Powszechny ostracyzm w stosunku do imienia „Jahwe”, biblijnego Boga Najwyższego.

Ostracyzm: „1. wykluczenie z towarzystwa lub środowiska osoby, która mu się naraziła; też: atmosfera niechęci lub wrogości otaczająca taką osobę”. 2. „w starożytnej Grecji: głosowanie za pomocą glinianych skorupek z wypisanym nazwiskiem obywatela, którego należało wydalić z kraju”. (SJP).

W Starożytności duże znaczenie miały imiona, które pokazywały charakter i najważniejsze cechy właściciela. Imiona charakteryzowały każdego i pokazywały, kim on naprawdę jest. Widać to wyraźnie  w Biblii:

- Bóg każe człowiekowi nazwać wszystkie  stworzenia: Rdz 2:19-20 „Ulepiwszy z gleby wszelkie zwierzęta ziemne i wszelkie ptaki powietrzne, Jahwe Bóg przyprowadził je do mężczyzny, aby przekonać się, jaką on da im nazwę… I tak mężczyzna dał nazwy wszelkiemu bydłu, ptakom powietrznym i wszelkiemu zwierzęciu polnemu… „(BT II).

- każdy narodzony człowiek dostawał swoje imię. Niemal od samego początku wzywano Boga Jahwe po imieniu: Rdz 4:26 „Setowi również urodził się syn; Set dał mu imię Enosz. Wtedy zaczęto wzywać imienia Jahwe.” (BT II)

- imię staje się symbolem człowieka. Bóg mówiąc, że uczyni Abrahama sławnym na cały świat, mówi, że rozsławi jego Imię: Rdz 12:2 „Uczynię bowiem z ciebie wielki naród, będę ci błogosławił i twoje imię rozsławię: staniesz się błogosławieństwem.”(BT)

- Jezus nie może mieć przypadkowego imienia. Problem ten staje się sprawą Bożą. We śnie, ukazuje się anioł, który przynosi imię dla oczekiwanego dziecka, mówi do Józefa, o Marii: Mt 1:21 „Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów.”(BT),

- symboliczna „księga życia” zawiera tylko imiona ludzi, którzy będą zbawieni: Ap 3:5 „Tak szaty białe przywdzieje zwycięzca, i z księgi życia imienia jego nie wymażę. I wyznam imię jego przed moim Ojcem i Jego aniołami.”(BT), itd.

Imię ma szczególne znaczenie w przypadku istot niewidzialnych, takich jak bogowie. Bóstwo, które nie ma swojego imienia, w świadomości ludzkiej, po prostu nie istnieje.  Dlatego tak ważne jest objawienie Mojżeszowi swojego imienia przez Boga: Wj 3:14 „Odpowiedział Bóg Mojżeszowi: "JESTEM, KTÓRY JESTEM". I dodał: "Tak powiesz synom Izraela: JESTEM posłał mnie do was".(BT II) Było to imię Jahwe. To nobilitowało Naród Wybrany, który miał swojego własnego Boga. Stałe używanie tego imienia, miało istotne znaczenie, ponieważ umożliwiało kontakt z Bogiem, poznawanie Go i zbliżanie się do Niego. Wymówienie imienia Jahwe, stało się dla Żydów skróconym sposobem wyznania wiary. Jak to jest ważne, nich świadczy fakt, że imię Jahwe występuje w Starym Testamencie ponad 6800 razy. Ponieważ pismo hebrajskie nie miało samogłosek, wyraz ten pisano jako tetragram: JHWH.

Hebrajski tetragram imienia Jahwe

Imię to czyta się od prawej strony jako JHWH. Pierwsza litera z prawej, to słynna „jota”, najmniejsza, hebrajska litera: Mt 5:18 „Zaprawdę bowiem powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni.”(BT)

Inne słowa, pod którymi występuje Bóg Jahwe w Starym Testamencie.
Elohim to inne słowo występujące w Starym Testamencie, które wskazuje na Boga Jahwe (blisko 2 600 razy). Słowo to występuje w formie liczby mnogiej i wywodzi się prawdopodobnie od hebrajskiego słowa oznaczającego boga  i dosłownie znaczy „bogowie". Występuje w liczbie mnogiej, jako pluralis maiestatis w odniesieniu do „Boga" Izraela i dlatego musi być tłumaczone w liczbie pojedynczej: Rdz1:1 Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię. (BT II). „Pluralis maiestatis (łac.)… to „liczba mnoga majestatu”. Użycie liczby mnogiej, zamiast pojedynczej, ma na celu podkreślenie godności i dostojeństwa… (Wikipedia, hasło Pluralis maiestatis ). Może być używane również w języku polskim. „Przykład z aktu abdykacyjnego króla Stanisława Augusta Poniatowskiego: „My, Stanisław August, z Bożej Łaski Król Polski (...), byliśmy także tego zdania, iż opuścić należy tron (...)” (Wikipedia, hasło pluralis maiestatis.) Mimo tego, że użyta jest liczba mnoga, chodzi o jednego króla. Tak samo, w liczbie pojedynczej, są tłumaczone pozostałe wyrazy „Elohim”, występujące w całym rozdziale Rdz 1:1. To powoduje, że nie widzimy tej liczby mnogiej. „Pluralis maiestatis” wymusza stosowanie liczby mnogiej w zdaniach, w których nie występuje słowo „Elohim”, ale dotyczy Boga: Rdz 1:26  „A wreszcie rzekł Bóg: Uczyńmy człowieka na Nasz obraz, podobnego Nam…”(BT) Pomimo tego, że wypowiada się tylko jeden Bóg, mówi On w liczbie mnogiej. Podobnie w liczbie mnogiej napisane jest zdanie z podanego przykładu: „byliśmy także tego zdania, iż opuścić należy tron”. Również z kontekstu wynika, że zdanie to powinno się rozumieć, jakby było w liczbie pojedynczej: „uczynię człowieka na mój obraz, podobnego do mnie” (Rdz 1:26). Zdanie to jest napisane w liczbie mnogiej, najprawdopodobniej ze względu na to, że są to słowa samego Boga.

Niektórzy próbują tą liczbę mnogą, wynikającą z „pluralis maiestatis”, udowadniać istnienie Trójcy Świętej i to, że tak naprawdę to Jezus jest Bogiem i Stwórcą wszystkiego, a Bóg tylko Mu to zlecił. Jednak powinniśmy pamiętać o pluralis maiestatis i wiedzieć, że w Rdz 1:1 nie ma takiej informacji. Obecnie coraz mniej osób interpretuje ten fragment Biblii, twierdząc, że Bogów jest dwóch.

Elohim oznacza Boga Jahwe i stosowany jest szczególnie w czasach od stworzenia wszystkiego, do czasów Abrahama. Jednak powinniśmy wiedzieć, że niemal od samego początku, występuje również imię Jahwe (Rdz 4:26).

Eloah (hebr. „bóg") to drugie hebrajskie słowo oznaczające bóstwo w Starym Testamencie, a występuje ono około 60 razy, głównie w Księdze Hioba, to jest w okresie, kiedy jeszcze nie ma Izraela.

Imię El (hebr. „bóg”), występuje ponad 200 razy w Starym Testamencie w imionach złożonych. Jest używane nie tylko przez Izraelitów, ale również przez inne narody semickie. Wpływ narodów sąsiednich powodował, że wielobóstwo pojawiało się we wierzeniach Izraela, wraz z bogiem El, którego łączono również z Jahwe (Elohim, Eloah).

Wyjątkowość imienia Jahwe: 
Biblijny Bóg występuje pod wieloma imionami. Jednak imię Jahwe jest wyjątkowe.

Po pierwsze dlatego, że było znane niemal od samego początku: Rdz 4:26 „Setowi również urodził się syn; Set dał mu imię Enosz. Wtedy zaczęto wzywać imienia Jahwe” (BT II).

Po drugie to Bóg osobiście przedstawił się Mojżeszowi pod tym imieniem. Wj 3:14 „Odpowiedział Bóg Mojżeszowi: "JESTEM, KTÓRY JESTEM". I dodał: "Tak powiesz synom Izraela: JESTEM posłał mnie do was". (BT).

Po trzecie jest to jedyne imię starotestamentowe, które jest czasownikiem, tj „JESTEM”. Pozostałe nazwy bóstw biblijnych, pochodzą od przymiotników, albo rzeczowników. Tak jest również z innymi imionami Boga Jahwe, nadanymi mu najprawdopodobniej przez ludzi: Najwyższy, Jedyny, Ojciec, Zbawiciel, Bóg Zastępów itd.

Po czwarte, najciekawsze w tym jest to, że niektórzy naukowcy twierdzą, że tak abstrakcyjne imię nie mogło być wymyślone przez tak prymitywny lud, jakim był w tym czasie Izrael, lud koczowniczy, zajmujący się zbieractwem i hodowlą, nie znający pisma.

Po piąte jest ono najczęściej wymienianym imieniem w całej Biblii.

Po szóste jest to najczęściej, a zarazem najskuteczniej atakowane imię Boże, przez wrogów biblijnego chrześcijaństwa. Jest ono usunięte niemal ze wszystkich tłumaczeń Biblii na język polski, również z Nowego Testamentu, w cytatach ze Starego Testamentu, w których to imię występuje.

Nie biblijna nauka dotycząca imienia Jahwe

Uważa się, że na pewnym etapie historii Izraela, zaczęto unikać wymawiania imienia Jahwe (biblia.wiara.pl, „Imię Boże Jehowa”). Było ono zbyt święte, aby je używać nawet w czasie nabożeństw, przy odczytywaniu tekstów biblijnych. Zastępowano je imieniem Adonaj, co po hebrajsku oznaczało  „Mój Wielki Pan". Zdarzało się, że nad tetragramem JHWH, oznaczającym imię Jahwe,  wpisywano słowo „Adonaj”, aby nie zapomnieć o tym, że słowa tego nie należy wypowiadać. Stało się to tak szeroko stosowaną praktyką, że zapomniano jakie samogłoski należy dodać do tetragramu JHWH, aby otrzymać hebrajskie, prawidłowo wymawiane imię Boga. W czasach późniejszych, samogłoski z wyrazu „Adonaj”, połączono z tetragramem, co utworzyło nowe, ale błędnie wymawiane słowo „Jehowa”, używane szczególnie chętnie w Średniowieczu, co najprawdopodobniej było związane z fobią żydowską, aby nie mieć nic wspólnego z Żydami i ich Bogiem. Chociaż samogłoski ze słowa  „Adonaj” nie zostały dokładnie przeniesione, to taka wersja tej opowieści jest teoretycznie możliwa, bo Żydzi w niewoli babilońskiej, zaczęli używać języka aramejskiego, spokrewnionego z hebrajskim, a język hebrajski był używany wyłącznie przez kapłanów.

Jednak w czasach pobytu Jezusa na ziemi, gdy w powszechnym użyciu był język aramejski, słowo „JESTEM”, równoznaczne z imieniem „Jahwe”, było w powszechnym użyciu i nie może być mowy o tym, że nie wiedziano, jak należy je wymawiać. Często używał je również Jezus: Jan. 7:33 „Rzekł im tedy Jezus: Jeszcze na mały czas JESTEM z wami; potem odejdę do tego, który mię posłał.”(BG) Jest to przykład użycia tego słowa w języku potocznym i należy je tłumaczyć tak, jak zostało napisane. Ale są przypadki, w których słowo to, może mieć, ale nie musi, również, znaczenie imienia Boga: Mat. 18:20 „Albowiem gdzie są dwaj albo trzej zgromadzeni w imię moje, tam JESTEM w pośrodku ich.”(BG). Oczywiście Jezus nie przebywa między nimi w sposób fizyczny, ale duchowy, przez Duch Świętego, Ducha otrzymanego od Boga JESTEM. Jest również wypowiedź Jezusa, w której słowo JESTEM, usłyszane przez ludzi aresztujących Jezusa, zostało zrozumiane przez nich jako imię Boga: Jn 18:6 „Skoro więc rzekł do nich: Ja JESTEM, cofnęli się i upadli na ziemię.”(BT) Ta scena pokazuje, że imię Jahwe, wymawiane w języku aramejskim, było Żydom bardzo dobrze znane. Trudno sobie inaczej wytłumaczyć dziwne zachowanie tych ludzi.

Dlaczego imię Jahwe jest systematycznie usuwane ze Słowa Bożego?

Długo zastanawiałem się nad tym problemem i nie mogłem znaleźć racjonalnej odpowiedzi na pytanie: dlaczego ludzie usuwają imię Boże „Jahwe” z Biblii? Bo Biblia stawia rygorystyczne warunki dla tych, którzy ją tłumaczą: Łk 16:17 „Lecz łatwiej niebo i ziemia przeminą, niż żeby jedna kreska miała odpaść z Prawa.”(BT) Oczywiście to Biblia jest tym „prawem”, o który mówił Jezus. Również w jednym z ostatnich tekstów Biblii, jako podsumowanie całej księgi, napisane jest ostrzeżenie: Ap 22:18-19 „Ja świadczę każdemu, kto słucha słów proroctwa tej księgi: jeśliby ktoś do nich cokolwiek dołożył, Bóg mu dołoży plag zapisanych w tej księdze. A jeśliby ktoś odjął co ze słów księgi tego proroctwa, to Bóg odejmie jego udział w drzewie życia i w Mieście Świętym - które są opisane w tej księdze.”(BT) Nic nie wolno dodawać do tekstu Słowa Bożego, ale również nic nie wolno odejmować. A przecież ci, którzy pisali tłumaczenia Biblii, doskonale znali te teksty, a jednak zmienili tekst. A usunięcie imienia „Jahwe” i zastąpienie Go wyrazem „Pan”, tak jak to się często robi, jest zarówno „odejmowaniem”, jak i „dodawaniem” do Słowa Bożego!

A fakty są takie. W Starym Testamencie, w większości polskich tłumaczeń, imię to występuje sporadycznie, a w materiałach źródłowych ponad 6800 razy, to znaczy występuje masowo. W Nowym Testamencie imię to nie występuje ani raz i są dowody na to, że zostało usunięte.

Odpowiedź na postawione pytanie udzieliła mi dopiero książka Alana Knighta pod tytułem „Kryzys Pierwotnego Chrześcijaństwa”. Aby to wyjaśnić trzeba sięgnąć do historii Starożytności. Wraz z podbojami Aleksandra Wielkiego, kultura helleńska rozprzestrzeniła się na ogromne obszary starożytnego świata. Religia grecka była związana z astrologią babilońską, to jest z ówczesną wiedzą o świecie. W pierwszych wiekach istnienia chrześcijaństwa, powstał gnostycyzm, religia elit, która była oparta na tych dwóch elementach: greckiej religii i wiedzy o świecie. Powstała również gnoza chrześcijańska, która do tych dwóch elementów, dodała nauki Pisma Świętego. Oczywiście, elementów tych nie da się ze sobą połączyć. Słowo „gnoza”, oznacza „wiedzę”, często tajemną, dostępną tylko wybrańcom, sposób myślenia łączący rozum z wiarą i synkretyczne nurty religijne w okresie hellenistycznym i wczesnochrześcijańskim. (wg SJP, hasło „gnoza”)

W tamtych czasach obowiązywała teoria geocentryczna Ptolemeusza, która zakładała, że w centrum Wszechświata jest ziemia, wokół ziemi krążą planety, przymocowane do doskonale przeźroczystych, obracających się sfer. Ponad strefą sfer niebieskich, znajduje się niebo i strefa gwiazd, w której przebywają wszyscy bogowie i doskonałe dusze istot ziemskich.

Układ geocentryczny Ptolemeusza, fundament gnozy

Im dalej od nieba, tym mamy do czynienia z większym złem. Najwięcej zła jest w centrum Wszechświata, to jest na ziemi: „Ta opowieść pokazuje zmianę w hellenistycznym pojmowaniu materialnego świata, który został przedstawiony jako jednoznacznie zły.”(Kryzys Pierwotnego Chrześcijaństwa, Alan Knight, Duch Czasów 2014, str. 26). Winę za to zło, ponosi Stwórca tego świata, Bóg Jahwe. Dlatego należy Go zdecydowanie odrzucić: „Astralny fatalizm odegrał kluczową rolę w negatywnym postrzeganiu materialnego świata przez hellenizm i przyczynił się do odrzucenia dzieła stworzenia. A jeśli samo dzieło stworzenia jest złe, to także jego stwórca jest zły i powinien być odrzucony.”(Kryzys Pierwotnego Chrześcijaństwa, Alan Knight, Duch Czasów 2014, str. 27) Gnostycy uważali, że dla dobra ludzkości, powinni swoją wiedzę przekazywać innym i robili to niezwykle skutecznie, bo należeli do elity, posiadali autorytet, wykształcenie(gnozę) i pieniądze: „Gnostycy uważali swoje nauki za drugie, bardziej zaawansowane objawienie chrześcijaństwa. Według nich judaistyczne chrześcijaństwo I wieku otrzymało tylko część objawienia, prawdziwym problemem chrześcijan jest ich przywiązanie do błędnej religii Starego Testamentu. Gnostycy byli zdeklarowanymi przeciwnikami Starego Testamentu i hebrajskiej religii. Według nich materialny świat jest całkowicie zły, zatem jego stwórca – Jahwe - musi być także zły, podobnie jak jego religia. Gnostycy próbowali „nawracać” innych chrześcijan. Z historii wiemy, że przyniosło to tragiczne rezultaty. Gnostyckie poglądy z biegiem czasu zdominowały główny nurt chrześcijaństwa. Jest w tym bolesna ironia, ponieważ w I wieku apostołowie zwalczali ich nauki.” (Kryzys Pierwotnego Chrześcijaństwa, Alan Knight, Duch Czasów 2014, str. 38). Według gnostyków będącymi politeistami, biblijny Bóg Jahwe nie jest Bogiem Najwyższym, ale bogiem podrzędnym, który stworzył świat, okłamuje ludzi i wywyższa się, twierdząc, że to On jest Bogiem Ojcem, Bogiem Najwyższym, Bogiem Jedynym. Dlatego nie tylko On jest zły, ale również Jego religia Starego Testamentu, jest zła: „Według gnostyków świat nie został stworzony przez Najwyższego Boga Ojca, który jest w niebie, lecz przez jego odległą emanację – demiurga, którego gnostycy utożsamiali z Bogiem Starego Testamentu – Jahwe. Według nich jest on złą istotą, która wprowadza ludzi w błąd. Kłamie, gdy twierdzi, że jest najwyższym Bogiem. Ludzie powinni za wszelką cenę uwolnić się od niego i odrzucić jego fałszywą religię. Religia Starego Testamentu jest zła i fałszywa, ponieważ opiera się na ofiarach ze zwierząt. Przez nią ludzie są zniewoleni i wprowadzeni w błąd, ponieważ szukają duchowości w materialnym świecie.”(Kryzys Pierwotnego Chrześcijaństwa, Alan Knight, Duch Czasów 2014, str. 38). Takie założenia powodowały powstawanie zaskakujących i dziwacznych nauk, w szerokim nurcie różnych ugrupowań gnostycznych: „Karpokrates nauczał libertyńskiej etyki chrześcijańskiej i antynomicznej teologii. Aby uwolnić się od złego Boga, stwórcy materialnego świata, należy w napastliwy i agresywny sposób ubliżać mu i jego aniołom, na przykład poprzez umyślne łamanie jego prawa. (Juda 4; 8-16) Karpokrates uważał, że nie ma wyznaczonych standardów moralności, gdyż moralność to tylko kwestia opinii… Wielu z nich uważało, że dusza może powrócić do Boga tylko wtedy, gdy wyczerpie swój limit cierpienia z powodu grzechu. Zatem należy grzeszyć bez ograniczeń, gdyż to przyśpiesza proces zbawienia. Przekonanie, że moralność to pojęcie względne i traktowanie grzechu jako drogi do wyzwolenia i zbawienia sprawiło, że karpokratianie uczciwie zasłużyli sobie na taką a nie inną opinię. Byli uznawani za ludzi wyjątkowo zdeprawowanych i niemoralnych.” (Kryzys Pierwotnego Chrześcijaństwa, Alan Knight, Duch Czasów 2014, str. 44)

Antynomia to: „1. sprzeczność; 2. w logice: rozumowanie pozornie uzasadniające parę zdań sprzecznych” (SJP).

Byli inni nauczyciele gnostycyzmu: „Saturnin... działał w II wieku... Nauczał ascezy i potępiał małżeństwo. Uważał, że Jahwe jest tylko jednym z siedmiu aniołów, którzy stwarzali materialny świat. Chrystus przyszedł, aby zniszczyć kult Boga Żydów ...” (Kryzys Pierwotnego Chrześcijaństwa, Alan Knight, Duch Czasów 2014, str. 45)

Wielu gnostyków potępiało Stary Testament: „Niektórzy uważali, że pisma Starego Testamentu to wytwór złych Żydów i ich złego Boga” (Kryzys Pierwotnego Chrześcijaństwa, Alan Knight, Duch Czasów 2014, str. 46)

Wielu gnostyków uważało, że Bóg Jahwe powstał z powodu upadku eonu, Sofii: „Dlatego też urodziła ułomną istotę – Jahwe, który stworzył świat. Nieświadomie stworzył wszystkie rzeczy na podobieństwo ich odwiecznych i doskonałych wzorów, które istnieją w niebiosach. (Wyraźne nawiązanie do idei Platona) Jest nierozumny, uważa się za jedynego Boga. Nie wie, że wszystko co robi, jest kontrolowane przez moce, które są ponad nim.” (Kryzys Pierwotnego Chrześcijaństwa, Alan Knight, Duch Czasów 2014, str. 49). Platon uważał, że wszystko co istnieje na ziemi, jest nieudolnym odbiciem, cieniem tego, co jest doskonałe, a co znajduje się tylko w niebie.

„Dla gnostyków, którzy swoje wierzenia opierali na religii hellenizmu, wszystko było jasne. Przecież Bóg Starego Testamentu, którym tak pogardzali, osobiście stworzył świat w siedem dni, w dodatku sabat ustanowił dniem świętym. Stary Testament pokazuje judaizm jako religię zniewolenia i ucisku. Prawdziwą wolność i duchowość można zatem osiągnąć tylko poprzez odrzucenie tego, co żydowskie, kierując swoją uwagę na to, co duchowe i związane z niebem, które jest prawdziwym domem wierzących.” (Kryzys Pierwotnego Chrześcijaństwa, Alan Knight, Duch Czasów 2014, str 53). Wszelkie zło, według gnostyków, pochodzi od Jahwe: „Uważali, że potop został zesłany przez złego Jahwe, by zniszczyć prawdziwych, duchowych naśladowców Boga Ojca. To, że z potopu ocalało osiem osób, gnostycy zinterpretowali według swojej teologii.” (Kryzys Pierwotnego Chrześcijaństwa, Alan Knight, Duch Czasów 2014, str 93). Inni autorzy w podobnym duchu pisali o gnostykach: „Przepaść między Bogiem a światem materii połączona została ideą demiurga… Demiurg… posiadał w sobie dość ducha, aby wykazać moc stwórczą, dość materii, aby stworzyć zły świat materialny. Demiurga owego gnostycy utożsamiali z Jahwe ze Starego Testamentu, którego nienawidzili z całego serca” (Z Chrześcijaństwem Przez Wieki Historia Kościoła Powszechnego, Earle E. Cairns, Wydawnictwo CREDO, Katowice 2003, str. 90-91)

Podsumowanie wierzeń i nakazów gnostycyzmu, który zwalczał Boga Jahwe, a które są widoczne w chrześcijaństwie do dnia dzisiejszego:

1. Bóg Jahwe, jest podrzędnym bogiem, jednym z wielu. Wprawdzie stworzył Ziemię, ale również cało zło na niej panujące.

2. Trzeba zdecydowanie odrzucić pamiątkę Stworzenia, czyli „sabat”, który jest świętem na cześć Boga Jahwe (Wj 20:8-11). Sabat jest świętem na cześć sił zła, czasem, w którym diabły spotykają się z czarownicami i wspólnie świętują. Pamiętajmy o tym, że słowo „sabat” jest dokładnie tym samym, co słowo „szabat”, wbrew definicjom ze SJP. Jednak pamiętajmy: Rdz 2:3 „Wtedy Bóg pobłogosławił ów siódmy dzień i uczynił go świętym; w tym bowiem dniu odpoczął po całej swej pracy, którą wykonał stwarzając.” (BT). Podobnie jest napisane w Dekalogu: Wj 20:11 „Bo w sześciu dniach uczynił Jahwe niebo, ziemię, morze oraz wszystko, co jest w nich, w siódmym zaś dniu odpoczął. Dlatego pobłogosławił Jahwe dzień szabatu i uznał go za święty.” (BT II)

3. Trzeba bojkotować imię Jahwe, usunąć je z Biblii, z życia codziennego chrześcijan i w żadnym wypadku nie wypowiadać go.

4. Trzeba odrzucić cały Stary Testament, bo tam jest opisana religia ustanowiona przez Boga Jahwe, zła religia żydowska.

5. Trzeba odrzucić Naród Wybrany przez Boga Jahwe (Wj 19:5), bo na pewno jest zły, tak samo, jak Bóg Jahwe.

6. Trzeba odrzucić wszystkich tych, którzy wierzą w Boga Jahwe, w Boga, który był Bogiem Abrahama, to jest: protestantów, którzy wierzą w Boga Jahwe, muzułmanów i oczywiście Żydów.

7. Trzeba odrzucić i interpretować odwrotnie cztery pierwsze przykazania Dekalogu (Wj 20:1-11), mówiące o obowiązkach ludzi względem Boga Jahwe.

8. Trzeba bojkotować „Przymierze” z Bogiem Jahwe i cały Dekalog, który jest „tablicami Przymierza” (Hbr 9:4).

9. Jahwe nie jest ani Bogiem Najwyższym, ani Bogiem Jedynym, ani Bogiem Ojcem, tylko wywyższa się ponad innych bogów, w swoich księgach Starego i Nowego Testamentu.

10. Jezus przyszedł na świat po to, aby usunąć złego Boga Jahwe i Jego złą religię. Tylko Jezusowi należy oddawać cześć i chwałę. Najlepiej unikać jednoznacznych, biblijnych imion, a używać wieloznacznego słowa „Pan", co powoduje, że każdy może zobaczyć w tym swojego Boga, niekoniecznie biblijnego (synkretyzm).

Dalsze losy gnozy wyglądały w ten sposób, że gnoza zdominowała chrześcijaństwo w V wieku, głównie przez patriarchat Aleksandrii i Rzymu, do tego stopnia, że oficjalnie przestała istnieć, stała się wiedzą tajemną w Kościele Zachodnim (Powszechnym), a tylko niektóre praktyki gnostyckie udostępniono wszystkim członkom późniejszego Kościoła Powszechnego, jako praktyki chrześcijańskie, co obserwujemy do dnia dzisiejszego. Poważnym ciosem dla gnostycyzmu była teoria heliocentryczna Kopernika, która obaliła centralne położenie ziemi we Wszechświecie, a tym samym fundamenty gnozy. Jednak tradycja katolicka była tak silna, że nie trzeba było niczego zmieniać, a ślady gnostycyzmu widać do dnia dzisiejszego w poglądach Polaków, wychowywanych na lekcjach religii, przez Kościół Powszechny. Szczególnie widoczna jest astrologia, widoczna niemal we wszystkich kalendarzach. Wpływ gnostycyzmu jest tak duży, że można go również znaleźć w kościołach protestanckich, w poglądach ateistów, polityków i zwykłych ludzi. Trudno, żeby było inaczej. Nauki te były wprowadzane przez ludzi najbardziej wpływowych na świecie, najbogatszych, mających władzę, będących prawdziwymi autorytetami dla reszty, przez okres ponad półtora tysiąca lat.

Imię Jahwe w Nowym Testamencie

Imię Jahwe w Nowym Testamencie nie pojawia się bezpośrednio ani raz. Ale okazuje się, że w cytatach ze Starego Testamentu, w których powinno występować imię „Jahwe”, zostało ono usunięte i zastąpione słowem „Pan”, tak jak to się obecnie robi, w wielu przekładach Pisma Świętego. Oto przykłady, kolorem żółtym zaznaczono zamienione wyrazy:

1.Mt 3:3 „Do niego to odnosi się słowo proroka Izajasza, gdy mówi: Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, Dla Niego prostujcie ścieżki.”(BT) W ST-cie ten tekst brzmi: Iz 3:3 „Głos się rozlega: "Drogę dla Jahwe przygotujcie na pustyni, wyrównajcie na pustkowiu gościniec naszemu Bogu!” (BT II) Podobnie jest w Mr 1:2, Łk 3:4, Jn 1:23.

2. Łk 4:17-19 „Podano Mu księgę proroka Izajasza. Rozwinąwszy księgę, natrafił na miejsce, gdzie było napisane: Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnymi, abym obwoływał rok łaski od Pana.”(BT) W Starym Testamencie tekst ten brzmi: Iz 61:1-2 „Duch Jahwe, Pana, nade mną, bo Jahwe mnie namaścił. Posłał mnie, by głosić dobrą nowinę ubogim, by opatrywać razy serc złamanych, by zapowiadać wyzwolenie jeńcom i więźniom swobodę; aby obwieszczać rok łaski u Jahwe…” (BT II).

3. Jn 12:38 „aby się spełniło słowo proroka Izajasza, który rzekł: Panie, któż uwierzył naszemu głosowi? A ramię Pańskie komu zostało objawione?”(BT) Podobnie jest w Rz 10:16 i Jn 12:38. A u Izajasza:

Iz 53:1-2 „Któż uwierzy temu, cośmy usłyszeli ? na kimże się ramię Jahwe objawiło?” (BT II)

4. Rz 9:29 „Jak to też Izajasz przepowiedział: Gdyby Pan Zastępów nie zostawił nam potomstwa, stalibyśmy się jak Sodoma i bylibyśmy podobni do Gomory”.(BT)

Iz 1:9 „Gdyby nam Jahwe Zastępów nie zostawił Reszty, stalibyśmy się jak Sodoma, podobni bylibyśmy Gomorze.” (BT II)

5. Mr 12:29-30 Jezus odpowiedział: Pierwsze jest: Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz, Pan jest jeden. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą.(BT) Podobnie jest w: Mt 22:37 i Łk 10:27

Pwt 6:4-5 Słuchaj, Izraelu, Jahwe jest naszym Bogiem — Jahwe jedyny. Będziesz miłował twojego Boga, Jahwe, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił. (BT II)

6. Rz 15:11 I znowu: Chwalcie Pana, wszyscy poganie, niech Go uwielbiają wszystkie narody.(BT)

Ps 117:1 Chwalcie Jahwe wszystkie narody, wysławiajcie Go wszystkie ludy, (BT II)

7. Rz 14:11 Napisane jest bowiem: Na moje życie - mówi Pan… (BT)

Iz 49:18 … Na moje życie! — wyrocznia Jahwe… (BT II)

8. Mt 4:4 Lecz on mu odparł: Napisane jest: Nie samym chlebem żyje człowiek, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych.(BT)

Pwt 8:3 …chciał ci dać poznać, że nie samym tylko chlebem żyje człowiek, ale człowiek żyje wszystkim, co pochodzi z ust Jahwe. (BT II)

9.Mt 4:7 Odrzekł mu Jezus: Ale jest napisane także: Nie będziesz wystawiał na próbę Pana, Boga swego.(BT) Podobnie jest w Łk 4:12.

Pwt 6:16 Nie będziecie wystawiali na próbę waszego Boga, Jahwe… (BT II).

Podobnych tekstów w Nowym Testamencie jest kilkadziesiąt. Ewidentnie widać, że ktoś zmienił tekst Słowa Bożego i usunął imię Boże „Jahwe”, z cytatów Starego Testamentu, a w to miejsce wstawił wieloznaczne słowo „Pan” lub „Bóg”. Tak zostało to zrobione nawet w tych tłumaczeniach Biblii, w których, w Starym Testamencie te imiona są!

Tłumacze Biblii popełnili tu błąd. Zasady hermeneutyki biblijnej mówią, że należy korzystać z najstarszych kopii danego tekstu. Kopie Starego Testamentu są znacznie starsze niż kodeksy Nowego Testamentu, na podstawie których dokonywano tłumaczenia. Wynikiem takich działań jest to, że w żadnym tłumaczeniu Nowego Testamentu na język polski, imię boże „Jahwe” nie występuje.

Imię Jahwe, a najczęściej skrót tego imienia, w Słowie Bożym był szeroko stosowany przy tworzeniu innych imion hebrajskich. Jest ich ogromna ilość. Przytoczę tylko kilka, najbardziej znanych.

„Jozue”, a tak naprawdę „Jeszua”, to imię następcy Mojżesza, który wprowadził Izraelitów do ziemi obiecanej. Jest to także nowotestamentowe imię „Jezus”, który ma wprowadzić swój lud do Królestwa Bożego, a znaczy: „Jahwe jest zbawieniem”.

„Jeremiasz” , pisane jako Jeremjahu. Imię to znaczy „Jahwe podnosi z upadku”, inaczej „Jahwe dźwiga”.

„Izajasz”, pisane Jeszajahu, znaczy „Jahwe jest zbawieniem”.

„Eliasz”, pisane Ellyahu, znaczy „moim Bogiem jest Jahwe”,

„Juda”, pisze się „Jehudah”, znaczy „chwała Jahwe”.

Podobne zjawisko występuje w Nowym Testamencie.

„Jan”, pisze się „Johanan”, a znaczy „Jahwe jest łaskawy”.

Również często używane słowo „alleluja”, które powinno pisać się „halelu-Jah”, znaczy „wychwalajcie Jahwe”

W tego typu słowach imię Boże Jahwe, zostało ukryte. Trzeba o tym wiedzieć i umieć je znaleźć (Mt 7:7). Psalmista pisze: Ps 51:8 „Oto masz upodobanie w ukrytej prawdzie, naucz mnie tajników mądrości.”(BT) Pomimo wielu nadzwyczajnych starań przeciwników biblijnego Boga Najwyższego, imienia „Jahwe” nie udało się usunąć z Pisma Świętego. Dlatego można powiedzieć, że imię Jahwe, w Nowym Testamencie występuje również powszechnie, ale trzeba wiedzieć, gdzie ono jest.

Jak mogło dojść do usunięcia imienia Bożego „Jahwe” z ksiąg Nowego Testamentu?

1. Musimy pamiętać o tym, że do czasów obecnych nie zachowały się żadne oryginały ksiąg Nowego Testamentu. Obecnie dostępne są tylko odpisy fragmentów ksiąg i kopie, tak zwane kodeksy. Najstarsze kopie fragmentów ksiąg Nowego Testamentu pochodzą z II wieku. Najstarsza kopia, to tak zwany Papirus Rylands 457, pochodzący z II wieku. Jest to fragment papirusu o wymiarach około 6cm x 9cm, a zawiera fragment wersetów Ewangelii Jana: Jn 18,31-33, a na drugiej stronie Jn 18,37-38.

Natomiast najstarsza kopia Nowego Testamentu pochodzi dopiero z końca IV wieku i nazywa się Kodeks Synajski. Z V wieku pochodzą: Kodeks Watykański i Kodeks Aleksandryjski. Tak więc najstarsze „Kodeksy” pochodzą z czasów, gdy Kościołem rządziły już elity, wychowane w duchu hellenizmu, które „dostosowały” chrześcijaństwo do swoich wierzeń i wielowiekowych tradycji, które nie przywiązywały wagi do niezmienności Słowa Bożego. Najprawdopodobniej to oni pilnowali tego, aby imię „Jahwe” nie pojawiało się. Nikt im nie mógł w tym przeszkodzić, bo na Soborze Nicejskim 325 rok, dostali pełną władzę w Kościele, od cesarza Konstantyna Wielkiego. Władzę tą w Egipcie przejęli natychmiast, a w Rzymie w 366 roku, w wyniku krwawego zamachu, dokonanego przez Damazego, uważanego przez niektórych historyków świeckich, za pierwszego papieża.

2. Pierwsi chrześcijanie wywodzili się z nizin społecznych i często byli analfabetami. Pierwsze księgi Nowego Testamentu pojawiły się dopiero kilkadziesiąt lat po śmierci Chrystusa. Zdarzało się, że przy czytaniu i pisaniu listów, musieli korzystać z ludzi wykształconych, znających pismo, pochodzących z wyższych warstw społecznych. Tacy ludzie mogli być gnostykami chrześcijańskimi, którzy , między innymi, walczyli z imieniem „Jahwe”. W Biblii znajdujemy ślad obecności takich ludzi w zborach i krótki opis ich działań. Paweł: Dz 9:29 „Przemawiał też i rozprawiał z hellenistami, którzy usiłowali go zgładzić.” (BT) Helleniści to oczywiście gnostycy. Pisze o nich również apostoł Piotr:2 Ptr 2:1-3 „Znaleźli się jednak fałszywi prorocy wśród ludu tak samo, jak wśród was będą fałszywi nauczyciele, którzy wprowadzą wśród was zgubne herezje. Wyprą się oni Władcy, który ich nabył, a sprowadzą na siebie rychłą zgubę. A wielu pójdzie za ich rozpustą, przez nich zaś droga prawdy będzie obrzucona bluźnierstwami; dla zaspokojenia swej chciwości obłudnymi słowami was sprzedadzą ci, na których wyrok potępienia od dawna jest w mocy, a zguba ich nie śpi.”(BT) Gnostycy uważali się za wolnych ludzi, którzy nie będą się poddawać nakazom Słowa Bożego: 2 Ptr 2:18-19 „Wypowiadając bowiem słowa wyniosłe a próżne, uwodzą żądzami cielesnymi i rozpustą tych, którzy zbyt mało odsuwają się od postępujących w błędzie. Wolność im głoszą, a sami są niewolnikami zepsucia. Komu bowiem kto uległ, temu też służy jako niewolnik.”(BT) Gdy tacy ludzie kopiowali księgi, późniejszego Nowego Testamentu, mogli wprowadzać swoje poprawki, według tego, jak byli nauczeni, a uważali, że Boga Jahwe trzeba niszczyć, a szczególnie walczyć z Jego imieniem „Jahwe”. Kopiowanie ksiąg Nowego Testamentu mogło być okazją, do realizacji swych mądrości i narzucania ich innym ludziom. W zachowanych kopiach Nowego Testamentu imię Boże „Jahwe” zostało zupełnie inaczej potraktowane, niż w najstarszych kopiach ksiąg Starego Testamentu. Pamiętajmy również o tym, że w roku 325, a więc na początku IV wieku, w wyniku uchwał Soboru Nicejskiego, elity zaczynały już przejmować kontrolę nad naukami chrześcijańskimi, a kodeksy, na podstawie których dokonuje się tłumaczeń Biblii, pochodzą już z okresu późniejszego. Dzisiejsi tłumacze Nowego Testamentu czują się usprawiedliwieni, bo wiernie tłumaczą najstarsze „kodeksy”. Natomiast mało kto wie, że nie wykorzystywanie starszych kopii Starego Testamentu, w cytatach w Nowym Testamencie, zawierających imię Jahwe, w hermeneutyce biblijnej jest błędem.

Dlaczego Bóg Jahwe dopuścił do usunięcia swojego imienia z Nowego Testamentu? Wydawać by się mogło, że skoro Nowy Testament jest zmieniony, to przestał być Pismem Świętym, nauką pochodzącą od samego Boga. Jednak istnieje logiczne wyjaśnienie tego. Stary Testament jest opisem ludu Bożego, który postępuje w sposób cielesny. Również obietnice Boże miały wtedy charakter cielesny: „ziemia obiecana” to Kanaan, znakiem ludu Bożego była obrzezka widoczna na ciele (Rdz 17:7-10). Lud Nowego Przymierza postępuje w sposób duchowy, a obietnice Boże też mają charakter duchowy. Znakiem ludu Bożego też jest obrzezka, ale obrzezka duchowa, obrzezka serca, niewidzialna dla oczu (Rz 2: 28-29). „Ziemią obiecaną” Nowego Przymierza jest Królestwo Boże, potocznie nazywane „niebem”: Flp 3:20 „Nasza bowiem ojczyzna jest w niebie. Stamtąd też jako Zbawcy wyczekujemy Pana naszego Jezusa Chrystusa”(BT). Tego „nieba” też nie można zobaczyć. Lud Boży Nowego Przymierza powinien jednak patrzyć na to, co niewidzialne dla oczu, bo to jest wieczne (2Kor 4:17-18). Bóg ma zamiłowanie do ukrytej „prawdy” (Ps 51:8). Dlatego do swojego ludu mówi: „…szukajcie, a znajdziecie…” (Mt 7:7). Ten nakaz powtarza się wiele razy.

Okazuje się, że imię Boże „Jahwe” jest ukryte w Nowym Testamencie i występuje również masowo. Piszę o tym w rozdziale „Imię Boże w Nowym Testamencie”. Nie ma w tym żadnego przypadku, że oczekiwanemu dziecku, anioł nakazuje Józefowi dać imię Jezus, (Mt 1:25), które znaczy „Jahwe Jest Zbawieniem”. Przez imię Jezus otrzymujemy łaskę odpuszczenia grzechów (Dz 10:43), ale musimy pamiętać o tym, że w tym imieniu, ukryty jest Bóg Jahwe, który „Jest Zbawieniem”. Podobnie było z narodzinami Jana Chrzciciela, gdy anioł nakazał Zachariaszowi dać dziecku, które ma się narodzić, imię Jan (Łk 1:13), które oznacza „Jahwe Jest Łaskawy”. W innych słowach też jest ukryte imię Boże „Jahwe”. Człowiek prowadzony Duchem Bożym, nie powie, że imię „Jahwe” jest pominięte w Nowym Testamencie, bo: 2 Kor 4:17-18 „Niewielkie bowiem utrapienia naszego obecnego czasu gotują bezmiar chwały przyszłego wieku dla nas, którzy się wpatrujemy nie w to, co widzialne, lecz w to, co niewidzialne. To bowiem, co widzialne, przemija, to zaś, co niewidzialne, trwa wiecznie.”(BT) Imię „Jahwe”, choć w Nowym Testamencie jest niewidoczne dla zwykłego czytelnika, ale dla ludu Bożego występuje wiele razy i „trwa wiecznie”.

Przekłady Pisma Świętego, z których nie usunięto imienia „Jahwe”

W Polsce znanych jest kilkadziesiąt przekładów Biblii. Można powiedzieć, że nie ma ani jednego przekładu, z którego nie zostało usunięte imię Boże „Jahwe”. W Przekładzie Nowego Świata usunięto wszystkie imiona „Jahwe” i zastąpiono je sztucznym imieniem „Jehowa”. W dwóch przekładach: w Biblii Tysiąclecia, wydanie drugie i w Biblii Poznańskiej, w Starym Testamencie występują wszystkie imiona „Jahwe”. Jednak te same wersety, cytowane w Nowym Testamencie, już pozbawione są tego imienia. W pozostałych przekładach usunięto imię Boże „Jahwe”, choć sporadycznie można je znaleźć, ale tylko w Starym Testamencie.

Imię Jahwe utożsamiane jest z samym Bogiem i tylko z Nim

Imię Boże „Jahwe” oznacza osobę samego Boga, bo imieniu Bożemu można śpiewać psalm: Ps 7:18 „Ja zaś uwielbiam Jahwe za Jego sprawiedliwość, psalm śpiewam imieniu Jahwe, Najwyższego.” (BT II)

Imieniu Boga można ufać: Ps 33:21 „W Nim przeto raduje się nasze serce, ufamy Jego świętemu imieniu.”(BT II), Iz 50:10 „Kto między wami boi się Jahwe, niech słucha głosu Jego Sługi! Kto chodzi w ciemnościach i bez przebłysku światła, niechaj imieniu Jahwe zaufa i niech na swoim Bogu się oprze!” (BT II)

Imię Boga rośnie i życzy Mu się szczęścia: Ps 72:17 „Imię Jego niech trwa na wieki; jak długo świeci słońce, niech wzrasta Jego imię! Niech się wzajemnie Nim błogosławią! Niech wszystkie narody ziemi życzą Mu szczęścia!” (BT II)

Imieniu Boga można dziękować Ps 138:2 „Oddam Ci pokłon ku Twemu świętemu przybytkowi. I będę dziękował Twemu imieniu za łaskę Twoją i wierność, bo wywyższyłeś ponad wszystko Twoje imię i obietnicę.” (BT II)

W imieniu Boga można się chronić: So 3:12 „I zostawię pośród ciebie lud pokorny i biedny, a szukać będą schronienia w imieniu Jahwe.” (BT II)

Dlatego, jeżeli ktoś usuwa z Biblii imię „Jahwe”, usuwa samego Boga Najwyższego.

Teksty Starego Testamentu sugerujące, że imienia „Jahwe” powinien używać lud Boży. Wszyscy ludzie powinni poznać Boga Najwyższego, znać imię Jahwe i wiedzieć, że nie ma nikogo ważniejszego od Niego: Ps 83:19 „Niechaj poznają Ciebie i wiedzą, że Ty masz na imię Jahwe, że tylko sam jesteś najwyższy nad całą ziemią…”(BT II)

Nie ma również nikogo, kto byłby równy Bogu Jahwe lub do niego podobny, nawet wśród synów Bożych: Ps 89:7 „Bo któż na obłokach będzie równy Jahwe, któż wśród synów Bożych będzie do Jahwe podobny?” (BT II)

Na ziemi będą działały siły chcące doprowadzić do nieznajomości imienia Jahwe, również w czasach Starego Testamentu: Jr 23,27 „Zmierzają ku temu, by przez sny swoje, które jeden drugiemu opowiada, poszło w niepamięć moje imię u mojego ludu, podobnie jak zapomnieli mego imienia dla Baala ich przodkowie.”(BT II) To była jedna z przyczyn upadku i niewoli babilońskiej. Podobnie działo się później, to samo dzieje się dzisiaj.

Modlitwy były kierowane do Boga Jahwe: Ps 86:6 „Wysłuchaj, Jahwe, modlitwę moją i zważ na głos mojej prośby.”(BT II) Dzisiaj modlitwy możemy kierować również do Boga Jahwe, który jest naszym jedynym duchowym Ojcem (Mt 23:9), przez Jezusa Chrystusa. (1Tm 2:5)

Kto wyciąga ręce w czasie modlitwy, wyciąga je do Boga Jahwe: Ps 88:10 „Moje oko słabnie od nieszczęścia, codziennie wołam do Ciebie, Jahwe, do Ciebie ręce wyciągam.” (BT II)

Wiele psalmów jest hymnem na cześć imienia Bożego: Ps 86:9-12 „Przyjdą wszystkie ludy, które stworzyłeś, i Tobie, Panie, pokłon oddadzą, i będą sławiły Twe imię. (10): Boś Ty jest wielki i działasz cuda: tylko Ty jesteś Bogiem. (11): Naucz mię, Jahwe, Twej drogi, bym postępował według Twojej prawdy; skłoń moje serce ku bojaźni Twojego imienia. (12): Będę Cię chwalił, Panie, mój Boże, z całego serca mojego i na wieki będę sławił Twe imię.” (BT II) Ps 113:1-3 „Alleluja. Chwalcie słudzy Jahwe, chwalcie imię Jahwe: (2): Niech imię Jahwe będzie błogosławione odtąd i aż na wieki. (3): Od wschodu słońca aż po zachód jego niech imię Jahwe będzie pochwalone.” (BT II)

Dziękczynienie składamy Bogu Jahwe i śpiewamy na cześć Jego imienia: Ps 92:2 „Dobrze jest dziękować Jahwe i śpiewać imieniu Twemu, Najwyższy” (BT II)

Dobrze jest błogosławić imię Boga Jahwe: Ps 96:2: „Śpiewajcie dla Jahwe, błogosławcie Jego imię…” (BTII)

Modlitwa przeciwko niemądrym, którzy nie szanują imienia Bożego: Ps 74:18 „Pamiętaj o tym: wróg Cię lży, Jahwe, a lud niemądry uwłacza Twojemu imieniu.” (BT II).

Modlitwa o ukaranie tych, którzy nie wzywają imienia Bożego: Ps 79:6 „Wylej gniew Twój na ludy, które Cię nie uznają, na królestwa, co nie wzywają Twojego imienia.” (BT II)

Poganie boją się Boga Jahwe: Ps 102:16: „Poganie będą się bali imienia Jahwe…” (BT II)

Trzeba wzywać imienia Bożego: Ps 75:2 „Wysławiamy Cię, Boże, wysławiamy, wzywamy Twego imienia, opowiadamy Twe cuda.” (BT II)

Trzeba głosić imię Boga swoim braciom; Ps 22:23 „Będę głosił imię Twoje swym braciom …”(BT II)

Trzeba przywrócić chwałę imieniu Jahwe: Ps 29:2 „Przyznajcie Jahwe chwałę Jego imienia…”(BT II), Ps 96:8: „oddajcie Jahwe chwałę Jego imienia…” (BT II)

Imię Jahwe jest święte: Ps 97;12 „Sprawiedliwi, weselcie się w Jahwe i wysławiajcie Jego święte imię.” (BT II)

Jednym ze sposobów przywrócenia chwały imieniu Jahwe, jest śpiewanie psalmów na cześć tego imienia: Ps 30:5 „Śpiewajcie dla Jahwe psalm” (BT II)

Koniecznie trzeba wywyższać to imię: Ps 34:4 „Uwielbiajcie ze mną Jahwe, imię Jego wspólnie wywyższajmy.” (BT II) Ps 145;21 „Niech usta moje głoszą chwałę Jahwe, by wszelkie ciało wielbiło Jego święte imię (na zawsze i na wieki.)”(BT II)

Trzeba miłować imię Boże: Ps 119:132 „Zwróć się do mnie i zmiłuj się nade mną, tak jak postępujesz z tymi, co imię Twe miłują.” (BT II)

Trzeba jak najczęściej mówić, że „Jahwe jest wielki”: Ps 40:17 „Niech się radują i weselą w Tobie wszyscy, co Ciebie szukają, i niech zawsze mówią: "Jahwe jest wielki" (BT II)

Cała ziemia powinna zawsze opiewać imię Boże: Ps 66:4 „Niechaj cała ziemia Cię wielbi i niechaj śpiewa Tobie, niech imię Twoje opiewa.”(BT II) Ps 61:9 „… będę zawsze imię Twe opiewał …”(BT II)

Imię Boże można głosić grając na instrumentach i tańcem: Ps 68:5 „Śpiewajcie Bogu, grajcie Jego imieniu;” (BT II) Ps 149:3 „Niech chwalą Jego imię wśród tańców, niech grają Mu na bębnie i cytrze.” (BT II)

Imię Boże jest błogosławione: Ps 72:19 „Błogosławione na wieki chwalebne Jego imię; niech się cała ziemia napełni Jego chwałą.” (BT II)

Imię Boże daje moc ludowi Bożemu: Ps 20:8 „Jedni wolą rydwan, drudzy konie, a nasza siła w imieniu Boga naszego Jahwe.” (BT II)

Jahwe jest królem chwały: Ps 24:10 „Któż jest tym Królem chwały?" "To Jahwe Zastępów: On sam Królem chwały". (BT II)

Mamy służyć Jahwe i to z bojaźnią: Ps 2;11: „Służcie Jahwe z bojaźnią” (BT II)

Powinniśmy ufać Jego imieniu: Ps 33: 21: „W Nim przeto raduje się nasze serce, ufamy Jego świętemu imieniu.” (BT II)

Mamy czcić imię Boże: Ml 3:16 „Wtedy mówili między sobą ludzie bojący się Boga, a Jahwe uważał i to posłyszał. Zapisano to w Księdze Wspomnień przed Nim dla dobra bojących się Jahwe i czczących Jego imię.” (BT II)

Lud Boży Nowego Testamentu jest ściśle związany z imieniem Bożym. Niektóre przekłady pomijają kluczowy fragmenty poniższego wersetu. Biblia Warszawska, podobnie jak Biblia Jakuba Wujka, Biblia Gdańska i inne, zawierają cały ten werset: Dz15:14-17 „Szymon opowiedział, jak to Bóg pierwszy zatroszczył się o to, aby spomiędzy pogan wybrać lud dla imienia swego… Aby pozostali ludzie szukali Pana, A także wszyscy poganie, Nad którymi wezwane zostało imię moje, Mówi Pan, który to czyni;” (BW)

Bóg Jahwe jest Bogiem Jedynym. Nie ma innego Boga: Ps 18:32: „Bo któż jest Bogiem prócz Jahwe?” (BT II)

Grzech jest przestępstwem przeciwko Bogu Jahwe. To Bogu Jahwe powinniśmy wyznawać swoje grzechy (najlepiej przez Jezusa Chrystusa): Ps 32:5 „Grzech mój wyznałem Tobie i nie ukryłem mej winy. Rzekłem: "Wyznaję nieprawość moją wobec Jahwe", a Tyś darował winę mego grzechu.” (BT II)

Bóg swojej chwały nie odstąpi nikomu: Iz 42:8 „Ja, któremu na imię jest Jahwe, chwały mojej nie odstąpię innemu ani czci mojej bożkom.” (BT II)

Bóg Jahwe stworzył wszystko swoim słowem, rzekł i stało się; Ps 33:8-9 „Niech cała ziemia boi się Jahwe i niech się Go lękają wszyscy mieszkańcy świata. Bo sam przemówił, a wszystko powstało; On sam rozkazał, a zaczęło istnieć.” (BT II), Jb 12:9 „Któż by z nich tego nie wiedział, że ręka Jahwe uczyniła wszystko” (BT II)

Imię Jahwe jest majestatyczne, góruje nad całą ziemią i niebem: Ps 148:13 „niech imię Jahwe wychwalają, bo tylko Jego imię jest wzniosłe, majestat Jego góruje nad ziemią i niebem” (BT II)

Imię Boże „Ojciec”.

Jedno z imion starotestamentowych, nadanych Bogu Jahwe, najprawdopodobniej przez ludzi, jest imię „Ojciec”: Iz 63:16 „Boś Ty naszym ojcem! Zaiste, nie poznaje nas Abraham, Izrael nas nie uznaje; Tyś, Jahwe, naszym ojcem, "Odkupiciel nasz" to Twoje imię odwieczne.” (BT II)

Jezus, w czasie swej ziemskiej misji, wyróżniał imię Boże. Już na samym początku swego nauczania, w Kazaniu Na Górze, gdy uczył modlenia się, zwracał się do Boga tym imieniem. Od pierwszych słów tej modlitwy, często nazywa się ją „Ojcze nasz” (Mt 6:9). Jednak, zaraz potem, wspominał również o konieczności święcenia „imienia Bożego” i najprawdopodobniej miał tu na myśli imię „Jahwe”, pod którym Bóg przedstawił się osobiście Mojżeszowi(„święć się imię Twoje”), bo imię „Ojciec” jest raczej rolą i funkcją, którą się odgrywa w życiu rodzinnym. Imię to zostało nadane prawdopodobnie przez ludzi.

Położenie głównego nacisku na imię „Ojciec”, wynika z tego, że ofiara Jezusa Chrystusa pojednała z Bogiem wszystkich tych, którzy wierzą. W czasach Starego Testamentu istniał biblijny podział ludzi na „Żydów” i „cudzoziemców”: Dz 10:28 „…zabronione jest Żydowi przestawać z cudzoziemcem lub przychodzić do niego…”(BT) W symbolice świątynnej było to przedstawione w postaci muru oddzielającego dziedziniec pogan, od dziedzińców dla Żydów. Przez złożenie ofiary z samego siebie, Jezus zburzył ten mur; Ef 2:14 „On bowiem jest naszym pokojem. On, który obie części [ludzkości] uczynił jednością, bo zburzył rozdzielający je mur - wrogość…”(BT). W Jezusie Chrystusie zapanował pokój między tymi dwiema grupami: Ef 2:15 „…z dwóch [rodzajów ludzi] stworzyć w sobie jednego nowego człowieka, wprowadzając pokój”(BT). Ale najważniejszą cechą Jego ofiary było to, że pojednał z Bogiem całą ludzkość: Ef 2:16 i „[w ten sposób] jednych, jak i drugich znów pojednać z Bogiem…”(BT). Bóg Jahwe stał się dostępny dla ludzi na całym świecie, stał się Ojcem nie tylko dla Narodu Wybranego, ale dla wszystkich: Ef 2:18 „bo przez Niego jedni i drudzy w jednym Duchu mamy przystęp do Ojca.”(BT) Kościół Boży stał się jedną, ogólnoświatową rodziną, mającą jednego, wspólnego Ojca, Boga Jahwe: Mt 23:9 „Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie.”(BT) W tej nowej, Bożej rodzinie, wszyscy ludzie są prowadzeni Duchem Bożym i stali się dziećmi Bożymi: Rz 8:15-17 „…otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: Abba, Ojcze! Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi. Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa, skoro wspólnie z Nim cierpimy po to, by też wspólnie mieć udział w chwale.”(BT)

Wydawać by się mogło, że to rodzinne, tak wywyższone imię Boże „Ojciec”, będzie powszechnie szanowane. Nic podobnego. Wielu przedstawicieli duchowieństwa każe nazywać się ojcami, co powoduje spowszechnienie tego imienia. Jeżeli dodamy do tego, że Jezus nazywał szatana ojcem kłamstwa (Jn 8:44), to okaże się, że tak naprawdę można zagubić się w tym, kto tak naprawdę jest chrześcijańskim ojcem duchowym. W tej sytuacji jednoznaczne imię Boże „Jahwe”, ma szczególne znaczenie i powinno być używane, ale powinno się to robić z zachowaniem pełnego szacunku dla tego imienia.

Podsumowaniem nich będzie fragment ostatniego psalmu: Ps 150:6 „Wszystko, co żyje, niech chwali Jahwe! Alleluja.” (BT II)

Wykaz skrótów:

BT – Katolicka Biblia Tysiąclecia

BT II – Katolicka Biblia Tysiąclecia, wydanie drugie

BW- Biblia Warszawska

BG- Biblia Gdańska

Rdz – Księga Rodzaju lub 1Moj., Pierwsza Księga Mojżeszowa
Wj – Księga Wyjścia lub 2Moj., Druga Księga Mojżeszowa
Pwt – Księga Powtórzonego Prawa lub 5Moj., 5 Księga Mojżeszowa
Job - Księga Hioba
Ps - Księga Psalmów
Prz - Przypowieści Salomona
Koh - Księga Kaznodziei Salomona lub Księga Koheleta
Iz - Księga Izajasza
Jr - Księga Jeremiasza
Mt - Ewangelia wg Mateusza
Mr - Ewangelia wg Marka
Łk - Ewangelia wg Łukasza
Jn - Ewangelia wg Jana
Dz - Dzieje Apostolskie
Rz - List do Rzymian
1 Kor - Pierwszy List do Koryntian
2 Kor – Drugi List do Koryntian
Ga - List do Galacjan
Ef - List do Efezjan
Flp - List do Filipian
1 Ptr - Pierwszy List Piotra
2 Ptr - Drugi List Piotra
Ap - Objawienie św. Jana (Apokalipsa)

Xxxxxxxxxxxxxxxx – kolor, którym zaznaczono teksty biblijne

Bibliografia załącznikowa

Słownik Języka Polskiego, hasło „ostratyzm”

Słownik Języka Polskiego, hasło „gnoza”)

Słownik Języka Polskiego, hasło „antynomia”

Wikipedia, hasło „pluralis maiestatis”

Z Chrześcijaństwem Przez Wieki Historia Kościoła Powszechnego, Earle E. Cairns, Wydawnictwo CREDO, Katowice 2003

Kryzys Pierwotnego Chrześcijaństwa, Alan Knight, Duch Czasów 2014

www.biblia.wiara.pl, „Imię Boże Jehowa”