Kult boga słońca Mitry jako kult Jezusa Chrystusa.

Świętując Boże Narodzenie nie zastanawiamy się nad tym, co tak naprawdę te święta oznaczają. Jesteśmy całkowicie pewni, że jest to święto na cześć narodzin Jezusa Chrystusa. Wiele osób będzie zaskoczonych, gdy przeczyta poniższy artykuł.

Mitraizm jest to: „system religijny w starożytnym Iranie wyznający wiarę w Mitrę - boga słońca”(Słownik Języka Polskiego, hasło „mitraizm”).

Wśród elit starożytnego Cesarstwa Rzymskiego i we wojsku, największym uznaniem cieszył się kult boga słońca, Mitry: „…Był identyfikowany z greckim Apollem lub Heliosem. W I wieku kult Mitry (mitraizm) zaczął szerzyć się w Rzymie (mitreum). Jego ślady można odnaleźć m.in. w podziemiach znajdujących się pod obecną bazyliką św. Klemensa (San Clemente). W III i IV wieku mitraizm został włączony do państwowego kanonu religijnego w Rzymie…” (Wikpedia, hasło „Mitra”).

Po przejęciu całkowitej kontroli nad Kościołem chrześcijańskim, elity Cesarstwa Rzymskiego, w IV wieku, w ramach synkretyzmu religijnego, bogu słońca Mitrze, nadały biblijne imię Jezus Chrystus i wprowadziły cały kult słońca do chrześcijaństwa.

Wikipedia, hasło „synkretyzm religijny”: „Synkretyzm religijny …łączenie ze sobą różnych tradycji religijnych wielu narodów i wyznań, powodujące zderzenia odmiennych poglądów, a także ich przemieszanie...”.

Dla elit Rzymu nie było to nic nowego: „…próby wciągnięcia bóstw prowincjonalnych do oficjalnego panteonu rzymskiego ,… świadczą o tolerancji i elastyczności religijnej Rzymian, gotowych przyjąć i rozwinąć wszystkie kulty ludów podbitych, a nawet wrogich… stanowiąc świadectwo synkretyzmu kultów rodzimych i obcych…”( Maria Jaczynowska, Historia Starożytnego Rzymu, PWN Warszawa, 1986, s. 300)

Autorów takich nowych nauk w chrześcijaństwie, trafnie nazwano ojcami Kościoła. Aby to ukryć, apostołów też włączono do tej grupy osób. Jednak Chrystus, który był prorokiem i znał przyszłość, zabronił tego: Mt 23:9 „Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie.”(BT) Oczywiście chodzi tu o ojców duchowych.

Dlatego chrześcijaństwo można podzielić na:

- chrześcijaństwo biblijne, oparte wyłącznie na naukach zapisanych w Biblii, interpretowanych zgodnie z hermeneutyką biblijną (nauka o interpretacji tekstów biblijnych),

- chrześcijaństwo ojców Kościoła, w którym ojcowie Kościoła wprowadzili swoje nauki lub własną interpretację tekstów biblijnych. Przykładem takiego chrześcijaństwa jest Kościół Powszechny i obecny tam kult boga słońca Mitry, któremu zmieniono imię na Jezus Chrystus.

1.Boże Narodzenie.

Najważniejszym świętem stało się Boże Narodzenie, w dniu przesilenia słonecznego, kiedy dzień jest najkrótszy, a od następnego dnia zaczyna przybywać dnia. W mitraizmie tłumaczono to tym, że narodził się Mitra, bóg słońca: „ świętowana przez wyznawców Mitry data jego urodzin (25 grudnia)… została przez chrześcijan uznana za dzień Bożego Narodzenia.” (Historia Starożytnego Rzymu, Maria Jaczynowska, PWN Warszawa, 1986, s. 298)

Biblia nie podaje daty urodzin Jezusa, a to oznacza, że chrześcijanie nie powinni obchodzić Jego urodzin. Natomiast Łukasz podaje dwa pośrednie, biblijne argumenty, które wykluczają narodziny Jezusa w dniu 25 grudnia:

- nie organizuje się spisu ludności (Łk 2:1) w miejscu swoich narodzin, w najgorszym, dla takiego spisu okresie, gdy dzień jest krótki, gdy jest zimno i deszczowo, a do miejsca spisu trzeba iść pieszo kilkadziesiąt kilometrów. W przypadku Józefa było to około 150 kilometrów.

- pasterze nie przebywają w polu w tym czasie (Łk 2:8). Jest to okres, gdy zwierzęta są już w swoich zimowych siedzibach.

Dlatego Jezus nie mógł urodzić się 25-go grudnia!

Pamiętajmy też, że Żydzi posługiwali się kalendarzem księżycowo-słonecznym, w którym rocznice nie występują. Rocznice pojawiają się w kalendarzu słonecznym, opartym na astrologii babilońskiej, w którym każdy dzień roku odpowiada takiemu samemu położeniu Ziemi względem Słońca, w przestrzeni kosmicznej i ma swego patrona.

W Biblii nie ma najmniejszego śladu tego, że w I wieku, jacyś chrześcijanie, obchodzili święto narodzin Jezusa. Również śmierć i zmartwychwstanie boga, były charakterystyczne dla wierzeń pogańskich: „Popularność wierzeń egipskich, głównie Izydy i Serapisa, wiąże się z ich tajemniczością, rozwinięciem wiary w życie pozagrobowe, ideą śmierci i zmartwychwstania, którą wyrażał mit o wskrzeszeniu Ozyrysa. Kult ów działał silnie na wyobraźnię ludzi, którzy w czasie misteriów ku czci Izydy, opłakiwali śmierć Ozyrysa i radowali się jego zmartwychwstaniem” (Maria Jaczynowska, Historia Starożytnego Rzymu, PWN Warszawa, 1986, s. 296)

2.Jezus nie urodził się w grocie.

Ten „Jezus”, tak jak Mitra, urodził się w grocie: „Jezus został obrzezany ósmego dnia po narodzeniu. Po porodzie, który – wedle Ewangelii Łukasza – miał miejsce w ubogiej stodole (lub grocie)…” (Wikipedia, hasło „Jezus Chrystus”) Biblia nic nie mówi o grocie. To Mitra urodził się w grocie. Dlatego sanktuaria Mitry znajdują się pod ziemią.

3.Zwiastowanie Pańskie, święto na cześć słońca.

Do kalendarza Kościoła zostało wprowadzone święto solarne, Zwiastowanie Pańskie, które jest pamiątką przyjścia anioła Gabriela do Marii, połączone z zapowiedzią narodzin Jezusa (Łk 1:26-36). Jest to, według astrologii babilońskiej, dzień przesilenia słonecznego, w którym długość dnia zrównuje się z nocą. Święto to przypada dokładnie 9 miesięcy przed Bożym Narodzeniem i obchodzone jest 25-go marca. Ma ono ścisły związek z mitraizmem: „Mitrze towarzyszą dwaj dadoforzy (młodzieńcy trzymający pochodnie)… Symbolizują oni zrównanie dnia z nocą: Cautes ze wzniesioną pochodnią symbolizuje moment równonocy wiosennej…” (Wikipedia, hasło „mitraizm”)

4.Zmiana Przykazania Dekalogu.

Zmieniono Przykazanie Dekalogu i zamiast święcenia siódmego dnia tygodnia, będącego pamiątką Dzieła Stworzenia (Wj 29:8-11), wprowadzono święcenie niedzieli, pierwszego dnia tygodnia, dnia Słońca (niem. Sonntag, ang. Sunday, łac. dies Solis).

Astrologia babilońska związała dni tygodnia z ciałami niebieskimi: pierwszy dzień tygodnia, to dzień Słońca, drugi Księżyca, trzeci Marsa, czwarty Merkurego, piąty Jupitera, szósty Wenus, siódmy Saturna. Ślady tego można zaobserwować w nazwach dni tygodnia, języków europejskich.

Dekalog został napisany „palcem Bożym” na tablicach kamiennych (Wj 31:18), co tworzy biblijne symbole niezmienności Przykazań Bożych i jednocześnie zakaz dokonywania jakiejkolwiek zmian w nich! Te nowe przykazania, opracowane przez ojców Kościoła, nazwano Przykazaniami Bożymi, co ma sugerować, że tak zostały zapisane w Biblii.

Święcenie niedzieli ważne było w mitraizmie: „…Jako bóstwo solarne Mitra odbierał cześć w niedzielę, dzień słońca (łac. Dies Solis)…” (Wikipedia, hasło „mitraizm”).

5.Krzyż jest symbolem Mitry.

Wprowadzono symbol krzyża, najstarszego, pogańskiego symbolu religijnego, który był również znakiem boga słońca. Zachowały się opisy, mówiące o tym, że najwierniejsi zwolennicy mitraizmu, wypalali sobie na czole znak krzyża, symbol słońca. Są płaskorzeźby, ze znakiem krzyża na czapce Mitry, zabijającego byka.

6.Chrzest przez polanie wodą.

Zmieniono sposób chrzczenia. Greckie słowo, które obecnie tłumaczy się jako „chrzcić”, dosłownie znaczy „zanurzać” (strong G 0907). Chrzest Jana, jak i chrzest chrześcijański (chrystusowy), odbywał się wyłącznie przez całkowite zanurzenie w wodzie, najczęściej w Jordanie.

W mitraizmie też organizowano rodzaj chrztu, dla nowo przyjętych. Był to rytuał inicjacji. Takich ludzi umieszczano pod metalową kratą, na której zabijano byka. Krew zwierzęcia lała się i kropiła nowo przyjętego.

Obecnie chrzest odbywa się również przez polanie lub pokropienie wodą, a nie według nauki biblijnej, przez zanurzenie. W czasach Kontrreformacji, naśmiewano się z tych, którzy powrócili do biblijnego chrztu przez zanurzenie, nazywając ich pogardliwie „nurkami”, od słowa „nurkować” i prześladując ich.

Również chrzczenie niemowląt nawiązuje do mitraizmu. Po inicjacji: „…przez tydzień karmiony był mlekiem „quasi novo genitus” (jako nowo narodzony). Nietrudno dostrzec w tym analogię do podstawowego misterium chrześcijańskiego – chrztu...” (Wikipedia, hasło „mitraizm”).

7. Z Pamiątki Ostatniej Wieczerzy zrobiono obrzęd wzorowany na mitraizmie.

W mitraizmie też był obrzęd, podobny do Pamiątki Ostatniej Wieczerzy lub jak inni nazywają, Pamiątki Śmierci Chrystusa, co jest związane ze słowami Jezusa: Łk 22:19 „…to czyńcie na moją pamiątkę!”(BT). Wyznawcy Mitry pili krew zabitego byka, spożywano jego mięso i chleb ze znakiem krzyża. Pito również wino.

W Kościele Powszechnym spożywa się opłatek eucharystyczny, mający kształt słońca, również ze znakiem krzyża, jednocześnie twierdząc, że nie jest to chleb, ale w wyniku transformacji, stał się on prawdziwym ciałem samego Chrystusa. Nie ma, przy tym, łamania się chlebem, jak nauczał Jezus: Mt 26:26 „A gdy oni jedli, Jezus wziął chleb i odmówiwszy błogosławieństwo, połamał i dał uczniom, mówiąc: Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje.”(BT). Wierni spożywają opłatek eucharystyczny w całości.

Również pite wino z kielicha, nie jest winem, ale, jak naucza Kościół Powszechny, prawdziwą krwią Jezusa.  Jest to sprzeczne z nauką chrześcijańską, która zakazuje spożywania krwi (Dz 15:20), a która była potwierdzona na Soborze Jerozolimskim (Dz 15:2), zwanym również Soborem Apostolskim, który odbył się około 50 roku. Nie stosuje się nauki Jezusa: Mt 26:27 „Następnie wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie, dał im, mówiąc: Pijcie z niego wszyscy” (BT). Nie piją wszyscy. Pije tylko kapłan.

„…misteria mitraistyczne związane były z objawieniem tajemnicy, której treść przekazywano wyłącznie wtajemniczonym; ci z kolei zobowiązani byli do zachowania ich w sekrecie, a złamanie tajemnicy karane było śmiercią.” (Wikipedia, hasło „mitraizm”).

W katolicyzmie, Eucharystia, też związana jest z tajemnicą wiary: „przeistoczenie” (transsubstancjacja): wina w prawdziwą krew Chrystusa, chleba w prawdziwe ciało Chrystusa.

8.Jezus może być Bogiem najważniejszym.

W mitraizmie bogiem najważniejszym jest Mitra: „…mitraizm… dopuszczał kult innych bogów współdziałających z Mitrą, ale mu podporządkowanych…” (Maria Jaczynowska, Historia Starożytnego Rzymu, PWN Warszawa, 1986, s. 302)

Aby z Jezusa zrobić Boga, wprowadzono pogańską naukę o „Logosie” (pl. „Słowo”) w Jn 1:1, bo „…Bogiem było Słowo” (BT). Naukę tą wprowadził do chrześcijaństwa pogański cesarz, zwolennik hellenizmu, a przede wszystkim wyznawca greckiego boga słońca Apollona, Konstantyn Wielki, na Soborze Nicejskim w 325 roku. Aby to ukryć, na Soborze w Konstantynopolu, w 381 roku, zmieniono „wyznanie nicejskie”, usuwając z niego fragment mówiący o Logosie, nazywając je „wyznaniem nicejskim” tak, jakby nic się nie zmieniło. Stało się to jedną z największych tajemnic Kościoła Powszechnego, bo konsekwencje nauki o Logosie w Jn 1:1 są niezwykle poważne i tworzą fundament Kościoła Powszechnego, o którym nie wolno rozmawiać.

Aby ukryć istnienie dwóch Bogów, musiano noś zrobić. Wprowadzono pogańską naukę o Trójcy Świętej, w której Jezus jest zrównany z Bogiem Jahwe, a co za tym idzie, też może być Bogiem najważniejszym, tak jak Mitra. Obrazem tego są pieśni, które są śpiewane, na przykład „Tylko Jezus”. Słowa te są ciągle powtarzane, jak pogańska mantra, a ludzie nie zastanawiają się nad tym, że tak śpiewając, odrzucają Boga Jahwe.

9.Dogmat o Trójcy Świętej.

Chrześcijaństwo jest religią monoteistyczną. Istnieje tylko jeden, jedyny Bóg Jahwe. W sposób jednoznaczny mówi o tym Pierwsze Przykazanie Dekalogu, z którego nie usunięto imienia Boga Jahwe: Wj 20:2-3 "Ja jestem Jahwe, twój Bóg, którym cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli. Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie!”(BT II) Sposób wprowadzenia „Logosu” do chrześcijaństwa, został omówiony powyżej. Jeżeli Jezus jest „Logosem” w Jn 1;1, to jest również Bogiem, bo „…Bogiem było Słowo” (Jn 1:1). Aby uprawdopodobnić istnienie większej ilości Bogów, usunięto imię Boga Jahwe, najpierw z Dekalogu, potem z Biblii. Później wprowadzono dogmat o Trójcy Świętej, w którym Bóg Jahwe i Jezus Chrystus są tymi samymi osobami i tymi samymi Bogami. Znowu był jeden Bóg, ale w Trójcy Świętej. W Biblii jest Bóg Ojciec, jest Syn Boży, jest Duch Święty, ale nie ma Trójcy Świętej.

Nieprawdą jest to, czego nauczają katolicy, że dogmat o Trójcy Świętej został wprowadzony na Soborze Nicejskim w 325 roku. Został on zredagowany przez ojców kapadockich, pod koniec IV wieku. Słowo „trójca” w Biblii nie występuje ani raz. Nauka ta jest dogmatem, a to oznacza, że nie ma żadnego uzasadnienia biblijnego. Jest to typowy przykład nauki ojców Kościoła.

Natomiast „trójca” obecna jest w mitraizmie: „Mitra wraz z Waruną i Arjamanem stanowił trójcę bóstw nieba”. (Wikipedia, hasło „Mitra mitologia”).

10. Bicie w dzwony na cześć słońca.

W świątyniach bije się w dzwony, ku czci słońca: o wschodzie, o zachodzie słońca i gdy słońce jest w zenicie: „Pory dzwonienia …Na Anioł Pański – o wschodzie i zachodzie słońca – dawano znak jednym i tymże samym dzwonem (obecnie na Anioł Pański dzwoni się o 6:00, 12:00 i 18:00).” (Wikipedia, hasło „dzwon kościelny”) Aby ukryć prawdziwy cel dzwonienia, mówi się, że dzwony te biją „na Anioł Pański”, co nie ma uzasadnienia biblijnego.

11.Rola promieni słonecznych w czasie nabożeństw solarnych.

Kolor złoty stał się kolorem dominującym w wystroju świątyń. Symbolizuje on promienie światła słonecznego, na cześć Mitry, boga słońca, a oficjalnie, aby uczcić bóstwo chrześcijańskie.

Zmieniono również orientację świątyń, względem stron świata na taką, aby w czasie nabożeństwa,  słońce świeciło na ołtarz. W okresie Starego Przymierza, Świątynia Jahwe, w Jerozolimie, tak była usytuowana, że kapłan, w czasie swej posługi, stał tyłem do słońca, do kierunku wschodniego: Ez 8:16 „Zaprowadził mnie także do wewnętrznego dziedzińca świątyni Jahwe i oto u wejścia do świątyni Jahwe, pomiędzy przedsionkiem a ołtarzem, znajdowało się około dwudziestu pięciu mężów, obróconych tyłem do świątyni Jahwe, z twarzami skierowanymi ku wschodowi: zwróceni na wschód oddawali pokłon słońcu.” (BT II) Werset ten opisuje sposób oddawania czci słońcu: „… zwróceni na wschód oddawali pokłon słońcu.”, bo oddawanie pokłonu czemuś, jest równoznaczne z oddawaniem boskiej czci, co jest zapisane w przykazaniu Dekalogu: Wj 20:5 „Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył, ponieważ Ja Jahwe, twój Bóg, jestem Bogiem zazdrosnym, który karze występek ojców na synach...” (BT II)

Tymczasem kiedyś budowano świątynie o odwrotnej orientacji, względem stron świata tak, aby wierni, w czasie nabożeństwa, stali twarzą zwróceni w kierunku wschodnim. Tak o tym pisze Wikipedia: „… według wielu badaczy, msza była sprawowana na wschód, poświadczają to liczne pisma Ojców Kościoła oraz to, że podczas paschy żydowskiej uczestnicy zwracali się w stronę wschodu. Gdy kościół był inaczej zbudowany, kapłan sprawował mszę na wschód i lud także kierował się na wschód (mając kapłana za plecami)” (Wikipedia, hasło „Nadzwyczajna forma rytu rzymskiego”, część: Porównanie form rytu rzymskiego). Nie jest prawdą to,  „że podczas paschy żydowskiej uczestnicy zwracali się w stronę wschodu”. Dopiero po zakończeniu Paschy, na następny dzień, Izraelici rozpoczęli wyjście z niewoli egipskiej (Lb 33:3), idąc w kierunku wschodnim.

Świątynia Jahwe, w Jerozolimie, nie miała okien, promienie słoneczne nie miały prawa dostać się do środka. Źródłem światła była tylko menora, siedmioramienny świecznik. W Kościele Powszechnym promienie słoneczne są ważnym elementem liturgii. Mają padać na ołtarz w czasie nabożeństwa. Gdy jest niebo zachmurzone i słońce nie świeci, złoty wystrój ołtarza ma symbolizować obecność promieni słonecznych w czasie Mszy Świętej.

12.Jezus jest Zbawcą i pośrednikiem między Bogiem a ludźmi, tak samo jak Mitra.

W mitraizmie, bóg słońca Mitra jest Zbawcą: „Mitra przez zwycięską walkę z bykiem i zabicie go, zapewnił światu siły żywotne, zwycięstwo dobra i zbawienie… Ta ofiara miała zapewnić zbawienie wiernym.” (Maria Jaczynowska, Historia Starożytnego Rzymu, PWN Warszawa, 1986, s. 297). „Mitra był pośrednikiem między niebem a ziemią, między Bogiem a ludzkością – zbawcą i odkupicielem świata” (K. Deschner, I znowu zapiał kur, t. I, s. 104.) W chrześcijaństwie jedynym pośrednikiem jest Jezus Chrystus: 1 Tm 2:5 „Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek, Chrystus Jezus”(BT) „Jeden jest Bóg”, ten, który jest opisany w Biblii, a jedynym „pośrednikiem”, przez którego można uzyskać, u Boga, odpuszczenie grzechów, czyli zbawienie, jest „człowiek Jezus Chrystus”. Tekst ten został napisany wiele lat po wniebowstąpieniu Jezusa, który w niebie nadal jest człowiekiem. Przy okazji warto zwrócić uwagę na to, że nie ma innych pośredników. W biblijnym chrześcijaństwie nie ma miejsca na kult świętych, który istnieje w mitraizmie: „…mitraizm… dopuszczał kult innych bogów współdziałających z Mitrą, ale mu podporządkowanych…” . (Maria Jaczynowska, Historia Starożytnego Rzymu, PWN Warszawa, 1986, s. 302)

W chrześcijaństwie takim Zbawcą jest Bóg Jahwe: Jud 1:25 „jedynemu Bogu, Zbawcy naszemu przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego, chwała, majestat, moc i władza przed wszystkimi wiekami i teraz, i na wszystkie wieki! Amen.”(BT) Powyższy werset wyraźnie rozgranicza obie te postacie. Jest „jedyny Bóg” i jest Jezus Chrystus. Ten „jedyny Bóg” nazwany jest „Zbawcą”. Jezus był wykonawcą Bożego Planu Zbawienia, zapowiedzianego już „na początku” przez Boga Jahwe, w tak zwanej Protoewangelii (Rdz 3:15). Dlatego Jezus, w Nowym Testamencie, nazywany jest również „Zbawcą”: Jn 4:42 „…Wierzymy już nie dzięki twemu opowiadaniu, na własne bowiem uszy usłyszeliśmy i jesteśmy przekonani, że On prawdziwie jest Zbawicielem świata.”(BT) Są inne, podobne teksty. Jednak powinniśmy o tym wiedzieć, że to Bóg Jahwe jest naszym Zbawcą, że to On „dał Syna”, który stał się jedyną i prawdziwą ofiarą za grzechy „świata”: Jn 3:16 „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne.”(BT) W Starym Testamencie jest wiele wersetów, w których Boga Jahwe nazwano Zbawicielem: Ps 19:15 „Niech znajdą uznanie słowa ust moich i myśli mego serca przed Tobą, Jahwe, moja Skało i mój Zbawicielu.” (BT II) Takich tekstów jest więcej (Ps 24:5; Ps 78:35; Iz 17,10; Ha 3,18).

Tymczasem dla wielu współczesnych chrześcijan, jedynym Zbawicielem jest Jezus Chrystus. W Kościele Powszechnym naucza się, że Maria, Matka Jezusa, jest również źródłem łaski, uzasadniając to wersetem Łk 1:28, co jest sprzeczne z hermeneutyką biblijną. To Bóg Jahwe jest naszym Zbawicielem i tylko On może nas oczyścić z grzechów, przez krew swojego Syna, która jest zapłatą za nasze grzechy. Słowa Jezusa, wygłoszone tuż przed śmiercią: Jn 19:30 „…Wykonało się!...” (BT), można również przetłumaczyć jako: zapłacono! Jezus mógł odpuszczać grzechy ludziom (Mr 2:10), bo był napełniony Duchem Bożym (Jn 1:32) i wypełniał Bożą wolę (Jn 17:2).

13.Katolicka Wielkanoc.

W Biblii słowo „Wielkanoc” znaczy dokładnie to samo, co słowo „Pascha”. Tam gdzie Biblia Tysiąclecia używa słowa „Pascha”, tam w Biblii Warszawskiej użyte jest słowo „Wielkanoc”.

Gdy Izraelici byli w niewoli egipskiej, Bóg kazał im, przygotować się do Wielkanocy (Paschy), która później okazała się przygotowaniem do wyjścia z niewoli egipskiej.

Izraelici posługiwali się kalendarzem księżycowo słonecznym. Rok zaczynał się pierwszym nowiem księżyca, po równonocy wiosennej. Każda rodzina musiała sobie kupić baranka bez skazy, w 10-siątym dniu pierwszego miesiąca roku (Wj 12:3). Baranek ten miał z nimi być przez 3 pełne dni, a na początku 14-go dnia, czyli o zmierzchu, miał być zabity (Wj 12:6). Krwią tego baranka, Izraelici mieli pokropić odrzwia i próg swojego domu, co miało uchronić ich od śmierci, która miała nawiedzić Egipt (Wj 12:12). Mięso tego baranka miało być upieczone i spożyte, razem z chlebem niekwaszonym i ziołami, jeszcze tej samej nocy (Wj 12:8). Nic z baranka nie mogło pozostać na dzień następny, resztki musiały być spalone (Wj 12:10). Baranka należało spożywać w pełnej gotowości do wyjścia (z niewoli egipskiej): Wj 12:11 „Tak zaś spożywać go będziecie: Biodra wasze będą przepasane, sandały na waszych nogach i laska w waszym ręku. Spożywać będziecie pośpiesznie, gdyż jest to Pascha (Wielkanoc dop. autor) na cześć Jahwe.” (BT II)

W domach, które nie były pokropione krwią baranka, pojawiła się śmierć pierworodnych (Wj 12: 11-12). Zaraz potem, 15-go dnia miesiąca, Izraelici rozpoczęli wyjście z niewoli egipskiej. Był to dzień świąteczny, Pierwszy Dzień Przaśników (Wj 12:17).

Wielkanoc (Pascha) zawsze odbywała się w czasie pełni księżyca, 14 dni po nowiu, 14-go pierwszego miesiąca roku (Kpł 23:5).

Całe okoliczności, związane z Paschą (Wielkanocą), symbolizowały Dzieło Zbawienia, które wykonał Chrystus. Najpierw przez 3 pełne lata (1 dzień=1 rok), głosił Żydom Ewangelię, czyli Słowo Boże (Jn 17:8). Tak jak baranek paschalny był między nimi pełne 3 dni, tak Jezus ewangelizował Żydów pełne 3 lata. Okazało się, że to Jezus był prawdziwym barankiem paschalnym. Jan Chrzciciel mówił: Jn 1:29 „Nazajutrz zobaczył Jezusa, nadchodzącego ku niemu, i rzekł: Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata.”(BT) Dlatego baranek musiał być zwierzęciem czystym (Pwt 14:6), które można spożywać, bo Jezus był duchowo czysty, nigdy „grzechu nie popełnił” (1Ptr 2:22) i mógł być niewinną ofiarą za grzech, tak samo, jak baranek paschalny. Śmierć Jezusa była prawdziwą ofiarą za grzechy wszystkich tych ludzi, którzy uwierzyli (Mr 16:16), bo krew żadnego zwierzęcia ofiarnego, „nie usuwa grzechów” (Hbr 10:4).

W czasach Starego Przymierza, Żydzi nie mieli Chrystusa, dlatego ofiara baranka zastępowała ofiarę Chrystusa. Baranek był tylko cieniem, zapowiedzią tego, co miało się wydarzyć (Kol 2:17). Dlatego chrześcijanie biblijni nie obchodzą Paschy, bo nastąpiła rzeczywistość, którą była ofiara i śmierć Chrystusa. Zostało wykonane Dzieło Zbawienia, zapowiedziane przez Boga Jahwe, w Protoewangelii (Rdz 3:15). Dlatego Jan, w swojej Ewangelii pisze, że to Bóg Jahwe „dał Syna” (Jn 3:16). Ten Syn był prawdziwym „barankiem paschalnym”.

Chrześcijanie biblijni nie święcą Paschy, ale obchodzą Pamiątkę Ostatniej Wieczerzy lub jak inni to nazywają, Pamiątkę Śmierci Chrystusa, w czasie której łamią się chlebem i spożywają ten chleb (Mt 26:26), jako symbol ciała Chrystusa i piją kielich z napojem „z owocu krzewu winorośli” (Mt 26:27-29), jako symbol krwi Chrystusa. Nawet przez chwilę uczniowie nie pomyśleli, że to, co im daje Jezus jest prawdziwą krwią i prawdziwym ciałem Chrystusa. To tłumaczy słowa Jezusa, których ludzie nie rozumieli: Jn 6:53-56 „Rzekł do nich Jezus: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym. Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojem. Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim.”(BT) Żydzi i uczniowie Jezusa, rozumieli dosłownie te słowa i wywołały one powszechne zgorszenie. Dlatego: Jn 6:66 „… wielu uczniów Jego odeszło i już z Nim nie chodziło.”(BT) Tak samo, nakazuje rozumieć to Kościół Powszechny. Tymczasem tekst biblijny mówi dokładnie, jak ma wyglądać to ciało i ta krew Chrystusa. Są to tylko symbole.

Kościół Powszechny obchodzi jednak Wielkanoc (Paschę). Ale z biblijnej Paschy została tylko nazwa. Nawet termin został zmieniony tak, aby było to święto na cześć słońca (Mitry). Pascha w kalendarzu księżycowo słonecznym przypadała na różne dni tygodnia. W każdym roku był to inny dzień tygodnia, który, średnio, powtarzał się co 7 lat. Tymczasem katolicka „Pascha” (Wielkanoc), zawsze jest w niedzielę, w dzień słońca i symbolizuje zmartwychwstanie Chrystusa, a nie śmierć tak, jak to jest zapisane w Biblii! Często katolicka Pascha nie odbywa się w czasie pełni Księżyca.

14.Pasterka, czyli Msza Pasterska.

Nabożeństwa w mitraizmie rozpoczynały się o północy, z soboty na niedzielę, w podziemnych sanktuariach Mitry, w momencie, gdy zaczynał się nowy tydzień. Ciemność oświetlona pochodniami i świecami, tworzyła niesamowitą atmosferę i wywoływała emocje. Termin tego nabożeństwa wynikał z astrologii babilońskiej, która cieszyła się ogromnym uznaniem: „… chaldejska (babilońska dop. autor) astrologia… zyskała popularność nawet u najbardziej światłych Rzymian, wierzących we wpływ układu kosmicznego na życie człowieka… astrologią zajmowała się raczej elita społeczeństwa… wśród ogółu społeczeństwa szerzyła się magia, czyli wiara w rzekomą władzę nad siłami nadprzyrodzonymi i ludźmi, sprawowaną za pomocą zaklęć i obrzędów…” (Maria Jaczynowska, Historia Starożytnego Rzymu, PWN Warszawa, 1986, s. 298)

Babilończycy zauważyli, że w samo południe, słońce jest w zenicie i świeci najmocniej. Jednak zaraz potem, rozpoczyna się proces słabnięcia, który kończy się zachodem słońca. Jednak, według Babilończyków, proces słabnięcia słońca nie kończy się i słońce staje się coraz słabsze, aby umrzeć o północy. Jednak natychmiast odradza się na nowo i mężnieje, aby wczesnym rankiem ukazać się, świecąc coraz mocniej, aż do południa, gdy cykl dobowy słońca, rozpoczyna się od nowa. To właśnie dlatego, nabożeństwo, w mitraizmie, rozpoczynało się o północy. To dzięki Mitrze, słońce odradza się o północy i wschodzi każdego ranka. Dlatego należy mu oddawać cześć w dniu jego święta, w niedzielę, najlepiej o północy, gdy niedziela się rozpoczyna, a słońce odradza się na nowo.

Boże Narodzenie jest szczególnym dniem w mitraizmie. W tym dniu spotykają się dwa cykle słoneczne. Dzienny jest omówiony powyżej. Jest jeszcze roczny cykl, opisany przez Babilończyków. W czerwcu, 25-go, dzień jest najdłuższy, słońce świeci najmocniej. Od następnego dnia, zaczyna ubywać dnia, a słońce świeci coraz słabiej. Po sześciu miesiącach, dzień jest najkrótszy, słońce jest tak słabe, że umiera, ale natychmiast znowu się rodzi, w momencie spotkania się obu tych cykli, czyli o północy z 24-go grudnia, na 25-ty grudzień. Jest to tak ważne święto w mitraizmie, że nie czeka się na niedzielę, ale wyjątkowo świętuje się w dniu, kiedy to następuje. Uczta biesiadna na cześć nowonarodzonego Mitry, organizowana po północy, jest tak nienaturalna, że postanowiono organizować ją, „w wigilię Bożego Narodzenia” („w oczekiwaniu Bożego Narodzenia”), czyli tuż przed narodzinami Mitry, 24-go wieczorem.

To wyjątkowe nabożeństwo zostało nazwane „Pasterka”, a tak się składa, że pasterze byli obecni przy narodzinach Jezusa (Łk 2:8-18) , ale także Mitra był związany z nimi: „… Rzymianie poznali Mitrę jako boga światłości i słońca, związanego z porządkiem kosmicznym, który miał się narodzić ze skały w dniu

25 grudnia i wychować wśród pasterzy.” (Maria Jaczynowska, Historia Starożytnego Rzymu, PWN Warszawa, 1986, s. 297) Tak więc Pasterka, czyli Msza Pasterska, to: „uroczysta msza święta odprawiana w nocy (najczęściej o północy) z 24 na 25 grudnia, pierwsza w Boże Narodzenie. Pasterka upamiętnia oczekiwanie i modlitwę pasterzy zmierzających do Betlejem. W Polsce jest jedną z najważniejszych świątecznych tradycji.” (Wikipedia, hasło „Pasterka”). Jednak czytając biblijny opis narodzin Jezusa, okazuje się, że pasterze wcale nie oczekiwali narodzin „Dziecięcia”. Były one pełnym zaskoczeniem dla pasterzy, a biblijny opis, to wersja wydarzeń, podana przez tych ludzi: Łk 2:17-18

„…opowiedzieli o tym, co im zostało objawione o tym Dziecięciu. A wszyscy, którzy to słyszeli, dziwili się temu, co im pasterze opowiadali.”(BT)

Mitraizm jest tak popularny, że współcześni sataniści wzorują swoje „czarne msze” na nim. Odbywają się one o północy. Ponieważ nie dysponują podziemnymi sanktuariami, a chcą, aby wprowadzać podobne emocje, jak to było w mitraizmie, organizują swe nabożeństwa na cmentarzach, w czasie których składają dziwne i przerażające ofiary.

Sanktuaria Mitry, czyli mitrea, można znaleźć obecnie na terenach Europy Zachodniej, często w miejscach, które były lub są własnością Kościoła Powszechnego: „…w Ostii odkryto kilkanaście jego sanktuariów, w Rzymie znaleziono ich kilkadziesiąt.”.( Maria Jaczynowska, Historia Starożytnego Rzymu, PWN Warszawa, 1986, s. 297)

Nieprawdą jest to, że najnowsze mitrea pochodzą z V wieku, jak to podaje Wikipedia. Znajdowane mitrea są często w podziemiach świątyń katolickich. Ponieważ ich stan jest dobry, oznacza to, że jeszcze, stosunkowo niedawno, były one używane.

Boże Narodzenie i Pasterka są dowodem na to, że mitraizm był i jest obecny w Kościele Powszechnym. Jednak powinniśmy wiedzieć o tym, że była to religia przeznaczona tylko dla elity. Zwykli klerycy i laicy nie mieli dostępu do misteriów Mitry. Był to tajny kult. Także kobiety nie mogły brać w tym udziału. Kopernik podważył babilońską i hellenistyczną wizję Wszechświata, opracowaną przez Ptolemeusza, w której Ziemia była centralnym punktem całego świata. To obaliło katolicką kosmologię, która tworzyła fundament wiary i stała się jedną z przyczyn Reformacji w Kościele. Dopiero od tego momentu ludzie zaczynali dostrzegać gnozę (to inny temat) i mitraizm w katolicyzmie, ale nie wszyscy.

15. Kalendarz gregoriański.

Babilończycy zajmowali się obserwacją nieba. Ich zapiski budzą podziw współczesnych astronomów. Babilończycy uważali, że przyszłość świata jest zapisana w gwiazdach. Na podstawie wyglądu nieba, przewidywali przyszłość. To od nich pochodzi nauka zwana astrologią. To oni wprowadzili pojęcie rocznicy, co w naszym życiu jest rzeczą oczywistą, a w tamtych, tylko oni potrafili to wyznaczyć. Aby to ułatwić, wprowadzono kalendarz słoneczny, nazywanym juliańskim. Rocznica to nic innego, jak dokładnie te same położenie Słońca względem Ziemi, w przestrzeni kosmicznej. W Biblii mamy do czynienia z kalendarzem księżycowo-słonecznym, w którym rocznice nie występują. Ślad tego widzimy przy ustalaniu Świąt Wielkanocnych, które przypadają każdego roku w innym dniu.

Jednak kalendarz juliański był obciążony błędem. Co, około, 160 lat, rocznica przesuwała się o jeden dzień. I tak zaobserwowano, że Boże Narodzenie nie odbywało się w czasie zimowego przesilenia słonecznego, tak jak powinno się odbywać, mimo tego, że obchodzono je w Wigilię, 24-go grudnia.

To stało się problemem dla Kościoła Powszechnego. W XVI wieku przesunięcie to wynosiło już około 10 dni. Dlatego papież Grzegorz XIII, w roku 1582 przeprowadził reformę kalendarza, który od jego imienia, nazwano kalendarzem gregoriańskim. Aby powrócić do dat ustalonych w Starożytności, musiano 10-ciodniowe opóźnienie skorygować. Zrobiono to tak, że po dniu 4.10.1582, nastąpił dzień 15.10.1582. W ten sposób, przywrócono całą astrologię babilońską, obowiązującą w Starożytności. Prawie cały świat przyjął kalendarz gregoriański, z małymi wyjątkami.

16.Zaszczytny tytuł „Ojciec”.

W mitraizmie obowiązuje 7 stopni wtajemniczenia, nazywanych sakramentami. Były to, od stopnia najniższego: kruk, oblubieniec, żołnierz, lew, Pers, słoneczny biegacz i ojciec. Najwyższy stopień to ojciec. Tak kazał nazywać się pierwszy papież (łac. papa), który dokonał krwawego przewrotu, siłą usunął nowo wybranego biskupa Rzymu Ursyna i spowodował, że władze Rzymu skazały go na wygnanie, a sam ogłosił się biskupem Rzymu. Był to przedstawiciel elity Rzymu, zwolennik hellenizmu, Damazy I (366-384). Później, papieże zaczęli używać tytuł „Ojciec Święty”, który jest biblijnym tytułem samego Boga Jahwe (Jn 17:11).

W tradycji Rzymu, ktoś kto się nazywał „Ojciec”, cieszył się najwyższym uznaniem i posiadał liczne przywileje. Patrycjusze (od słowa „pater”, pol. „ojciec”), to elita, ludzie, którzy zasiadali w senacie i posiadali majątki ziemskie. W przeciwieństwie do plebejuszy, mogli sprawować władzę i funkcje sakralne. W grupie patrycjuszy, istnieli patroni (od słowa „pater”), którzy opiekowali się ubogimi, ale wolnymi Rzymianami, zwanymi klientami.

Problem jest w tym, że Chrystus zabronił nazywania kogokolwiek swoim ojcem duchowym: Mt 23:9 „Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie.”(BT) Inni członkowie Kościoła Powszechnego kazali siebie nazywać również „Ojcami”. To samo dotyczy ludzi, których nazywa się ojcami Kościoła.

Jest to kolejny przykład zwycięstwa tradycji mitraizmu  nad naukami chrześcijańskimi.

17. Dostosowywanie tłumaczeń Biblii do panującej doktryny.

Przykład: Łk 1:78 „dzięki litości serdecznej Boga naszego. Przez nią z wysoka Wschodzące Słońce nas nawiedzi,"(BT) W tekście oryginalnym słowo „Słońce” nie występuje, ale doskonale pasuje do mitraizmu.

Podsumowanie: Mitraizm był religią współdziałającą z astrologią babilońską, gnozą i innymi kultami pogańskimi. Stanowił siłę, której nie można było bagatelizować: „…stara religia nie była w stadium obumierania, wyrosły w jej ramach nowe żywotne czynniki, wzbogacone zwłaszcza przez szeroką infiltrację wierzeń wschodnich. Stanowiła ona siłę, mogącą przez długi czas opierać się nowej wielkiej religii o charakterze uniwersalnym… Religią tą było chrześcijaństwo.” (Maria Jaczynowska, Historia Starożytnego Rzymu, PWN Warszawa, 1986, s. 303) I tak się stało i trwa to do dnia dzisiejszego.

Kulty solarne były tak ważne dla ojców Kościoła Powszechnego, że wprowadzono je do katolicyzmu, wbrew naukom chrześcijańskim (chrystusowym), zapisanym w Biblii. Aby uprawdopodobnić to, że są to nauki chrześcijańskie, nie cofano się przed niczym. Słowo Boże nie stanowiło żadnej przeszkody. Jednak chrześcijanie biblijni, nauki ojców Kościoła, powinni krytycznie analizować, z Biblią w ręku.

Ten, kto chce być prawdziwym uczniem Chrystusa, czyli chrześcijaninem (Dz 11:26), powinien sobie odpowiedzieć na pytanie: czy powinien mieć coś wspólnego z Mitrą? Jak zostanie potraktowany przez biblijnego Boga Jahwe, który przedstawia się jako Bóg „zazdrosny” (Wj 20:5)?

Wykaz skrótów:

BT – Katolicka Biblia Tysiąclecia, wydanie V

BT II – Katolicka Biblia Tysiąclecia, wydanie drugie

BW- Biblia Warszawska

Rdz (1Moj) – Księga Rodzaju lub Pierwsza Księga Mojżeszowa
Wj (2Moj) – Księga Wyjścia lub Druga Księga Mojżeszowa
Kpł (3Moj) – Księga Kapłańska lub Trzecia Księga Mojżeszowa
Lb (4Moj) – Księga Liczb lub Czwarta Księga Mojżeszowa
Pwt (5Moj) – Księga Powtórzonego Prawa lub Piąta Księga Mojżeszowa
Ps - Księga Psalmów
Iz - Księga Izajasza
Jr - Księga Jeremiasza
Ez - Księga Ezechiela
Ha - Księga Habakuka
Mt - Ewangelia wg Mateusza
Mr - Ewangelia wg Marka
Łk - Ewangelia wg Łukasza
Jn - Ewangelia wg Jana
Dz - Dzieje Apostolskie
Kol - List do Kolosan
Hbr - List do Hebrajczyków lub List do Żydów
1 Ptr - Pierwszy List Piotra
Jud - List Judy
Ap - Objawienie św. Jana (Apokalipsa)

Teksty wytłuszczone – szczególnie ważne fragmenty opracowania zaznaczone przez autora.

Xxxxxxxxxxxxxxxxx – kolor cytatów biblijnych

Xxxxxxxxxxxxxxxxx – kolor innych cytatów