warszawa, 1986, s. 297) Biblia dostarcza dowodu, który mówi, że pasterze ze swymi trzodami, nie mogli być w polu w dniu 25-go grudnia (Łk 2:8). Jest to czas, gdy w Palestynie nie prowadziło się już wypasu bydła. Bydło jest już w swoich zimowych zagrodach. Jezus nie mógł urodzić się 25-go grudnia!

Pamiętajmy też, że Żydzi posługiwali się kalendarzem księżycowo-słonecznym, w którym rocznice nie występują. Rocznice pojawiają się w kalendarzu słonecznym, opartym na astrologii babilońskiej, w którym każdy dzień roku, odpowiada takiemu samemu położeniu Ziemi względem Słońca, w przestrzeni kosmicznej.

3.3.2.2.Jezus urodził się w grocie.

Ten „Jezus”, tak jak Mitra, urodził się w grocie: „Jezus został obrzezany ósmego dnia po narodzeniu. Po porodzie, który – wedle Ewangelii Łukasza – miał miejsce w ubogiej stodole (lub grocie)…” (Wikipedia, hasło „Jezus Chrystus”) Biblia nic nie mówi o grocie. To Mitra urodził się w grocie. Dlatego sanktuaria Mitry znajdują się pod ziemią.

3.3.2.3.Zwiastowanie Pańskie, święto słońca.

Wprowadzenie święta solarnego, Zwiastowania Pańskiego. Jest to czas przesilenia słonecznego, w którym długość dnia zrównuje się z nocą. Święto to przypada dokładnie 9 miesięcy przed Bożym Narodzeniem i obchodzone jest 25-go marca. Ma ono ścisły związek z mitraizmem: „Mitrze towarzyszą dwaj dadoforzy (młodzieńcy trzymający pochodnie)… Symbolizują oni zrównanie dnia z nocą: Cautes ze wzniesioną pochodnią symbolizuje moment równonocy wiosennej…” (Wikipedia, hasło „mitraizm”)

3.3.2.4.Zmiana Przykazania Dekalogu.

Zmieniono Przykazanie Dekalogu i zamiast święcenia siódmego dnia tygodnia, będącego pamiątką dzieła Stworzenia (Wj 29:8-11), wprowadzono święcenie niedzieli, pierwszego dnia tygodnia, dnia Słońca (niem. Sonntag, ang. Sunday, łac. dies Solis). Astrologia babilońska związała dni tygodnia z ciałami niebieskimi: pierwszy dzień tygodnia, to dzień Słońca, drugi Księżyca, trzeci Marsa, czwarty Merkurego, piąty Jupitera, szósty Wenus, siódmy Saturna. Ślady tego można zaobserwować w nazwach dni tygodnia, języków europejskich. Dekalog został napisany „palcem Bożym” na tablicach kamiennych (Wj 31:18), co tworzy biblijny symbol niezmienności przykazań Bożych i jednocześnie zakaz dokonywania jakiejkolwiek zmian w nich!

„Jako bóstwo solarne Mitra odbierał cześć w niedzielę, dzień słońca (łac. Dies Solis)” (Wikipedia, hasło „mitraizm”).

3.3.2.5.Krzyż jest symbolem Mitry.

Wprowadzono symbol krzyża, najstarszego, pogańskiego symbolu słońca i boga słońca. Zachowały się opisy, mówiące o tym, że najwierniejsi zwolennicy mitraizmu, wypalali sobie na czole znak krzyża. Są płaskorzeźby, ze znakiem krzyża na czapce Mitry, zabijającego byka.

3.3.2.6.Chrzest przez polanie wodą.

Zmieniono sposób chrzczenia. Greckie słowo, które obecnie tłumaczy się jako „chrzcić”, dosłownie znaczy „zanurzać” (strong G 0907). Chrzest Janowy, jak i chrzest chrześcijański (chrystusowy), odbywał się wyłącznie przez całkowite zanurzenie w wodzie, najczęściej w Jordanie.

W mitraizmie też organizowano rodzaj chrztu, dla nowo przyjętych. Był to rytuał inicjacji. Umieszczano ich pod metalową kratą, na której zabijano byka. Krew zwierzęcia lała się i kropiła nowo przyjętego. Obecnie chrzest odbywa się również przez polanie lub pokropienie wodą, a nie według nauki biblijnej, przez zanurzenie. W czasach Kontrreformacji, naśmiewano się z tych, którzy powrócili do biblijnego chrztu przez zanurzenie, nazywając ich pogardliwie „nurkami”, od słowa nurkować i prześladując ich.

Również chrzczenie niemowląt nawiązuje do mitraizmu. Po inicjacji: „przez tydzień karmiony był mlekiem „quasi novo genitus” (jako nowo narodzony). Nietrudno dostrzec w tym analogię do podstawowego misterium chrześcijańskiego – chrztu.” (Wikipedia, hasło „mitraizm”).

3.3.2.7. Z Pamiątki Śmierci Jezusa zrobiono obrzęd wzorowany na mitraizmie.

W mitraizmie też był obrzęd, podobny do Pamiątki Śmierci Chrystusa. Pito krew z zabitego byka, spożywano jego mięso i chleb ze znakiem krzyża. Pito również wino.

W Kościele Powszechnym spożywa się opłatek eucharystyczny, również ze znakiem krzyża, jednocześnie twierdząc, że nie jest to chleb, ale w wyniku transformacji, stał się on prawdziwym ciałem samego Chrystusa. Nie ma, przy tym, łamania się chlebem, jak nauczał Jezus: Mt 26:26 „A gdy oni jedli, Jezus wziął chleb i odmówiwszy błogosławieństwo, połamał i dał uczniom, mówiąc: Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje.”(BT). Wierni spożywają opłatek eucharystyczny w całości.

Również pite wino z kielicha, nie jest winem, ale, jak naucza Kościół Powszechny, prawdziwą krwią Jezusa.  Jest to sprzeczne z nauką chrześcijańską, która zakazuje spożywania krwi (Dz 15:20), a która była potwierdzona na Soborze Jerozolimskim (Dz 15:2), zwanym również Soborem Apostolskim, który odbył się około 50 roku. Nie stosuje się nauki Jezusa: Mt 26:27 „Następnie wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie, dał im, mówiąc: Pijcie z niego wszyscy” (BT). Nie piją wszyscy. Pije tylko kapłan.

„…misteria mitraistyczne związane były z objawieniem tajemnicy, której treść przekazywano wyłącznie wtajemniczonym; ci z kolei zobowiązani byli do zachowania ich w sekrecie, a złamanie tajemnicy karane było śmiercią.” (Wikipedia, hasło „mitraizm”).

W katolicyzmie, Eucharystia, też związana jest z tajemnicą wiary: „przeistoczenie” (transsubstancjacja): wina w prawdziwą krew Chrystusa, chleba w prawdziwe ciało Chrystusa.

3.3.2.8.Jezus może być Bogiem najważniejszym.

W mitraizmie bogiem najważniejszym jest Mitra. Aby z Jezusa zrobić Boga, wprowadzono pogańską naukę o „Logosie” (pl. „Słowo”) w Jn 1:1, bo „…Bogiem było Słowo” (BT). Naukę tą wprowadził pogański cesarz, zwolennik hellenizmu, a przede wszystkim wyznawca greckiego boga słońca Apollona, Konstantyn Wielki, na Soborze Nicejskim w 325 roku. Aby to ukryć, na Soborze w Konstantynopolu, w 381 roku, zmieniono „wyznanie nicejskie”, usuwając z niego fragment mówiący o Logosie, nazywając je „wyznaniem nicejskim” tak, jakby nic się nie zmieniło, bo konsekwencje nauki o Logosie w Jn 1:1 są niezwykle poważne. Aby ukryć istnienie dwóch Bogów, musiano wprowadzić pogańską naukę o Trójcy Świętej, w której Jezus jest zrównany z Bogiem Jahwe, a co za tym idzie, też może być Bogiem najważniejszym, tak jak Mitra. Obrazem tego są pieśni, które są śpiewane, na przykład „Tylko Jezus”. Słowa te są ciągle powtarzane, jak pogańska mantra, a ludzie nie zastanawiają się nad tym, że tak śpiewając, odrzucają Boga Jahwe.

3.3.2.9.Dogmat o Trójcy Świętej.

Nieprawdą jest to, czego nauczają katolicy, że dogmat o Trójcy Świętej został wprowadzony na Soborze Nicejskim w 325 roku. Zrobili to ojcowie kapadoccy, pod koniec IV wieku. Słowo „trójca” w Biblii nie występuje ani raz. Nauka ta jest dogmatem, a to oznacza, że nie ma żadnego uzasadnienia biblijnego. Jest to typowy przykład nauki ojców Kościoła. Natomiast „trójca” obecna jest w mitraizmie: „Mitra wraz z Waruną i Arjamanem stanowił trójcę bóstw nieba”. (Wikipedia, hasło „Mitra mitologia”).

3.3.2.10. Bicie w dzwony na cześć słońca.

W świątyniach bije się w dzwony, ku czci słońca: o wschodzie, o zachodzie słońca i gdy słońce jest w zenicie: „Pory dzwonienia …Na Anioł Pański – o wschodzie i zachodzie słońca – dawano znak jednym i tymże samym dzwonem (obecnie na Anioł Pański dzwoni się o 6:00, 12:00 i 18:00).” (Wikipedia, hasło „dzwon kościelny”) Aby ukryć prawdziwy cel dzwonienia, mówi się, że dzwony te biją „na Anioł Pański”, co nie ma uzasadnienia biblijnego.

3.3.2.11.Kolor złoty w świątyniach, to symbol promieni słonecznych.

Kolor złoty stał się kolorem dominującym w wystroju świątyń. Symbolizuje on promienie światła słonecznego, na cześć Mitry, boga słońca, a oficjalnie na cześć Jezusa Chrystusa.

Zmieniono również orientację świątyń, względem stron świata na taką, aby słońce świeciło na ołtarz w czasie nabożeństwa. Świątynia Jahwe w Jerozolimie tak była usytuowana, że kapłan w czasie swej posługi stał tyłem do słońca, do kierunku wschodniego (Ez 8:16). Świątynia nie miała okien, promienie słoneczne nie miały prawa dostać się do środka. Źródłem światła była tylko menora, siedmioramienny świecznik. W Kościele Powszechnym promienie słoneczne są ważnym elementem liturgii. Mają padać na ołtarz w czasie nabożeństwa. Gdy jest niebo zachmurzone i słońce nie świeci, złoty wystrój ołtarza ma symbolizować promienie słoneczne.

3.3.2.12.Jezus jest Zbawcą tak jak Mitra.

W mitraizmie, bóg słońca Mitra jest Zbawcą ludzi. W chrześcijaństwie takim Zbawcą jest Bóg Jahwe: Jud 1:25 „jedynemu Bogu, Zbawcy naszemu przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego, chwała, majestat, moc i władza przed wszystkimi wiekami i teraz, i na wszystkie wieki! Amen.”(BT) Powyższy werset wyraźnie rozgranicza obie te postacie. Jest „jedyny Bóg” i jest Jezus Chrystus. Ten „jedyny Bóg” nazwany jest „Zbawcą”. Jezus był wykonawcą planu zbawienia, zapowiedzianego już „na początku” przez Boga Jahwe, w tak zwanej Protoewangelii (Rdz 3:15). Dlatego też Jezus, jako wykonawca Bożego Planu Zbawienia Ludzi, w Nowym Testamencie, też nazywany jest „Zbawcą”: Jn 4:42 „…Wierzymy już nie dzięki twemu opowiadaniu, na własne bowiem uszy usłyszeliśmy i jesteśmy przekonani, że On prawdziwie jest Zbawicielem świata.”(BT) Są inne, podobne teksty. Jednak powinniśmy o tym wiedzieć, że to Bóg Jahwe jest naszym Zbawcą, że to On „dał Syna”: Jn 3:16 „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne.”(BT) W Starym Testamencie jest wiele wersetów, w których Boga Jahwe nazwano Zbawicielem: Ps 19:15 „Niech znajdą uznanie słowa ust moich i myśli mego serca przed Tobą, Jahwe, moja Skało i mój Zbawicielu.” (BT II) Takich tekstów jest więcej (Ps 24:5; Ps 78:35; Iz 17,10; Ha 3,18).

Tymczasem dla wielu współczesnych chrześcijan, jedynym Zbawicielem jest Jezus Chrystus. W Kościele Powszechnym naucza się, że Maria, Matka Jezusa, jest również źródłem łaski, uzasadniając to wersetem Łk 1:28, co jest sprzeczne z hermeneutyką biblijną. Tylko Bóg Jahwe jest naszym Zbawicielem i może nas oczyścić z grzechów, przez krew swojego Syna, która jest zapłatą za nasze grzechy. Słowa Jezusa, wygłoszone tuż przed śmiercią: Jn 19:30 „…Wykonało się!...” (BT), można również przetłumaczyć jako: zapłacono! Jezus mógł odpuszczać grzechy ludziom (Mr 2:10), bo był napełniony Duchem Bożym (Jn 1:32) i wypełniał Bożą wolę (Jn 17:2).

3.3.2.13.Katolicka Wielkanoc.

W Biblii słowo „Wielkanoc” znaczy dokładnie to samo, co słowo „Pascha”. Tam gdzie BT używa słowa „Pascha”, tam w BW użyte jest słowo „Wielkanoc”.

Gdy Izraelici byli w niewoli egipskiej, Bóg kazał im, przygotować się do Wielkanocy (Paschy), która później okazała się przygotowaniem do wyjścia z niewoli egipskiej.

Izraelici posługiwali się kalendarzem księżycowo słonecznym. Rok zaczynał się pierwszym nowiem księżyca, po równonocy wiosennej. Każda rodzina musiała sobie kupić baranka bez skazy, w 10-siątym dniu pierwszego miesiąca roku (Wj 12:3). Baranek ten miał z nimi być przez 3 pełne dni, a na początku 14-go dnia, czyli o zmierzchu, miał być zabity (Wj 12:6). Krwią tego baranka, Izraelici mieli pokropić odrzwia i próg swojego domu, co miało uchronić ich od śmierci, która nawiedzi Egipt (Wj 12:12). Mięso tego baranka miało być upieczone i spożyte, razem z chlebem niekwaszonym i ziołami, jeszcze tej samej nocy (Wj 12:8). Nic z baranka nie mogło pozostać na dzień następny, resztki musiały być spalone. Wj 12:11 „Tak zaś spożywać go będziecie: Biodra wasze będą przepasane, sandały na waszych nogach i laska w waszym ręku. Spożywać będziecie pośpiesznie, gdyż jest to Pascha (Wielkanoc dop. autor) na cześć Jahwe.” (BT II)

W domach, które nie były pokropione krwią baranka, pojawiła się śmierć pierworodnych (Wj 12: 11-12). Zaraz potem, 15-go dnia miesiąca, Izraelici rozpoczęli wyjście z niewoli egipskiej. Był to dzień świąteczny, Pierwszy Dzień Przaśników (Wj 12:17). Wielkanoc (Pascha) zawsze odbywała się w czasie pełni księżyca, 14 dni po nowiu, 14-go pierwszego miesiąca roku (Kpł 23:5).

Całe okoliczności, związane z Paschą (Wielkanocą), symbolizowały Dzieło Chrystusa, które wykonał. Najpierw przez 3 pełne lata (1 dzień=1 rok), głosił Żydom Ewangelię, czyli Słowo Boże (Jn 17:8). Tak jak baranek paschalny był między nimi pełne 3 dni, tak Jezus ewangelizował Żydów pełne 3 lata. Okazało się, że to Jezus był prawdziwym barankiem paschalnym. Jan Chrzciciel mówił: Jn 1:29 „Nazajutrz zobaczył Jezusa, nadchodzącego ku niemu, i rzekł: Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata.”(BT) Dlatego baranek musiał być zwierzęciem czystym (Pwt 14:6), które można spożywać, bo Jezus był duchowo czysty, nigdy „grzechu nie popełnił” (1Ptr 2:22) i mógł być niewinną ofiarą za grzech, tak samo, jak baranek paschalny. Śmierć Jezusa była prawdziwą ofiarą za grzechy wszystkich tych ludzi, którzy uwierzyli (Mr 16:16), bo krew baranka „nie usuwa grzechów” (Hbr 10:4).

W czasach Starego Przymierza, Żydzi nie mieli Chrystusa, dlatego ofiara baranka zastępowała ofiarę Chrystusa. Baranek był tylko cieniem, zapowiedzią tego, co miało się wydarzyć (Kol 2:17). Dlatego chrześcijanie biblijni nie obchodzą Paschy, bo nastąpiła rzeczywistość, którą była ofiara i śmierć Chrystusa. Zostało wykonane Dzieło Zbawienia, zapowiedziane przez Boga Jahwe, w Protoewangelii (Rdz 3:15). Dlatego Jan, w swojej Ewangelii pisze, że to Bóg Jahwe „dał Syna”: Jn 3:16 „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne.”(BT) Ten Syn był prawdziwym „barankiem paschalnym”.

Chrześcijanie biblijni nie święcą Paschy, ale obchodzą Pamiątkę Ostatniej Wieczerzy lub jak inni to nazywają, Pamiątkę Śmierci Jezusa, w czasie której łamią się chlebem i spożywają ten chleb (Mt 26:26), jako symbol ciała Chrystusa i piją kielich z napojem „z owocu krzewu winorośli” (Mt 26:27-29), jako symbol krwi Chrystusa. To tłumaczy słowa Jezusa: Jn 6:53-56 „Rzekł do nich Jezus: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym. Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojem. Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim.”(BT) Żydzi i uczniowie Jezusa, rozumieli dosłownie te słowa tak, jak dzisiaj naucza Kościół Powszechny. Dlatego: Jn 6:66 „… wielu uczniów Jego odeszło i już z Nim nie chodziło.”(BT)

Kościół Powszechny obchodzi jednak Wielkanoc (Paschę). Ale z biblijnej Paschy została tylko nazwa. Nawet termin został zmieniony tak, aby było to święto na cześć słońca (Mitry). Pascha w kalendarzu księżycowo słonecznym przypadała na różne dni tygodnia. W każdym roku był to inny dzień tygodnia, który, średnio, powtarzał się co 7 lat. Tymczasem katolicka „Pascha” (Wielkanoc), zawsze jest w niedzielę, w dzień słońca i symbolizuje zmartwychwstanie Chrystusa, a nie śmierć tak, jak to jest zapisane w Biblii!

Innym, fundamentalnym świętym, jest Maria, matka Jezusa. Jeżeli Jezus jest Bogiem, a to wynika bezpośrednio z przyjętej hellenistycznej nauki, że jest Logosem w Jn 1:1 (Sobór Nicejski 325 rok), to Maria urodziła Boga i jest Bogurodzicą. Nauka ta, nie mająca żadnego uzasadnienie biblijnego, stopniowo rozpowszechniała się, od czasów Soboru Nicejskiego, najpierw w Egipcie. Jednak dopiero w 431 roku, na Soborze w Efezie, w atmosferze skandalu, nie czekając na wszystkich uczestników soboru, kierujący soborem, biskup Aleksandrii, święty Cyryl I, wprowadził tą naukę do Kościoła. Nie ma w tym żadnego przypadku, że sobór ten odbył się w Efezie, a obrady prowadził biskup egipski. W Efezie bowiem istniało centrum, wtedy jeszcze, nieoficjalnego kultu Marii. Nie bez znaczenia jest również to, że w Efezie istniał wcześniej, znany na cały ówczesny świat, kult greckiej bogini, Artemidy. Wspomina o tym również Biblia (Dz 19:24-35). Jej świątynię okrzyknięto jednym z cudów architektury starożytnego świata. Z czasem, grecką Artemidę połączono z egipskim kultem Izydy i innymi żeńskimi, pogańskimi kultami, a nowej bogini nadano biblijne imię Maria, Matki Jezusa. Kult Marii stał się najważniejszym kultem w Kościele Powszechnym, przewyższający kult Jezusa, nie mówiąc o biblijnym kulcie Bogu Jahwe, którego praktycznie nie ma.

Aby móc oficjalne nazywać Jezusa Bogiem, stworzono nowe, pogańskie bóstwo, Trójce Świętą. Aby ukryć to, że nowowprowadzane nauki nie mają żadnego uzasadnienia biblijnego, wprowadzono naukę o dogmacie. Słowo „dogmat” pochodzi z języka greckiego i oznaczało w filozofii greckiej tezę, którą musieli przyjąć wszyscy członkowie tej szkoły filozoficznej. Temat dogmatu nie mógł być dyskutowany. W chrześcijaństwie dogmat oznacza naukę ojców Kościoła, którą musiał przyjąć każdy katolik, której nie trzeba było uzasadniać tekstami biblijnymi, a o którą nie należy pytać.

Obecnie istnieje około tysiąca świętych w katolicyzmie, których można, tylko nieoficjalnie, traktować jak pogańskich bogów. Wraz z kultem świętych, wprowadzono do chrześcijaństwa liturgię pogańską, nie mającą żadnego biblijnego uzasadnienia, a cechującą się bogactwem i przepychem.

Z nauki o Logosie w Jn 1:1, wynika jeszcze jedna bardzo ważna nauka. Jeżeli Jezus jest „Logosem”, czyli „Słowem”, to jest również Stwórcą wszystkiego, bo dalszy tekst Ewangelii Jana, tak mówi o „Słowie” („Logosie”): Jn 1:3 „Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało.”(BT) Tym sposobem Jezus stał się również naszym Stwórcą i Ojcem duchowym, a modlitwa „Ojcze nasz…” może być kierowana do Chrystusa, a nie do Boga Jahwe.

To wszystko spowodowało, że Bóg Jahwe do niczego już nie jest już potrzebny. Stał się wręcz personą non grata, co jest widoczne w wielu miejscach. Nie ma ani jednej Jego świątyni, nie oddaje Mu się czci boskiej, dla wiernych to Jezus jest Bogiem, a nie On, Jego imię usunięto nie tylko z życia publicznego, ale również z Biblii. W Nowym Testamencie nie występuje ono ani raz, mimo tego, że w nowotestamentowych cytatach ze Starego Testamentu, występuje ono kilkadziesiąt razy. Zmieniono Boży Dekalog, a nowe przykazania nazwano Przykazaniami Bożymi. W Pierwszej Tablicy Dekalogu, dotyczącej Boga Jahwe, wprowadzono gnostycką interpretację, która zmusza wiernych do odwrotnego działania, niż nakazuje to Dekalog, itd.

Nie ma już Boga Jedynego z pierwszego Przykazania Dekalogu. Jest Trójca Święta, w której Bogiem najważniejszym, praktycznie, jest Jezus, chociaż kult Marii, znacznie przewyższa kult Jezusa. To wszystko powoduje, że jest wielkie zamieszanie w katolickiej nauce chrześcijańskiej. Adaptowano czysto pogańskie święta: Święto Zmarłych i Zaduszki, Boże Narodzenie, Święto Trzech Króli, spoganizowano Wielkanoc, spoganizowano Pamiątkę Śmierci Jezusa, nazywaną Eucharystią. Wprowadzono różaniec, nie mający z Biblią żadnego związku i wiele innych.

Następnym przykazaniem Dekalogu, mówiącym o bałwochwalstwie, czyli o cudzołóstwie duchowym, jest zakaz wykonywania wszelkiego rodzaju przedmiotów kultu religijnego, wszelkich podobizn, kłanianie się im i służenie im: Wj 20:4-6: „Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemią! Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył, ponieważ Ja Jahwe, twój Bóg, jestem Bogiem zazdrosnym, który karze występek ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia względem tych, którzy Mnie nienawidzą. Okazuję zaś łaskę aż do tysiącznego pokolenia tym, którzy Mnie miłują i strzegą moich przykazań.” (BT II) Zakaz ten dotyczy obrazów i figur, osób świętych, krzyża, krucyfiksu, relikwii, monstrancji, opłatka eucharystycznego, kielicha, hierarchów kościelnych, itp.

Tymczasem Kościół Powszechny nie tylko nie zakazuje tych rzeczy, ale wręcz zmusza swoich wiernych do wykonywania tego, co też wierni posłusznie i bardzo chętnie wykonują. Wielka Nierządnica jest dla tych ludzi niezwykle atrakcyjna i nie wyobrażają sobie życia bez niej. Wszystkie te działania związane są z synkretyzmem religijny, który jest omówiony poniżej.

Wikipedia, hasło „synkretyzm religijny”:Synkretyzm religijny …łączenie ze sobą różnych tradycji religijnych wielu narodów i wyznań, powodujące zderzenia odmiennych poglądów, a także ich przemieszanie.

W świecie helleńskim słowo używane było jako nazwa zabiegu polegającego na włączaniu obcych bóstw do panteonu własnych.

Zjawisko to pojawiło się w świecie starożytnym, byli z niego znani szczególnie Grecy, którzy masowo asymilowali obce (np. egipskie) bóstwa, włączając je do swojego panteonu. Niektóre bóstwa rodzime próbowano utożsamiać z bóstwami obcej religii, a praktyki kultowe łączono ze sobą, nadając im nowy sens i znaczenie. Etruskowie postąpili tak samo z bogami greckimi, a po nich przejęli ten zwyczaj Rzymianie, w odniesieniu do wierzeń ludów podbitych, a więc zarówno wobec mitologii greckich, jak i wierzeń bliskowschodnich, celtyckich czy germańskich.

Szczytowe nasilenie zjawisko synkretyzmu religijnego osiągnęło w pierwszych wiekach naszej ery w Cesarstwie Rzymskim. Powszechny stawał się kult bóstw pochodzenia orientalnego. Za Kaliguli wzniesiono świątynię Izydy (Izis) na Polu Marsowym. Rozwijał się kult Wielkiej Matki Kybele oraz irańskiego Mitry – boga słońca. Do panteonu rzymskiego trafił też Baal, za sprawą Heliogabala (panował w latach 218‒222 n.e.), który w młodości sam był jego kapłanem w Emesie.

Założeniem cesarzy rzymskich było „adoptowanie” bóstw ludów podbitych do rzymskiego panteonu lub też utożsamianie ich z bogami już istniejącymi, o podobnych atrybutach i funkcjach.

Synkretyzm religijny jest zjawiskiem obecnym również współcześnie. Jego przykładami są obecnie kulty pochodzenia afrykańskiego i afroamerykańskiego, takie jak: santeria, obeah czy voodoo, gdzie obrzędowość chrześcijańska (najczęściej katolicka) jest łączona z tradycyjnym, plemiennym kultem, a postacie Marii lub świętych katolickich są utożsamiane z plemiennymi bóstwami.

Tym ludziom, którzy jednak pytają, dlaczego tak się dzieje, odpowiada się, stosując słowo „wytrych”, które brzmi TRADYCJA. „Nasi przodkowie tak robili, to my też tak musimy robić. Nie wyrzekniemy się naszych przodków.” Nauka chrześcijańska potępia takie zachowania. Jezus uczył: Mr 7:6-9 „Odpowiedział im: Słusznie prorok Izajasz powiedział o was, obłudnikach, jak jest napisane: Ten lud czci Mnie wargami, lecz sercem swym daleko jest ode Mnie. Ale czci Mnie na próżno, ucząc zasad podanych przez ludzi. Uchyliliście przykazanie Boże, a trzymacie się ludzkiej tradycji … I mówił do nich: Umiecie dobrze uchylać przykazanie Boże, aby swoją tradycję zachować.”(BT) W ten sposób wypełniło się proroctwo o Wielkiej Nierządnicy: Ap 17:2 „z którą nierządu się dopuścili królowie ziemi, a mieszkańcy ziemi się upili winem jej nierządu.”(BT)

Jak doszło do tego?

W roku 366, przedstawiciel elit Rzymu, Damazy I, dokonał krwawego przewrotu. Usunął nowo wybranego biskupa Rzymu Ursyna, spowodował zesłanie go na wygnanie i sam zajął jego miejsce. Posłużył się mętami społecznymi Rzymu, zginęło wiele osób, które wystąpiły w obronie Ursyna: …Hieronim, w swojej powstałej niemal współcześnie kronice, pisząc o masakrze ( nie dało się jej ukryć), stara się tak przedstawić wydarzenia, aby ordynacja Damazego wyprzedzała w czasie ordynację Ursyna – w ten sposób Ursyn stawał się winnym siania niezgody w Kościele… Damazy przystępował już jako znany i cieszący się autorytetem członek kleru, miał rozległe wpływy wśród duchowieństwa i świeckiej elity miasta.. (Kościół w Świecie Późnego Antyku, Ewa Wipszycka, PIW, Warszawa 1997, str. 27-28)

Aby uniknąć kary, jednemu z najbardziej wpływowych ludzi w Cesarstwie, który był doradcą cesarzy, Damazy zaproponował biskupstwo w Mediolanie. W ciągu dwóch tygodni, poganin, członek elity Cesarstwa i zwolennik hellenizmu, został ochrzczony i mianowany biskupem. Był to Ambroży. Damazy zyskał niezmiernie wpływowego sojusznika, bezwzględnego zwolennika hellenizmu. Mając takie wsparcie, Damazy I mógł się czuć bezkarny („niewiasta” dosiada „Bestię” Ap 17:3). Kazał siebie nazywać „Ojcem”, czyli papieżem, wbrew nauce chrześcijańskiej (Mt 23:9), a innym zabronił używania tego tytułu. Wzorował się na biskupach aleksandryjskich, którzy siłą, za pomocą pogańskiego cesarza Konstantyna Wielkiego („niewiasta” dosiada „Bestię” Ap 17:3), po Soborze Nicejskim, przejęli kontrolę nad całym biskupstwem aleksandryjskim. Gdy elity zdobyły władzę w Kościele, w ramach synkretyzmu religijnego, zaczęły wprowadzać religię Greków do chrześcijaństwa.

W roku 380 cesarz Teodozjusz Wielki („niewiasta” dosiada „Bestię” Ap 17:3), wydał edykt w Tesalonice, wprowadzający obowiązek bycia chrześcijaninem, ale w wersji hellenistycznej, ustalonej przez najwyższego kapłana pogańskiego, Pontifexa Maximusa, czyli przez Konstantyna Wielkiego, na Soborze Nicejskim. Rozpoczęło się prześladowanie ortodoksyjnych chrześcijan. Wypełniło się proroctwo biblijne: Ap 17:6 „I ujrzałem Niewiastę pijaną krwią świętych i krwią świadków Jezusa, a widząc ją zdumiałem się wielce.”(BT) Kościół rzymski, swoją nową wersję chrześcijaństwa, zaczął nazywać „ortodoksyjną”. Wszyscy ci, którzy nie chcieli przyłączyć się do nowego kościoła, byli też prześladowani, to jest: Żydzi, poganie, ateiści, później muzułmanie.

3.4. Podsumowanie znaczenia wersetów Ap 17:1-2.

Ap 17:1-2 „…ukażę ci sąd na Wielką Nierządnicę, która siedzi nad wielu wodami, z którą nierządu się dopuścili królowie ziemi, a mieszkańcy ziemi się upili winem jej nierządu.”(BT)

Odbędzie się sąd nad Wielką Nierządnicą, czyli nad Kościołem Odstępczym, który jest popierany przez ludzi na całym świecie, przez wszystkie warstwy społeczne. Ludzie ci, z zamiłowaniem, będą wykonywali kulty pogańskie, niedopuszczalne w chrześcijaństwie, bo zabronione w Piśmie Świętym. Bóg Jahwe stanie się Bogiem podrzędnym, wręcz będzie ignorowany.

4. Wizja „Wielkiej Cudzołożnicy”.

Ap 17:3 „I zaniósł mnie w stanie zachwycenia na pustynię. I ujrzałem Niewiastę siedzącą na Bestii szkarłatnej, pełnej imion bluźnierczych, mającej siedem głów i dziesięć rogów.”(BT)

4.1. Niewiasta siedzi na Bestii.

Co to znaczy, że Wielka Nierządnica „siedzi na Bestii”? Najpierw musimy ustalić, co to jest „Bestia”, inne tłumaczenia podają „Zwierze”.

4.1.1.Co symbolizuje Bestia z Ap 17:3?

Aby odpowiedzieć na to pytanie musimy powrócić do Księgi Daniela: Dn 7:3 „Cztery ogromne bestie wyszły z morza, a jedna różniła się od drugiej.”(BT) Chciałem podać katolicką interpretację tego wersetu. Niestety, BT podaje bardzo ogólne wytłumaczenie, dlatego sięgniemy, do innej katolickiej Biblii, Biblii Jakuba Wujka (BJW). Komentarz do tego wersetu brzmi: „Oznaczające królestwa: Assyryjskie, Perskie, Greckie i Rzymskie, które w tym porządku po sobie następowały. Przytem opowiada, że państwo Rzymskie miało się rozpaść na dziesięć królestw. Patrz Apok. R,13.”(BJW, Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu podług textu łacińskiego Wulgaty przekład X. Jakuba Wujka zatwierdzony przez Stolicę Apostolską, wydanie nowe z objaśnieniami, podług J. FR. Allioli, zaaprobowane przez Konsystorz Archidiecezji Warszawskiej, Warszawa Michał Gluckberg, Warszawa, dnia 5 Października 1872)

Następny werset mówi o bestii pierwszej: Dn 7:4 „Pierwsza podobna była do lwa…” (BT) Lew jest biblijnym symbolem Babilonu, a komentarz BJW do tego wersetu brzmi: „Monarchia Chaldejska, szczególnie za czasów Nabuchodonozora” (BJW, Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu podług textu łacińskiego Wulgaty przekład X. Jakuba Wujka zatwierdzony przez Stolicę Apostolską, wydanie nowe z objaśnieniami, podług J. FR. Allioli, zaaprobowane przez Konsystorz Archidiecezji Warszawskiej, Warszawa Michał Gluckberg, Warszawa, dnia 5 Października 1872).

Chaldejczycy to Babilończycy, Nabuchodonozor to król Babilonu. Dlatego kolejność tych bestii wychodzących z morza, to: Babilon, Persja, Grecja i Rzym.

4.1.2.Czwarta bestia z proroctwa Daniela.

Nas interesuje czwarta bestia, Rzym. Daniel pisze o niej: Dn 7:7 „…a oto czwarta bestia, okropna i przerażająca, o nadzwyczajnej sile. Miała wielkie zęby z żelaza i miedziane pazury; pożerała i kruszyła, depcąc nogami to, co pozostawało. Różniła się od wszystkich poprzednich bestii i miała dziesięć rogów.”(BT)

Bestia ta posiada „zęby z żelaza”. Główny okres epoki żelaza nazywa się rzymskim. To broń żelazna pozwalała rzymianom zwyciężać swoich przeciwników. Taki też jest komentarz BJW: „Wielkie zastępy wojenne w oręż żelazny uzbrojone.”

Komentarz BJW do słów: „depcąc nogami to, co pozostawało.”: „Oznacza, że Rzymianie tych, których przy życiu zostawią, podatkami uciskać będą”

Na dziesięć rogów zwraca uwagę komentarz BJW do wersetu Dn 7:3, który mówi o czwartej bestii i odsyła do „Apok, R, 13”. A tam czytamy: Ap 13:1 „I ujrzałem Bestię wychodzącą z morza, mającą dziesięć rogów i siedem głów, a na rogach jej dziesięć diademów, a na jej głowach imiona bluźniercze.”(BT) Jest to wyraźne nawiązanie do proroctwa Daniela. Ta bestia również wyszła z morza (Dn 7:3) i ma 10 rogów (Dn 7:7). Bestia, która wyszła z morza i ma 10 rogów, to niewątpliwie Rzym pogański. Komentarz BJW do Ap 13:1, również odsyła do Księgi Daniela, rozdział 7. Bestia z Ap 13:1 to Rzym pogański.

4.1.3.Bestia, która wyszła z ziemi

Pojawia się inna Bestia: Ap 13:11-12 „Potem ujrzałem inną Bestię, wychodzącą z ziemi: miała dwa rogi podobne do rogów Baranka, a mówiła jak Smok. I całą władzę pierwszej Bestii przed nią wykonuje, i sprawia, że ziemia i jej mieszkańcy oddają pokłon pierwszej Bestii, której rana śmiertelna została uleczona.”(BT)

W tym miejscu pojawia się problem, bo katolicki komentarz do tego tekstu, praktycznie niczego nie mówi: „Druga Bestia, czyli Fałszywy Prorok… parodia Ducha Świętego” (BT). Również komentarz BJW do tego wersetu nie zawiera konkretów: „Jakiegoś poprzednika i gońca Antychrysta” (BJW, Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu podług textu łacińskiego Wulgaty przekład X. Jakuba Wujka zatwierdzony przez Stolicę Apostolską, wydanie nowe z objaśnieniami, podług J. FR. Allioli, zaaprobowane przez Konsystorz Archidiecezji Warszawskiej, Warszawa Michał Gluckberg, Warszawa, dnia 5 Października 1872)

Taka interpretacja jest niezgodna z hermeneutyką biblijną, jednak oba te komentarze mają wspólną myśl: Bestia, która wyszła z ziemi i ma 2 rogi, jest przeciwnikiem chrześcijaństwa.

Bestie, według Biblii, to światowe mocarstwa. Rogi to władcy tych mocarstw. Narzuca się tu inna interpretacja, zgodna z hermeneutyką biblijną. Jeżeli pierwszą bestią z Ap 13, która wyszła z wody, jest Rzym pogański, to ta druga, która wyszła z ziemi, to Rzym chrześcijański. Dwa rogi „drugiej Bestii”, to cesarze Wschodu i Zachodu, którzy na wniosek elit Cesarstwa, zhellenizowali chrześcijaństwo, najpierw na Soborze Nicejskim w 325 roku, potem na Soborze w Konstantynopolu w 381 roku. Momentem szczególnej ingerencji cesarzy w chrześcijaństwo, był Edykt w Tesalonice w 380 roku, który zmuszał każdego obywatela Cesarstwa do wiary „chrześcijańskiej”, ale w wersji zhellenizowanej, powstałej w Egipcie. Te działania cesarzy sprawiły, że Rzym chrześcijański „mówił jak smok” (Ap 13:11), a smok jest symbolem szatana (Ap 12:9). Chrześcijańscy cesarze, tylko z nazwy byli „podobni do Baranka” (Baranek-biblijny symbol Jezusa: Jn 1:29) spowodowali, że „Bestia, która wyszła z ziemi”, czyli Rzym chrześcijański, wprowadził do chrześcijaństwa pogańskie kulty, zakazane przez biblijne Prawo („mówili jak Smok”). Kult kultury hellenistycznej był tak rozpowszechniony, że większość ludzi: Ap 13:12 „…ziemia i jej mieszkańcy oddają pokłon pierwszej Bestii, której rana śmiertelna została uleczona.”(BT) W ten oto sposób, Bestia, która „wyszła z ziemi” i miała 2 rogi, stała się Bestią, która wyszła z wody, która miała 10 rogów. Rzym chrześcijański stał się Rzymem pogańskim, który walczył z biblijnym Bogiem Jahwe i ludem, który był Mu wierny.

Tą przemianę Bestii z Ap 13:11, widać w dalszej części Apokalipsy. Nie ma tam śladu Bestii, która wyszła z ziemi i ma 2 rogi, jest tylko pierwsza Bestia, Rzym pogański, Bestia, która charakteryzuje się tym, że ma 10 rogów: Ap 17:3 „… I ujrzałem Niewiastę siedzącą na Bestii szkarłatnej, pełnej imion bluźnierczych, mającej siedem głów i dziesięć rogów.”(BT)

4.1.4. Co symbolizuje Niewiasta, siedząca na Bestii?

Niewiasta siedząca na Bestii symbolizuje Kościół Odstępczy, który ma pełne poparcie władz świeckich Cesarstwa Rzymskiego.

4.2.Co oznacza 7 głów bestii w Ap 17:3?

Dalszy tekst wyjaśnia symbol 7-miu głów: Ap 17:9 „…Siedem głów to jest siedem gór tam, gdzie siedzi na nich Niewiasta.”(BT) Najbardziej znanym miastem, położonym na siedmiu wzgórzach jest Rzym. Potwierdza to komentarz BT do tego wersetu: „Aluzja do siedmiu pagórków Rzymu”. Na tych pagórkach, Rzym pogański, budował świątynie pogańskie, a później Rzym chrześcijański, zrobił z tych świątyń, świątynie chrześcijańskie, w których czczono pogańskie bóstwa, którym, w ramach synkretyzmu religijnego, zmieniono imiona na chrześcijańskie, zaczerpnięte z Biblii.

Mamy kolejną informację dotyczącą siedziby „Wielkiej Nierządnicy”. „Siedzi” ona w mieście Rzym.

Dalszy tekst wyjaśnia, że rzeczywiście chodzi o to miasto: Ap 17:18 „A Niewiasta, którą widziałeś, jest to Wielkie Miasto, mające władzę królewską nad królami ziemi.”(BT) Ta „Niewiasta” uosabia cały Rzym. Gdy papieże coś nakazali, nie było od tego odwołania. Mówiono: „Rzym przemówił, sprawa zakończona” ( Roma locuta, causa finta).

Tylko Rzym, szczególnie w okresie Średniowiecza, miał „władzę królewską nad królami ziemi”. Katolicka Biblia Tysiąclecia nie podaje komentarza do Ap 17:18, chociaż Rzym wydaje się jedynym wyjaśnieniem. Dlatego posłużę się komentarzem katolickiej Biblii Jakuba Wujka do tego wersetu. Komentarz ten jest bardzo krótki: „Rzym”.

Bestia, „mająca siedem głów”, to Rzym. Taką interpretacje potwierdzają komentarze katolickich Biblii. Komentarz BT do Ap 17:3: „Bogini Roma dosiada Bestii, znanej już z 13:1.” Bogini Roma według Wikipedii to: „bogini Rzymu i tradycyjne uosobienie państwa rzymskiego”. A wspomniany komentarz BT do Ap13:1: podaje: „Pierwszym narzędziem szatana do walki z Kościołem jest bałwochwalcze mocarstwo doczesne (por. Dan 7,3-11.21.25). W oczach św. Jana pierwszym jego wcieleniem był pogański Rzym, nadający swym władcom „imiona bluźniercze” w postaci tytułów boskich.” Jeżeli nawet Kościół Powszechny interpretuje Bestię, jako Rzym pogański, to nie może tu być żadnych wątpliwości, że rzeczywiście tak jest, bo protestanci interpretują to podobnie.

Państwo kościelne zostało zlikwidowane w 1870 roku: „…armia króla Włoch Wiktora Emanuela II włączyła je do nowo powstającego Królestwa Włoch.” (Wikipedia, hasło „Watykan”). Charakterystyczne jest to, że państwo kościelne przywrócił faszystowski rząd Benito Mussoliniego w 1929 roku, pod nazwą Watykan. Wikipedia, hasło „Watykan”: „Nazwa państwa nawiązuje do Wzgórza Watykanusa na prawym brzegu Tybru, w zachodniej części Rzymu. W starożytności znajdowała się tam etruska osada zwana „Vatica” albo „Vaticum”... Według świętego Augustyna w Rzymie istniał kult boga Vaticanusa odpowiedzialnego za kwilenie niemowląt. Krzyk małego dziecka stanowił wróżbę przyszłego życia odczytywaną przez wróżbitów, wyznawców etruskiego Watykanusa… Vaticanus mogło więc oznaczać także Miejsce wróżbitów lub Miejsce prorocze. Określenie pochodzi zapewne od wróżbiarzy, którzy oferowali w tym miejscu swoje usługi starożytnym Rzymianom.” Pamiętajmy też o tym, że wróżenie i przepowiadanie przyszłości, to jedna z podstawowych cech Babilończyków. „Mędrcy ze Wschodu” (Mt 2:1), którzy przyszli do nowonarodzonego Jezusa, to magowie z terenów zamieszkałych kiedyś przez Babilończyków, którzy z gwiazd odczytali narodziny wielkiego króla (Mt 2:2). Dlatego współczesny Watykan to w dalszym ciągu pogański Rzym, mający związek z Babilonem.

Tak wypełniło się proroctwo biblijne: Ap 17:9 „Tu trzeba zrozumienia, o mający mądrość! Siedem głów to jest siedem gór tam, gdzie siedzi na nich Niewiasta.”(BT) Siedem głów Bestii z Ap 17:3, to siedem pagórków, na których zbudowano Rzym.

Nie ma żadnych wątpliwości, że biblijna „Wielka Nierządnica”, ma swoją siedzibę w mieście Rzym, zbudowanym na 7-miu wzgórzach, jest nawet uosobiona z samym Rzymem. Dlatego hierarchia Kościoła Powszechnego, która stworzyło nową religię, rękami ojców Kościoła, nazywa tą religię rzymsko-katolicką.

4.3. Dziesięć rogów Bestii.

Rogi w proroctwach biblijnych symbolizują królów i władców. Potwierdza to tekst biblijny: Ap 17:12 „A dziesięć rogów, które widziałeś, to dziesięciu jest królów, którzy władzy królewskiej jeszcze nie objęli, lecz wezmą władzę jakby królowie na jedną godzinę wraz z Bestią.”(BT) Tych 10-ciu królów ma ścisły związek z Bestią. Po upadku Cesarstwa Rzymskiego, powstały nowe państwa. Władcy tych państw, to 10 rogów, „którzy władzy królewskiej jeszcze nie objęli”. Są różne interpretacje, mówiące o tym, kim oni są, dlatego nie będę omawiał tego tematu. Jest to sprawą drugorzędną. Ważne jest jedno. Ci nowi królowie będą kontynuować politykę Rzymu pogańskiego, pilnując u siebie zhellenizowanej wersji „chrześcijaństwa”.

4.4.Dlaczego Bestia ma kolor „szkarłatny”?

Szkarłat i purpura to biblijny symbol najokropniejszych grzechów: Iz 1:18: „Chodźcie i spór ze Mną wiedźcie! — mówi Jahwe. Choćby wasze grzechy były jak szkarłat, jak śnieg wybieleją; choćby czerwone jak purpura, staną się jak wełna.” (BT II). Przeciwieństwem kolorów: szkarłatnego i purpury, jest kolor biały, oznaczający niewinność.

Rzym pogański dokonywał rzezi narodów, które nie chciały mu się podporządkować. Były okresy, że robił to również z chrześcijanami. Rzym chrześcijański, szczególnie po wydaniu Edyktu Tesalońskiego w 380 roku, wprowadził kulty pogańskie do chrześcijaństwa i jednocześnie zaczął prześladować biblijnych chrześcijan w sposób ciągły. Rzym chrześcijański stał się Bestią obciążoną szczególnie ohydnymi grzechami. Nabrał koloru „szkarłatnego”.

4.5.Co znaczy, że Bestia jest pełna imion bluźnierczych w Ap 17:3?

4.5.1. Imiona bluźniercze Rzymu pogańskiego.

Już pierwsza Bestia była „pełna imion bluźnierczych”. Przypomnę katolicki komentarz BT do Ap13:1: „Pierwszym narzędziem szatana do walki z Kościołem jest bałwochwalcze mocarstwo doczesne... W oczach św. Jana pierwszym jego wcieleniem był pogański Rzym, nadający swym władcom „imiona bluźniercze” w postaci tytułów boskich.”

Rzym pogański odpowiedzialny jest za to, że niektórzy cesarze obwoływali się bogami, a lud musiał ich czcić tak, jak bogów.

Pojawiały się okresy, w których prześladowano biblijnych chrześcijan, niesłusznie oskarżając ich o najgorsze przestępstwa. Ale te okresy nie trwały długo.

4.5.2.Imiona bluźniercze Rzymu chrześcijańskiego.

Ale imiona bluźniercze są cechą również drugiej Bestii, która wyszła z ziemi, a którą jest Rzym chrześcijański. Siedem głów Bestii, oznacza 7 wzgórz Rzymu, na których stały świątynie pogańskie, które przemianowano na świątynie chrześcijańskie, w których czci się bóstwa pogańskie, które w ramach synkretyzmu religijnego, nazwano imionami biblijnymi. Jest to sprzeczne z nauką biblijną, która mówi: Pwt 12:2-3 „Zniszczycie doszczętnie wszystkie miejsca, gdzie narody… służyły swoim bogom: na górach wysokich, na wzgórzach i pod każdym drzewem zielonym. Wywrócicie ołtarze, połamiecie ich stele, aszery ich ogniem spalicie, porąbiecie w kawałki posągi ich bogów. Zniweczycie ich imię na tym miejscu.” (BT II) Nie tylko nie zniszczono tych „miejsc”, ale w „miejscach tych”, w dalszym ciągu sprawuje się obrzędy religijne, które nie mają uzasadnienia biblijnego. Zdarza się wśród chrześcijan, że imiona bogów, którzy mieli tam świątynie, bardziej są znane chrześcijanom, niż imię biblijnego Boga Jahwe.

4.6.Podsumowanie Ap 17:3.

Ap 17:3” I zaniósł mnie w stanie zachwycenia na pustynię. I ujrzałem Niewiastę siedzącą na Bestii szkarłatnej, pełnej imion bluźnierczych, mającej siedem głów i dziesięć rogów.”(BT)

Kościół Odstępczy (Niewiasta) miała poparcie Cesarstwa Rzymskiego, Konstantyna Wielkiego (Niewiasta siedzi na Bestii). Po wydaniu Edyktu Tesalońskiego, rok 380, skończyła się tolerancja religijna Cesarstwa Rzymskiego, uważającego się za chrześcijańskie. Od momentu, gdy na Soborze w Konstantynopolu w 381 roku, nastąpiła zmiana procedencji, a głową Kościoła został biskup Rzymu, „Niewiasta” w dalszym ciągu siedzi na Bestii, ale jej siedzibą zostaje Rzym. W dalszym ciągu sprawuje się kulty pogańskie, zabronione przez Biblię (szkarłatny kolor Bestii). Inaczej mówiąc, Kościół Odstępczy (Niewiasta) ma swoją siedzibę w Rzymie, zbudowanym na 7-miu wzgórzach (siedem głów Bestii). Po rozpadzie Cesarstwa Rzymskiego, powstaną nowe królestwa (dziesięć rogów Bestii), które będą kontynuować politykę Cesarstwa Rzymskiego (Bestii), a to oznacza, że Niewiasta w dalszym ciągu będzie chroniona przez władzę świecką (będzie siedziała na Bestii).

5.Cechy zewnętrzne Niewiasty z Ap 17:4.

Ap 17:4 „A Niewiasta była odziana w purpurę i szkarłat, cała zdobna w złoto, drogi kamień i perły, miała w swej ręce złoty puchar pełen obrzydliwości i brudów swego nierządu.”(BT)

5.1.Purpura i szkarłat.

Temat ten jest omówiony w punkcie 4.4.

Kolory purpura i szkarłat były charakterystyczne dla Bestii. Widać, że niewiasta stara się upodobnić do Bestii, wzoruje się na niej.

Do czasów powstania hierarchii Kościoła Powszechnego, kolor purpury mogli używać wyłącznie cesarze, był symbolem władzy. Za przywdzianie „purpury” karano śmiercią. „Purpura” jest biblijnym symbolem najokropniejszych grzechów (Iz 1:18). Później kolor purpury stał się kolorem kandydatów, na urząd papieża, czyli kardynałów. SJP, hasło „purpurat”: „człowiek noszący purpurowe szaty oznaczające wysoką godność, dziś zwykle o kardynale”. Kolor purpurowy stał się cechą najwyższych dostojników Kościoła Powszechnego (patrz: internet, grafika, hasło „szaty kardynała”).

W Biblii również pojawia się motyw purpury, jako znaku władzy. Żołnierze rzymscy, przed ukrzyżowaniem Jezusa, chcąc szydzić z Niego, jako króla żydowskiego, ubrali Go w purpurę: Jn 19:2 „A żołnierze uplótłszy koronę z cierni, włożyli Mu ją na głowę i okryli Go płaszczem purpurowym.”(BT)

5.2.Niewiasta jest „zdobna w złoto”.

Dalszą cechą Wielkiej Cudzołożnicy jest bogactwo i przepych. Papieże, wzorując się na cesarzach, zaczęli mieszkać w pałacach, posiadali własne dwory. Urząd papieża stał się środkiem do zdobycia majątku. Powstało nowe słowo „nepotyzm”, dla określenia dobrze płatnych posad, obsadzanych członkami rodzin, przez papieży.

Papieże stali na straży nowych, pogańskich liturgii, cechujących się bogactwem i przepychem. Na przykład w Starym Przymierzu, szaty kapłana były całkowicie białe. W Kościele Powszechnym wprowadzono różnokolorowe szaty, zdobione złotymi nitkami (patrz Wikipedia, hasła „mantum”, „kapa”, „ornat”).

Papież Pius XII w szacie zwanej mantum, zdobionej złotymi nićmi, siedzi na purpurowym tronie w potrójnej koronie, zwanej tiarą.

Wikipedia, hasło „mantum”: „uroczysty płaszcz papieski. Przypomina zwykłą kapę, różni się od niej tym, że jest dłuższy i zapina się go ozdobną klamrą… W średniowieczu był koloru czerwonego (purpurowego, dop. autor), a nie — jak obecnie — białego, ponieważ ówczesną barwą papieską była właśnie czerwień (purpura, dop. autor)… Modlitwa odmawiana podczas nakładania papieżowi mantum brzmi:… „Powierzam ci papiestwo rzymskie, byś rządził miastem i światem”. W modlitwie tej widoczna jest żądza władzy. Papież zakłada mantum, „by rządzić… światem”.

Wikipedia, hasło „kapa”: „Kapa (pluwiał) – szata liturgiczna zwana nieszpornikiem , używana przez kapłana (w Polsce także diakona) poza mszą świętą… W liturgii Kościoła Katolickiego stosowana lokalnie od schyłku VIII w., od XI w. powszechnie. Patrz internet, grafika, hasło „kapa liturgiczna”.

Wikipedia, hasło „ornat”: „…w liturgii rzymskokatolickiej… główna szata liturgiczna zakładana przez duchownego do mszy świętej i czynności, które łączą się z nią bezpośrednio…” Patrz internet, grafika, hasło „ornat”.

Dobrym przykładem, pokazującym zamiłowanie papieży do bogactwa, jest tiara, potrójna korona papieża: „papieska korona, składająca się z trzech diademów (z tego powodu zwana też w łac. triregnum), wysadzana kamieniami szlachetnymi i perłami, ozdobiona na szczycie małym krzyżem. W tej formie używana od przełomu XIII/XIV wieku aż do 1965 roku, czyli do pontyfikatu Pawła VI... Tiara widnieje nadal w godle Watykanu… Najczęściej korony (diademy) na tiarze interpretuje się jako władzę papieża nad: niebem, ziemią i czyśćcem (lub też światem podziemnym); lub też władze nad trzema częściami świata zamieszkanymi przez potomków synów Noego (Sema, Jafeta i Chama): Europą, Azją i Afryką.” (Wikipedia, hasło „tiara”)

Chociaż obecnie papież nie używa tiary, to w dalszym ciągu występuje ona we fladze Watykanu i w herbie papieskim.

Jan Paweł II nie używał tiary, ale pamiętajmy, że w XX wieku była stosowana często. Jest doskonałą ilustracją wersetu Ap 17:4: złota, wysadzana drogimi kamieniami, potrójna korona, symbol władzy nawet nad niebem!!!, czyśćcem i ziemią. Pokazuje zamiłowanie hierarchii Kościoła Powszechnego do władzy, splendoru i bogactwa.

Kolory złoty i purpura, zaczęły również dominować w wystrojach świątyń (patrz: Internet, grafika, hasło „wystrój ołtarza”). Kolor złoty symbolizuje promienie światła słonecznego, co jest niezbędne w kultach solarnych, a zostało omówione w punkcie 3.3.2.11.

Również przedmioty związane z ołtarzem, są koloru złotego, tam, gdzie tylko się da, dodawana jest purpura (patrz: Internet, grafika, hasła: „monstrancja”, „kielichy mszalne”, „tabernakulum”, „lampka wieczna”)

Zamiłowanie do władzy, splendoru i bogactwa jest wypełnieniem proroctwa biblijnego o Wielkiej Cudzołożnicy: Ap 17:4 „A Niewiasta była odziana w purpurę i szkarłat, cała zdobna w złoto, drogi kamień i perły, miała w swej ręce złoty puchar pełen obrzydliwości i brudów swego nierządu.”(BT) Obraz tej „Niewiasty” tworzy niezwykle ostry kontrast z Jezusem Chrystusem. Jezus powinien być dla nas wzorem do naśladowania, a On nigdy nie używał złota, pereł i drogich kamieni szlachetnych, a w swoim nauczaniu mówił: Mt 6:19-21 „Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje włamują się i kradną. Gromadźcie sobie skarby w niebie …Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje.”(BT) „Niewiasta” przez całe wieki epatowała wszystkich swym bogactwem, udowadniając, że nauka chrześcijańska nie ma dla niej żadnego znaczenia. Dopiero w ostatnich czasach „Niewiasta” próbuje zmienić swój obraz.

Jezus ostrzegał przed ludźmi, którzy uważają się za wyżej stojących od innych, którzy, ich zdaniem, posiadają mądrości niedostępne dla innych: Mr 12:38-39 „…Strzeżcie się uczonych w Piśmie. Z upodobaniem chodzą oni w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku, pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach.”(BT) Tego typu upodobanie, Jezus skutecznie zwalczał wśród swoich uczni: Mt 23:11 „Największy z was niech będzie waszym sługą.”(BT) Tymczasem hierarchowie Kościoła izolują się od ludzi. Na przykład, po około 10-ciu latach nauki religii w szkole, katechetka zapytała naszą klasę: kto jest waszym biskupem (gr. episkopous: dozorca, doglądający)? Okazało się, że nikt nie wiedział. To pokazuje, jak wygląda służba hierarchów w Kościele. Nie „służą” ludziom, jak to nakazuje nauka chrześcijańska (chrystusowa), do czego są, oficjalnie, powołani. Tworzą własne, niedostępne dla innych środowisko.

Współczesny Watykan zgromadził olbrzymie bogactwo. Ma nawet własny bank. Bezcenne dzieła sztuki są zebrane w Muzeum Watykańskim. Roczne wydatki papiestwa, przekraczają 300 milionów dolarów. Tworzy to kolejny kontrast z Jezusem Chrystusem, który nie miał żadnych pieniędzy. Gdy przyszło do zapłacenia podatku, kazał Piotrowi złapać rybę, w której była moneta (Mt 17:25). Nauka o zgubnych skutkach gromadzenia bogactwa, tworzy fundamenty chrześcijaństwa: Mt 6:21 „Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje.”(BT) Historia papiestwa pokazała, że serce hierarchów związane było ze sprawami przyziemnymi. Nie budzi to żadnego niepokoju wśród katolików, że Syn Boży żył bardzo skromnie, cały czas przebywał wśród ludzi, a hierarchowie kościelni muszą żyć w luksusach i przebywają najczęściej w swoim, elitarnym towarzystwie. Ludzie nie widzą tych sprzeczności i nie chcą o nich słyszeć, a już w żadnym wypadku rozmawiać o nich. Akceptują to, co jest i nie mają zamiaru uwolnić się od wpływów tej biblijnej „Wielkiej Cudzołożnicy”.

5.3. Złoty puchar pełen obrzydliwości i brudów swego nierządu.(BT)

Powstaje pytanie: dlaczego, w tym wersecie, Bibia Tysiąclecia używa słowa „puchar”, aby przetłumaczyć greckie słowo „poterion” (strong G 4221), które wcześniej było 22 razy tłumaczone jako „kielich”? Tylko jeden jedyny raz, w Nowym Testamencie, przetłumaczono to słowo jako „puchar”. A może dlatego, że gdyby użyto słowa „kielich”, to za bardzo kojarzyłoby się to z kielichem, z którego pije ksiądz w czasie mszy świętej. Bo obrzęd ten nie jest zgodny z zaleceniami Chrystusa, zapisanymi w Biblii. Bardziej przypomina uroczystość, która obchodzona była w mitraizmie (patrz punkt 3.3.2.7.).

Po pierwsze, Jezus nauczał: Łk 22:19 „…to czyńcie na moją pamiątkę!”(BT) To ma być „pamiątką” Dzieła Zbawienia, wykonanego przez Jezusa, zleconego przez Boga Jahwe, a nie „Ofiarowanie”, czyli składanie ofiary i to krwawej. To w mitraizmie był obrzęd składania krwawej ofiary z byka.

Po drugie: aby pokazać różnicę między ofiarami w czasach Starego Przymierza, a ofiarą Jezusa, posłużono się kontrastem między tymi dwoma ofiarami. W Starym Przymierzu ofiara była składana każdego dnia, kapłan musiał stać przy wykonywaniu swej służby, a na koniec, okazywało się, że taka ofiara nie gładzi grzechów (Hbr 10:11). Odwrotnie jest z ofiarą Jezusa: Hbr 10:12 „Ten przeciwnie, złożywszy raz na zawsze jedną ofiarę za grzechy, zasiadł po prawicy Boga” (BT) Ofiara Jezusa była złożona „raz na zawsze”. To była jednorazowa ofiara, która gładzi grzechy całego świata, bo Jezus był Barankiem Ofiarnym (Jn 1:29)Nowego Przymierza (Mt 26:28). Po wykonaniu tego dzieła, Jezus może „siedzieć po prawicy Boga”, bo zrobił wszystko, co do Niego należało i nic już nie potrzeba wykonywać. Powtarzanie tej ofiary jest powrotem do Starego Przymierza. Może to być uznane za lekceważenie ofiary Chrystusa i niedocenianie jej znaczenia. Taka postawa jest niezwykle ryzykowna.

Po trzecie: nigdzie Biblia nie podaje, że należy pić wino. Jezus tak mówi o napoju znajdującym się w kielichu: Mt 26:29 „Lecz powiadam wam: Odtąd nie będę już pił z tego owocu winnego krzewu aż do owego dnia, kiedy pić go będę z wami nowy, w królestwie Ojca mojego.”(BT) To ma być napój „z owocu winnego krzewu”. Wino zmieszane z wodą może być tylko jednym z wariantów tego napoju. To w mitraizmie musiało być wino, choć pito również krew zabitego byka.

Po czwarte: Jezus nakazał, mówiąc o kielichu: Mt 26:27 „…Pijcie z niego wszyscy”(BT) i pili wszyscy (Mr 14:23). W czasie najważniejszej części Mszy Świętej, podczas Ofiarowania (Offertorium) pije tylko kapłan.

Po piąte: brak jest łamania się chlebem. Każdy dostaje swój opłatek, który spożywa w całości. Jezus robił to inaczej: Mt 26:26 A gdy oni jedli, Jezus wziął chleb i odmówiwszy błogosławieństwo, połamał i dał uczniom, mówiąc: Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje.(BT) To w mitraizmie każdy dostawał mały chleb ze znakiem krzyża, symbolem słońca, który spożywał w całości i nie dzielił się nim z nikim. Takie okrągłe chlebki, ze znakiem krzyża, znaleziono w Pompejach. Opłatek eucharystyczny też jest okrągły jak Słońce, też ma znak krzyża, co bezpośrednio nawiązuje do mitraizmu.

Aby w jakiś sposób jednak wykonać obrzęd łamania się chlebem, w czasie Bożego Narodzenia, najważniejszego święta w mitraizmie, wierni łamią się opłatkiem.

Po szóste: Eucharystia nie jest Pamiątką Śmierci Jezusa, bo Kościół Powszechny naucza, że kapłan nie spożywa wina z wodą, ale następuje cud „przeistoczenia” i wino w kielichu zamienia się w prawdziwą krew Jezusa, która zostaje wypita: „Kanon 2. Gdyby ktoś mówił, że w Najświętszym Sakramencie Eucharystii pozostaje substancja chleba i wina wraz z ciałem i krwią Pana naszego Jezusa Chrystusa, i przeczył tej przedziwnej i jedynej w swoim rodzaju przemianie całej substancji chleba w ciało i całej substancji wina w krew, z zachowaniem jedynie postaci chleba i wina, przemianie, którą Kościół katolicki bardzo trafnie nazywa przeistoczeniem – niech będzie wyklęty” (Sobór Trydencki – Dekret o Eucharystii. W: Dokumenty Soborów Powszechnych. T. IV. Wydawnictwo WAM, s. 455, 457). W takim przypadku nie ma miejsca na żadną symbolikę. Według nauki Kościoła Powszechnego wierni spożywają ludzką krew Jezusa i ludzkie mięso, które jest ciałem Jezusa: „…to, co się zdaje być chlebem, nie jest chlebem, chociaż takie wrażenie daje smak, lecz ciałem Chrystusa, a co się zdaje być winem, nie jest winem, choć się tak smakowi wydaje, ale krwią Chrystusa…”  Katecheza mystagogiczna 22,9. (Myst.4), PG 33,1103.

To w mitraizmie pito krew ofiary, a nie w chrześcijaństwie. W chrześcijaństwie picie krwi jest zabronione, nie mówiąc już o ludzkiej krwi. W Biblii znajduje się opis, tak zwanego Soboru Jerozolimskiego, który odbył się z udziałem apostołów, około 50-go roku. Jedną z ustaw tam podjętych było: Dz 15:28-29 „Postanowiliśmy bowiem, Duch Święty i my, nie nakładać na was żadnego ciężaru oprócz tego, co konieczne. Powstrzymajcie się …od krwi, od tego, co uduszone… Dobrze uczynicie, jeżeli powstrzymacie się od tego. Bywajcie zdrowi!”(BT) To jest „konieczne”, aby chrześcijanie nie spożywali krwi. Przy okazji chcę też zwrócić uwagę na to, że uchwały tego soboru kończyły się zachętą i pozdrowieniem. Inaczej jest w Kościele Powszechnym. Tradycją stało się to, że uchwały soborowe kończą się przekleństwem. Wyznanie Wiary Kościoła Powszechnego, uchwalone na Soborze Nicejskim I, kończą się pogróżkami: „Tych, którzy mówią: „był kiedyś czas kiedy go nie było” lub „zanim się narodził nie był” lub „stał się z niczego” lub pochodzi z innej hipostazy, lub z innej substancji [niż Ojciec], lub, że Syn Boży jest zmienny i przeobrażalny, tych wszystkich powszechny i apostolski Kościół wyłącza.” (Wyznanie Wiary 318 Ojców) To świadczy o duch Kościoła Katolickiego, który w nim panuje!

Po siódme: Kościół Powszechny naucza, że opłatek eucharystyczny zamienia się w prawdziwe ciało Jezusa i w tej postaci jest spożywany. To w mitraizmie spożywano mięso z ofiarowanego byka, a nie w Pamiątce Śmierci Chrystusa.

Po ósme: łamany chleb jest symbolem jedności Kościoła: 1 Kor 10:16-17 „…Chleb, który łamiemy, czyż nie jest udziałem w Ciele Chrystusa? Ponieważ jeden jest chleb, przeto my, liczni, tworzymy jedno Ciało. Wszyscy bowiem bierzemy z tego samego chleba.”(BT) Opłatki eucharystyczne doskonale symbolizują sytuacje w Kościele na całym świecie. Nie ma jedności, każdy ma swój własny Kościół. Tymczasem Słowo Boże mówi, że tak jak jest jeden chleb, który jest łamany, tak samo jest jeden Kościół. Jest wiele opłatków eucharystycznych, jest tysiące różnych Kościołów, które uważają się za chrześcijańskie, a każdy naucza co innego. Nie ma jedności, również nie ma jednego chleba. W mitraizmie każdy też dostawał własny chleb, ze znakiem krzyża, który spożywał.

To wszystko powoduje, że używany w Kościele Powszechnym, najczęściej złoty puchar (kielich), może być „pełen obrzydliwości i brudów swego nierządu” Ap 17:4, gdzie „nierząd” jest rozumiany, jako kulty pogańskie. Inne nauki Kościoła Powszechnego, które mogą być dla biblijnych chrześcijan „obrzydliwe” i pełne „brudów swego nierządu”, zostaną omówione później.

6.Napis na czole Wielkiej Nierządnicy.

Ap 17:5 „A na jej czole wypisane imię - tajemnica: "Wielki Babilon. Macierz nierządnic i obrzydliwości ziemi".(BT)

6.1.Tajemnice Wielkiej Nierządnicy.

Słowo „tajemnica” ma w Kościele Powszechnym duże znaczenie. Jest wiele nauk, które nie mają biblijnego uzasadnienia, dlatego wprowadzono naukę o dogmatach. Dogmatami są właśnie nauki, które nie mają biblijnego uzasadnienia, które należy przyjąć z wiarą i nawet nie próbować dyskutować na ten temat. Tak powstały „Tajemnice Wiary”. Na przykład: „…w czasie Przemienienia chleb staje się Ciałem, a wino z wodą Krwią Chrystusa. Wtedy to ma miejsce jedna z tajemnic naszej wiary. Pokuszę się o twierdzenie, że jest to największa tajemnica naszej wiary.” (https://www.przewodnik-katolicki.pl/Archiwum/2007/Przewodnik-Katolicki-34-2007/Rodzina/Tajemnica-wiary)

Dla chrześcijanina biblijnego nie ma żadnych tajemnic. Jeżeli Biblia jakiejś informacji nie podaje, to oznacza, że jest ona niepotrzebna do tego, aby dostąpić zbawienia. Co najwyżej są fragmenty Biblii, które jeszcze nie zostały zinterpretowane w sposób zadawalający, tak jak to się dzieje z niektórymi proroctwami z Apokalipsy.

Wielka Cudzołożnica ma na czole, a więc w miejscu rzucającym się w oczy, wypisane tajemnicze imiona. Ludzie powinni darzyć szacunkiem proroctwa biblijne. Dla człowieka jest to niemożliwe, aby przewidzieć, że coś, co jest napisane na czyimś czole, a więc w miejscu rzucającym się w oczy, może być tajemnicą. A tak właśnie się stało. Chociaż chrześcijańska Biblia ma około 2000 lat i jest podstawowym źródłem wiary chrześcijańskiej, to ludzie nie znają tych tajemniczych imion Wielkiej Nierządnicy. Są dla nich niedostępne i stanowią wielką tajemnicę.

6.2. „Wielki Babilon”

Aby zrozumieć czym jest „Wielki Babilon”, trzeba się odnieść do historii. Za najstarszą cywilizację uważa się lud Sumerów. Zamieszkiwali oni Mezopotamie, czyli Międzyrzecze. Jest to rejon dwóch wielkich rzek: Tygrysu i Eufratu. Mieli oni zaskakująco dobrze rozwiniętą kulturę: rolnictwo, handel, religię, astronomię, astrologię, architekturę, itd. Mieli własne pismo klinowe, własnych bogów, wśród których szczególne miejsce odgrywały bóstwa związane z ciałami niebieskimi, w tym bóg słońca, którego symbolem był 8-mioramenny krzyż, który z czasem stał się 4-roramiennym krzyżem.

Liczba 6 miała wśród nich szczególne znaczenie. Była znacznie bardziej praktyczna, niż współczesna dziesiątka. Liczba 60 dzieli się przez: 1, 2, 3, 4, 5, 6, itd. Liczba 100 nie dzieli się, ani przez 3, ani przez 6, itd. Do dnia dzisiejszego korzystamy z tego systemu. Kąt pełny w matematyce ma 360 stopni, to jest 6x60 stopni, godzina ma 60 minut i 3600 (60x60) sekund.

To właśnie na terenach Mezopotamii ukształtował się lud i państwo babilońskie. Babilończyków nazywamy również Chaldejczykami. Z tych terenów wywodzi się biblijny Abraham, któremu Bóg nakazał opuszczenie tego miejsca (Rdz 12:1), aby się uwolnić od wpływów religijnych ludności miejscowej. To ma swoje odniesienie do Apokalipsy, w której „głos z nieba”, czyli ten sam Bóg Ojciec, mówi to samo do ludu, który chce należeć do niego (Ap 18:4), aby opuścił „Wielką Nierządnicę” (Ap 17:1), która ma na czole napis: Babilon Wielki. Różnica między tymi dwoma nakazami jest zasadnicza. Abraham wyszedł z Ur Chaldejskiego (Rdz 11:31), a współcześni „chrześcijanie” nie przejmują się takimi nakazami.

Przeanalizujmy biblijne cechy Babilonu.

6.2.1. Zamiłowanie do bogactwa, którego symbolem jest złoto.

Daniel wyjaśnia królowi babilońskiemu znaczenie snu o posągu, który składa się z różnych metali: Dn 2:37-38 „Ty, królu… ty jesteś głową ze złota.”(BT) Posąg ten jest symbolem potęg politycznych następujących po sobie. Pierwszą potęgą, przedstawioną w symbolu głowy ze złota, jest Babilon.

Nabuchodonozor, król Babilonu, skorygował wygląd tego posągu. Kazał wykonać taki sam posąg, ale już cały ze złota (Dan 3:1). Charakterystyczne są wymiary tego posągu, związane z liczbą „6”: sześćdziesiąt łokci na sześć łokci. Ta liczba jest związana z Babilonem.

Był okres, że król Salomon odszedł od Boga Jahwe. W tym czasie chlubił się bogactwem i  tym, że każdego roku otrzymuje 666 talentów złota (1Krl 10:14).

Gdy do nowonarodzonego Jezusa przyszli magowie ze Wschodu (Mt 2:1 – używany w polskich tłumaczeniach wyraz „mędrcy” jest źle przetłumaczony), nazywani dzisiaj trzema królami, to przynoszą luksusowe dary, między innymi złoto: Mt 2:11 „… ofiarowali Mu dary: złoto, kadzidło i mirrę.”(BT). Ci „mędrcy ze Wschodu”, są „magami” z ziem zamieszkałych kiedyś przez Babilończyków. Dokładnie na wschód od Jerozolimy, znajdują się ziemie starożytnego Babilonu. Dlatego Święto Trzech Króli ma ścisły związek z Babilonem. Również data tego święta nie jest przypadkowa, też jest związana z liczbą „6”.

Podstawowym kolorem w świątyniach katolickich jest kolor złoty. Złota również nie brakuje w szatach kapłanów katolickich i w całej liturgii, która nie ma uzasadnienia biblijnego.

Złoto jest również kluczowym metalem w systemach finansowych, od czasów Starożytności, do dnia dzisiejszego.

Zamiłowanie do złota, które może być złotą głową z proroctwa Daniela (Dn 2:37-38), można znaleźć w świątyniach katolickich. W Nowym Przymierzu nie ma tradycyjnej świątyni, rozumianej jako budynek, w którym mieszka bóstwo. To wierni, prowadzeni duchem Bożym,  tworzą Świątynie Nowego Przymierza. Paweł pisze: 2 Kor 6:16 „…Bo my jesteśmy świątynią Boga żywego - według tego, co mówi Bóg: Zamieszkam z nimi i będę chodził wśród nich, i będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem.”(BT) Po śmierci Jezusa, Świątynia, budynek w Jerozolimie, stała się „domem modlitwy”. Symbolem opuszczenia tego budynku przez Boga Jahwe, stało się „rozerwanie się zasłony” w momencie śmierci Jezusa (Mt 27:51). Świątynia, stała się „domem modlitwy”, co zapowiedział prorok Izajasz: Iz 56:6-8 „Cudzoziemców zaś, którzy się przyłączyli do Jahwe, ażeby Mu służyć i ażeby miłować imię Jahwe i zostać Jego sługami — wszystkich zachowujących szabat bez pogwałcenia go i trzymających się mocno mojego przymierza… bo dom mój będzie nazwany domem modlitwy dla wszystkich narodów". Wyrocznia Pana, Jahwe, który gromadzi wygnańców Izraela: "Jeszcze mu innych zgromadzę oprócz tych, którzy już zostali zgromadzeni". (BT II) Mimo tego, że w chrześcijaństwie nie powinno być budynków, które są świątyniami, Kościół Powszechny buduje ich wiele, często gigantycznych, w których przebywa bóstwo, pod postacią obrazu lub posągu osoby świętej, której imieniem nazwano świątynię. W świątyniach tych, dominującym kolorem jest kolor złoty. W złotym kolorze są także kielichy, monstrancja, tabernakulum, ozdoby ołtarza, obrazów i figur itd.

Kościół Powszechny zdobył olbrzymie bogactwa. Dzieła sztuki, posiadające olbrzymią wartość, zebrane są w Muzeum Watykańskim. Hierarchia kościelna posiada nawet własny bank, niedostępny dla zwykłych członków Kościoła.

Kolor złoty i purpurowy stały się kolorami dostojników Kościoła. (patrz: Internet/grafika/hasła: mantum, ornat, szaty kardynalskie, tiara, herb papieski, mitra, pastorał).

Dla elit Cesarstwa, nawrócenie się na chrześcijaństwo, było dobrym interesem, po prostu opłacało się: „…nawrócenie opłaciło się: ułatwiało urzędniczą karierę” (Kościół w Świecie Późnego Antyku, Ewa Wipszycka, PIW, Warszawa 1997, str. 85) Na czele Kościoła zaczęli stawać ludzie o niskiej moralności, którzy wzorowali się na Konstantynie, najkrwawszym cesarzu w historii Cesarstwa.

„… zespół środków dostarczał papiestwu ogromnych dochodów. Obojętne było dla papieży, z jakich źródeł i jakimi drogami płynęły pieniądze i bogactwa. Jedne ociekały krwią i potem torturowanych ofiar… nad drugimi unosił się swąd palonych na stosach ciał. Wyłudzano olbrzymie majątki za obietnice wiecznego zbawienia, sprzedawano drogo sakramenty, odpusty i relikwie, zabierano mienie zmarłych, zbitych i skazanych przez inkwizycję na śmierć. Sprzedawano godności kościelne i stanowiska, probostwa, opactwa, infuły biskupie i kapelusze kardynalskie …” (Józef Siemek, Śladami Klątwy, LSW, Warszawa 1966, str. 44)

Powstało nowe słowo „nepotyzm”, co było już omówione.

6.2.2. Zamieszanie religijne.

To właśnie na terenach starożytnego Babilonu, w Mezopotamii, została zbudowana wieża Babel, będąca biblijnym symbolem zamieszania, a nazwa tej wieży ma ścisły związek z Babilonem: Rdz 11:9: „Dlatego to nazwano je Babel, tam bowiem Jahwe pomieszał mowę mieszkańców całej ziemi...”(BT II). Tak się składa, że świątynie Kościoła Powszechnego też posiadają wieże, chociaż Świątynia Boga Jahwe, która była w Jerozolimie, żadnej wieży nie miała.

Babilon, w czasach króla Nabuchodonozora, stosował nową politykę wobec podbitych narodów. Przenosił kulty religijne podbitych narodów do stolicy. Dlatego Babilon był miejscem wymieszania przeróżnych kultów religijnych. Znalazło się tam również miejsce dla biblijnego Boga Jahwe: Dn 3:95-99 „Nabuchodonozor powiedział na to: Niech będzie błogosławiony Bóg Szadraka, Meszaka i Abed-Nega, który posłał swego anioła, by uratował swoje sługi. W Nim pokładali swą ufność i przekroczyli nakaz królewski, … aby nie oddawać czci ani pokłonu innemu bogu poza Nim. Dlatego wydaję rozkaz, by …każdy, kto by wypowiedział bluźnierstwo przeciw Bogu Szadraka, Meszaka i Abed-Nega, został rozerwany w kawałki, a dom jego żeby stał się rumowiskiem. Bo nie ma innego Boga, który by mógł zapewnić ratunek, jak Ten… Spodobało mi się oznajmić znaki i cuda, jakie Najwyższy Bóg dla mnie uczynił.” (BT) Aby panować nad tymi wszystkim kultami, władca Babilonu był jednocześnie najwyższym kapłanem, wszystkich tych kultów i decydował o wszystkim, co było z tym związane.

Podobnie jest w Kościele Powszechnym, który uległ całkowitej hellenizacji. Zaczęło się to od tego, że na wniosek biskupa aleksandryjskiego Aleksandra, pogański cesarz Konstantyn Wielki, mający tytuł Pontifex Maximus, najwyższego kapłana w Cesarstwie, , tak jak król babiloński, ustanowił biskupa aleksandryjskiego głową Kościoła (szósty kanon uchwał Soboru Nicejskiego). Jest to tak zwana procedencja, która jest sprzeczna z nauką biblijną. Paweł pisze o Jezusie, że Bóg: Ef 1:22 „…wszystko poddał pod Jego stopy, a Jego samego ustanowił nade wszystko Głową dla Kościoła” (BT). To Jezus jest „głową Kościoła”, ustanowioną przez samego Boga!

Precedencja była równoznaczna z ustanowieniem hierarchii Kościoła. Zbory utraciły swą autonomię, a biskupi swą niezależność (Dz 20:28) i jakikolwiek wpływ na to, co się dzieje w Kościele. Konstantyn wprowadził również pogańską naukę o logosie w Jn 1:1, twierdząc, że logosem jest Jezus Chrystus. W ten sposób otrzymano jedyny tekst biblijny, który mówi wprost, że Jezus jest Bogiem, bo „…Bogiem było Słowo (Logos)” Jn 1:1. Działo się to na Soborze w Nicei 325 rok. Powinniśmy o tym wiedzieć, że egipska Aleksandria była centrum starożytnego hellenizmu. W ten oto sposób, Konstantyn, który otrzymał przydomek Wielki, uchylił drzwi, którymi egipskie elity Aleksandrii, zaczęły wprowadzać nauki pogańskie do Kościoła.

Gdy w roku 381, na Soborze w Konstantynopolu, cesarz Teodozjusz Wielki, zmienił precedencję i głową Kościoła został ustanowiony biskup Rzymu, przedstawiciel elity, Damazy I, zwolennik hellenizmu, to w ramach synkretyzmu religijnego, zaczął również wprowadzać politeizm (wielobóstwo) do chrześcijaństwa. Powstała Trójca Święta, mająca czysto pogańskie korzenie, a bóstwom pogańskim, specjalizującym się w różnych dziedzinach, nadano chrześcijańskie imiona i zaczęto nazywać ich świętymi. Aby święci mogli działać, wprowadzono hellenistyczną naukę o duszy nieśmiertelnej, sprzecznej ze zmartwychwstaniem i innymi naukami biblijnymi.

To wszystko jest połączone z bojkotowaniem Boga Jahwe i przewrotną interpretacją przykazań Dekalogu, związanych z Bogiem Jahwe (Wj 20:2-11). Z Biblii usunięto Jego imię, z Nowego Testamentu całkowicie. Jednak jest coś, co odróżnia Kościół Powszechny od Babilonu. W przeciwieństwie do Babilonu, Bóg Jahwe nie ma swojej świątyni w Kościele Powszechnym.

Nauka o „logosie” spowodowała, że to Jezus stał się Stworzycielem (Jn 1:3). Ludzie nie wiedzą o tym, że to bóg Jahwe jest Zbawicielem i dokonał Zbawienia „przez Jezusa” (Jud 1:25).

Wprowadzono bogatą, pogańską liturgię, nie mającą biblijnego uzasadnienia, święta pogańskie: święcenie niedzieli, pierwszego dnia tygodnia, dnia słońca, Boże Narodzenie, Święto Zmarłych, Zaduszki, Święto Trzech Króli, zhellenizowaną Wielkanoc, itd. Symbolem Kościoła Powszechnego stał się krzyż łaciński, babiloński znak boga słońca, itd.

Wszystko to tworzy olbrzymie zamieszanie religijne, bardzo rozbudowany kult świętych, istnienie dużej ilości czysto pogańskich nauk, w którym wprawdzie mówi się o Bogu, ale lekceważy się Go. Wbrew nauce biblijnej, Bóg Jahwe przestał być Bogiem „Najwyższym” (Dz 7:48), bo kulty Marii, Jezusa, Trójcy Świętej, Świętego Krzyża, znacznie przewyższają Jego kult, itd.

6.2.3. Rządza władzy i chęć wywyższania się nad innych.

Król Babilonu zebrał wokół siebie wojsko, które tworzyło siłę nie do powstrzymania. Stali się oni egzekutorem Bożej kary, za nierząd Judejczyków, czyli za bałwochwalstwo. Babilończycy w Biblii nazywani są również Chaldejczykami: Ha 1:6 „Oto powołam Chaldejczyków, lud dziki a gwałtowny, który przemierza ziemie rozległe, aby zagarnąć siedziby nie swoje.”(BT) Została utworzona potęga, której nikt się nie mógł przeciwstawić (pierwsza bestia, która wyszła z morza, Dn 7:3). Król Babilonu, Nabuchodonozor pysznił się: Dn 4:27”… Czy nie jest to wielki Babilon, który ja zbudowałem jako siedzibę królewską siłą mojej potęgi i chwałą mojego majestatu?”(BT) Podporządkował sobie wszystkie narody sąsiednie i nie tylko sąsiednie. Zdobył nieograniczoną władzę. Nie wyobrażał sobie tego, aby mogła powstać podobna potęga. Uważał się za władcę wszystkich władców. Jest to zobrazowane jego własną interpretacją snu o posągu (Dn 2:31-34), w której był on głową ze złota (Dn2:38). Kazał wykonać posąg, który był cały ze złota i zmusił wszystkich, aby oddali pokłon temu posągowi. Karą za wyłamanie się od tego, była śmierć (Dn 3:5-6).

Król babiloński narzucił wszystkim swoją wolę również w sprawach duchowych. To on decydował o tym, w co mają wierzyć jego poddani i które bóstwa są najważniejsze, a lud Babilonu musiał stosować się do tego. Tych, którzy się nie podporządkowali, zabijano.

Podobnie było z hierarchią Kościoła Powszechnego: „…imperialistyczne zapędy kościoła ujął w ścisłe ramy już papież Grzegorz VII, autor programu władctwa papieży nad światem. Ogłosił on mianowicie, w roku 1075 słynny Dyktat papieski (Dictatus papae), w którym wytyczył swoim następcom linię polityczną. Oto niektóre punkty Dyktatu: …

8.l Jedynie on (papież J.S.) może używać cesarskich insygniów.

9. Tylko papieża stopy mają książęta całować…

12. Jemu przysługuje prawo pozbawić cesarzy władzy..,.

18. Orzeczenie jego nie może być przez nikogo zmienione. Natomiast on sam może zmieniać orzeczenia wszystkich innych.

19. Przez nikogo nie może być sądzony…

22. Kościół rzymski nie błądził nigdy, ani według świadectwa Pisma św. Nigdy błądzić nie będzie…

27. Biskup rzymski może zwolnić poddanych od obowiązku wierności względem niegodziwych książąt” (Józef Siemek, Śladami Klątwy, LSW, Warszawa 1966, str. 42).

6.2.3.1.Działalność nowo ustanowionej głowy Kościoła od 325 roku.

Sobór Nicejski był wielkim zwycięstwem egipskiego biskupa Aleksandra. Konstantyn zrobił wszystko, czego oczekiwał:

- została przyjęta hellenistyczna nauka o tym, że Jezus jest „Logosem” w Jn 1:1,

- została ustanowiona hierarchia kościelna, a głową Kościoła został biskup Aleksandrii (kanon 6). Biskupa można było powołać tylko za zgodą „metropolity”, nazywanego później patriarchą.

- kanon 8 zabraniał istnienia dwóch biskupów w jednym mieście. Biskup Ariusz nie mógł wrócić do Aleksandrii, do swojego zboru. Na wszelki wypadek został skazany na wygnanie.

Dla Aleksandra było to za mało. Postanowił zdobyć władzę całkowitą, niekwestionowaną przez nikogo. Rozpoczęła się mowa nienawiści w stosunku do tych, którzy nie chcieli się podporządkować. Usuwał takich biskupów i stawiał na czele takich zborów swoich ludzi. Ponieważ posiadał uchwały Soboru Nicejskiego, podpisane przez samego Konstantyna, władza świecka musiała wykonywać wszystkie wyroki sądowe, które wydał biskup Aleksandrii. Wsadzano do więzień, konfiskowano majątki, zsyłano na wygnanie. Działając tak, biskup Aleksandrii, spacyfikował cały Egipt. Jednocześnie wprowadzał do chrześcijańskiego Kościoła egipskiego, swoje nauki. Tak Święty Aleksander z Aleksandrii zaczął tworzyć fundamenty Kościoła Powszechnego.

6.2.3.2.Działania parabolan

Wzorem do naśladowania, dla nowego Patriarchy Aleksandrii, był krwawy cesarz Konstantyn. Został ustanowiony zakon parabolanów. Była to policja biskupa, która rozprawiała się z jego przeciwnikami: „Stanowili mianowicie rodzaj gwardii, zbrojnego ramienia patriarchy aleksandryjskiego i w różnych miejscach i sytuacjach podejmowali akcje skierowane wobec jego przeciwników...” (Maria Dzielska, Hypatia z Aleksandrii, Uniwersitas, Kraków, wyd. III poprawione, s.167). Dzisiaj propaganda kościelna głosi, że byli to: „w chrześcijaństwie starożytnym najniższa klasa duchownych, której zadaniem była opieka nad chorymi, zwłaszcza nad chorymi zakaźnie, a także ich grzebanie” (Wikipedia, hasło „parabolani”) Jednak głównym ich zajęciem było zupełnie co innego: „W większości ciemni i niewykształceni, karnie poddani swoim kościelnym przywódcom, stanowili materiał wyjątkowo podatny na manipulacje i różne prowokacje, a swoim rozgorączkowaniem odpowiadali na stan umysłów i nastrojów Aleksandrii.... To oni występowali, obok mnichów, u boku Teofila, gdy niszczył pogaństwo w Aleksandrii, stali na czele owego plethos, z którym Cyryl zaatakował dzielnicę żydowską....” (Maria Dzielska, Hypatia z Aleksandrii, Uniwersitas, Kraków, wyd. III poprawione, s.166) Niektórzy historycy obciążają Cyryla śmiercią aleksandryjskiej uczonej, Hypatii. To jego mowa nienawiści uruchomiła działania parabolan: „Zgodnie z relacją Sokratesa ludzie dowodzeni przez owego Piotra dokonali swojego czynu pewnego dnia w marcu, w czasie Wielkiego Postu, na aleksandryjskiej ulicy, gdy Hypatia właśnie swoim powozem „wracała skądś do domu... Wyciągnięto ją z powozu i zawleczono pod kościół katedralny Cezarejon, opodal Portu Wschodniego, służący dawniej jako świątynia kultu cesarskiego. Tutaj zdarto z niej szaty, wyłupiono jej oczy (Damascjusz) i zamordowano ją odłamkami skorup glinianych. Szczątki wywleczono za miasto, na miejsce zwane Kinaron, i tam spalono na stosie szczap drewnianych. Było to w 415 roku…” (Maria Dzielska, Hypatia z Aleksandrii, Uniwersitas, Kraków, wyd. III poprawione s. 162-163). Chodzi tu o tego samego Cyryla, który jest świętym w Kościele Katolickim: Święty Cyryl Aleksandryjski, ojciec i doktor Kościoła (378-444).

Tą chęć panowania nad innymi, szczególnie wyraźnie widać, po zachowaniu Atanazego, który został patriarchą Aleksandrii 3 lata po Soborze w Nicei. Nie liczył się z innymi biskupami, lekceważył ich i uchwały synodów biskupich. Korzystał z usług parabolanów: „Z zamiłowania do środków gwałtownych słynęli biskupi aleksandryjscy. Od czasu św. Atanazego utrzymywali oni swego rodzaju bojówki liczące setki uzbrojonych w kije tzw. parabolanów, tj. ludzi, których oficjalnym zadaniem było przenoszenie chorych. Terroryzowali oni wszystkich, którzy narazili się głowie kościoła aleksandryjskiego. Ich dziełem były niszczenie świątyń pogańskich i pogromy, Żydów i heretyków.” (Władysław Dziewulski, Zwycięstwo chrześcijaństwa w świecie starożytnym, Prace Opolskiego TPN, Wydział Nauk Historyczno-Społecznych, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1969, s.164)

Z punktu widzenia patriarchy aleksandryjskiego, takie działania były konieczne, bo prawie całe chrześcijaństwo odrzuciło uchwały Soboru Nicejskiego, nawet Konstantyn Wielki ochrzcił się jako zwolennik Ariusza, a nie Aleksandra. Jednak Atanazy miał uchwały soborowe, podpisane przez samego Konstantyn i dzięki temu, władze świeckie Aleksandrii, pozwalały mu robić, co tylko chciał. Nic sobie nie robił z uchwał synodów biskupich, które zwoływano w tej sprawie. Tak bardzo destabilizował sytuacje w Cesarstwie, że pięciu kolejnych cesarzy skazywało go na wygnanie. Między innymi, został również zesłany do Rzymu, gdzie nawiązał kontakty z elitami tego miasta. Został zawiązany sojusz elit Aleksandrii i Rzymu. Biorąc przykład z metod stosowanych przez patriarchę Aleksandrii, Damazy, przedstawiciel rzymskiej elity, w 366 roku, dokonał krwawego zamachu i siłą usunął nowo wybranego biskupa Rzymu Ursyna i spowodował, że zesłanego go na wygnanie. Teraz Rzym rozpoczął walkę o dominację w Kościele.

Dlatego też, został zwołany w 381 roku, Sobór w Konstantynopolu, przez cesarza Teodozjusza I Wielkiego, który zmienił precedencję. Najważniejszym biskupem w chrześcijaństwie, został biskup Rzymu, potem Konstantynopola. Dopiero na trzecim miejscu była Aleksandria, a za nią Antiochia. Damazy I, kazał nazywać się papieżem, a innym zabronił używania tego tytułu. Dlatego jest uważany przez część historyków za pierwszego papieża. Zaczął podobnie zachowywać się, jak kiedyś patriarchowie Aleksandrii. Mając poparcie cesarza, bez problemu spacyfikował całą opozycję. Jednak powszechnie uznawaną głową Kościoła, stał się dopiero papież Leon Wielki.

Damazy I przejął, od cesarza Gracjana, w 375 roku, zaszczytny tytuł Pontifex Maximus, który dawał splendor i władzę nad wszystkimi religiami pogańskimi. Najpierw papież, a potem hierarchia Kościoła zaczęli używać kolor purpury, który był symbolem władzy.

Papież przyznał sobie potrójną koronę, tak zwaną tiarę, która miała symbolizować władzę nad niebem, nad ziemią i nad czyśćcem. Oficjalnie zasiadał na purpurowym tronie. Rządze władzy papieża widać przy ubieraniu go w mantum, co było połączone z modlitwą: „Investio te de papatu romano ut praesis urbi et orbi”, co znaczy: „Powierzam ci papiestwo rzymskie, byś rządził miastem i światem”. (Wikipedia, hasło „mantum”)(patrz punkt 5.2.)

Papież posiadał własny dwór. Papiestwo stało się źródłem skandali, których wcześniej dopuszczali się wyłącznie cesarze. Oprócz purpury w stroju papieża zaczął dominować kolor złoty.

Papiestwo zmieniło treść przywileju, otrzymanego od Konstantyna Wielkiego, tak zwane „episkopalis audientia”. Były to sądy biskupie, gdzie za zgodą obu zwaśnionych stron, biskup wydawał wyrok, a władza świecka musiała go wykonać. Zmiana polegała na tym, że odrzucono zgodę obu stron. Tym sposobem papiestwo otrzymało, praktycznie, nieograniczoną władzę sądowniczą i z premedytacją korzystało z niej: „Inną niezmiernie ważną innowacją, która przyczyniła się do wzrostu świeckiej potęgi biskupów, była episcopalis audientia: postępowanie rozjemcze, prowadzone przez biskupów na wniosek stron (chrześcijańskich); decyzja podjęta w jego toku miała moc wyroku sądowego i nie podlegała apelacji. Później przyjęto zasadę, że dla przeniesienia sprawy przed trybunał biskupi, wystarczy wola jednej strony, protest drugiej nie był wtedy brany pod uwagę.” (Kościół w Świecie Późnego Antyku, Ewa Wipszycka, PIW, Warszawa 1997, str. 141)

W Cesarstwie Rzymskim powstał system dwuwładzy: władzę miał cesarz, ale również papież. Cesarstwo Rzymskie tego nie wytrzymało. Przestało istnieć już w następnym wieku, w roku 476. Pozostała tylko władza papieska.

Rządzę władzy i chęć wywyższania się nad innych bardzo wyraźnie widać w Średniowieczu, gdy królowie potęg europejskich musieli uznawać wyższość papieża i oddawać mu hołd. Papież ustanawiał królów i mógł ich detronizować.

W Polsce znany jest przypadek Bolesława Szczodrego, któremu Kościół nakazał zmienić imię na Bolesław Śmiały, który mimo tego, że poparł świętego papieża Grzegorza VII, w walce z Henrykiem IV i tak został obłożony klątwą i stracił tron.

W roku 1870 papież Pius IX, na I Soborze Watykańskim, ogłosił nieomylność papieża.

Papieże przyznali sobie prawa, których nie mieli nawet apostołowie. Papieża nie ma prawa nikt sądzić (Kol 3:25), może unieważniać przysięgi (Mt 5:34), które złożyli ludzie. Tylko papież ma prawo interpretować Pismo Święte (Ap 1:3), itd.

6.2.4. Lekceważenie biblijnego Boga Jahwe i zamiłowanie do bałwochwalczych kultów.

Król babiloński Baltazar organizował wielką ucztę dla swych możnowładców. Kazał przynieść naczynia świątynne, które Nabuchodonozor zrabował w Jerozolimie: Dn 5:3-4 „Przyniesiono więc złote i srebrne naczynia zabrane ze świątyni w Jerozolimie; pili z nich król, jego możnowładcy, jego żony i jego nałożnice. Pijąc wino wychwalali bożków złotych i srebrnych, miedzianych i żelaznych, drewnianych i kamiennych.”(BT) Chociaż w Babilonie, oficjalnie również czczono Boga Jahwe, to dla Baltazara nie miało to żadnego znaczenia.

Babilon był miejscem, gdzie zgromadzono wszystkich, najpopularniejszych bogów pogańskich, pod postacią posągów, kłaniano się im i służono im.

6.2.4.1.Gnoza chrześcijańska

Nowo powstała hierarchia Kościoła, wywodziła się z elit. Ludzie ci byli zwolennikami hellenizmu, często również gnostykami. „Gnoza” dosłownie znaczy „wiedza”. Gnostycy chrześcijańscy, którzy pojawili się w I wieku, łączyli hellenistyczną wiedzę o świecie, opartej na astrologii babilońskiej, z chrześcijaństwem. Ich wielkim wrogiem był Bóg Jahwe, który nie tolerował innych bogów. Gnostycka wizja Wszechświata, oparta na astrologii babilońskiej, mówi, że planeta Ziemia tworzy centrum Wszechświata, w którym panuje zło. To Bóg Jahwe stworzył ziemię i zło panujące na niej. Im dalej oddalamy się od ziemi, tym jest mniejsze zło, aż dochodzimy do nieba, w którym mieszkają bogowie i w którym nie ma zła. Dusza nieśmiertelna człowieka znajduje się w niebie i jest doskonała. Ale gdy popełni błąd, to zsyłana jest na ziemię, gdzie w świecie zła, znowu może dojść do doskonałości, a doskonałość osiąga się nie przez wiarę i dobre uczynki, ale tylko przez wiedzę. Człowiek doskonały, to ten, który posiada wiedzę gnostycką. Taki po śmierci wraca do nieba. Gnoza oparta jest na ptolemeuszowej wizji świata, świata geocentrycznego. Kopernik dlatego nie mógł ogłosić swojej heliocentrycznej wersji Wszechświata, bo godziła ona w fundamenty gnozy, a co za tym idzie, również katolicyzmu. Gnostycy również twierdzą, że życie każdego człowieka jest zapisane w gwiazdach. Na cześć tej nauki wprowadzono Święto Trzech Króli, którzy nie są królami, ale magami ze Wschodu, czyli z terenów Babilonu, zajmującymi się astrologią (Mt 2:1-2).

Gnostycy twierdzą, że winę za zło, panujące na ziemi, ponosi Stwórca tego świata, Bóg Jahwe. Dlatego należy Go zdecydowanie odrzucić i zwalczać na każdym kroku: „…samo dzieło stworzenia jest złe, to także jego stwórca jest zły i powinien być odrzucony.”(Kryzys Pierwotnego Chrześcijaństwa, Alan Knight, Duch Czasów 2014, str. 27) Gnostycy uważali, że dla dobra ludzkości, powinni swoją wiedzę przekazywać innym i robili to niezwykle skutecznie, bo należeli do elity, posiadali autorytet, wykształcenie, umieli czytać i pisać, mieli pieniądze. Powstało wiele rodzajów ugrupowań gnostyckich, w których kładziono główny nacisk, na różne elementy gnozy: „Gnostycy uważali swoje nauki za drugie, bardziej zaawansowane objawienie chrześcijaństwa. Według nich judaistyczne chrześcijaństwo I wieku otrzymało tylko część objawienia, prawdziwym problemem chrześcijan jest ich przywiązanie do błędnej religii Starego Testamentu. Gnostycy byli zdeklarowanymi przeciwnikami Starego Testamentu i hebrajskiej religii. Według nich materialny świat jest całkowicie zły, zatem jego stwórca – Jahwe - musi być także zły, podobnie jak jego religia. Gnostycy próbowali „nawracać” innych chrześcijan. Z historii wiemy, że przyniosło to tragiczne rezultaty. Gnostyckie poglądy z biegiem czasu zdominowały główny nurt chrześcijaństwa. Jest w tym bolesna ironia, ponieważ w I wieku apostołowie zwalczali ich nauki.” (Kryzys Pierwotnego Chrześcijaństwa, Alan Knight, Duch Czasów 2014, str. 38). Gdy gnoza weszła do chrześcijaństwa, ugrupowania gnostyckie nagle zniknęły. Stało się to w V wieku. Elity Cesarstwa, zwolennicy gnozy, opanowali Kościół Powszechny i pod nazwą chrześcijaństwo, mogli nadal być wyznawcami swojej, pogańskiej nauki.

Również katoliccy autorzy historii chrześcijaństwa, w podobnym duchu pisali o gnostykach i Bogu Jahwe: „Przepaść między Bogiem a światem materii połączona została ideą demiurga… Demiurg… posiadał w sobie dość ducha, aby wykazać moc stwórczą, dość materii, aby stworzyć zły świat materialny. Demiurga owego gnostycy utożsamiali z Jahwe ze Starego Testamentu, którego nienawidzili z całego serca” Z Chrześcijaństwem Przez Wieki Historia Kościoła Powszechnego, Earle E. Cairns, Wydawnictwo CREDO, Katowice 2003, str. 90-91) U gnostyków istniało pojęcie „demiurga”, niższej rangi boga, który stworzył ziemię i zło panujące na niej, bo bogowie wyżsi nie mieli ze złem nic wspólnego. Dla gnostyków demiurgiem był Bóg Jahwe.

Gnostycy nie mogli wybaczyć Bogu Jahwe tego, że uważał się za Boga Jedynego (Jud 1:25). Helleniści byli bardzo tolerancyjni w stosunku do innych bogów. Jednak to nie dotyczyło Boga Jahwe. Powodem tej nienawiści było to, że nauka biblijna mówiła, że nie ma żadnych innych bogów, oprócz Jahwe (1Tm 2:5). Zdaniem hellenistów Bóg Jahwe wywyższał się ponad innych bogów, uważając się za Boga Najwyższego (Hbr 7:1). Dlatego wszystko co jest związane z Bogiem Jahwe jest złe i trzeba z tym walczyć.

6.2.4.2.Usunięcie imienia Bożego Jahwe z Biblii.

Centralnym ośrodkiem kultury hellenistycznej była Aleksandria. Tam mieszkała diaspora żydowska, która uległa hellenizacji. Zaczęło się od tego, że Żydzi aleksandryjscy w III i II wieku p.n.e., przetłumaczyli Księgi Starego Testamentu na język grecki, usuwając z tłumaczenia imię Boże Jahwe. Tłumaczenie to, od razu, spotkało się z ostrą krytyką ortodoksyjnych Żydów. Dlatego wymyślono opowiadanie, w którym 70-sięciu tłumaczy, oddzielonych od siebie, tak długo tłumaczyło ten tekst, aż wszystkie tłumaczenia były identyczne. Dlatego ta wersja Starego Testamentu nazywa się „Septuaginta” (łac. siedemdziesiąt). Jezus na pewno nie posługiwał się Septuagintą, o czym świadczy Jego nauka (Łk 16:17), która nie dopuszczała żadnych zmian w Biblii.

Prawdopodobnie, zwolennicy hellenizmu i gnozy chrześcijańskiej, po przejęciu kontroli nad Kościołem, wprowadzili w Księgach Nowego Testamentu, starotestamentowe cytaty z Septuaginty, pozbawione imienia Bożego Jahwe. Tym sposobem, imię Boga Jahwe, w Księgach Nowego Testamentu, nie występuje ani raz, mimo tego, że znajduje się tam kilkadziesiąt cytatów ze Starego Testamentu, w których to imię występuje w Biblii Hebrajskiej. Jednocześnie elity dbały o sprawy propagandowe i niszczyły wszystkie niewygodne dokumenty: „…nasza dokumentacja dziejów Kościoła łacińskiego przeszła przez rzymską cenzurę.” (Kościół w Świecie Późnego Antyku, Ewa Wipszycka, PIW, Warszawa 1997, str. 57-67) Może dlatego, najstarsze kodeksy Nowego Testamentu, pochodzą z czasów, gdy elity w pełni kontrolowały już sytuację w Kościele, a wcześniejsze egzemplarze, w których było imię Boga Jahwe, zostały zniszczone.

6.2.4.3.Głoszenie, że Stary Testament chrześcijan nie obowiązuje.

Innym celem ataków gnostyckich hellenistów jest Stary Testament. Ponieważ jest to religia Boga Jahwe, naucza się, że Stary Testament nie obowiązuje chrześcijan. Z głoszenia takiej nauki, wynika inna. Ponieważ Żydzi uznają tylko Stary Testament, na pewno są również złymi ludźmi, tak samo jak ich religia i ich Bóg, dlatego trzeba ich zwalczać.

Tymczasem Nowy Testament to mnóstwo cytatów ze Starego Testamentu, w których występuje również imię Boże Jahwe. Takich cytatów jest kilkadziesiąt, a Dekalog, którego, teoretycznie, Kościół Powszechny nie odrzucił, zapisany jest wyłącznie w Starym Testamencie.

6.2.4.4.Obowiązuje tylko katolicka interpretacja Dekalogu.

Katolicy nie powinni używać biblijnego Dekalogu (Wj 20:2-17). Dla nich utworzono własny, katolicki Dekalog i nazwano go „Bożymi Przykazaniami” lub „Dekalogiem”. Zwróćmy uwagę na to, co się dzieje. Ludzie, którzy wbrew nauce chrześcijańskiej (Mt 23:9), każą siebie nazywać „Ojcami”, swoje własne przykazania nazywają „Bożymi”! Utworzenie specjalnego, katolickiego „Dekalogu”, według mnie, jest spowodowane tym, że helleniści, którzy przejęli władzę w Kościele, nienawidzili Boga Jahwe i nie mogli ścierpieć tego, aby katolicy oddawali jakąkolwiek cześć Bogu Jahwe. Bo zachowywanie przykazań z Pierwszej Tablicy Dekalogu (Wj 20:2-11), praktycznie, jest biblijnym sposobem uczczenia Boga Jahwe.

Katolików obowiązuje, niezwykle przewrotna, interpretacja tych przykazań.

6.2.4.4.1.Katolicka interpretacja Pierwszego Przykazania Dekalogu.

Pierwsze Przykazanie Dekalogu w Biblii Hebrajskiej: Wj 20:2-3 "Ja jestem Jahwe, twój Bóg, którym cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli. Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie!” (BT II) Treść przykazania jest bardzo czytelna i jednoznaczna. Nie ma tu miejsca na inną interpretację. Tylko Jahwe jest Bogiem. Tylko Bóg Jahwe mógł wyprowadzić Izraelitów z niewoli egipskiej. W rozszerzonej wersji Dekalogu, Biblia Hebrajska podaje: Pwt 5:15 „Pamiętaj, że byłeś niewolnikiem w ziemi egipskiej i wyprowadził cię stamtąd twój Bóg, Jahwe, ręką mocną i wyciągniętym ramieniem…” (BT II)

Pierwsze, co zrobili gnostyccy helleniści, to usunęli imię „Jahwe” z Dekalogu. W tym momencie, to przykazanie przestaje być jednoznaczne. Gdyby istniał drugi Bóg, to on też mógł wyprowadzić izraelitów z niewoli egipskiej. Dzięki wprowadzeniu hellenistycznej nauki o „logosie” w Jn 1:1, nagle okazało się, że tym Bogiem jest Jezus, bo: Jn 1;1„…Bogiem było Słowo” (BT). Okazało się również, że to Jezus wyprowadził Izraelitów „z niewoli egipskiej”. Dowodem na to stały się słowa apostoła Pawła, który mówił, że Jezus towarzyszył Izraelitom, w czasie wędrówki przez pustynię: 1 Kor 10:4 „i pili ten sam duchowy napój. Pili zaś z towarzyszącej im duchowej skały, a ta skała - to był Chrystus.”(BT) Jezus im „towarzyszył”, ale nie wyprowadził.

Jest wiele tekstów w Starym i Nowym Testamencie, które powtarzają to, co zawiera Pierwsze Przykazanie Dekalogu. Na przykład: Iz 45:21-22 „…Czyż nie Ja jestem Jahwe, a nie ma innego boga prócz Mnie? Bóg sprawiedliwy i zbawiający nie istnieje poza Mną. …Ja jestem Bogiem, i nikt inny!” (BT II) Podobnie jest w księgach Nowego Testamentu: Jud 1:25 „jedynemu Bogu, Zbawcy naszemu przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego, chwała, majestat, moc i władza przed wszystkimi wiekami i teraz, i na wszystkie wieki! Amen.”(BT)

Jest jeszcze jedna sprawa, związana z wszystkim przykazaniami z Pierwszej Tablicy Dekalogu. Dekalog jest jedynym tekstem w całej Biblii, który został zapisany „palcem Bożym”: Wj 31:18 „Gdy skończył rozmawiać z Mojżeszem na górze Synaj, dał mu dwie tablice świadectwa, tablice kamienne, napisane palcem Bożym.”(BT) Dla chrześcijanina biblijnego, jest to zwykłe zuchwalstwo, aby poprawiać coś, co zostało „napisane palcem Bożym”.

Jest to również sprzeczne z podstawową zasadą hermeneutyki biblijnej (patrz punkt 1.1.), który mówi, że do tekstu biblijnego nie wolno nic dodawać, ani odejmować, co jest potwierdzone cytatem biblijnym Ap 22:18-19. Usunięto nie tylko słowo „Jahwe”, ale cały fragment przykazania, który, w sposób jednoznaczny, identyfikuje tego Boga.

Wprowadzono również innych bogów: kult świętych, dogmat o Trójcy Świętej, hellenistyczną naukę o tym, że Jezus jest logosem, itd. Temat ten zostanie omówiony w dalszej części opracowania.

6.2.4.4.2.Katolicka interpretacja Drugiego Przykazania Dekalogu.

Drugie Przykazanie Dekalogu w Biblii Hebrajskiej: Wj 20:4-6 „Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemią! Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył, ponieważ Ja Jahwe, twój Bóg, jestem Bogiem zazdrosnym, który karze występek ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia względem tych, którzy Mnie nienawidzą. Okazuję zaś łaskę aż do tysiącznego pokolenia tym, którzy Mnie miłują i strzegą moich przykazań.” (BT II)

Przykazanie to zostało całkowicie usunięte z katolickiego Dekalogu.

Na lekcji religii ksiądz tłumaczył nam to tym, że we współczesnych czasach nikt nie będzie uznawał kawałek drewna, czy innego materiału za Boga. Miał całkowicie rację. Ale przykazanie to mówi zupełnie o czymś innym. Ono zabrania „czynienia” przedmiotów kultu religijnego, „oddawania im pokłonu” i „służenia im”. Tymczasem liturgia katolicka jest pełna takich przedmiotów, oddaje się im pokłon i służy się im: nosi się je i są przedmiotem szczególnej adoracji.

Konsekwencją usunięcia Drugiego Przykazania Dekalogu jest to, że aby uzyskać liczbę 10-ciu przykazań, ostatnie przykazanie rozbito na dwa oddzielne. To spowodowało, że ostatnie przykazanie w Dekalogu katolickim, jest pozbawione sensu: „Ani żadnej rzeczy, która jego jest”.

Inną konsekwencją usunięcia tego przykazania, jest to, że Kościół Katolicki czerpie zyski z produkcji tych przedmiotów i zachęca swoich wiernych do kupowania ich. Najbardziej znane takie przedmioty, stają się obiektami pielgrzymek do tego stopnia, że ludzie mówią o przemyśle pielgrzymkowym.

Tymczasem Drugie Przykazanie Dekalogu zabrania używania takich przedmiotów jak: obrazy, figury, krzyże, krucyfiksy, relikwie, różaniec, opłatek eucharystyczny, monstrancja, itd. Izraelici zostali ukarani tylko za to, że stawiali takie przedmioty w miejscu publicznym: Ez 14:3 „Synu człowieczy, mężowie ci wprowadzili do serca swoje bożki i postawili przed sobą to, co było dla nich sposobnością do grzechu…” (BT) Tekst ten nic nie mówi o tym, że „służono” tym przedmiotom lub „kłaniano się” im. Zostały tylko „postawione”. Spotkała ich za to niezwykle surowa kara, niewola babilońska.

Z Drugim Przykazaniem Dekalogu związane jest błogosławieństwo, ale również groźba kary. Polacy nie korzystają z tego błogosławieństwa. Na każdym kroku można zobaczyć w Polsce przedmioty kultu religijnego, zakazane przez to przykazanie, takie jak: krzyże, krucyfiksy, ołtarzyki z figurami świętych, itd. Boję się, że groźby zawarte w tym przykazaniu dotykają nasz kraj. Gdy wydaje się, że przed Polską otwierają się wspaniałe możliwości, to nagle wszystko się wali. Tak to się działo na przestrzeni ponad tysiąca lat i również dzisiaj.

6.2.4.4.3.Katolicka interpretacja Trzeciego Przykazania Dekalogu.

Trzecie Przykazanie Dekalogu w Biblii Hebrajskiej: Wj 20:7 „Nie będziesz wzywał imienia Boga twego, Jahwe, do czczych rzeczy, gdyż Jahwe nie pozostawi bezkarnie tego, który wzywa Jego imienia do czczych rzeczy.”(BT II)

Usunięto z Biblii imię Boże Jahwe, co powoduje, że katolicy nie nadużywają imienia Bożego Jahwe, bo Go nie znają. Wielu „chrześcijan”, po kilkunastu latach nauki religii w szkole, nie wie, że biblijny Bóg ma na imię Jahwe.

Mimo tego, że Kościół Katolicki buduje ogromną ilość świątyń, to nie ma ani jednej świątyni ku czci Boga Jahwe, tak jak to było w czasach Starego Przymierza w Jerozolimie.

Katolicki bóg Ojciec, praktycznie jest bezimienny, bo „Ojciec” jest funkcją, a nie imieniem. To, że jest bezimienny, widać w katolickiej przysiędze, którą jako mały chłopiec, często słyszałem: „jak Boga kocham”

6.2.4.4.4.Katolicka interpretacja Czwartego Przykazania Dekalogu.

Czwarte Przykazanie Dekalogu w Biblii Hebrajskiej: Wj 20:8-11 „Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić. Sześć dni będziesz pracować i wykonywać wszystkie twe zajęcia. Dzień zaś siódmy jest szabatem ku czci twego Boga, Jahwe. Nie możesz przeto w dniu tym wykonywać żadnej pracy ani ty sam, ani syn twój, ani twoja córka, ani twój niewolnik, ani twoja niewolnica, ani twoje bydło, ani cudzoziemiec, który mieszka pośród twych bram. Bo w sześciu dniach uczynił Jahwe niebo, ziemię, morze oraz wszystko, co jest w nich, w siódmym zaś dniu odpoczął. Dlatego pobłogosławił Jahwe dzień szabatu i uznał go za święty.” (BT II)

Czwarte Przykazanie Dekalogu, dotyczące pamiątki stworzenia Wszechświata i życia na ziemi, zostało zmienione. Nie należy przestrzegać sabatu, czy szabatu, co jest jednym i tym samym, siódmego dnia tygodnia, ale trzeba święcić niedzielę, pierwszy dzień tygodnia, dzień słońca, pogańskie święto ustanowione na cześć Mitry, bóstwa solarnego. A sabat, w języku potocznym, stał się świętem na cześć sił zła, gdy diabły i czarownice organizują swój zlot na Łysej Górze. Aby udowodnić to, że słowo „szabat” i „sabat” oznaczają jedno i to samo, podam przykład powyższego przykazania w Biblii Warszawskiej, gdzie zamiast słowa „szabat”, użyto słowo „sabat”: 2 Moj. 20:8-11 „Pamiętaj o dniu sabatu, aby go święcić… Gdyż w sześciu dniach uczynił Pan niebo i ziemię, morze i wszystko, co w nich jest, a siódmego dnia odpoczął. Dlatego Pan pobłogosławił dzień sabatu i poświęcił go.”(BW)

Działania hellenistów okazały się niezwykle skuteczne. Dzisiaj nikt nie chce rozmawiać na temat Boga Jahwe, Jego imienia, Jego Dekalogu, Jego słów, zawartych w Piśmie Świętym, itd.

Chciałoby się powiedzieć, że Kościół Powszechny lekceważy Boga Jahwe, ale jest to powiedziane zbyt mało. Katolicy powszechnie bojkotują biblijnego Boga Jahwe i Jego Dekalog. Czegoś takiego nie było nawet w Babilonie.

6.2.5. Narzucanie wszystkim swoich wartości duchowych siłą.

Ktoś, kto nie chciał się poddać władzy duchowej króla babilońskiego, musiał umrzeć: Dn 3:4-6 „Herold zaś obwieszczał donośnie: Rozkaz dla was, narody, ludy, języki; w chwili, gdy usłyszycie dźwięk rogu… wszelkiego rodzaju instrumentów muzycznych, upadniecie na twarz i oddacie pokłon złotemu posągowi, który wzniósł król Nabuchodonozor. Kto by nie upadł na twarz i nie oddał pokłonu, zostanie natychmiast wrzucony do rozpalonego pieca.”(BT) Dla takich ludzi nie było litości.

W Kościele Powszechnym, podobnie jak Babilonie (Dn 3:4-6), karano nawet śmiercią tych wszystkich, którzy nie chcieli się podporządkować hellenistycznej, a tak naprawdę, egipskiej wersji chrześcijaństwa. Często podporządkowanie to było rozumiane jako niepłacenie danin, na rzecz hierarchii Kościoła, a nie jakaś konkretna nauka.

Zaczęło się od niewinnie wyglądającego Soboru Nicejskiego I w 325 roku. Pierwszymi ofiarami byli biskupi, którzy nie podpisali uchwał soborowych. Zostali skazani na zesłanie, w tym biskup aleksandryjski Ariusz. Inny biskup aleksandryjski Aleksander, który uchwałami soborowymi stał się najważniejszym biskupem w Kościele, zaczął prześladować wszystkich tych, którzy nie chcieli mu się podporządkować. Był niezwykle skuteczny. Oprócz brutalnej siły (parabolani), stosował przekupstwo: „Ponadto dysponował on grupą sanitariuszy, zwanych parabolanoi, która liczyła 500-600 ludzi. Jej członkowie stali się czymś w rodzaju prywatnej policji kościelnej, której używano do rozprawiania się z przeciwnikami… niejednokrotnie oskarżano ich o przekupywanie wysokich urzędników i kobiecej części kobiecego dworu” (Kościół w Świecie Późnego Antyku, Ewa Wipszycka, PIW, Warszawa 1997, str. str 69)

Najpierw karano finansowo i wsadzano do więzień. Później zsyłano na wygnanie, konfiskowano majątki, w końcu wprowadzono karę śmierci. Działania te spowodowały podobną reakcję drugiej strony. Świadczy to o tym, że Kościół w Egipcie nie był już prowadzony Duchem Bożym. Już w czasach Izajasza ostrzegano przed Egipcjanami: Iz 30:7 „Egipt bezskutecznie i na próżno obiecuje pomoc, dlatego nazywam go tak: "Rahab — bezczynny". Teraz pójdź, wypisz to na tabliczce, przy nich, i opisz to w księdze, żeby służyło na przyszłe czasy jako wieczyste świadectwo Że jest to naród buntowniczy, synowie kłamliwi, synowie, którzy nie chcą słuchać Prawa Jahwe.”(BT II) Proroctwo to wypełniło się w IV wieku. Ten duch, stosowania przemocy, przeniknął do Rzymu, wraz z Atanazym, zesłanym tam na wygnanie przez cesarza, za wzbudzanie niepokojów w Cesarstwie: „W latach wygnania Atanazego ukształtował się ścisły sojusz między Aleksandrią a Rzymem” (Kościół w Świecie Późnego Antyku, Ewa Wipszycka, PIW, Warszawa 1997, str. 70) Efektem tego był krwawy przewrót w Rzymie, dokonany przez przedstawiciela elity Damazego, który siłą i przekupstwem, zdobył biskupstwo Rzymu: „Jeden z najbardziej znamiennych… konfliktów na tle walki o tron biskupi z udziałem tłumów wydarzył się po śmierci biskupa Rzymu, Liberiusza (352-366)… Mamy …tekst zdumiewający (zdumiewający w tym sensie, że się zachował): pamflet przeciwko Damazemu, napisany nieco po 368 r…. 24 września 366 r., natychmiast po śmierci Liberiusza, zebrali się bliscy mu prezbiterzy, trzej diakoni i „lud święty” w bazylice Juliusza i tam jako następnego biskupa Rzymu wybrali Ursyna... od razu wyświęcił Ursyna (przy istnieniu dwóch rywali pośpiech był bardzo wskazany, ten, który został wyświęcony wcześniej, miał w każdej sytuacji większe nadzieje na urząd). Zawiadomiony o ceremonii Damazy, „który zawsze dążył do objęcia biskupstwa, posługując się pieniędzmi, podburzył woźniców cyrkowych i głupi tłum” i zaatakował bazylikę Juliusza. Walki trwały, wedle pamflecisty, trzy dni i były bardzo krwawe. Damazy w tydzień po śmierci Liberiusza zajmuje Lateran… i tam zostaje konsekrowany. Za pieniądze kupuje poparcie prefekta miasta… i uzyskuje cywilny wyrok wygnania dla Ursyna i dwóch jego diakonów. Na tę wieść „lud święty” …organizuje opór i zajmuje bazylikę Liberiusza… Damazy szturmuje ją, wezwawszy „ludzi cyrku, , woźniców i grabarzy oraz cały kler z siekierami, mieczami i kijami”. Atakujący próbowali podłożyć ogień i zrzucać z dachu do środka dachówki… W bazylice, ostatecznie zdobytej przez ludzi Damazego, zginęło 160 osób, mężczyzn i kobiet… Zwolennik Damazego, Hieronim, w swojej powstałej niemal współcześnie kronice, pisząc o masakrze ( nie dało się jej ukryć), stara się tak przedstawić wydarzenia, aby ordynacja Damazego wyprzedzała w czasie ordynację Ursyna – w ten sposób Ursyn stawał się winnym siania niezgody w Kościele… Do rywalizacji o stanowisko biskupa Damazy przystępował już jako znany i cieszący się autorytetem członek kleru, miał rozległe wpływy wśród duchowieństwa i świeckiej elity miasta..”(Kościół w Świecie Późnego Antyku, Ewa Wipszycka, PIW, Warszawa 1997, str. 27-28) Powinniśmy wiedzieć, że takie terminy jak: papież, Stolica Apostolska, sukcesja apostolska, zostały wprowadzone dopiero przez Damazego: „Podstawowym powodem drażliwości tematyki papieskiej w interesujących nas tutaj czasach jest to, że miejsce biskupa Rzymu w Kościele powszechnym ulegało przez wieki istotnym zmianom, model znany nam z historii… ukształtował się dopiero u kresu starożytności. Samo takie stwierdzenie nie jest dziś przedmiotem wątpliwości, podpisze się pod nim każdy badacz chrześcijańskiego antyku… jeśli i dziś jeszcze pojawiają się głosy ignorujące tę prawdę , to nie należy się nimi przejmować. Emocje nieuchronnie zaczynają się wtedy… : od kiedy biskupa Rzymu możemy nazywać papieżem… Powoli sens tego terminu (będącego zawsze terminem honoryfikacyjnym, a nie technicznym) uległ zmianie, rezerwowano go dla biskupów wysoko postawionych w hierarchii kościelnej. Na Zachodzie dopiero w VI w. zaczęto używać słowa papa bez żadnych dodatkowych objaśnień tylko w odniesieniu do biskupa Rzymu… Następnym krokiem była rezygnacja ze stosowania go wobec innych biskupów… W 1073 r. papież Grzegorz VII formalnie zakazał posługiwania się tym tytułem w stosunku do innych biskupów niż biskupów Rzymu. W mojej książce nazywam papieżami biskupów Rzymu dopiero od Damazego… Również termin Kościół Apostolski lub Stolica Apostolska …był w użyciu początkowo w odniesieniu do wszystkich Kościołów, które mogły wykazać się apostolskim pochodzeniem, dopiero kancelaria Damazego lansuje nowy uzus, wedle którego termin ten oznaczać winien tylko i wyłącznie Kościół rzymski. Akceptacja tego pomysłu nie była natychmiastowa, dopiero w toku V w. został on powszechnie przyjęty… Biskupi innych wielkich miast imperium pozostawali w korespondencyjnym kontakcie z biskupami Rzymu… Ale jeśli mieli odmienne zdanie – pozostawali przy swoim… U progu IV w. Kościół rzymski nie odgrywał istotniejszej roli niż w wieku III… Sylwester nie miał żadnego udziału w zwołaniu soboru w Nicei… głos biskupa Rzymu nie liczył się zanadto na Wschodzie… Lata pontyfikatu Sylwestra były latami, w których Rzym …nie odgrywał istotniejszej roli w skali całego Kościoła… Cesarz domagał się od Liberiusza (biskup Rzymu dop. autor) podpisania wyznania wiary sformułowanego na synodzie o nastawieniu ariańskim, a także potępienia Atanazego… cesarz skazał go na wygnanie… Liberiusz nie wytrwał w swym postanowieniu: zmęczony wygnaniem i naciskami, przyjął warunki podyktowane przez Konstancjusza… Zasadnicza zmiana w dziejach Kościoła rzymskiego nastąpiła za pontyfikatu Damazego. Jego początki… były fatalne, a i następne lata przyniosły Damazemu ciężkie próby: uwikłany w proces, oskarżony przez zwolenników Ursyna, musiał z największym wysiłkiem bronić swej pozycji. Jednak to właśnie on przyczynił się w stopniu decydującym do sformułowania w nowy sposób papieskiego prymatu i jego teologicznego uzasadnienia…w Ewangelii Mateusza (16, 13-19)… w Tradycyjnej egzegezie cytowany ustęp odnoszony był do wszystkich biskupów, jako do dziedziców Piotra dzięki nieprzerwanemu łańcuchowi święceń od czasów apostolskich. Nowość doktryny Damazego polegała na jasnym sformułowaniu tezy, wedle której tylko biskup Rzymu jest uprzywilejowanym dziedzicem Piotra… Damazy nadawał spójną postać poglądom o wyjątkowości Rzymu … Obecność Piotra w bazylice watykańskiej przez wieki stanowiła jeden z ważnych argumentów na rzecz uprzywilejowanej pozycji Rzymu… M. Guarducci, historyk epigrafik, profesor Uniwersytetu w Rzymie, żarliwa uczestniczka badań prowadzonych w bazylice Św. Piotra, w toku których odkryto resztki szkieletu identyfikowanego jako szkielet apostoła… Jan Paweł II nie wykazuje większego zainteresowania wynikami owych prac… Doktryna Piotrowa w postaci sformułowanej przez Damazego napotkała poważne opory na Wschodzie, nawet jednak na Zachodzie nie przyjęto jej bez protestów. Wiemy o nich niewiele, gdyż nasza dokumentacja dziejów Kościoła łacińskiego przeszła przez rzymską cenzurę.” (Kościół w Świecie Późnego Antyku, Ewa Wipszycka, PIW, Warszawa 1997, str. 57-67) Jednak punktem zwrotnym, w używaniu siły, był Edykt Tesaloński w 380 roku, gdy cesarz Teodozjusz Wielki, wprowadził chrześcijaństwo w wersji aleksandryjskiej do całego Cesarstwa, jako obowiązkowe: „ wszyscy zaś inni, których za głupców i szaleńców uważamy, nosili hańbę heretyckiego wyznania. Zbory ich nie mogą się nazywać kościołami, czeka ich najpierw kara boża, a następnie i nasza niełaska, którą im zgodnie z wolą Boga okażemy.” (Wikipedia, hasło „Edykt Tesaloński”). Rozpoczęło się prześladowanie, nie tylko chrześcijan biblijnych, ale również wszystkich tych, którzy nie chcieli się podporządkować: pogan, ateistów i Żydów. Tolerancja religijna, tak charakterystyczna dla hellenizmu, skończyła się wraz z powstaniem Kościoła Powszechnego.

Używanie siły przez katolików wyraźnie widać w Średniowieczu. Organizowano krucjaty na olbrzymią skalę, powstała, tak zwana Święta Inkwizycja, nawracano siłą na katolicyzm, poza Europą działała konkwista, dyskryminowano kobiety, brak było tolerancji religijnej, ludziom zabrano podstawowe prawa, a do tego był stosowany antysemityzm. Gdy przyszła Reformacja, Kościół Powszechny zareagował krwawą Kontrreformacją, uchwaloną na Soborze Trydenckim w 1563 roku. Najgorszą rzeczą w tym wszystkim jest to, że Kościół Powszechny, nie odciął się wyraźnie od tych spraw. Jan Paweł II „przeprosił za grzechy z przeszłości Kościoła”, ale nie było to związane z „wyznaniem swoich grzechów” (1Jn 1:9), co w chrześcijaństwie jest fundamentem odpuszczenia grzechów. A grzech jest przekroczeniem Prawa (1Jn 3:4). Każdy, nawet najuczciwszy człowiek kiedyś zgrzeszył (Rz 3:23). Jedynym wyjątkiem jest Jezus (1Ptr 2:22). Jan Paweł II nic nie mówił o tym, że hierarchowie Kościoła złamali Prawo. Oni działali zgodnie z Prawem. Byli zbyt surowi, ale Prawa nie złamali. Takie postawienie sprawy powoduje, że ci, którzy wydawali wyroki śmierci na niewinnych ludziach, dalej są świętymi, do których można się modlić, tak jak to jest ze świętym Cyrylem Aleksandryjskim. Oto opis sposobu działania Cyryla, wykonany przez człowieka, żyjącego w czasach Cyryla: „Żyła w Aleksandrii pewna niewiasta imieniem Hypatia, była ona córką filozofa Teona. Udało jej się osiągnąć tak wysoki stopień wykształcenia, że przewyższała współczesnych sobie filozofów, stała się kontynuatorką wznowionej przez Plotyna filozofii platońskiej i potrafiła wykładać na prośbę zainteresowanych wszelkie, jakie by nie były, doktryny filozoficzne. Dlatego też garnęli się do niej zewsząd ci, którzy chcieli się poświęcić nauce filozofii. Ze względu na zmuszającą do szacunku szczerość i swobodę wypowiedzi, którą zapewniło jej posiadane wykształcenie, umiała mądrze występować także i wobec przedstawicieli władzy; i nie potrzebowała się wstydzić, kiedy się pojawiła wśród mężów: wszyscy nie tylko szanowali ją dla nieprzeciętnej roztropności, ale nawet czuli się onieśmieleni. Otóż tym razem przeciwko niej uzbroiła się zawiść. Ponieważ bowiem dość często spotykała się z Orestesem, fakt ten skłonił ludzi ze sfer kościelnych do wysunięcia oszczerczego oskarżenia, że to właśnie ona stoi na zawadzie i sprzeciwia się nawiązaniu przyjaznych stosunków pomiędzy Orestesem a biskupem Cyrylem. Tak więc ludzie porywczego usposobienia, którym przewodził lektor Piotr, umówiwszy się między sobą upatrzyli moment, kiedy owa niewiasta wracała skądś do domu, i wyrzuciwszy ją z lektyki zawlekli pod kościół zwany Cezarejon; tu zdarłszy z niej szaty zabili ją odłamkami skorup. Następnie rozszarpawszy ciało na sztuki poznosili poszczególne części na miejsce zwane Kinaron i spalili w ogniu. Zbrodnia ta ściągnęła na Cyryla i na Kościół w Aleksandrii niemało hańbiących zarzutów. Bo ci, co żyją według religii Chrystusowej, nie mają absolutnie nic wspólnego z morderstwami, bitwami i podobnymi do tych sprawami” (Sokrates Scholastyk, Historia Kościoła, Ks. VII,15, Pax, Warszawa 1986, str. 514-515)

Tak o świętym Cyrylu Aleksandryjskim, doktorze Kościoła, piszą współcześni historycy: „...zarzuty stawiane Cyrylowi dotyczą ponadto głębszego aspektu sprawy niż tylko udziału w zewnętrznych manifestacjach wrogości i kłamstwa. Dotykają sfery jego psychologii i moralności. Cyryl uczynił coś, co można by określić naruszeniem zasad chrześcijańskiego porządku moralnego, któremu miał służyć. Stało się tak dlatego, że nie umiał pogodzić się z przegraną. Chciał być liderem społeczności aleksandryjskiej, a tymczasem to miejsce w kręgach elity zajmowała Hypatia... Pobudzało to jego ambicje, prowadziło do frustracji i patologicznej zawiści. Cyryl stawał się niebezpieczny. Aż trzy źródła mówią nam o zawiści Cyryla jako przyczynie śmierci Hypatii. Chodzi tutaj o Sokratesa, Hezychiusza i Damascjusza. Najcięższe, bezpośrednie, imienne oskarżenia o kierowanie się prymitywną, mroczną zawiścią wobec Hypatii spadają na Cyryla ze strony Damascjusza...” (Maria Dzielska, Hypatia z Aleksandrii, Universitas, Kraków 2010, wyd. III poprawione, str. 169) Święty Cyryl Aleksandryjski, doktor Kościoła, ojciec Kościoła, jest również odpowiedzialny za skandale związane z Soborem Efeskim, 431 rok, gdzie za pomocą parabolan, wymuszał podpisanie uchwał soborowych, obowiązujących do dnia dzisiejszego. Jako święty, był przez całe wieki i w dalszym ciągu jest, wzorem do naśladowania w Kościele Katolickim. Mając takie wzory, trudno się dziwić temu, co dzieje się obecnie w Polsce.

Podobnych przypadków, w historii Kościoła, jest znacznie więcej: wojny krzyżowe, Święta Inkwizycja, wojny religijne w okresie Kontrreformacjii, nawracanie siłą na katolicyzm, antysemityzm, brak tolerancji religijnej, dyskryminacja kobiet, zabranie ludziom podstawowych praw.

Na przykład: nie rozliczenie wojen krzyżowych powoduje, że słowo „krucjata”, w czasach współczesnych, ma pozytywny wydźwięk. Atak na Związek Radziecki, w czasie II Wojny Światowej, uważano za współczesną krucjatę. Podobnie jest z wojnami na Wschodzie. Tam ciągle giną ludzie, a miejscowi ludzie twierdzą, że jest to krucjata przeciwko nim.

Takie działania mają swoje korzenie w działalności Kościoła Powszechnego, który nigdy nie potępił swojej krwawej przeszłości, nazywając ją bezprawiem. Przez takie działania Kościoła Powszechnego, w islamie doszły do głosu skrajne poglądy i chociaż kiedyś muzułmanie mogli być wzorem dla wielu chrześcijan, dzisiaj straszy się nimi. Muzułmanie widząc, że krucjaty spowodowały wzrost znaczenia Kościoła Katolickiego, robią to samo. Okazuje się, że to działa. Stali się potęgą, z którą musi się liczyć cały świat.

Papiestwo zawiera z władzami państwowymi umowy, tak zwany konkordat, w którym zobowiązuje się do organizowania religii w szkołach, tak jak to się dzieje w Polsce. Tym sposobem hellenistyczna wersja egipskiego chrześcijaństwa, uczona jest od dziecka, a prawdziwe imię Wielkiej Cudzołożnicy, czyli Babilon Wielki, dla ludzi nadal jest tajemnicą.

Wypełniło się kolejne biblijne proroctwo o Wielkiej Cudzołożnicy: Ap 17:5 „A na jej czole wypisane imię - tajemnica: "Wielki Babilon. Macierz nierządnic i obrzydliwości ziemi".(BT)

6.2.6. Zamiłowanie do astrologii babilońskiej.

Dn 2:1-2 „.. Nabuchodonozor miał sny… Rozkazał więc przywołać wykładaczy snów, wróżbitów, czarnoksiężników i Chaldejczyków(BT)”. Chaldejczykami nazywano astrologów i magów babilońskich.

Babilończycy zajmowali się obserwacją nieba. Ich zapiski budzą podziw współczesnych astronomów. Babilończycy uważali, że przyszłość świata jest zapisana w gwiazdach. Na podstawie wyglądu nieba, przewidywali przyszłość. To oni wprowadzili pojęcie rocznicy, co w naszym życiu jest rzeczą oczywistą, a w tamtych czasach było związane wyłącznie z kalendarzem słonecznym, nazywanym juliańskim. Rocznica to nic innego, jak dokładnie te same położenie Słońca względem Ziemi, w przestrzeni kosmicznej. W Biblii mamy do czynienia z kalendarzem księżycowo-słonecznym, w którym rocznice nie występują. Ślad tego widzimy przy ustalaniu Świąt Wielkanocnych, które przypadają każdego roku w innym dniu.

Przyjęcie kalendarza juliańskiego, który codziennie wyznaczał rocznice, było niezwykle wygodne dla zwolenników astrologii babilońskiej, która cieszyła się powszechnym uznaniem. Astrologowie podpowiadali, co należy w danym dniu robić, a czego unikać. Astrologia babilońska współcześnie zaowocowała w zwyczaju imienin i urodzin, obchodzeniu rocznic jakiś szczególnych wydarzeń, itd. Każdy dzień roku, kalendarza słonecznego, miał swojego pogańskiego boga, który załatwiał różne sprawy. Grecka Artemida, to rzymska Diana, była boginią łowów, dzisiaj jest to Święty Hubert, grecki Hermes, to rzymski Merkury, był patronem podróżników, dzisiaj jest to Święty Krzysztof, grecka Hera, to rzymska Junona, była patronem macierzyństwa, dzisiaj jest to Święta Kunegunda, itd.

Jednak kalendarz juliański był obciążony błędem. Co, około, 160 lat, rocznica przesuwała się o jeden dzień. I tak zaobserwowano, że Boże Narodzenie nie odbywało się w czasie zimowego przesilenia słonecznego, tak jak powinno się odbywać, mimo tego, że obchodzono je w Wigilię, 24-go grudnia.

To stało się problemem dla Kościoła Powszechnego. W XVI wieku przesunięcie to wynosiło już około 10 dni. Dlatego papież Grzegorz XIII, w roku 1582 przeprowadził reformę kalendarza, który od jego imienia, nazwano kalendarzem gregoriańskim. Aby powrócić do dat ustalonych w Starożytności, musiano 10-ciodniowe opóźnienie skorygować. Zrobiono to tak, że po dniu 4.10.1582, nastąpił dzień 15.10.1582. W ten sposób, przywrócono całą astrologię babilońską, obowiązującą w Starożytności. Prawie cały świat przyjął kalendarz gregoriański, z wyjątkiem rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Świadczy to o tym, że w Kościele Prawosławnym astrologia babilońska nie ma większego znaczenia.

Jednak astrologia cieszy się współcześnie wielkim uznaniem. Widać to w horoskopach, które są bardzo popularne i powszechnie lubiane.

To właśnie astrologowie babilońscy, przyszli do nowonarodzonego Jezusa z darami. Przekłady Biblii nazywają ich „mędrcami”, ale w oryginale użyte jest słowo „magowie”. Nazwanie ich mędrcami, pokazuje uznanie dla tych ludzi. Określenie „ze Wschodu”, dla Żydów, oznaczało Mezopotamię, a więc tereny zamieszkiwane przez potomków Babilończyków. Ci ludzie w gwiazdach zobaczyli to, że narodził się wielki król: Mt 2:2 „i pytali: Gdzie jest nowo narodzony król żydowski? Ujrzeliśmy bowiem jego gwiazdę na Wschodzie i przybyliśmy oddać mu pokłon”.(BT) To na część babilońskich astrologów, których Biblia nazywa „magami”, a katolicy „mędrcami”, Kościół Powszechny wprowadził Święto Trzech Króli. Zauważmy, że data tego święta związana jest z liczbą „6”, liczbą charakterystyczną dla Babilonu.

Inną dziedziną, związaną z astrologią babilońską, jest kult świętych. Każdy dzień roku ma swoich świętych, którzy w tym dniu posiadają szczególną moc. Święci ci, na wzór pogańskich bogów, załatwiają różne sprawy, w których się specjalizują. Jeżeli ktoś będzie się modlił w takim dniu, sprawę będzie miał załatwioną.

„Wielka Nierządnica” (Ap 17:1), siedząca na „Bestii” (Ap 17:3), pokazała swoją moc. Kalendarz gregoriański został przyjęty prawie przez cały świat.

7. Wielka Nierządnica to obraz Bestii w Ap 13:14.

Ap 17:4 „A Niewiasta była odziana w purpurę i szkarłat, cała zdobna w złoto, drogi kamień i perły, miała w swej ręce złoty puchar pełen obrzydliwości i brudów swego nierządu.”(BT)

Apokalipsa jest księgą, która pokazuje czasami te same zjawiska w postaci różnych symboli. Tak jest z Wielką Nierządnicą, która również ukazana jest w symbolu „obrazu Bestii”. Wraz z drugą „Bestią, która wyszła z ziemi i miała dwa rogi” (Ap 13:11), co zostało omówione w punkcie 4.1.3., pojawił się „obraz Bestii”: Ap 13:14 „I zwodzi mieszkańców ziemi znakami, które jej dano uczynić przed Bestią, mówiąc mieszkańcom ziemi, by wykonali obraz Bestii, która otrzymała cios mieczem, a ożyła.”(BT) Ta druga Bestia to chrześcijański Rzym, który później okazał się pierwszą Bestią, czyli pogańskim Rzymem (patrz cały punkt 4.).

7.1.Władza hierarchów Kościoła.

W 318 roku cesarz Konstantyn Wielki, dał Kościołowi pierwszy przywilej, władzę sądowniczą, tak zwane „audientia episkopalis”. Były to sądy biskupie, i zostały omówione w punkcie 6.2.3.2. Punktem zwrotnym w dziejach ludzkości, obok Soboru Nicejskiego I w 325 roku, był Edykt Tesaloński z roku 380, podpisany przez cesarza Teodozjusza Wielkiego, narzucający wszystkim mieszkańcom Cesarstwa, obowiązek bycia chrześcijaninem, według zhellenizowanej interpretacji Biblii, wprowadzonej przez biskupów Aleksandrii, a zatwierdzonej przez Konstantyna Wielkiego w 325 roku. Zauważmy jedno. Cesarze, którzy podpisali te dwa dokumenty, dostali od elit przydomek „Wielki”. Oba te dokumenty dały, hierarchii kościelnej, Prawo do prześladowania opozycji. W pierwszej kolejności zaczęło się prześladowanie chrześcijan biblijnych.

Dzisiaj hierarchia Kościoła mówi, że nikogo nie zabiła. Może to być ponurą prawdą. Najpierw posługiwali się takimi ludźmi jak parabolani (śmierć Hypatii), a od Edyktu Tesalońskiego, wydawali tylko wyroki śmierci, które władza świecka musiała wykonać. Można było skazywać każdego wiernego, który nie chciał się podporządkować, a inaczej mówiąc, nie chciał płacić dziesięciny. Tą metodą zlikwidowano wszelką opozycję, ale tylko na Zachodzie, to znaczy w patriarchacie egipskim i rzymskim. Dla obserwatorów zewnętrznych, robiło to wrażenie istnienia porządku.

Później, na podstawie „audientia episkopalis”, została wprowadzona , tak zwana Święta Inkwizycja, sąd kościelny, światowy symbol niesprawiedliwych sądów. Często człowiek oskarżony, w takim sądzie, nie miał prawa do obrony, zdarzało się, że nie wiedział o co jest oskarżony, straszliwymi torturami wymuszano przyznawanie się do niepopełnionych czynów po to, aby takiego oskarżonego skazać na śmierć, często paląc na stosie, co musiała wykonać władza świecka, a od takiego wyroku nie było odwołania. Można się tylko domyślać, co inkwizytorzy robili z kobietami skazanymi na śmierć, bo często nie pozwalano nikomu rozmawiać z nimi, przed wykonaniem wyroku, a to co się działo w czasie „przesłuchania”, zabierały ze sobą.

Po upadku Cesarstwa Rzymskiego, papież, praktycznie, stał się sukcesorem cesarzy rzymskich. Również biskupi byli już uważani za władców w swoich diecezjach.

7.2. Pontifex Maximus.

Wielki splendor związany był z tytułem, który posiadali cesarze rzymscy, tak zwany „Pontifex Maximus”. Była to godność najwyższego kapłana wszystkich religii. Był to tak ważny tytuł, że egipski biskup Aleksandrii uważał, że pogański cesarz ma również pełne prawo rozwiązywać spory w chrześcijaństwie. Tak doszło do Soboru Nicejskiego w 325 roku, gdzie pogański cesarz, Konstantyn Wielki, decydował o przyszłości chrześcijaństwa, co obowiązuje do dnia dzisiejszego. Wprowadził do chrześcijaństwa hellenistyczną naukę o logosie w Jn 1:1, która stała się fundamentem Kościoła Powszechnego. Na wzór administracji Cesarstwa, wprowadził również hierarchię kościoła. Najważniejszym biskupem w Kościele został biskup Aleksandrii. Dopiero Sobór w Konstantynopolu zmienił to. Najważniejszym biskupem w Kościele stał się biskup Rzymu.

Pontifex Maximus rozwiązywał wszystkie sporne sprawy, związane z każdą religią. W roku 375, cesarz Gracjan, przekazał ten tytuł pierwszemu papieżowi, Damazemu I, zwolennikowi hellenizmu, przedstawicielowi elit. Damazy, aby zdobyć urząd biskupa Rzymu, dokonał krwawego zamachu i siłą przejął kontrolę nad biskupstwem rzymskim. Usuniętego biskupa Rzymu Ursyna, zesłano go na wygnanie.

Późniejsi królowie europejscy, bez gadania, podporządkowywali się decyzjom Pontifexa Maximusa. Papież, biskup Rzymu, godnością był ponad wszystkimi królami. Tak wypełniło się proroctwo o Wielkiej Nierządnicy: Ap 17:18 „A Niewiasta, którą widziałeś, jest to Wielkie Miasto, mające władzę królewską nad królami ziemi.” (BT) Dzisiaj tytuł ten papieże coraz mniej chętnie używają.

7.3.Przejęcie symboli cesarskich.

7.3.1.Purpura.

Jednym z podstawowych symboli władzy cesarskiej był kolor purpury, który mogli używać wyłącznie cesarze. Jest to opisane w punktach: 4.4. i 5.1.

7.3.2.Tron.

Co to jest tron? Według SJP: „ozdobny fotel będący honorowym miejscem monarchy lub dostojników kościelnych; władza lub godność króla; osoba panująca, monarcha;” (SJP hasło „tron”)

Dawniej używane było słowo „stolec”: „tron monarchy lub biskupa, w przenośni władza królewska lub biskupia” (SJP, hasło „stolec”)

Papież Pius XII w szacie zwanej mantum, zdobionej złotymi nićmi, siedzi na purpurowym tronie w potrójnej koronie, zwanej tiarą.

7.3.3.Korona.

SJP, hasło „korona”: „symbol władzy monarchy; przenośnie: władza królewska”.

Papież miał na głowie „tiarę”, czyli potrójną koronę. (patrz punkt 5.2.)

7.3.4.Pierścień biskupi.

„Biskup jest namiestnikiem kościoła, sprawującym zaszczytną i odpowiedzialną funkcję kierowania Kościołem. Jego ubiór jest nie tylko charakterystyczny, różniący się od ubioru innych duchowych, ale przede wszystkim nacechowany jest głęboką symboliką. Pierścień biskupa jest pierwszym znakiem jego godności. Noszony na serdecznym palcu prawej dłoni jest znakiem zaślubin biskupa z diecezją.” (https://fabrykabizuterii.com/pierscien-biskupi)

Przejęcie przez hierarchię Kościoła, wszystkich podstawowych symboli władzy cesarskiej sprawia, że wypełniło się proroctwo biblijne: hierarchia Kościoła, to nie tylko biblijna „Wielka Nierządnica”, ale również biblijny „obraz Bestii”, czyli Cesarstwa Rzymskiego.

Nic tak dobrze nie wypełnia proroctwa biblijnego o „obrazie Bestii”, jak hierarchia Kościoła Powszechnego.

7.4.Inne cechy cesarzy, przejęte przez hierarchię Kościoła Powszechnego.

Hierarchia Kościoła Powszechnego swoim ubiorem i zachowaniem pokazuje, że należy do najwyższej elity. Posiada szaty zdobione złotem, pastorał, jako symbol pasterzowania, odseparowała się od zwykłych ludzi, mieszka w pałacach, posiada osobistą ochronę. Był czas, że papież posiadał własny dwór, zadaniem którego było zapewnianiu mu rozrywki. To wszystko połączone jest z całkowitą bezkarnością, taką jaką miał cesarz. Ludzie przyzwyczaili się do skandali, z udziałem hierarchów Kościoła, które wcześniej były udziałem wyłącznie cesarzy. Papież każe siebie nazywać Ojcem Świętym, a jest to biblijny tytuł samego Boga Jahwe (Jn 17:11). Swoje własne przykazania hierarchowie nazywają „Przykazaniami Bożymi”. Na Pierwszym Soborze Watykańskim został wprowadzony dogmat o nieomylności papieża. Papież przyznał sobie prawo do unieważniania przysięgi, złożonej Bogu. Wprowadzono mowę nienawiści w stosunku do swoich przeciwników. Dyskryminuje się kobiety. Przypisuje się sobie prawo do wyłącznej interpretacji Biblii. Hierarchia Kościoła wzorowała się na niezwykle skutecznej propagandzie Konstantyna Wielkiego. Nie liczyły się fakty, liczyło się tylko to, co mówili rządzący. To prowadzi do fałszowania historii. Jak skuteczna to była propaganda, niech świadczy fakt, że późniejsi zdobywcy wzorowali się na propagandzie Konstantyna tak, jak to robił Goebbels, w czasie II Wojny Światowej.

Jak widać hierarchia Kościoła Powszechnego przyznała sobie również boskie cechy, co robili również cesarze. Tym sposobem stała się biblijnym „obrazem Bestii”, która wyszła z ziemi (Ap 13:14-15), czyli obrazem chrześcijańskiego Cesarstwa Rzymskiego, które później okazało się biblijną Bestią, która wyszła z wody (Ap 13:1), czyli obrazem pogańskiego Cesarstwa Rzymskiego. Wypełniło się proroctwo: Ap 13:14-15 „I zwodzi mieszkańców ziemi znakami, które jej dano uczynić przed Bestią, mówiąc mieszkańcom ziemi, by wykonali obraz Bestii, która otrzymała cios mieczem, a ożyła. I dano jej, by duchem obdarzyła obraz Bestii, tak iż nawet przemówił obraz Bestii, i by sprawił, że wszyscy zostaną zabici, którzy nie oddadzą pokłonu obrazowi Bestii.”(BT) Hierarchia Kościoła Katolickiego odpowiada za śmierć niezliczonej ilości tych ludzi, którzy nie chcieli się jej podporządkować, w tym biblijnych chrześcijan. I tu występuje zasadnicza różnica między „Bestią”, która wyszła z wody ( Ap 13:1), a „obrazem Bestii” (Ap 13:14-15). Bestia z Ap 13:1, czyli Rzym pogański, była tolerancyjna dla wszystkich wyznań, w tym również dla chrześcijaństwa. Wprawdzie zdarzały się okresy prześladowań, ale trwały stosunkowo niedługo. Natomiast „obraz Bestii”, odrzucił jakąkolwiek tolerancję, co można zaobserwować do dnia dzisiejszego. Propaganda Kościoła Powszechnego głosi, że Kościół Powszechny jest jedynym prawdziwym Kościołem Bożym. Władza państwowa, która współpracuje z katolikami głosi, że jeżeli ktoś nie jest praktykującym katolikiem, to jest człowiekiem „drugiego sortu” i na pewno nie jest patriotą.

Sobór Nicejski I w 325 roku i Edykt w Tesalonice w 380 roku, spowodowały, że wszyscy katolicy, do dnia dzisiejszego, stali się wyznawcami kultów pogańskich, ale pod nazwą chrześcijaństwo. Zostało to zapowiedziane w Apokalipsie: Ap 13:11-12 „Potem ujrzałem inną Bestię, wychodzącą z ziemi: miała dwa rogi podobne do rogów Baranka, a mówiła jak Smok. I całą władzę pierwszej Bestii przed nią wykonuje, i sprawia, że ziemia i jej mieszkańcy oddają pokłon pierwszej Bestii, której rana śmiertelna została uleczona.”(BT) Baranek to Jezus Chrystus (Jn 1:29), Smokiem jest szatan (Ap 12:9). Bestia twierdzi, że jest państwem chrześcijańskim (chrystusowym), „ma dwa rogi podobne do rogów Baranka”, jednak zachowanie jej, jest charakterystyczne dla szatana. Tym sposobem nic się nie zmieniło. Druga Bestia stała się pierwszą: „mieszkańcy oddają pokłon pierwszej Bestii”, a jej, wydawałoby się: „rana śmiertelna została uleczona”. Rzym chrześcijański powrócił do wartości, charakterystycznych dla Rzymu pogańskiego, znowu stał się Rzymem pogańskim. Dlatego w 17-stym rozdziale Apokalipsy nie ma „pierwszej”, czy „drugiej” Bestii. Po prostu jest Bestia, która ma 10 rogów, co jest charakterystyczne dla Rzymu pogańskiego (Ap 13:1).

Cesarze stali na straży nowego porządku religijnego. Tak oto Bestia, pogańskie Cesarstwo Rzymskie, które kazało określać siebie przymiotnikiem „chrześcijańskie”, wypełniło proroctwo: Ap 17:3 „…I ujrzałem Niewiastę siedzącą na Bestii szkarłatnej, pełnej imion bluźnierczych, mającej siedem głów i dziesięć rogów.”(BT)

8. „Wielka Cudzołożnica” prześladuje Kościół Boży.

„Niewiasta” siedząca na „Bestii”, czyli hierarchia Kościoła Powszechnego, posługująca się władzą świecką, zaczęła prześladować tych, którzy chcieli zachowywać nauki biblijne, będące fundamentem chrześcijaństwa: Ap 17:6 „I ujrzałem Niewiastę pijaną krwią świętych i krwią świadków Jezusa, a widząc ją zdumiałem się wielce.”(BT)

8.1.Dzielenie wiernych.

W myśl rzymskiej zasady: „dziel i rządź”, wiernych kościoła podzielono na laikat i kler, co, podobnie jak w innych przypadkach, nie ma uzasadnienia biblijnego. Od imion biskupów, którzy prowadzili swój zbór, zaczęto tworzyć nazwy, niby nowych kościołów. Z takim dzieleniem wiernych walczył już Paweł (1Kor 1:12-13) i zdecydowanie się temu sprzeciwiał. Wszyscy są chrześcijanami, co dosłownie znaczy, że są uczniami Chrystusa (Dz 11:26). Uchwały synodów biskupich, straciły swoje znaczenie i w końcu przestano je zwoływać.

8.2.Edykt Tesaloński 380 rok.

Na początku prześladowania polegały na: karach pieniężnych, zamykaniu we więzieniach, konfiskowaniu majątków, zsyłaniu na wygnanie. Później wprowadzono karę śmierci.

Po Edykcie  Tesalońskim, w 380 roku, niszczono, przede wszystkim arian, bo tak zaczęto nazywać tych, którzy opowiedzieli się za nauką biskupa Ariusza, określoną przez synody biskupie, za ortodoksyjną naukę całego Kościoła: „odbyły się dwa niewielkie synody w Bitynii i w Palestynie, uznały one poglądy Ariusza za ortodoksyjne…”(Kościół Późnego Antyku E. Wipszycka, str 154)

Prześladowania arian pilnowali biskupi Aleksandrii, która była centrum hellenizmu. Później robił to samozwańczy biskup Rzymu, Damazy I. Jednak największym przeciwnikiem arian był, naprędce nawrócony na chrześcijaństwo, biskup Mediolanu Ambroży, który miał silny wpływ na cesarza i wykorzystywał to. Najprawdopodobniej to on skłonił cesarza Teodozjusza Wielkiego, do ustanowienia Edyktu Tesalońskiego po to, aby bezkarnie, każdy mógł prześladować arian. Prześladowano również donatystów, pelagian, później waldensów i wielu innych. Jeszcze później prześladowano całe grupy społeczne. Najbardziej znanym przykładem są katarzy, zwani również albigensami, od nazwy miasta Albi: „Kościół katolicki zawsze gorliwie zajmował się walką z gałęziami chrześcijaństwa uważanymi za heretyckie, lecz przed XII wiekiem grupy te składały się z niewielkiej liczby członków, wędrownych kaznodziei i małych lokalnych sekt. Katarzy w Langwedocji reprezentowali całkowicie odmienny ruch, który miał charakter masowy. Takiego fenomenu Kościół katolicki nie widział od czasów arianizmu… Walki toczyły się w kilku okresach: najpierw od roku 1209 do 1215 krzyżowcy odnieśli serię wielkich sukcesów w Langwedocji. Jednak zdobyte tereny zostały w większości utracone w latach 1215–1225, podczas serii powstań i porażek. Sytuacja uległa ostatecznej zmianie na skutek interwencji króla …Cały obszar będący pod wpływem katarów został podbity do roku 1229, a ostatecznym ciosem dla przeciwników papieża była zainstalowana w Langwedocji w roku 1233 Inkwizycja. Opór i powstania trwały jeszcze do roku 1255” (Wikipedia, hasło”wojny albigeńskie”). Najbardziej znanym epizodem z tego okresu, była rzeź Beziers: „10-tysięczna armia krzyżowców podeszła pod niewielkie miasteczko Béziers nad rzeką Orb, zamieszkane zarówno przez katolików, jak i katarów oraz Żydów… W kościele wyrżnięto w pień 7000 ludzi, w tym mężczyzn, kobiety i dzieci, a nawet odprawiających mszę kapłanów. Podobnie było w kościele Saint-Nazaire i w miejskiej synagodze. Na ulicach miasta zabito dalsze kilka tysięcy. Ludzi mordowano w domach, które po obrabowaniu podpalano...” (Wikipedia, hasło „rzeź Beziers”)

Prześladowano nie tylko biblijnych chrześcijan, ale również wszystkich tych, którzy nie chcieli podporządkować się papiestwu: Żydów, pogan, ateistów, a później muzułmanów.

8.3.Święta Inkwizycja.

Powstała, tak zwana,  „Święta Inkwizycja”, która ma, nieoficjalnie, na sumieniu miliony zabitych, niektórzy podają liczbę kilku dziesięciu milionów zabitych. Ilu ich było nie dowiemy się nigdy, gdyż niszczono niewygodne dokumenty. Robiło to duchowieństwo, jak i władza świecka. Przy ustanowieniu Świętej Inkwizycji powoływano się na przywilej, dany przez cesarza Konstantyna Wielkiego, tak zwany „episkopalis audientia”, czyli sądy biskupie. Konstantyn, który był uzurpatorem, a władza cesarska mu się nigdy nie należała, wiedział, że elity Cesarstwa, wykorzystają każdą okazję, aby go zabić. Szukał sprzymierzeńców. Wybrał chrześcijan, którzy cieszyli się dobrą opinią.

8.3.1.Ustanowienie Świętej Inkwizycji.

Trudno jest wyznaczyć początki Świętej Inkwizycji, gdyż od początku ustanowienia „episkopalis audientia” (sądów biskupich), biskup mógł wykorzystywać swą władzę sądowniczą, do zwalczania opozycji. Na pewno robili to biskupi Aleksandrii, po Soborze Nicejskim 325 rok. Od 366 roku robił to biskup Rzymu. Po Edykcie Tesalońskim, mógł to robić każdy biskup. W 1184 roku, papież Lucjusz II wydał dekret Ad abolendam haeresim (łac. Ku wykorzenieniu herezji), który był „przeznaczony dla biskupów, określał zasady prowadzenia inkwizycji w obliczu wzrostu ruchów heretyckich” (Wikipedia, hasło „Ad abolendam haeresim”). Jednak dopiero papież Innocenty III, na Soborze Laterańskim IV, 1215 rok,  „uściślił przepisy o inkwizycji kościelnej i zobowiązał władze świeckie do zwalczania herezji” (Wikipedia, hasło „Sobór Laterański IV”) Ta data, oficjalnie, jest podawana, jako początek „Świętej Inkwizycji. W roku 1252, papież Innocenty IV wydał bullę papieską „Ad extirpanda (łac. Aby wykorzenić), … w której papież upoważnił władze świeckie i kościelne do stosowania tortur w celu wymuszenia od heretyków zeznań, a także określił zasady stosowania tortur.” (Wikipedia, hasło „Ad extirpanda”) Powstały zakony, które specjalizowały się w wyszukiwaniu „heretyków”: cystersi, dominikanie. Używanie mowy nienawiści, tworzyło atmosferę, w której dochodziło do samosądów i ludzie sami skazywali osoby podejrzane o herezję. Skazańcom konfiskowano majątki: „Konfiskaty mienia miał uzasadniać zredagowany w średniowieczu prosty sylogizm: „heretyk nie ma prawa do własności”. Stąd uważano, że Kościół nie popełnia grzechu lecz bierze „swoje” i „swoim” rozporządza.” (Wikipedia, hasło „Inkwizycja”)

Kościół Powszechny mógł jednostronnie oskarżyć każdego, a władza świecka musiała wykonać wyrok, od którego nie było odwołania, wiedząc, że wyrok ten nie ma nic wspólnego ze sprawiedliwością. Sądy inkwizycyjne stały się międzynarodowym symbolem niesprawiedliwych sądów. Dlatego często nie sporządzano dokumentacji z wykonania wyroku, albo ją, zaraz po wykonaniu wyroku, niszczono. Dzisiaj Kościół powołuje się na zachowaną, niekompletną dokumentację i twierdzi, że takich wyroków było niewiele. Relacje świadków są zupełnie inne. Sędzia inkwizytor był wielkim panem i mógł robić co tylko chciał. Stosowano niezwykle wyszukane tortury, aby zmusić oskarżonego do przyznania się. Słychać było tylko krzyki, „przesłuchiwanych”. Zachowały się przyrządy, którymi wymuszano zeznania (patrz: Internet/grafika/tortury Świętej Inkwizycji). Inkwizytorzy twierdzili, że Psalm 73 daje im prawo do sądzenia „heretyków”. Święta Inkwizycja zakończyła swą działalność dopiero w XIX wieku.

8.3.2.Młot Na Czarownice

Oskarżeni nie mieli żadnych praw, ludzie sprzeciwiali się temu. Jednak bano się Kościoła, bo wiadomo było, że każdy może zostać skazany. Tych, którzy jednak odważyli się krytykować stosowane metody, uważano za buntowników, których trzeba było przykładnie ukarać: „5 grudnia 1484 roku, papież Innocenty VIII, wydał specjalną bullę Sumis desiderantes affestibus, poświeconą walce z czarownicami… Pięć lat po ukazaniu się bulli, dwaj niemieccy dominikanie, Jakub Sprenger i Henryk Institor, wydali kodeks prawny i podręcznik do walki z czarami pt. Młot Na Czarownice. Książka ta… była zlepkiem bredni i nawoływań do przelewu krwi ludzkiej. Cieszyła się nadzwyczajną poczytnością, doczekała się wielu wydań… kościół zabrał się energicznie do ich likwidacji. Tej straszliwej rzezi błogosławili papieże… Na stosach ginęły nawet siedmioletnie dziewczynki oskarżone o stosunki z diabłem. Palono pojedynczo i zbiorowo. W Tuluzie we Francji, w roku 1577 spalono za jednym razem czterysta kobiet, w 1546 w Genewie – pięćset… Buntujący się oskarżani byli oczywiście nie o te „przestępstwa”, ale o komunikowanie się z diabłami, którzy chcieli zniszczyć religię, papieży i istniejący porządek społeczny… Najbardziej niebezpieczni dla kościoła byli ludzie o dużej popularności i możliwościach oddziaływania na masy. Im więc, w pierwszym rzędzie, przypisywano czary. Typowym tego przykładem jest Joanna d’Arc, która stanęła na czele walki wyzwoleńczej narodu francuskiego. Jej bohaterstwo i szeroka popularność w narodzie, napawała niepokojem ówczesne sfery rządzące i sprzymierzoną z nimi hierarchię kościelną. Przypisywano jej więc moc piekielną i jako przyjaciółkę szatana spalono w roku 1431 na stosie. Po pięciuset latach, kiedy Watykanowi zależało na umocnieniu katolicyzmu we Francji, nie zawahał się on… tę spaloną kiedyś na stosie, odsądzoną od czci i wiary… zaliczył w poczet świętych! Trudno jest ustalić dokładną ilość spalonych w Europie „czarownic’. Kościół niszczył skrzętnie dokumenty i ślady swojej zbrodni. Zachowane i chronione przed okiem i ręką rzymskie archiwa pozwalają jednak określić tę liczbę na około ośmiu milionów ofiar! Ceremonia palenia na stosie była poprzedzona szeregiem czynności śledczych, wyrafinowanych i barbarzyńskich badań i tortur… Osoby oskarżone o czary poddawano próbom… próbie ognia, łez, ważenia, nakłuwania i próbie wody… Po tych wstępnych próbach… następowało badanie przy pomocy okrutnych tortur... Po śledztwie odczytywano wyrok i natychmiast, najpóźniej nazajutrz o świcie, wykonywano go… na terenach samej tylko Polski pochłonęła ponad czterdzieści tysięcy niewinnych ofiar.” (Józef Siemek, Śladami Klątwy, LSW, Warszawa 1966, str. 110-114)

To, co robiono z niepokornymi kobietami jest trudne do opisania, a wręcz niemożliwe. Skazanym kobietom, często nie pozwalano z nikim rozmawiać. Prawdopodobnie obiecywano im rehabilitację, ale ogłoszoną dopiero wtedy, gdy znajdą się już na stosie. Wynika to z tego, że większość kobiet bardzo spokojnie zachowywała się, gdy prowadzono ją na stos. Dopiero, gdy stos był podpalany, zorientowały się, że zostały oszukane i zaczynały dopiero mówić. Ale kat, „aby nie cierpiała”, dusił ją sznurem, zakładanym na szyję tak, że nie mogła mówić. Jak to było naprawdę, nigdy się nie dowiemy, jednak stosowana procedura upoważnia do przypuszczeń, jak to mogło wyglądać. Wierni Kościoła nie zdają sobie sprawy z tego, że ta procedura była stosowana przeciw ich prababkom i pradziadkom! Nikomu nie zależy na rehabilitacji swoich przodków.

8.3.3.Brak przeprosin Kościoła za Świętą Inkwizycję i polowanie na czarownice.

Kościół do dnia dzisiejszego nawet nie przeprosił za Świętą Inkwizycję, ani za polowanie na czarownice. Skonfiskowane majątki skazańców, do dnia dzisiejszego służą hierarchom Kościoła. Użyte przez Jana Pawła II słowa: „przepraszam za grzechy przeszłości” nie mają nic wspólnego z wyznaniem grzechów, przecież stosowanym również w Kościele Powszechnym. Bez powiedzenia, za co się przeprasza, przeprosiny są bezwartościowe. „Episkopalis audientia” jest stosowana do dnia dzisiejszego w wielu krajach, w tym również w Polsce. Dlatego władza świecka nie wtrąca się do „spraw wewnętrznych Kościoła”, co powoduje, że hierarchowie Kościoła są ponad świeckim Prawem. Widać to wyraźnie w sprawie pedofilów. Polskie Prawo jest bezradne, a władza wykonuje tylko ruchy pozorne.

8.4.Krucjaty

Inną, czarną kartą w historii Kościoła Powszechnego, są wojny krzyżowe. Mowa nienawiści, którą posługiwał się na co dzień Kościół Powszechny, zaowocowała tym, że papież Urban II w 1095 roku, na synodzie w Clermont, wygłosił apel, aby zorganizować wyprawę wojenną, przeciwko muzułmanom, którzy zajęli „Ziemię Świętą”. Aby zachęcić ludzi, do wzięcia w niej udziału, ogłosił, że uczestnicy wyprawy uzyskają odpuszczenie wszystkich grzechów, które popełnili i wszystkich, które popełnią w przyszłości. Pretekstem do ogłoszenia serii wypraw wojennych, nazwanych krzyżowymi lub krucjatami, była prośba, cesarza bizantyjskiego Aleksego I Komnena, o pomoc w rozwiązaniu problemów wewnętrznych i odebraniu ziem, utraconych na rzecz Turków seldżuckich.

Apel papieża trafił na podatny grunt. Zaczęto przygotowania do wyprawy, często od rabowania gospodarstw żydowskich. Już następnego roku, ruszyła fala krzyżowców. Ponieważ żywność szybko się skończyła, rabowano po drodze wszystko, co dało się zjeść. Wojsko musiało bronić ludzi przed krzyżowcami i wielu krzyżowców zabito. Lecz prawdziwa tragedia rozpoczęła się, gdy trzeba było przejść przez pustynię. Szybko okazało się, że Bóg nie zsyłał krzyżowcom manny, tak jak to robił Żydom. Rozpoczął się kanibalizm na olbrzymią skalę. Aby to ukryć, historycy drobne potyczki z miejscowymi, przedstawiali jako krwawe bitwy. Wystarczy powiedzieć, że z ponad stutysięcznej armii krzyżowców, która wyruszyła z Europy, do Jerozolimy dotarło około dziesięć tysięcy. Dla tych ludzi, zabijanie stało się taką powszechnością, że gdy zdobyto Jerozolimę, zabijano wszystkich ludzi: muzułmanów, Żydów, a także chrześcijan! Sadystycznie mówiono, że Bóg w niebie powybiera sobie swoich ludzi. Jerozolima spłynęła obficie krwią.

Krzyżowcy, którzy zginęli, zapłacili najwyższą cenę za bezgrzeszność, obiecaną przez papieża, co było sprzeczne z nauką biblijną: Kol 3:25 „Kto bowiem popełnia bezprawie, poniesie skutki popełnionego bezprawia; a /u Niego/ nie ma względu na osoby.”(BT). Ci, którzy przeżyli, zaczęli tworzyć zakony. Powstały zakony: lazarytów, joannitów, bożogrobców, templariuszy, krzyżaków i inne. Na zasadzie akcji i reakcji, papieską ideę organizowania zbrojnej walki i umierania za swoją wiarę, przejęli muzułmanie, co możemy obserwować do dnia dzisiejszego!

Oficjalnie, przeciwko muzułmanom zorganizowano osiem wypraw krzyżowych, nie licząc tych nieoficjalnych.

Wielkim skandalem zakończyła się tak zwana „krucjata dziecięca” z roku 1212. Ponieważ muzułmanie kochali dzieci i nigdy ich nie krzywdzili, wymyślono, aby zamiast wojska, wysłać tam dzieci, które zdobędą „Ziemię Świętą”. Zebrano kilkadziesiąt tysięcy dzieci, załadowano je na okręty weneckie i genueńskie, a następnie sprzedano, między innymi muzułmanom. Wiele dzieci umarło w czasie podróży, często z głodu.

Wiele krucjat miało łupieżczy charakter. Przykładem takiej krucjaty była IV wyprawa krzyżowa (1202-1204). Zamiast iść z pomocą Cesarstwu Wschodniemu, krzyżowcy podbili i złupili je. Mimo tego, że kilkadziesiąt lat później Bizancjum wyzwoliło się z mocy papiestwa, to już nigdy nie uzyskało świetności jaką miało, a w XV wieku zostało podbite przez muzułmanów. W czasach późniejszych, taką łupieską wyprawą była krucjata aleksandryjska (1365). Okręty weneckie i genueńskie przywiozły wojsko, które dokonało rzezi mieszkańców i splądrowało całą Aleksandrię. Po trzech dniach krzyżowcy wycofali się.

Organizowano również krucjaty przeciwko poganom, o których mało się mówi, a które były skuteczne. Unicestwiono Słowian połabskich (Wieleci), Prusów bałtyckich (krzyżacy z rycerstwem polskim), Liwów, Łatgalów. Próbowano unicestwić Litwinów i Żmudzinów.

Były również krucjaty przeciwko chrześcijanom: prawosławnym Nowogrodzianom, albigensom, husytom, waldensom i innym.

W dobie odkryć geograficznych, organizowano, tak zwaną konkwistę. Wikipedia, hasło „konkwista”: „Konkwista (hiszp. conquista – podbój, zdobycie) – hiszpańskie wyprawy zbrojne, podejmowane od końca XV wieku w celu podboju nowo odkrytych terytoriów zamorskich w Amerykach, Afryce i Indiach. Ówczesnym usprawiedliwieniem konkwisty była walka z niewiernymi (muzułmanie) oraz nawracanie nowych ludów na katolicyzm. De facto sprowadzało się to do rozszerzania władzy monarchii oraz wzbogacaniu się poprzez grabież i znajdowanie siły roboczej - niewolników.”

Gdy przyszła Reformacja, rozpoczęły się wieloletnie i krwawe wojny religijne, tak zwana Kontrreformacja. Wikipedia, hasło „Kontrreformacja”: „Kontrreformacja – ruch w Kościele katolickim zapoczątkowany soborem trydenckim, a zakończony wraz z wojną trzydziestoletnią, zmierzający do uzdrowienia stosunków w Kościele, będący odpowiedzią na reformację^[1]. Celem kontrreformacji była rekatolicyzacja podejmowana z zamiarem ponownego wprowadzania katolicyzmu wśród społeczności innowierczej na terenach, gdzie wcześniej przeważał katolicyzm.”

Tak, między innymi, wypełniło się proroctwo biblijne o „Wielkiej Cudzołożnicy”: Ap 17:6 „I ujrzałem Niewiastę pijaną krwią świętych i krwią świadków Jezusa, a widząc ją zdumiałem się wielce.”(BT)

9.Zapowiedź upadku „Wielkiego Babilonu”.

Takim tytułem Biblia Tysiąclecia rozpoczyna 18-ty rozdział. Jest to nawiązanie do poselstwa drugiego anioła: Ap 14:8 „A inny anioł, drugi, przyszedł w ślad mówiąc: Upadł, upadł wielki Babilon, co winem zapalczywości swego nierządu napoił wszystkie narody!”(BT) „Babilon Wielki” jest to tajemnicze imię „Wielkiej Nierządnicy”, wypisane na jej czole (Ap 17:5), którego ludzie nie znają.

9.1.Wołanie „innego anioła”.

Rozdział ten, następuje zaraz po opisie „Wielkiej Nierządnicy”,   rozpoczyna się słowami: Ap 18:1 „Potem ujrzałem innego anioła - zstępującego z nieba i mającego wielką władzę, a ziemia od chwały jego rozbłysła.”(BT)

Zwróćmy uwagę na to, kto mówi te słowa. Wszystko wskazuje na to, że „aniołem”, który „ma wielką władzę, a ziemia od jego chwały rozbłysła” (Ap 18:1), jest Jezus Chrystus. Gdy się żegna z uczniami, mówi: Mt 28:18 „Wtedy Jezus podszedł do nich i przemówił tymi słowami: Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi.”(BT) Również Chrystus został obdarzony szczególną chwałą, ku czci Boga Jahwe, znaną na całym świecie: Flp 2:9-11 „Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zgięło się każde kolano istot niebieskich i ziemskich i podziemnych. I aby wszelki język wyznał, że Jezus Chrystus jest PANEM - ku chwale Boga Ojca.”(BT)

Jezus woła: Ap 18:2-3 „I głosem potężnym tak zawołał: Upadł, upadł Babilon - stolica. I stała się siedliskiem demonów i kryjówką wszelkiego ducha nieczystego, i kryjówką wszelkiego ptaka nieczystego i budzącego wstręt, bo winem zapalczywości swojego nierządu napoiła wszystkie narody, i królowie ziemi dopuścili się z nią nierządu, a kupcy ziemi doszli do bogactwa przez ogrom jej przepychu.”(BT)

Co z tego, że Jezus „woła głosem potężnym”? Ci, którzy każą nazywać siebie chrześcijanami, czyli uczniami Chrystusa i tak Go nie słuchają i dalej służą „Wielkiej Nierządnicy”, mającej imię „Babilon”, będącej „stolicą” duchowych nieczystości. Chociaż „Wielka Cudzołożnica” już nie ma takiej mocy, jak w Średniowieczu, to nie nastąpił jeszcze jej całkowity upadek, bo w dalszym ciągu jest atrakcyjna dla wielu ludzi.

9.2. „Ludu mój, wyjdźcie z niej” Ap 18:4.

Jednak, zaraz potem, odzywa się „inny głos z nieba”: Ap 18:4 „I usłyszałem inny głos z nieba mówiący: Ludu mój, wyjdźcie z niej, byście nie mieli udziału w jej grzechach i żadnej z jej plag nie ponieśli”(BT) Do kogo należał ten głos?

Po pierwsze, do kogoś, kto jest w niebie. To Bóg Jahwe, nasz Ojciec duchowy jest w niebie. Modlimy się: Mt 6:9 „Ojcze nasz, który jesteś w niebie…” (BT)

Po drugie, apel ten skierowany jest do ludu, będącego własnością Tego, który mówił. To Bóg Jahwe posiada lud Boży: 2 Kor 6:16 „…Bo my jesteśmy świątynią Boga żywego - według tego, co mówi Bóg: Zamieszkam z nimi i będę chodził wśród nich, i będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem.”(BT) I w tym miejscu objawia się miłość Boża: Jn 3:16 „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne.”(BT) Bóg tak kocha człowieka, że nie tylko swego syna dał, ale Bóg Jahwe osobiście zwraca się do tych ludzi, którzy zbłądzili i często nieświadomie służą innym, pogańskim bogom, chociaż oficjalnie twierdzą, że ich bogiem jest biblijny Bóg Najwyższy.

9.3.Powszechne lekceważenie Bożego nakazu.

Ten nakaz skierowany jest do ludzi, którzy Go zdradzili z biblijną Wielką Cudzołożnicą, ale chcą być „Jego ludem”. Jednak atrakcyjność tej „niewiasty” jest tak wielka, że prawie nikt nie próbuje „wyjść z niej”. Ludzie nie wyobrażają sobie życia bez niej.

Na przykład w Polsce, propaganda państwowa jest tak intensywna, że wielu ludzi sądzi, że ci, którzy nie chcą mieć nic wspólnego z tą „Niewiastą”, są drugiego sortu. To oznacza, że „Wielka Cudzołożnica”, choć już nie jest taka wielka, jak w Średniowieczu, to nadal „siedzi na Bestii”, choć tą Bestią nie jest już „Rzym pogański”, ale zwykła władza świecka. Mając takie poparcie, biblijna „niewiasta” robi to, co chce i nie pozwala „wychodzić z niej” (Ap 18:4). Chociaż ludzie osobiście nie związywali się z nią, bo zrobili to ich rodzice w czasie chrztu, gdy byli  niemowlętami, to nie da się z niej wyjść lub są ogromne trudności z tym związane, a ci, którzy tego próbują, są po prostu lekceważeni i niewiele mogą zrobić. Tym sposobem apel samego Boga:

Ap 18:4 „…Ludu mój, wyjdźcie z niej, byście nie mieli udziału w jej grzechach i żadnej z jej plag nie ponieśli: bo grzechy jej narosły - aż do nieba, i wspomniał Bóg na jej zbrodnie”(BT), pozostał bez najmniejszego echa. Dzisiaj, „niewiasta” ta, nie dopuszcza się takich grzechów jak w Średniowieczu i oficjalnie już nie zabija, to pamiętajmy o nakazie Bożym, wyjścia z niej, w świetle pedofilii. Ci, którzy należą do niej „będą mieli udział w jej grzechach”, w tym również w grzechu pedofilii, bo tak mówi Słowo Boże.

Nierozliczenie krucjat spowodowało to, że ludzie zupełnie nie wiedzą, co się w czasie ich trwania działo, jakie bezprawie powodowały. Dlatego słowo „krucjata” weszło do słownictwa codziennego i może mieć pozytywne znaczenia. Krucjaty spowodowały, że w islamie doszły do głosu skrajne poglądy. W wyniku nierozliczenia krucjat, do dnia dzisiejszego giną ludzie i wszystko wskazuje na to, że będą dalej ginąć.

Kiedyś, gdy to przeczytałem, słowa te wywarły na mnie ogromne wrażenie. Postanowiłem wypisać się z Kościoła Powszechnego, aby „nie mieć udziału w jej grzechach” i żeby „żadnej z jej plag nie ponieść”, „bo grzechy jej narosły - aż do nieba”. Jednak okazało się, że nie da się wypisać z katolicyzmu, albo są z tym związane, olbrzymie trudności. Chociaż osobiście nigdy nie zapisałem się do Kościoła Powszechnego, bo zapisali mnie rodzice, chrzcząc mnie jako niemowlę, to wypisać się nie da. W Internecie wyczytałem, że gdybym się uparł, to wychodzę wypisanie mnie z tego Kościoła. Ale szkoda mi było czasu. Z biblijnego tekstu wynika, że jako katolik, bez względu na moje zachowanie, będę odpowiadał przed Bogiem za to, co zrobiła hierarchia katolicka, a więc za Świętą Inkwizycję, za krucjaty, za prześladowania biblijnych chrześcijan, za pedofilię w Kościele, za antysemityzm, za walką z czarownicami, itd., itd. Sporo tego. A wszystko bierze się stąd, że rodzice, idąc za tradycją, nie zastanawiając się nad skutkami swoich działań, chrzczą swoje nowonarodzone dzieci chrztem, który jest najprawdopodobniej nieważny, bo ma zasadnicze różnice z chrztem, opisanym w Biblii.  Ważny jest tylko dla Kościoła Powszechnego. Tym sposobem, rodzice chrzcząc swoje dzieci, krzywdzą je.

Po pierwsze: obciążają swoje dzieci grzechami hierarchów kościelnych.

Po drugie: zmuszają swoje dzieci do hellenistycznej wersji chrześcijaństwa, niezgodnego ze Słowem Bożym.

Po trzecie: uniemożliwiają swoim nowonarodzonym dzieciom, uniezależnienie się od Kościoła Powszechnego i jego nie biblijnych praktyk. Zmuszają do bycia katolikiem do końca życia.

Tymczasem w Biblii nie ma tego, co Kościół Powszechny nazywa „grzechem pierworodnym”. Nauka biblijna głosi: Ez 18:20 „Umrze tylko ta osoba, która grzeszy. Syn nie ponosi odpowiedzialności za winę swego ojca ani ojciec - za winę swego syna. Sprawiedliwość sprawiedliwego jemu zostanie przypisana, występek zaś występnego na niego spadnie.”(BT) Dlatego nie będziemy odpowiadać za grzechy naszych prarodziców.

10. Znamię Bestii i jej obrazu Ap 13:14-15.

Gdy pojawia się druga Bestia, która wyszła z ziemi (Ap 13:11), czyli Rzym chrześcijański, który okazał się pierwszą Bestią (Ap 13:12), czyli Rzymem pogańskim, pojawia się „obraz Bestii”, czyli hierarchia Kościoła Powszechnego, a wraz z nim „znamię” (Ap 13:16-17) . Inne przekłady podają „piętno” (BG), „cecha” (BJW).

W następnym rozdziale mamy przesłanie trzech aniołów do ludu Bożego: Ap 14:9-10 A inny anioł, trzeci, przyszedł w ślad za nimi, mówiąc donośnym głosem: Jeśli kto wielbi Bestię, i obraz jej, i bierze sobie jej znamię na czoło lub rękę, ten również będzie pić wino zapalczywości Boga przygotowane, nie rozcieńczone, w kielichu Jego gniewu...(BT)

Trzeci anioł mówi, że kto nie rozpozna zwiedzenia, którego biblijnym symbolem jest „wzięcie znamienia Bestii i jej obrazu na czoło lub rękę” i dalej będzie służył siłom zła, przedstawionych w symbolu Bestii i jej obrazu, spotka się z gniewem Bożym. Bestia i jej obraz posiadają „znamię” ( „piętno” BG, „cechę” BJW).

10.1. Co to znaczy „bierze sobie jej znamię na czoło lub rękę”?(Ap 14:9)

Najprostsze tłumaczenie tego brzmi tak: ręka może być symbolem działania, czoło może być symbolem myślenia. Jeżeli ktoś działa i myśli według wartości przekazanych przez Bestię i jej obraz, tego spotka kara „zapalczywości Boga”. Może to być też nawiązanie do zwyczaju, wprowadzonego przez Żydów, a polegającego na dosłownym rozumieniu wersetu biblijnego: Pwt 11:18 „Weźcie przeto sobie te moje słowa do serca i duszy. Przywiążcie je sobie jako znak na ręku. Niech one będą wam ozdobą między oczami.”(BT) Dlatego ortodoksyjni Żydzi wprowadzili tak zwane „filakterie” lub „tefilin”: „Tefilin, tfilin, filakterie …przedmioty modlitewne, z aramejskiego – ozdoby) – dwa czarne skórzane pudełeczka,… w których znajdują się cztery ustępy Tory… Tefilin… są noszone podczas codziennych modlitw w dni powszednie przez dorosłych mężczyzn…  Pudełeczka przywiązuje się rzemieniem do czoła… i lewego ramienia… (Wikipedia, hasło „filakterie”) Jednak w praktyce, jedno z tych pudełeczek jest, najczęściej, zakładane nad czołem, a nie na czole. Ale najważniejsze jest to, że nie są to znaki powszechnie używane.

Jest też inne wytłumaczenie tego symbolu. „Znamię” jest znakiem utworzonym po to, aby mogło być widoczne, aby można rozpoznać „swojego” człowieka, bo: Ap 13:17 „… nikt nie może kupić ni sprzedać, kto nie ma znamienia…” (BT) To musi być znak, będący w powszechnym użyciu, przez wszystkich zwolenników Bestii i jej obrazu.

10.2.Nie będzie żadnego znaku chrześcijańskiego!

Takie znaki, często o tajemniczym znaczeniu, ale wskazujące swoich ludzi, są charakterystyczne dla pogaństwa, jednak w chrześcijaństwie są zabronione. Dlaczego? Bo taka jest nauka Jezusa Chrystusa. Proszono Go o znak, który można by było zobaczyć: Mt 12:38-40 „Wówczas rzekli do Niego niektórzy z uczonych w Piśmie i faryzeuszów: Nauczycielu, chcielibyśmy jakiś znak widzieć od Ciebie. Lecz On im odpowiedział: Plemię przewrotne i wiarołomne żąda znaku, ale żaden znak nie będzie mu dany, prócz znaku proroka Jonasza. Albowiem jak Jonasz był trzy dni i trzy noce we wnętrznościach wielkiej ryby, tak Syn Człowieczy będzie trzy dni i trzy noce w łonie ziemi.”(BT) Jezus bardzo źle wyraził się o ludziach żądających widzialnego znaku, nazwał ich: „Plemię przewrotne i wiarołomne”. Słowo „plemię” może oznaczać cały naród, który od dziecka jest tak wychowywany, że nie wyobraża sobie chrześcijaństwa bez takiego znaku. Czy ludzie przewrotni i wiarołomni mogą być zbawieni? Chyba nie. Człowiek przewrotny robi dokładnie na odwrót, człowiek wiarołomny łamie wiarę, która jest fundamentem chrześcijaństwa (Mr 16:16).

Robienie sobie widzialnych znaków religijnych jest sprzeczne również z drugim przykazaniem Dekalogu (Wj 20:4-6), które mówi, że nie wolno „czynić” sobie żadnych przedmiotów, ani obrazów (znaków) kultu religijnego, którym można się kłaniać i im służyć. Ale zaraz powstaje pytanie: czy wolno tylko wykonywać takie przedmioty, bez kłaniania się im i służenia im. Prorok Ezechiel pisze o sromotnej klęsce Żydów, o niewoli babilońskiej i o jej przyczynach. Między innymi chodzi o takie przedmioty lub obrazy, które stają się bożkami: Ez 14:2-4 „A Jahwe skierował do mnie te słowa: "Synu człowieczy, mężowie ci wprowadzili do serca swoje bożki i postawili przed sobą to, co było dla nich sposobnością do grzechu… Dlatego mów z nimi i powiedz im: Tak mówi Jahwe Pan: Każdemu z domu Izraela, który wprowadza swoje bożki do serca i stawia przed sobą, a potem przychodzi do proroka, odpowiem Ja sam, Jahwe, stosownie do liczby jego bożków” (BT II). Już same tylko „postawienie przed sobą” takiego znaku, który staje się bożkiem, bez kłaniania się i służenia mu, spotka się z reakcją Bożą.

Na pierwszy rzut oka, wydaje się, że słowa Jezusa Mt 12:38-40, są wewnętrznie sprzeczne. Jezus mówi: żadnego znaku nie będzie, a zaraz potem ustanawia znak proroka Jonasza. Dlatego trzeba zwrócić uwagę na słowa: „chcielibyśmy jakiś znak widzieć od Ciebie”, od Ciebie, czyli od Chrystusa, a to znaczy, że chodzi o widzialny znak chrześcijański.

Odpowiedź Jezusa była stanowcza i jednoznaczna: „żaden znak nie będzie mu dany”. W tym miejscu musimy koniecznie zwrócić uwagę na to, że chodzi o znak, który można zobaczyć, który będzie pochodził od Chrystusa, czyli będzie znakiem chrześcijańskim! Bo Jezus wyznacza znak chrześcijański, „znak proroka Jonasza”, ale znak, którego nie można zobaczyć, można go tylko wyliczyć. Jednak współcześni ludzie nic sobie nie robią, ani z drugiego przykazania Dekalogu, ani z zakazów Chrystusa. Ustanowili sobie swoje własne znaki „chrześcijańskie”, takie jak krzyż. Takie przedmioty kultu religijnego można zobaczyć, można im się kłaniać i można im służyć im.

10.2.1.Niewidzialne znaki chrześcijańskie.

Zauważmy, że w Słowie Bożym możemy zaobserwować znaki chrześcijańskie, ale są one niewidzialne dla oczu:

- znak proroka Jonasza (ludzie nie potrafią wyliczyć 3 dni i 3 nocy Jezusa w grobie),

- pieczęć Ducha Świętego (Ef 1:13). Ktoś, kto nie posiada tego znaku, nie jest chrześcijaninem (Rz 8:9),

- obrzezka serca (Rz 2:29),

- sabat (Ez 20:20; Mr 2:27),

- wybudowanie świątyni Bożej Nowego Przymierza przez Jezusa, w ciągu 3 dni (Jn 2:18-21).

10.2.2.Znaki chrześcijan.

Znakami używanymi przez pierwszych chrześcijan, były: kotwica i ryba. Znaki te można znaleźć na nagrobkach chrześcijan.

Napis nagrobny ze znakami ryb i kotwicy. Dowód na to, że znak krzyża nie był używany w pierwszych wiekach chrześcijaństwa.

Jest zasadnicza różnica między znakami używanymi przez chrześcijan, a znakami chrześcijańskimi. Znakami chrześcijańskimi są tylko te znaki, które są zapisane w Biblii. Natomiast czasami sytuacja zmusza ludzi do używania własnych znaków. Taką sytuacją była śmierć kogoś bliskiego. Kotwica jest, ogólnie stosowanym, znakiem nadziei. Natomiast ryba jest tajnym znakiem, ustanowionym w czasach prześladowań. Ryba oznaczała miejsce, gdzie prześladowani chrześcijanie mogli znaleźć pomoc. W momencie, gdy znak ten stał się znany zbyt dużej grupie ludzi, przestał być używany.

10.3.Krzyż nie jest znakiem chrześcijańskim.

Problem jest w tym, że współcześni chrześcijanie nie są zainteresowani biblijnymi znakami, nie chcą takich znaków. Ojcowie Kościoła utworzyli sobie własny „znak chrześcijański”, znak krzyża, krzyża który jest wyspecjalizowanym narzędziem do zadawania jednej z najokropniejszych śmierci. Krzyż, który jednocześnie jest najstarszym, religijnym znakiem pogańskim. To poganom należy się zdecydowane pierwszeństwo w używaniu tego znaku, jako znaku religijnego.

Ciekawe jest to, że Kościół Powszechny widzi związek „znamienia Bestii i jej obrazu”, ze znakiem krzyża. W komentarzu BJW do Ap 13:17 czytamy o tym znamieniu: „jakieś znamię wypalone – może także (w tym miejscu jest rysunek krzyża chi-ro, krzyża Konstantyna, szeroko stosowanego obecnie w wielu kościołach chrześcijańskich, jako monogram Chrystusa)” (BJW, Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu Podług Textu Łacińskiego Wulgaty, Przekład X. Jakóba Wujka Zatwierdzony Przez Stolicę Apostolską, Wydanie Nowe z Objaśnieniami Podług J. Fr. Allioli, Zaaprobowane Przez Konsystorz Archidiecezji Warszawskiej, Warszawa, Michał Glucksberg, 1874 rok)

Chcę zwrócić uwagę, że Biblia ta została zatwierdzona przez „Stolicę Apostolską” i to już po Pierwszym Soborze Watykańskim, który uchwalił „nieomylność papieża”.

Komentarz ten mówi, że tym znamieniem Bestii i jej obrazu, może być , jeden z wielu rodzajów krzyża, krzyż Konstantyna.

Krzyż typu chiro. Krzyż Konstantyna. Monogram Chrystusa.

W czasach Konstantyna, gdy kara ukrzyżowania była jeszcze stosowana, a ludzie widzieli co krzyż potrafił zrobić ze skazańcem i nikt, z późniejszych ojców Kościoła, nie chciał firmować krzyża, jako znaku chrześcijańskiego. Lactaniusz, który wychowywał syna cesarza Konstantyna Wielkiego, najprawdopodobniej na polecenie Konstantyna, napisał coś, co stało się legendą, która obowiązuje do dnia dzisiejszego. Taki znak kazał Konstantyn umieścić swoim żołnierzom na tarczach, przed bitwą przy Moście Mulwijskim: „Konstantyn otrzymał napomnienie w czasie spoczynku, że winien opatrzyć tarcze niebiańskim znakiem Boga i tak stoczyć bitwę. Uczynił, jak mu nakazano. Wypisał na tarczach Chrystusa: Litera I przechodziła przez literę X, wierzchołek zaś miała zagięty. Wojsko, uzbrojone tym znakiem, chwyciło za oręż.” (Lactaniusz  44). Jest to zdecydowanie opis krzyża Konstantyna, krzyża chiro, uważanego dzisiaj za monogram Chrystusa. To dzięki temu znakowi, Konstantyn odniósł wspaniałe zwycięstwo.

Kilkanaście lat później powstała książka „Życie Konstantyna”, której, zdaniem niektórych historyków Starożytności, nie mógł napisać Euzebiusz z Cezarei, bo był zdecydowanym zwolennikiem nauk, opartych wyłącznie na Biblii, które później nazwano „arianizmem”.

W „Życiu Konstantyna”, okazało się, że Konstantyn nie miał wizji krzyża chiro, krzyża Konstantyna, ale miał cudowną wizję krzyża łacińskiego: „W godzinach popołudniowych, gdy słońce zaczynało się skłaniać ku zachodowi, zobaczył na własne oczy znak triumfalny w postaci krzyża ze światła na niebie, powyżej słońca, i był na nim umieszczony napis, mówiący: „Pod nim zwyciężaj”. Na ten widok zdumienie ogarnęło i jego, i całe wojsko, które szło za nim w tej ekspedycji i stało się naocznym świadkiem cudu.”(Euzebiusz z Cezarei, Vita Constantini, wyd. polskie, Życie Konstantyna, tłum. T. Wnętrzak, Kraków 2007, I 28). Nic dziwnego w tym, że krzyż stał się znakiem militarnym, stosowanym do dnia dzisiejszego, według legendy, danym od samego Boga.

Konstantyn jednak nie rozumiał, co ten cud miał znaczyć, ale niedługo potem miał sen: „On sam nie był pewny, co może oznaczać to cudowne zjawisko. I podczas gdy o tym rozmyślał i wiele się zastanawiał nad jego wagą, nagle zapadła noc; wtedy ukazał mu się we śnie Chrystus Boga z tym samym znakiem, który wcześniej widział na niebie, nakazał mu wykonać podobiznę znaku, który ujrzał na niebie, i używać go jako obrony we wszystkich walkach ze swymi nieprzyjaciółmi.” (Euzebiusz z Cezarei, Vita Constantini, wyd. polskie, Życie Konstantyna, tłum. T. Wnętrzak, Kraków 2007, I 29)

Zwróćmy uwagę na to, jak wygląda opis tego znaku. Konstantyn nakazał wykonać sztandar cesarski, tak zwane labarum, ze znakiem, który widział we śnie: "Długie drzewce pokryte złotem, tworzyły kształt krzyża, mając w poprzek łukowato zakrzywiony pręt. Na samym szczycie wykonanej figury przymocowana była korona przeplatana klejnotami i złotem. Na niej był symbol imienia Zbawiciela, dwie litery wskazujące na imię Chrystusa przez znaki inicjału, przy czym litera P przecięta była przez X umieszczone w jej środku.” (Euzebiusz z Cezarei, Vita Constantini, wyd. polskie, Życie Konstantyna, tłum. T. Wnętrzak, Kraków 2007, I 31)

"Długie drzewce…  tworzyły kształt krzyża, mając w poprzek łukowato zakrzywiony pręt..”. To jest opis krzyża łacińskiego.

Labarum Konstantyna

Gdy patrzymy na labarum Konstantyna, trudno doszukać się w nim znaku krzyża łacińskiego, niemniej jednak wielu historyków, powołując się na te fragmenty „Życia Konstantyna” uważa, że to Konstantyn wprowadził znak krzyża łacińskiego (rzymskiego) do chrześcijaństwa. Ale jest to niemożliwe. Są liczne artefakty, z których wynika, że Konstantyn był aktywnym wyznawcą boga słońca, niemal do końca życia, bo ochrzcił się dopiero na łożu śmierci. Rzeczywiście mógł używać krzyża „chiro”, nazywanego krzyżem Konstantyna, bo był to symbol boga słońca, używany już długo przed narodzeniem Chrystusa. Krzyż do chrześcijaństwa musiał wprowadzić ktoś z ojców Kościoła. Może był to Atanazy, bo w swoich pracach zajmował się krzyżem.

Pamiętajmy też o tym, że krzyż to najstarszy, pogański znak religijny, stosowany od początków istnienia cywilizacji. W piśmie klinowym Sumerów, miał kształt 8-mioramiennego krzyża, od którego pochodzą wszystkie formy krzyża.

Przebieg zmian wyglądu znaków solarnych: od piktogramu, przez pismo klinowe, do obecnego wyglądu wg A. Rocza.

Szczególne znaczenie ma oś pionowa, symbolizuje ona połączenie człowieka na ziemi, z bogiem w niebie. W Egipcie przyjęła ona kształt obelisku: „Najstarsze obeliski pochodzą ze starożytnego Egiptu, gdzie już za czasów V dynastii były elementem kultu słońca. Ustawiano je na placach przed świątyniami i pałacami. Egipcjanie wierzyli, że ich najważniejszy bóg Ra, będący uosobieniem słońca, mieszka właśnie w obeliskach. Z tego też powodu przed świątyniami Ra nie było często żadnych posągów kultowych poza obeliskami. Każdy obelisk jest więc niejako wizerunkiem boga Ra.” (Wikipedia, hasło „obelisk”) Element pionowy tego znaku, został wyróżniony przez stylizację na literę „P”, która ma związek z fallizmem, z męską siłą płodności. Oś pozioma oznacza powiązanie człowieka z innymi ludźmi, na ziemi. Krzyż skośny jest symbolem słońca. Kombinacje tych elementów tworzą krzyże, używane do dnia dzisiejszego.

Gdy połączymy co drugie ramię krzyża 8-mioramiennego, otrzymamy krzyż 4-roramienny.

W czasach króla babilońskiego Nabuchodonozora, krzyż 8-mioramienny zmienił się w 4-roramienny krzyż, z przedłużonym jednym ramieniem (krzyż łaciński, rzymski). Oznaczał niebo, boga, gwiazdę, słońce (patrz: http://bnd.ibe.edu.pl/tool-page/294?print=1)

Idol cypryjski. Figurka pochodząca sprzed 5 tysięcy lat. Aby uzyskać kształt krzyża, cała postać ludzka została nienaturalnie odkształcona. Figurka ta była amuletem noszonym na szyi, bo posiadała tajemną moc. Na szyi figurka ma kopię samej siebie, a ta kopia ma podobnie itd. To symbolizuje niezwykłą moc takiego amuletu, w formie krzyża noszonego na szyi. Dzisiaj noszenie krzyża na szyi, często z postacią ludzką (krucyfiks), stało się czynnością powszechnie stosowaną.

Mozaika z Pafos. Przedstawia pogańską bestię Scyllę. Pochodzi, mniej, więcej z czasów, gdy Jan pisał Apokalipsę. Bestia Scylla ma 5 głów: 4 głowy psa, jedną kobiecą i smoczy ogon, co upodabnia ją do biblijnej Bestii (Ap 17:3). Ma jeszcze coś, niezmiernie ciekawego. W mitologii każda postać miała atrybut, czyli przedmiot, który ją charakteryzował. Na przykład: Zeus ma piorun, Posejdon trójząb, Eros łuk itd. Bestia Scylla ma krzyż łaciński.

10.4.Znak krzyża, ściśle związany z ręką i czołem, najczęściej używany znak w Kościele Powszechnym.

Jest jeden rodzaj krzyża, który szczególnie pasuje do znamienia Bestii i jej obrazu, który jednocześnie związany jest z ręką i czołem. Jest to krzyż odwrócony, który ma poprzeczkę w dolnej części pionowego elementu. Na całym świecie jest on uważany za znak satanizmu. W Kościele Powszechnym krzyż odwrócony jest codziennie stosowany, przez wszystkich praktykujących katolików, bo jest to znak żegnania się. Używa się go na początku i na końcu modlitwy, nabożeństwa i w momencie, gdy człowiek czuje zagrożenie. Jest znakiem niewidocznym, bo kreśli się go ręką w powietrzu, zaczynając od czoła. Dlatego ludzie nieświadomi są tego, że jest to krzyż odwrócony. Powstał znak zakazu dla chrześcijan biblijnych, aby nie żegnali się znakiem krzyża odwróconego, bo może to być znak Bestii i jej obrazu.

Zakaz żegnania się niewidzialnym gestem krzyża odwróconego

Aby ukryć to, że znak odwróconego krzyża jest używany przez satanistów, stworzono legendę, mówiącą o tym, że jest to krzyż Piotra, bo na krzyżu odwróconym umarł Piotr śmiercią męczeńską. Oczywiście nauka ta, jak większość nauk Kościoła Powszechnego, nie ma żadnego uzasadnienie biblijnego. Wręcz jest tekst, który sugeruje, że Piotra nigdy w Rzymie nie było. Paweł mówi: Ga 2:9 „i uznawszy daną mi łaskę, Jakub, Kefas i Jan, uważani za filary, podali mnie i Barnabie prawicę na znak wspólnoty, byśmy szli do pogan, oni zaś do obrzezanych” (BT) Kefas, to oczywiście Piotr, który z Janem i Jakubem, głosili ewangelię wśród Żydów (obrzezanych). Wygląda na to, że obecność Piotra w Rzymie, to jeden z elementów propagandy hierarchii Kościoła Katolickiego, wzorowanej na propagandzie Konstantyna. Wiele razy powtarzane kłamstwo, staje się prawdą.

Znamię „obrazu Bestii”, w Biblii, pojawiło się po raz pierwszy wraz z Bestią, która wyszła z ziemi (Ap 13:11) i jest nią Rzym chrześcijański. Bestia ta później okazała się Bestią, która wyszła z wody: Ap 13:15-17 „…wszyscy zostaną zabici, którzy nie oddadzą pokłonu obrazowi Bestii. I sprawia, że wszyscy… otrzymują znamię na prawą rękę lub na czoło i że nikt nie może kupić ni sprzedać, kto nie ma znamienia…”(BT) Z tekstu tego wynika, że znamię to, jest znakiem powszechnie używanym przez zwolenników „obrazu Bestii”, tak jak to jest w przypadku żegnania się znakiem krzyża odwróconego. Znak ten zakotwicza się prawą ręką na czole. Nie ma innego znaku, który byłby tak powszechny, tak często używany i który byłaby tak związany z ręką i czołem.

W następnym rozdziale Apokalipsy, pojawia się przesłanie trzech aniołów, w którym znowu pojawia się to „znamię”: Ap 14:9-11 „A inny anioł, trzeci, przyszedł w ślad za nimi, mówiąc donośnym głosem: Jeśli kto wielbi Bestię, i obraz jej, i bierze sobie jej znamię na czoło lub rękę, ten również będzie pić wino zapalczywości Boga przygotowane, nie rozcieńczone, w kielichu Jego gniewu… i nie mają spoczynku we dnie i w nocy czciciele Bestii i jej obrazu, i ten, kto bierze znamię jej imienia.”(BT) Jeżeli ktoś „weźmie sobie znamię Bestii i jej obrazu na czoło i na rękę”, ten spotka się z gniewem Bożym, związanym z „zapalczywością Boga”.

W następnym rozdziale czytamy: Ap 15:2 „I ujrzałem jakby morze szklane, pomieszane z ogniem, i tych, co zwyciężają Bestię i obraz jej(źle przetłumaczone, powinno być „znamię jej”, strong G5480), i liczbę jej imienia, stojących nad morzem szklanym, mających harfy Boże.”(BT) Ludzie, którzy będą zbawieni, to ci, którzy „zwyciężyli Bestię i znamię jej”. Z tego tekstu wynika, że chrześcijanie biblijni powinni być całkowicie odizolowani od znamienia Bestii, nie mieć z tym znamieniem nic wspólnego.

Ap 16:2 „I poszedł pierwszy, i wylał swą czaszę na ziemię. A wrzód złośliwy, bolesny, wystąpił na ludziach, co mają znamię Bestii, i na tych, co wielbią jej obraz.”(BT) Znamię Bestii będzie przyczyną występowania złośliwych chorób.

Ap 19:20 „:I pochwycono Bestię, a z nią Fałszywego Proroka, co czynił wobec niej znaki, którymi zwiódł tych, co wzięli znamię Bestii i oddawali pokłon jej obrazowi. Oboje żywcem wrzuceni zostali do ognistego jeziora, gorejącego siarką.”(BT) „Fałszywym Prorokiem jest „Bestia, która wyszła z ziemi” (Ap 13:11-13), która „czynił znaki” przed „Bestią, która wyszła z morza” (Ap 13:1) i która powiedziała „mieszkańcom ziemi, by wykonali obraz Bestii” (Ap 13:14), czyli obraz Rzymu pogańskiego, którym jest hierarchia Kościoła Powszechnego.

Dalej pojawia się wizja sądu ostatecznego: Ap 20:4 „I ujrzałem trony - a na nich zasiedli /sędziowie/, i dano im władzę sądzenia - i ujrzałem dusze ściętych dla świadectwa Jezusa i dla Słowa Bożego, i tych, którzy pokłonu nie oddali Bestii ani jej obrazowi i nie wzięli sobie znamienia na czoło swe ani na rękę. Ożyli oni i tysiąc lat królowali z Chrystusem.”(BT) Zbawieni zostaną męczennicy dla Jezusa i Słowa Bożego, oraz ci, którzy nie mają nic wspólnego z Bestią, z jej obrazem i znamieniem związanym z ręką i czołem!

Dlatego też, zdecydowanie, odradzałbym zachwycanie się cesarzami rzymskimi (Bestia), którzy umożliwili ojcom Kościoła (obraz Bestii), wprowadzenie nauk pogańskich do Kościoła. Również zdecydowanie odradzałbym jakikolwiek związek ze znakiem krzyża, który jest powszechnie używany przez każdego katolika. Natomiast zdecydowanie polecam Biblię, Słowo Boże, w której zawarty jest opis Dzieła Zbawienie Boga Jahwe, wykonanego przez Jezusa Chrystusa.

11. Ponadczasowość Biblii.

Gdy sobie uświadomimy, że te niezwykle precyzyjne i trafne proroctwa były napisane kilkaset lat przed ich wypełnieniem się, to czytelnika powinno wypełniać olbrzymie uznanie dla Słowa Bożego. Nic podobnego się nie dzieje. Ludzie mają Biblię, ale jej nie czytają. Mają swoich nauczycieli „chrześcijaństwa”. Napełnieni są nauką hellenistyczną (gnozą chrześcijańską) i nie odczuwają żadnej potrzeby poznawania Słowa Bożego. Ludzie potrafią oskarżać Boga Jahwe o zło panujące na ziemi, ale nie mają najmniejszego zamiaru stosować się do Jego nauk. Światem rządzi pieniądz i dla pieniędzy ludzie potrafią zrobić wszystko. Ale już niekoniecznie dla biblijnego Boga Jahwe. Dlatego tak mało jest chrześcijan biblijnych, bo: Mt 6:24 „Nikt nie może dwom panom służyć... Nie możecie służyć Bogu i Mamonie.”(BT) Ludzie zdecydowanie wolą służyć temu drugiemu bóstwu. Lecz Biblia zapowiada, że przyjdzie taki czas, że skończy się okres łaski, który trwa obecnie i ludzie przejrzą na oczy. Zobaczą to, czego nie widzą obecnie: Ez 11:12: „poznacie, że ja Jestem JHWH, do poleceń którego nie stosowaliście się ani nie wypełnialiście nakazów, ale wypełnialiście nakazy tych narodów, które was otaczają dokoła.”(BT II) Wtedy okaże się, że tak wysoko ceniona, obecnie, tradycja, nie ma żadnego znaczenia: Ez 20:18: „…Nie postępujcie według zasad przodków waszych i myśli ich nie podzielajcie oraz nie kalajcie się ich bożkami!”(BT)

Jedną z podstawowych nauk chrześcijańskich, wygłoszoną na początku swego nauczania przez Chrystusa, wygłoszona w Kazaniu Na Górze, jest konieczność szukania Boga, co jest związane z obietnicą: Mt 7:7 „Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam.”(BT) Jednak są światowe moce, które nie pozwalają wykonywać nakazów Bożych.

Wykaz skrótów:

BT – Katolicka Biblia Tysiąclecia

BT II – Katolicka Biblia Tysiąclecia, wydanie drugie

BW- Biblia Warszawska

BG- Biblia Gdańska

BJW – Katolicka Biblia Jakuba Wujka

Rdz (1Moj) – Księga Rodzaju lub Pierwsza Księga Mojżeszowa
Wj (2Moj) – Księga Wyjścia lub Druga Księga Mojżeszowa
Kpł (3Moj) – Księga Kapłańska lub Trzecia Księga Mojżeszowa
Lb (4Moj) – Księga Liczb lub Czwarta Księga Mojżeszowa
Pwt (5Moj) – Księga Powtórzonego Prawa lub Piąta Księga Mojżeszowa
Joz - Księga Jozuego
Sdz - Księga Sędziów
Rt - Księga Rut
1 Sm - 1 Księga Samuela
2 Sm - 2 Księga Samuela
1 Krl - 1 Księga Królewska
2 Krl - 2 Księga Królewska
1 Krn - 1 Księga Kronik
2 Krn - 2 Księga Kronik
Ezd - Księga Ezdrasza
Ne - Księga Nehemiasza
Est - Księga Estery
Job - Księga Hioba
Ps - Księga Psalmów
Prz - Przypowieści Salomona
Koh - Księga Kaznodziei Salomona lub Księga Koheleta
Pnp - Pieśń nad Pieśniami
Iz - Księga Izajasza
Jr - Księga Jeremiasza
Lm - Treny Jeremiasza
Ez - Księga Ezechiela
Dn - Księga Daniela
Oz - Księga Ozeasza
Jl - Księga Joela
Am - Księga Amosa
Ab - Księga Abdiasza
Jon - Księga Jonasza
Mi - Księga Micheasza
Na - Księga Nahuma
Ha - Księga Habakuka
So - Księga Sofoniasza
Ag - Księga Aggieusza
Za - Księga Zachariasza
Ml - Księga Malachiasza
Mt - Ewangelia wg Mateusza
Mr - Ewangelia wg Marka
Łk - Ewangelia wg Łukasza
Jn - Ewangelia wg Jana
Dz - Dzieje Apostolskie
Rz - List do Rzymian
1 Kor - Pierwszy List do Koryntian
2 Kor – Drugi List do Koryntian
Ga - List do Galacjan
Ef - List do Efezjan
Flp - List do Filipian
Kol - List do Kolosan
1 Tes - Pierwszy List do Tesaloniczan
2 Tes - Drugi List do Tesaloniczan
1 Tm - Pierwszy List do Tymoteusza
2 Tm - Drugi List do Tymoteusza
Tt - List do Tytusa
Flm - List do Filemona
Hbr - List do Hebrajczyków lub List do Żydów
Jk - List Jakuba
1 Ptr - Pierwszy List Piotra
2 Ptr - Drugi List Piotra
1 Jn - Pierwszy List Jana
2 Jn - Drugi List Jana
3 Jn - Trzeci List Jana
Jud - List Judy
Ap - Objawienie św. Jana (Apokalipsa)

xxxxxxxxxxxxxxx – kolor cytatów biblijnych

xxxxxxxxxxxxxxx – kolor innych cytatów

Teksty wytłuszczone – szczególnie ważne fragmenty opracowania zaznaczone przez autora

Bibliografia załącznikowa

1.Biblia Jakuba Wujka (BJW), Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu podług textu łacińskiego Wulgaty przekład X. Jakuba Wujka zatwierdzony przez Stolicę Apostolską, wydanie nowe z objaśnieniami, podług J. FR. Allioli, zaaprobowane przez Konsystorz Archidiecezji Warszawskiej, Warszawa Michał Gluckberg, Warszawa, dnia 5 Października 1872

2. Maria Jaczynowska, Historia Starożytnego Rzymu, PWN Warszawa, 1986

3. Maria Dzielska, Hypatia z Aleksandrii, Uniwersitas, Kraków, wyd. III poprawione

4.Katecheza mystagogiczna 22,9. (Myst.4), PG 33,1103.

5. Ewa Wipszycka, Kościół w Świecie Późnego Antyku, PIW, Warszawa 1997

6. Alan Knight, Kryzys Pierwotnego Chrześcijaństwa, Duch Czasów 2014

7. Jan Grodzicki, Kościół Dogmatów i Tradycji, Wydawnictwo Kościoła Adwentystów D. S. „Znaki Czasu”, Warszawa, ul. Foksal 8

8.Dokumenty Soborów Powszechnych. T. IV. Wydawnictwo WAM,

9. Earle E. Cairns, Z Chrześcijaństwem Przez Wieki Historia Kościoła Powszechnego, Wydawnictwo CREDO, Katowice 2003

10. Sokrates Scholastyk, Historia Kościoła, Ks. VII,15, Pax, Warszawa 1986

11. Władysław Dziewulski, Zwycięstwo Chrześcijaństwa w Świecie Starożytnym, Prace Opolskiego TPN, Wydział Nauk Historyczno-Społecznych, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1969

12 Józef Siemek, Śladami Klątwy, LSW, Warszawa 1966

Wikipedia, hasło „Ad abolendam haeresim”

Wikipedia, hasło „Ad extirpanda”)

Wikipedia, hasło „dzwon kościelny”

Wikipedia, hasło „Edykt Tesaloński”

Wikipedia, hasło „filakterie”

Wikipedia, hasło „Inkwizycja”

Wikipedia, hasło „Jezus Chrystus”

Wikipedia, hasło „kapa”

Wikipedia, hasło „konkordancja Stronga”

Wikipedia, hasło „konkwista”

Wikipedia, hasło „kontrreformacja”

Wikipedia, hasło „mantum”

Wikpedia, hasło „Mitra”

Wikipedia, hasło „obelisk”

Wikipedia, hasło „ornat”

Wikipedia, hasło „parabolani”

Wikipedia, hasło „rzeź Beziers”

Wikipedia, hasło „Sobór Laterański IV”

Wikipedia, hasło „synkretyzm religijny”

Wikipedia, hasło „tłumaczenia interlinearne”

Wikipedia, hasło „tiara”

Wikipedia, hasło „Watykan”

Wikipedia, hasło ”wojny albigeńskie”

SJP, hasło „dusza”

SJP, hasło „purpurat”

SJP, hasło „stolec”

SJP, hasło „tron”

https://www.przewodnik-katolicki.pl/Archiwum/2007/Przewodnik-Katolicki-34-2007/Rodzina/Tajemnica-wiary

https://fabrykabizuterii.com/pierscien-biskupi