Skrócona interpretacja Listu do Hebrajczyków.

List do Hebrajczyków w Biblii Gdańskiej nazywany jest Listem do Żydów. Polskie słowo Żyd, pochodzi od imienia jednego z 12-stu synów Jakuba, wnuka Abrahama, który nazywał się Juda. Od jego imienia, państwo w którym żyli, nazywało się Judea, a jego mieszkańcy to Judejczycy. Imię Juda znaczy „chwalca Jahwe”. W Starożytności Judejczycy zamieszkiwali Palestynę i byli nazywani również Izraelitami lub Hebrajczykami.

Kto napisał List do Hebrajczyków?

Przez pewien czas nauczano, że został napisany przed apostoła Pawła. Głównym argumentem był werset Hbr 13:23, który wymienia Tymoteusza, człowieka ściśle związanego z Pawłem (Dz 18:5). Jednak współczesne analizy porównawcze listów Pawła i Listu do Hebrajczyków, całkowicie wykluczyło autorstwo Pawła. Dlatego można powiedzieć, że autor tego listu jest nieznany.

Kiedy został napisany List do Hebrajczyków?

Jednym z tematów listu jest Prawo Boże dotyczące Świątyni Jahwe w Jerozolimie. To prowadzi do wniosku, że list ten został napisany przed rokiem 70, kiedy to Rzymianie zburzyli ją. Z drugiej strony pozdrowienia od braci z Włoch (Hbr 13:24) przesuwają tą datę do późniejszego okresu.

Kiedy List do Hebrajczyków został włączony do kanonu ksiąg Nowego Przymierza?

Przez długie lata nie istniała potrzeba ustalenia kanonu, czyli wykazu ksiąg Nowego Przymierza. Odpisy tych ksiąg krążyły wśród wiernych i były źródłem wiedzy o nauce i dziejach Jezusa Chrystusa. Sytuacja zmieniła się w IV wieku, gdy wybuchł Spór Aleksandryjski, a hellenistycznie wychowane elity Cesarstwa Rzymskiego, zaczęły gwałtownie walczyć o stanowiska w Kościele, co było związane z przywilejami finansowymi, udzielonymi przez cesarza Konstantyna Wielkiego i o prestiż. Zaczęły powstawać liczne pisma, autorstwa tych ludzi, jednak podpisane imionami znanych działaczy chrystianizmu z początków chrystianizmu. W pismach tych próbowano wprowadzić pogańską naukę, która była wieloletnią tradycją elit Cesarstwa i miały udowadniać, że ta nauka istniała od początku. Aby uniknąć zamieszania z tym związanego, zaczęto ustalać wykaz ksiąg, które rzeczywiście powstały w I wieku. Wykaz tych ksiąg został nazwany Kanonem Ksiąg Nowego Przymierza. Dzisiaj niesłusznie nazywany jest Kanonem Ksiąg Nowego Testamentu. Niesłusznie, bo testament obowiązuje dopiero wtedy, gdy jego autor nie żyje. Tymczasem Bóg jest nieśmiertelny (1 Tm 6:16), a Chrystus też żyje, bo zmartwychwstał (Mt 28:5-6). Powstaje pytanie, na które nie ma odpowiedzi: Czyj jest to testament?

List do Hebrajczyków jest trudnym tekstem i do dnia dzisiejszego sprawia problemy interpretacyjne, najeżone sprzecznościami z fundamentalnymi naukami Biblii. Podobnie było u schyłku Starożytności. Z tego powodu był najpóźniej włączony do kanonu. Jednak trzeba zauważyć, że Kanon Ksiąg Nowego Przymierza, został przyjęty w IV wieku przez cały Kościół i obowiązuje do dnia dzisiejszego.

 

Rozdział 1

Hbr 1:1: Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków,(BT)

Bóg stworzył człowieka i dał mu wszystko, co potrzebne mu było do życia. Jednak człowiek zbuntował się przeciwko Bogu (Rdz 3:6). Pomimo tego Bóg nie odrzucił ludzi. Osobiście odszukał upadłego człowieka (Rodz3:9) i dał mu nadzieję, w postaci Protoewangelii (Rodz 3:15), która była zapowiedzią powstania Bożego Kościoła (niewiasta) i przyjścia Bożego człowieka (potomstwo), który zwycięży zło (zmiażdży głowę węża).

Bóg cały czas troszczył się o ludzi, którzy często buntowali się przeciwko Niemu. Ponieważ „żaden z ludzi nie widział Boga, ani nie może Go zobaczyć” (1Tm 6:16), kontaktował się z człowiekiem „wielokrotnie i na różne sposoby” (Hbr 1:1), wysyłając do niego aniołów ze słowem Bożym, przekazując mu wolę Bożą we śnie, kontaktując się z nim za pomocą Ducha Bożego, przemawiając osobiście lub posyłając „proroków” lub zlecając prorokom pokazania woli Bożej za pomocą teatralnego przedstawienia (Jer 13:1-9). Kontakt między Bogiem i człowiekiem, istniał od samego początku.

 

Hbr 1:2 „a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna. Jego to ustanowił dziedzicem wszystkich rzeczy, przez Niego też stworzył wszechświat.”(BT)

Ostateczne dni.

„Ostateczne dni” jest to czas, w którym nastąpiło zrealizowanie się proroctw biblijnych o „potomstwie” (Rdz 3:15), o zapowiadanym przez proroków Mesjaszu, którym okazał się Jednorodzony Syn (Jn 3:16), w Polsce nazywany Jezusem.

Uwaga: imię Jezus jest łacińską formą imienia hebrajskiego Jozue i oznacza „Jahwe zbawia”. To, że Jezus dostał imię ważnego człowieka z czasów Starego Przymierza, to jest „Jozue”, nie jest przypadkowe. Bóg wysłał anioła Gabriela właśnie po to, aby nakazał rodzicom nadać takie imię synowi, który miał się narodzić (Łk 1:26-31). Tak jak w Starym Przymierzu, Jozue wprowadził Izraelitów do Ziemi Obiecanej, podobnie Jozue Nowego Przymierza, czyli Jezus, wprowadzi swój lud (Tt 2:14) do Królestwa Bożego (Mr 1:15).

Uwaga: są teolodzy, którzy nauczają, że „ostateczne dni” z Hbr 1:2 rozpoczęły się dopiero obecnie, a nie, jak to podaje tekst biblijny, w czasach „Syna”, który „przemawiał” do ludu. Pod pozorem głoszenia Ewangelii, straszą innych, nauczając, że właśnie nadeszły „czasy ostateczne” i tylko u nich jest ratunek, bo zostało to zapowiedziane w Biblii. Przemilczają tylko to, że te czasy trwają już od czasów Chrystusa. Dlatego „ostateczne dni”, w innych miejscach nazywane „ostatecznymi czasami”, trwają od czasów Chrystusa, do dnia dzisiejszego.

Chrystus głosił Słowo Boże.

Tym razem Słowo Boże było przekazywane ludziom „przez Syna” i zostało to opisane w księgach Nowego Przymierza: Jn 14:10 „Czy nie wierzysz, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie? Słów tych, które wam mówię, nie wypowiadam od siebie. Ojciec, który trwa we Mnie, On sam dokonuje tych dzieł.”(BT) Podobnie Jn 7:16-17.

Jezus dziedzicem wszystkich rzeczy.

Ten Syn stał się duchowym królem, co potwierdził Jezus Piłatowi (Mt 27:11), co Piłat wykorzystał, umieszczając napis „Jezus, Król żydowski”, w trzech językach, nad głową Jezusa na krzyżu (Mt 27:37). Jako król, stał się „dziedzicem wszystkich rzeczy”. To z Jego powodu Bóg Jahwe stworzył świat, co jest zapisane słowami: „przez Niego też stworzył wszechświat”.

Uwaga: ten ostatni tekst jest dwuznaczny i często jest źle interpretowany. Podaje się, że to Syn, a nie Bóg Jahwe, stworzył „wszechświat”. Taka interpretacja jest sprzeczna z fundamentami chrystianizmu. Dekalog, w sposób jednoznaczny mówi, że Stwórcą jest wyłącznie Bóg Jahwe (Wj 20:8-11). Użycie w Dekalogu imienia Bożego „Jahwe” powoduje, że tekst ten jest jednoznaczny.

Uwaga: powstała nauka, wynikająca z błędnego zrozumienia Hbr 1:2, mówiąca, że Bóg Ojciec zlecił Jezusowi stworzenie  „wszystkiego”, że tak naprawdę, to Jezus Chrystus jest Stwórcą. Aby ta nauka była możliwa, musiano usunąć z Dekalogu jednoznaczne imię „Jahwe” i zastąpić je wieloznacznym słowem „Pan”, co jest zapisane prawie we wszystkich polskich Bibliach. Takie praktyki są zabronione w biblijnym chrześcijaństwie (Mt 5:18 i Łk 16:17). Według Biblii Stwórcą jest wyłącznie Bóg Jahwe (Rdz 14:19).

Hbr 1:3 Ten /Syn/, który jest odblaskiem Jego chwały i odbiciem Jego istoty, podtrzymuje wszystko słowem swej potęgi, a dokonawszy oczyszczenia z grzechów, zasiadł po prawicy Majestatu na wysokościach.(BT)

Syn jako „odblask chwały Bożej”.

Ktoś, kto jest odblaskiem, nie może świecić swoim własnym światłem. Źródło światła musi znajdować się poza nim. Tak samo Chrystus nie świeci swoim własnym światłem, ale światłem pochodzącym od Ojca. W symbolice biblijnej, niewiasta symbolizuje Kościół Boży (Ap 12:1), słońce symbolizuje Boga Jahwe (Ap12:1), a księżyc Jezusa Chrystusa (Ap 12:1). Tylko słońce jest źródłem światła, księżyc, chociaż świeci w nocy, gdy światło jest najbardziej potrzebne, to świeci tylko odbitym światłem słońca. Dlatego Jezus jest „odblaskiem chwały Bożej”.

Światło jest symbolem Słowa Bożego i Jego nauki: Jn 14:10 „… Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie? Słów tych, które wam mówię, nie wypowiadam od siebie. Ojciec, który trwa we Mnie, On sam dokonuje tych dzieł.”(BT) Dzięki Słowu Bożemu głoszonemu przez Jezusa, możemy dowiedzieć się, jaka jest „wola Ojca” (Mt 7:21). Słowa te zostały spisane w formie Biblii, przetrwały do dnia dzisiejszego i w ten sposób „podtrzymują wszystko słowem swej potęgi” (Hbr 1:3).

Syn jako „odbicie Jego istoty”.

Jednym z tematów Sporu Aleksandryjskiego z IV wieku, było pogańskie, greckie słowo „homoousios”, oznaczające „współistotność”: „Tego właśnie pojęcia postanowiono użyć do opisu związku między Synem i Ojcem, chodziło o podkreślenie – sprzeciwiając się poglądom Ariusza – że Syn i Ojciec są jednej substancji, istoty, natury (jak powiedzą późniejsze sobory i synody). Znaczy to tyle, że Ojciec jest w pełni Bogiem i Syn jest w pełni Bogiem .

Ale nie wszystkim ówczesnym teologom określenie homoousios wydawało się adekwatne. Określenie to było nie biblijne, pochodziło z innego świata, świata ludzkiej, nie boskiej mądrości, wywoływało za bardzo materialne skojarzenia i sprawiało problemy w interpretacji. Sprzeciw wobec homoousios był tak wielki, że pojęcie to zostało oficjalnie potępione, a nawet obłożone klątwą. Niektórzy przeciwnicy „współistotności” zmieniali jedną literkę w greckim terminie i zamiast homousios, czyli współistotny, wychodziło homoiusios, czyli podobny [do Ojca], a to całkowicie zmieniało sens tej prawdy teologicznej.” (info.dominikanie.pl/2015/12/to-co-jest-wspolistotne-w-jezusie-jest-istotne/).

Główny uczestnik tego sporu, biskup aleksandryjski Aleksander, był człowiekiem pochodzącym z elit, wychowywanych w duchu hellenizmu. To on wprowadził hellenistyczne pojęcie „Logosu” w Jn 1:1 i ten nie biblijny wyraz, do nauki Kościoła, co spotkało się z ogólnym sprzeciwem. Mając ogólnoświatowe kontakty, udało mu się namówić pogańskiego cesarza Konstantyna Wielkiego, również wychowanego w duchu hellenistycznym, do zwołania soboru biskupów. Pogański cesarz zatwierdził to wszystko w nauce Kościoła. Chociaż Konstantyn zmienił swoje poglądy i ochrzcił się jako zwolennik nauk Ariusza, a nie Aleksandra, to elity Aleksandrii i Rzymu, nie pozwoliły odrzucić tej nauki. Obowiązuje ona do dnia dzisiejszego. A skoro Jezus jest współistotny z Bogiem Jahwe, to oznacza jest Bogiem Jahwe, co stało się podstawą do wprowadzenia nauki o Trójcy Świętej, na wzór wielu pogańskich religii.

Tymczasem Biblia naucza, że Chrystus jest tylko „odbiciem istoty” Boga, „obrazem Boga”, a nie współistotnym z Ojcem. Bo inne wersety podają: Kol 1:15 „On jest obrazem Boga niewidzialnego…” (BT). Podobnie 2 Kor 4:4. Chrystus jest tylko „obrazem niewidzialnego Boga”, „odbiciem Jego istoty”. Nie może być współistotny Bogu Ojcu, nie jest „jednej substancji i jednej natury” z Bogiem! Taka nauka jest w jaskrawej sprzeczności z całą Biblią, podważa fundamenty Prawa Bożego, chociaż obowiązuje w większości kościołów.

 

Jak Jezus dokonał oczyszczenia z grzechów?

Już na samym początku człowiek zbuntował się przeciw Bogu (Rdz 3:12). Grzech oddzielił ludzi od Boga. Jednak Bóg dał nadzieję na pojednanie się z Nim w postaci Protoewangelii (Rdz 3:15). Wykonawcą tej zapowiedzi miał być Mesjasz, wiele razy zapowiadany w księgach Starego Przymierza. Podstawową zasadą biblijną jest: Rz 6:23 „…zapłatą za grzech jest śmierć…” (BT). W czasach Starego Przymierza, za grzech człowieka, płaciło śmiercią niewinne zwierzę ofiarne. Taka ofiara usprawiedliwiała człowieka, jednak nie gładziła jego grzechów (Hbr 10:4). Sytuacja zmieniła się dopiero wtedy, gdy przyszedł Mesjasz. Tym Mesjaszem (gr. Chrystusem) okazał się Jezus. „Dokonał oczyszczenia z grzechów”, zapłacił On swoją śmiercią, za grzechy całego ludu, który uwierzył.

Jak należy rozumieć to, że „zasiadł po prawicy Majestatu na wysokościach”?

Są różne sposoby zasiadania. Użyte tu greckie słowo „ekatisen” (strong G 2523), oznacza wygodne zasiadanie, towarzyszące tym ludziom, którzy zrobili absolutnie wszystko, co do nich należało i mogą spokojnie siedzieć. Zostało to podkreślone, przez tłumacza Biblii, słowem „zasiadł”.

Do dnia dzisiejszego istnieje powiedzenie, że ktoś jest czyjąś prawą ręką. Chodzi tu o człowieka, który nie może być zastąpiony przez kogoś innego. Tak samo jest z Chrystusem, w stosunku do Boga Ojca. Po zmartwychwstaniu i po wniebowstąpieniu Jezus „zasiadł po prawicy Majestatu na wysokościach”, czyli w Niebie. Majestat na wysokościach to najprawdopodobniej to, co Biblia nazywa tronem, na którym siedzi Bóg Ojciec (Ap 21:5).

Hbr 1:4-7 „On o tyle stał się wyższym od aniołów, o ile odziedziczył wyższe od nich imię. 5. Do którego bowiem z aniołów powiedział kiedykolwiek: Ty jesteś moim Synem, Jam Cię dziś zrodził? I znowu: Ja będę Mu Ojcem, a On będzie Mi Synem. 6. Skoro zaś znowu wprowadzi Pierworodnego na świat, powie: Niech Mu oddają pokłon wszyscy aniołowie Boży! 7. Do aniołów zaś powie: Aniołów swych czyni wichrami, sługi swe płomieniami ognia.”(BT)

Wyższość Jezusa nad aniołami.

Już pierwsze wersety pokazują wyjątkowość Jezusa Chrystusa. To On, podobnie jak niektórzy aniołowie, głosił słowo Boże, to On jest dziedzicem wszystkiego, to z Jego powodu Bóg Ojciec stworzył wszystko (Hbr 1:2), to On jest odblaskiem chwały Bożej, to On jest odbiciem istoty samego Boga, to potęga Jego słowa podtrzymuje wszystko, to On dokonał oczyszczenia z grzechów, to On siedzi po prawicy tronu Bożego (Hbr 1:3).

Porównanie tak ważnej osoby, jak Jezus Chrystus, do aniołów, świadczy o wielkiej ważności tych istot.

Wyższość imienia Jezus.

Dodatkowym argumentem jest to, że imię Jezusa oznacza „Jahwe Zbawia” i zawiera imię samego Boga. Aniołowie najczęściej występują jako istoty bezimienne, chociaż są wyjątki (Łk 1:26).

Uwaga: słowo przetłumaczone jako „odziedziczył” najczęściej kojarzy się nam ze spadkiem po kimś. Ale w praktyce oznacza również dobra duchowe, przekazywane przez pokolenia. Dlatego chodzi tu o imię hebrajskie Jozue, które jest wzięte z łaciny, a w języku polskim, brzmi Jezus. (Patrz: komentarz do „ostateczne dni”).

Kim są aniołowie?

Polskie słowo „anioł” jest tłumaczeniem greckiego słowa „angelos”, które też można wymawiać „anhielos”. W Starym Przymierzu, w języku hebrajskim, używano słowa „mal’ach”. Słowa te dosłownie znaczą posłaniec, wysłannik, zwiastun i nie oznaczają wyłącznie istot niematerialnych, duchowych. Na podstawie tekstów biblijnych, trudno, w sposób jednoznaczny, zdefiniować naturę tych istot, ze względu na ich różnorodne działania.

Dlatego podam tylko przykłady ich działań;

- Bóg posyła swojego anioła, aby nadzorował jakieś sprawy (Rdz 24:7),

- anioły wykonywały polecenia Boga (2 Krn 32;21),

- anioły usługują Chrystusowi (Mt 4:11),

- anioły są istotami duchowymi, ale mogą mieć postać zwykłego człowieka (Rdz 19:1),

- mogą występować pod całkiem innymi postaciami, na przykład jako „płomień ognia, ze środka krzewu” (Wj 3:2) lub jako wicher (Hbr 1:7),

- aniołowie powinni błogosławić Jahwe (Ps 103:20),

- aniołowie towarzyszą Bogu w Niebie (Ap 3:5),

- biblijny Smok, czyli diabeł, ma swoich aniołów (Ap 12:7),

- aniołom nie wolno oddawać pokłonu (Ap 19:10),

- aniołowie stoją wyżej niż ludzie (Ps 8:6),

- anioły nie żenią się i nie wychodzą za mąż (Mk 12:25).

Hbr 1:8 „Do Syna zaś: Tron Twój, Boże na wieki wieków, berło sprawiedliwości berłem królestwa Twego.”(BT)

Dlaczego słowa te skierowane są do Syna?

Słowa te, to fragment Psalmu : Ps 45:7 „Tron Twój, o Boże, trwa wiecznie, berło Twego królestwa - berło sprawiedliwe.”(BT) Psalm ten napisany jest ku chwale syna, króla Dawida, czyli Salomona, który jest cieniem (symbolizuje) króla, Jezusa Chrystusa. Dlatego niektóre słowa, które były skierowane, w Starym Przymierzu, do króla Salomona, w Nowym Przymierzu, odnoszą się do Chrystusa.

Wtrącenia w tekstach biblijnych.

Hbr 1:8 często jest źle interpretowany. Udowadnia się nim, że Jezus Chrystus jest takim samym Bogiem, jak Ojciec. Jednak tekst „Boże na wieki wieków” jest tylko wtrąceniem, dotyczącym oczywiście Boga Ojca, ale oddzielonym od reszty zdania przecinkami i nie związanym z Synem. To samo dotyczy Ps 45:7. Tam słowo „Bóg”, nikt nie utożsamia z królem Salomonem.

Jak należy rozumieć to wtrącenie? Autor tych słów jest tak bardzo pobudzony duchowo, że nie jest w stanie powstrzymać się od wyrażania zachwytu nad Bogiem Jahwe, w czasie swojej wypowiedzi. Takie zachowanie stało się tradycją, która dotrwała do naszych czasów. Podobnie dzisiaj mówimy, na przykład: o Boże, już jest 5-ta godzina. Z takimi wtrąceniami często mamy do czynienia w Biblii. Oczywiście z wersetu tego nie może wynikać, że Jezus jest Bogiem.

Uwaga: z Dekalogu, z którego nie usunięto imienia Jahwe, a który tworzy fundamenty Przymierza człowieka z Bogiem (Wj 34:27-28), w sposób jednoznaczny wynika, że tylko Jahwe jest Bogiem (Wj 20:2-3), nikt inny. Jest to najważniejszy tekst Biblii. To dla Dekalogu powstała Arka Przymierza, w której przechowywano go, która w Świątyni, znajdowała się w Miejscu Najświętszym (1 Krl 8:6). Dekalog jest jedynym tekstem biblijnym, o którym Biblia mówi, że został on „napisany palcem Bożym” (Wj 31:18). Mówiąc inaczej, Dekalog  jest to pisemna umowa Boga z człowiekiem. Najprawdopodobniej, każdy kto uznaje jakiegoś innego Boga, na przykład Syna, zrywa Przymierze z Bogiem. Nauka o tym, że Jezus jest Bogiem, została wprowadzona do chrześcijaństwa, dopiero przez biskupa Aleksandrii Aleksandra, a potwierdzona przez pogańskiego cesarza, Konstantyna Wielkiego, na soborze Nicejskim w 325 roku!

Są podobne wersety: 1 Krn 17:14 i 2Sm 7:16, jednak bez słowa „Bóg”.

Tron Chrystusa.

Tron jest symbolem władzy. Gdy Jezusa postawiono przed Piłatem: Mt 27:11 „… Namiestnik zadał Mu pytanie: Czy Ty jesteś królem żydowskim? Jezus odpowiedział: Tak, Ja nim jestem.”(BT) Wiemy, że królestwo Jego nie jest z tego świata (Jn 18:36). A skoro tak, to należy Mu się jakiś symboliczny tron. Jest werset biblijny, który o tym mówi: Ap 22:1 „I ukazał mi rzekę wody życia, lśniącą jak kryształ, wypływającą z tronu Boga i Baranka.”(BT) Barankiem jest Chrystus. Podobnych wersetów jest więcej.

Berło sprawiedliwości.

Ps 110:2 „Twoje potężne berło niech Jahwe rozciągnie z Syjonu: „Panuj wśród swych nieprzyjaciół!” (BT II) Jest to proroctwo o Chrystusie. Berło jest symbolem władzy królewskiej, które ma postać pałki, kuliście zakończonej. Tym królem jest Chrystus. To w Chrystusie dokonała się sprawiedliwość Boża: Rz 3:21-22 „Ale teraz jawną się stała sprawiedliwość Boża niezależna od Prawa, poświadczona przez Prawo i Proroków.22. Jest to sprawiedliwość Boża przez wiarę w Jezusa Chrystusa dla wszystkich, którzy wierzą…”(BT) Sprawiedliwość Boża polega na tym, że usprawiedliwienie nie może wynikać z uczynków Prawa. Gdyby tak było, to Chrystus umarł niepotrzebnie (Ga 2:21). Tymczasem usprawiedliwienie następuje za darmo, z łaski przez wiarę (Ef 2:8-9), przez wyznanie swoich grzechów (1Jn 1:9). Ale wiarę trzeba potwierdzić uczynkami (1Jn 2:20). Do czasów Chrystusa sprawiedliwość Boża była niepełna. Dopiero Jezus ją wypełnił (Mt 5:17). Dlatego: Rz 10:4 „…kresem Prawa jest Chrystus, dla usprawiedliwienia każdego, kto wierzy.” (BT) Tylko dzięki tej „sprawiedliwości” można znaleźć się w królestwie Chrystusa: „berło sprawiedliwości berłem królestwa Twego”.

Hbr 1:9 „Umiłowałeś sprawiedliwość, a znienawidziłeś nieprawość, dlatego namaścił Cię, Boże, Bóg Twój olejkiem radości bardziej niż Twych towarzyszy.”(BT)

Fragment ten jest dalszym ciągiem Psalmu 45:8.

Prawo i sprawiedliwość atrybutem Boga Jahwe.

Pogańscy bogowie posiadali przedmioty, które ich charakteryzowały, nazywane atrybutami. Ponieważ Bóg Jahwe jest istotą duchową, to Jego atrybuty muszą mieć również charakter duchowy. Tak psalmista pisze o Bogu: Ps 89:15 „Podstawą Twego tronu sprawiedliwość i prawo; przed Tobą kroczą łaska i wierność.”(BT) Nie ma w tym nic dziwnego, że dla Syna istnieją te same wartości: „Umiłowałeś sprawiedliwość, a znienawidziłeś nieprawość”.

Namaszczenie jako symbol przekazania Ducha Bożego.

Gdy ktoś był przeznaczony do wyjątkowo odpowiedzialnej pracy, namaszczano go olejkiem (Wj 29:7). Obrzęd ten był stosowany przy powoływaniu króla (2Sm 2:4) i kapłana (Wj 28:41). Gdy namaszczono jakieś przedmioty, stawały się one święte (Wj 40:9). Namaszczenie kogoś symbolizowało przekazanie Ducha Bożego: Iz 61:1 „Duch Jahwe, Pana, nade mną, bo Jahwe mnie namaścił. Posłał mnie, by głosić dobrą nowinę ubogim, by opatrywać razy serc złamanych, by zapowiadać wyzwolenie jeńcom i więźniom swobodę”(BT II). To proroctwo wypełniło się w Jezusie Chrystusie (Łk 4:18).

Duch Boży jest przedstawiony w symbolu 7-miu Duchów, które są przed tronem Bożym (Ap 1:4). Uważa się, że Chrystus został namaszczony pełnią Ducha Bożego, a dary duchowe Jego uczniów nie były kompletne w takim stopniu. Dlatego tekst mówi: „namaścił Cię, Boże, Bóg Twój olejkiem radości bardziej niż Twych towarzyszy.”

Tendencyjne tłumaczenie.

Fragment „namaścił Cię, Boże, Bóg Twój” skierowany do Jezusa sugeruje, że Bogiem jest Jezus. Tymczasem jest to cytat z Psalmu 45:8, który w Starym Przymierzu brzmi: „…Bóg , twój Bóg, namaścił ciebie…” (BT). W tym przykładzie widać jak na dłoni, że są siły, które chcą wprowadzać czytelnika w błąd i tak tłumaczą tekst biblijny, aby z niego wynikało, że Jezus jest Bogiem. Ten fragment powinien brzmieć: „namaścił Cię Bóg, Bóg Twój”. Tak jest to zapisane w Ps 45:8.

Uwaga: tendencyjne tłumaczenia tekstu biblijnego, dopasowane do nauki, w którą wierzy tłumacz, są zabronione w chrystianizmie. Jednak często mamy z nimi do czynienia.

Hbr 1:10-12 „Oraz: Tyś, Panie, na początku osadził ziemię, dziełem też rąk Twoich są niebiosa.11. One przeminą, ale Ty zostaniesz i wszystko jak szata się zestarzeje,12. i jak płaszcz je zwiniesz, jak odzienie, i odmienią się. Ty zaś jesteś Ten sam, a Twoje lata się nie skończą.”(BT)

Uwaga: fragment ten jest tak napisany, aby zasugerować czytelnika, że mówi on o Jezusie Chrystusie. Tymczasem jest to fragment modlitwy do Boga Jahwe: Ps 102:26-28 „Ty niegdyś założyłeś ziemię i niebo jest dziełem rąk Twoich. Przeminą one, Ty zaś pozostaniesz. I całe one jak szata się zestarzeją: Ty zmieniasz je jak odzienie i ulegają zmianie, Ty zaś jesteś zawsze ten sam i lata Twoje nie mają końca.”(BT) Słowa te są skierowane wyłącznie do Boga Jahwe i mówią wyłącznie o Bogu Jahwe.

Kto jest Stwórcą?

Dekalog, to jedyny tekst biblijny, o którym Biblia pisze, że jest napisany placem Bożym (Wj 31:18). Dekalog, z którego nie usunięto imienia Jahwe, mówi w sposób jednoznaczny, że Stwórcą jest wyłącznie Bóg Jahwe (Wj 20:8-11).

Uwaga: powstała nauka, że to Chrystus jest Stwórcą. Udowadnia się ją właśnie tym wersetem. Jest to sprzeczne z hermeneutyką biblijną, w której Biblia musi się sama tłumaczyć i być w zgodzie ze wszystkimi wersetami. Stwórcą jest jedynie Bóg Jahwe!

Wszystko ma swój początek i koniec, oprócz Boga.

Przez całe tysiąclecia ludzie twierdzili, że świat zawsze istniał i nikt nie musiał go stwarzać. Tylko Biblia mówiła inaczej (Hbr 1:10). Dopiero w XX wieku udowodniono, że świat jednak miał swój początek (Teoria Wielkiego Wybuchu). Również współczesna nauka twierdzi, że świat kiedyś skończy się. Tak samo napisano w Biblii: „One przeminą…”. Cechą naszego świata jest to, że wszystko ma swój początek i koniec. Jednak ta zasada nie dotyczy Boga Jahwe, który jest święty, a to oznacza, że nie dotyczą Go prawa, rządzące tym światem: „Twoje lata się nie skończą.” Podobnie pisze Paweł o Bogu: 1 Tm 6:16 „jedyny, mający nieśmiertelność, który zamieszkuje światłość niedostępną…” (BT)

Hbr 1:13 „Do któregoż z aniołów kiedykolwiek powiedział: Siądź po mojej prawicy, aż położę nieprzyjaciół Twoich jako podnóżek Twoich stóp.”(BT)

Druga część tego wersetu pochodzi z Ps 110:1 „Dawidowy. Psalm. Wyrocznia Jahwe dla Pana mego: "Siądź po mojej prawicy, aż Twych wrogów położę jako podnóżek pod Twoje stopy". (BT II) Okazuje się, że to było proroctwo, dotyczące Jezusa, które dopiero w przyszłości się spełni: 1 Kor 15:25 „Trzeba bowiem, ażeby królował, aż położy wszystkich nieprzyjaciół pod swoje stopy.”(BT), Ap 1:7 „Oto nadchodzi z obłokami, i ujrzy Go wszelkie oko i wszyscy, którzy Go przebili. I będą Go opłakiwać wszystkie pokolenia ziemi. Tak: Amen.”(BT)

Werset ten jest kolejnym dowodem świadczącym o wyższości Jezusa nad aniołami.

 

Hbr 1:14 „Czyż nie są oni wszyscy duchami przeznaczonymi do usług, posłanymi na pomoc tym, którzy mają posiąść zbawienie?”(BT)

 

Werset ten dotyczy aniołów, o których już była mowa. Są to istoty duchowe, czyli niewidzialne, które pomagają ludziom tym,  „którzy mają posiąść zbawienie”.

 

Rozdział 2

Hbr 2:1 „Dlatego jest konieczne, abyśmy z jak największą pilnością zwracali uwagę na to, cośmy słyszeli, abyśmy przypadkiem nie zeszli na bezdroża.”(BT)

Niedosyt pisemnych informacji.

Autor tekstu pisze o konieczności „pilnego” słuchania. W tamtych czasach analfabetyzm był zjawiskiem powszechnym. Umiejętności pisania i czytania były związane tylko z elitami. Chrystus osobiście głosił Ewangelię i tylko ustnie. Tak samo robili to apostołowie. Słowo pisane było zjawiskiem unikalnym, ale bardzo szanowanym (Kol 4:16). Teksty o Słowie Bożym były kopiowane i krążyły wśród sąsiednich zborów. Jednak w pierwszym okresie, Ewangelia była przekazywana wyłącznie ustnie.

Dlatego autor tekstu podkreśla: „abyśmy z jak największą pilnością zwracali uwagę na to, cośmy słyszeli”. Dopiero w IV wieku został ustanowiony kanon ksiąg Nowego Przymierza, na którym można było oprzeć swoją wiarę.

Niebezpieczeństwo zwiedzeń.

Starożytność to czasy, w których kultura hellenistyczna była wszechobecna. W religii greków, w tak zwanych mitach, nauka mogła być rozumiana w sposób dowolny. To było groźne dla chrystianizmu. Dodatkowo pojawiali się gnostycy, zwolennicy hellenizmu, którzy wprowadzali religię pogańską do młodego chrystianizmu. Pochodzili z elit, posiadali umiejętność pisania i czytania i działali niezwykle skutecznie. Przed nimi ostrzegali: Chrystus (Ap 2-3), Piotr (2Ptr 2) i Jan (1Jn 4).

Wpływy hellenizmu były tak duże, że Chrystus w swoich 7-miu listach do zborów (Ap 2-3), w każdym liście, ostrzega: „Kto ma uszy, niech słucha co Duch mówi zmorom” (Ap 2:7), Mt 13:14-15 „Tak spełnia się na nich przepowiednia Izajasza: Słuchać będziecie, a nie zrozumiecie… Bo stwardniało serce tego ludu, ich uszy stępiały i oczy swe zamknęli, żeby oczami nie widzieli ani uszami nie słyszeli, ani swym sercem nie rozumieli: i nie nawrócili się, abym ich uzdrowił.”(BT).

Jednak nie wszyscy umieli słuchać „z jak największą pilnością” i schodzili „na bezdroża” chrystianizmu.

Hbr 2:2 „Jeśli bowiem objawiona przez aniołów mowa była mocna, a wszelkie przekroczenie i nieposłuszeństwo otrzymało słuszną zapłatę,”(BT)

Rozpoczęcie ewangelizacji.

Tymi aniołami, czyli wysłannikami, których „mowa była mocna”, byli ewangeliści, którzy zajęli się niesieniem nauki Chrystusa do innych ludzi. Dar Ducha Bożego, który posiadali, powodował dużą skuteczność ich działalności: 1 Tes 1:5-8 „bo nasze głoszenie Ewangelii wśród was nie dokonało się przez samo tylko słowo, lecz przez moc i przez Ducha Świętego, z wielką siłą przekonania… A wy, przyjmując słowo pośród wielkiego ucisku, z radością Ducha Świętego, staliście się naśladowcami naszymi i Pana... Dzięki wam nauka Pańska stała się głośna nie tylko w Macedonii i Achai, ale wasza wiara w Boga wszędzie dała się poznać…” (BT). Ludzie do dnia dzisiejszego zastanawiają się nad tym: jak to jest możliwe, że kilkunastoosobowa grupa ludzi, nie mająca zaplecza finansowego, ani bazy osobowej, mogła swoją naukę rozprzestrzenić na cały świat? Ale „moc” tej nauki tkwiła w Duchu Bożym, który towarzyszył ewangelistom, który pilnował tego, aby ta nauka nie została zniekształcona.

Skutki nieposłuszeństwa.

W księgach Nowego Przymierza brak jest opisów skutków odejścia od nauki biblijnej. Hbr 2:2 podaje tylko, że „wszelkie przekroczenie i nieposłuszeństwo otrzymało słuszną zapłatę”. A jak to wyglądało w praktyce, opiszę tylko jedno zdarzenie historyczne.

Początki miasta Efez sięgają drugiego tysiąclecia p.n.e. i są związane z frygijską boginią Kybele, późniejszą Artemidą. Efez został założony przez Amazonki. Był miastem portowym, położonym na skrzyżowaniu ważnych szlaków handlowych. W II w.p.n.e. został zdobyty przez Rzym. Stał się stolicą w Azji Mniejszej. W Efezie stała Świątynia Artemidy, uważana za jeden z 7-miu cudów architektury Starożytności.

W Efezie powstał zbór już w I wieku. Sam Jezus napisał list do zboru w Efezie (Ap 2:1-7). Zna liczne zalety tych ludzi ( Ap 2:2-3 i 2:6). Jednak daje im nakaz, połączony z groźbą: Ap 2:4-5 „Ale mam przeciw tobie to, że odstąpiłeś od twej pierwotnej miłości. Pamiętaj więc, skąd spadłeś, i nawróć się, i pierwsze czyny podejmij! Jeśli zaś nie - przyjdę do ciebie i ruszę świecznik twój z jego miejsca, jeśli się nie nawrócisz.”(BT)

Gdy w IV wieku zaczął się Spór Aleksandryjski, Efez opowiedział się zdecydowanie po stronie hellenistycznie wychowanych elit Aleksandrii i Rzymu. Biskupi Efezu starali się zdominować cały Kościół Wschodni. Gdy Aleksandria i Rzym wprowadziły naukę mówiącą o tym, że Jezus Chrystus jest Bogiem, w Efezie wykorzystano ją do własnych celów. Zaczęto nauczać, że skoro Jezus jest Bogiem, to Jego matka Maria, urodziła Boga i jest Matką Boską. Dlatego Maria nie mogła być zwykłym człowiekiem, ale również ma boskie pochodzenie. I w tym miejscu, wykorzystano, znany na cały świat, kult Artemidy efeskiej, jako kult Marii i wprowadzono go do chrześcijaństwa. Wybuchł następny spór. Aby go rozwiązać, cesarz zwołał następny sobór w 431 roku, właśnie do Efezu. Sobór był prowadzony przez biskupa Aleksandryjskiego Cyryla, który stosował metody niedopuszczalne w chrześcijaństwie, aby dowieść swoich racji. Sobór efeski zakończył się skandalem. Kościół Wschodni odrzucił uchwalony przez Cyryla kult Matki Bożej. Jednak na Zachodzie, kult ten, wzorowany na kulcie Artemidy efeskiej, powoli zostawał przyjmowany.

Powstawały nowe nauki. Dlatego został zwołany następny sobór w Efezie, w 449 roku, który miał rozwiązać powstałe problemy. Kolejny raz obrady prowadził biskup Aleksandrii. Sobór ten zakończył się jeszcze większym skandalem. Dlatego został on nazwany soborem zbójeckim, a następnie został unieważniony. Niedługo potem został zwołany sobór chalcedoński w 451 roku, który był prowadzony przez pełnomocnika papieża Leona Wielkiego. Podział Kościoła, zapoczątkowany Sporem Aleksandryjskim, a utrwalony soborem efeskim, trwa do dnia dzisiejszego.

Biskupi Efezu „odstąpili od pierwotnej miłości” (Ap 2:4), nie posłuchali ostrzeżeń Chrystusa (Ap 2:5), dlatego został „ruszony świecznik Efezu ze swojego miejsca” (Ap 2:5) tak, jak to zapowiedział Jezus. W następnym wieku, po soborach efeskich, cała ludność Efezu, porzuciła swe miasto, jedno z największych miast Starożytności, z powodu plagi komarów, która nawiedziła Efez, który stał się miastem opuszczonym do dnia dzisiejszego. Tak „wszelkie przekroczenie i nieposłuszeństwo otrzymało słuszną zapłatę” (Hbr 2:2).

Hbr 2:3-4 „jakże my unikniemy /kary/, jeśli nie będziemy się troszczyć o tak wielkie zbawienie? Było ono głoszone na początku przez Pana, a umocnione u nas przez tych, którzy je słyszeli, Bóg zaś uwierzytelnił je cudami, znakami przedziwnymi, różnorakimi mocami i udzielaniem Ducha Świętego według swej woli.”(BT)

O jakiej „karze” mówi Hbr 2:3?

Człowiek od samego początku wie co jest dobre, a co złe (Rdz 3:22). To oznacza, że Dekalog znany był od początku. Potwierdza to tekst biblijny o Abrahamie, który żył wiele lat przed Mojżeszem, a więc przed otrzymaniem Dekalogu w postaci tablic kamiennych: 1 Moj. 26:5 „Dlatego że Abraham był posłuszny głosowi mojemu i strzegł tego, co mu poleciłem, przykazań moich, przepisów moich i praw moich.”(BW)

Dekalog jest podstawowym elementem Prawa Bożego. Paweł pisze: Rz 7:7 „Cóż więc powiemy? Czy Prawo jest grzechem? żadną miarą! Ale jedynie przez Prawo zdobyłem znajomość grzechu. Nie wiedziałbym bowiem, co to jest pożądanie, gdyby Prawo nie mówiło: Nie pożądaj.”(BT)

Paweł również mówi o karze za popełniony grzech: Rz 6:23 „Albowiem zapłatą za grzech jest śmierć…” (BT) Podstawowa, biblijna zasada jest bardzo prosta: za każdy grzech należy się kara śmierci.

Dlaczego mamy „się troszczyć o tak wielkie zbawienie?”

My dlatego jesteśmy wyznawcami chrystianizmu, ponieważ liczymy na obietnice złożone przez samego Boga Jahwe: 1 Jn 2:25 „A obietnicą tą, daną przez Niego samego, jest życie wieczne.”(BT) Tą obietnicą jest „życie wieczne”.

Jezus Chrystus jest pierwszym człowiekiem, który zmartwychwstał do życia wiecznego: Rz 6:9 „… Chrystus powstawszy z martwych już więcej nie umiera, śmierć nad Nim nie ma już władzy.”(BT) Powinniśmy naśladować Chrystusa. Chrzest biblijny zawiera symbole pełnego naśladownictwa drogi Chrystusa. Całkowite zanurzenie katechumena w wodzie, symbolizuje śmierć przez ukrzyżowanie dawnego, grzesznego człowieka (Rz 6:6), również umieszczenie w grobie razem z Chrystusem (Rz 6:4). Podniesienie katechumena z wody oznacza nowonarodzeni do nowego życia z Chrystusem, ale również zmartwychwstanie (Rz 6:4-5). A gdy zmartwychwstaniemy, to tak , jak Chrystus: „śmierć nad nami nie będzie miała władzy” (Rz 6:8-9). To wszystko tworzy to „wielkie zbawienie”, o które mamy „się troszczyć”.

Kto głosił to „wielkie zbawienie”?

Jezus Chrystus na początku swej służby: Mr 1:14-15 „…przyszedł do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię.”(BT) Jezus miał 12-tu uczniów: Mt 10:5-7 „Tych to Dwunastu wysłał Jezus, dając im następujące wskazania: Nie idźcie do pogan i nie wstępujcie do żadnego miasta samarytańskiego! 6. Idźcie raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie.”(BT) A gdy przyszedł do Nazaretu: Łk 4:16-21 „W dzień szabatu udał się swoim zwyczajem do synagogi i powstał, aby czytać. Podano Mu księgę proroka Izajasza. Rozwinąwszy księgę, natrafił na miejsce, gdzie było napisane:18. Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnymi, abym obwoływał rok łaski od Pana…. Począł więc mówić do nich: Dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście słyszeli.”(BT)

A co ma nastąpić?: Ap 21:1-4 „I ujrzałem niebo nowe i ziemię nową, bo pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły, i morza już nie ma. I Miasto Święte - Jeruzalem Nowe ujrzałem zstępujące z nieba od Boga, przystrojone jak oblubienica zdobna w klejnoty dla swego męża. I usłyszałem donośny głos mówiący od tronu: Oto przybytek Boga z ludźmi: i zamieszka wraz z nimi, i będą oni jego ludem, a On będzie Bogiem z nimi. I otrze z ich oczu wszelką łzę, a śmierci już odtąd nie będzie. Ani żałoby, ni krzyku, ni trudu już /odtąd/ nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły.”(BT)

Czy Bóg wspomagał te zapowiedzi?

Werset Hbr 1:4 bezpośrednio odpowiada na to pytanie.

Hbr 2:5 „Nie aniołom bowiem poddał przyszły świat, o którym mówimy.”(BT)

Ten przyszły świat nie będzie kontrolowany przez aniołów, ale przez człowieka. Mówi o tym Jezus, w rozmowie z Piłatem: Jn 18:36 „Odpowiedział Jezus: Królestwo moje nie jest z tego świata. Gdyby królestwo moje było z tego świata, słudzy moi biliby się, abym nie został wydany Żydom. Teraz zaś królestwo moje nie jest stąd.”(BT)

Hbr 2:6-8 „Ktoś to na pewnym miejscu stwierdził uroczyście, mówiąc: Czym jest człowiek, że pamiętasz o nim, albo syn człowieczy, że się troszczysz o niego; mało co mniejszym uczyniłeś go od aniołów, chwałą i czcią go uwieńczyłeś. Wszystko poddałeś pod jego stopy. Ponieważ zaś poddał Mu wszystko, nic nie zostawił nie poddanego Jemu. Teraz wszakże nie widzimy jeszcze, aby wszystko było Mu poddane.”(BT)

Jest to cytat z Psalmu 8:5-7, który mówi o chwale człowieka, którego chwała jest niewiele mniejsza od chwały Bożej. Człowiek panuje nad całą ziemią: Rdz 1:27-29 „Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę. Po czym Bóg im błogosławił, mówiąc do nich: …rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną; abyście panowali nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym i nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi. I rzekł Bóg: Oto wam daję wszelką roślinę…” (BT) Jednak w zestawieniu z siłami przyrody, jest całkowicie bezradny: „Teraz wszakże nie widzimy jeszcze, aby wszystko było Mu poddane.”(Hbr 2:8).

 

Hbr 2:9 „Widzimy natomiast Jezusa, który mało od aniołów był pomniejszony, chwałą i czcią ukoronowanego za cierpienia śmierci, iż z łaski Bożej za wszystkich zaznał śmierci.”(BT)

Jezus jest człowiekiem, dlatego jest „mało od aniołów pomniejszony”. Za Dzieło Zbawienia, które wykonał, należy Mu się „chwała i cześć”, ale jest to ta sama cześć, która należy się Bogu. Zmartwychwstały Chrystus jest władcą Królestwa Bożego, królestwa duchowego wszystkich wierzących. Swoją śmiercią wykupił nas od wiecznej śmierci (Tt 2:14), uruchomił Łaskę Bożą (Ef 2:8), abyśmy mogli oczyścić się z naszych grzechów i skorzystać z obietnic Bożych.

 

Hbr 2:10 „Przystało bowiem Temu, dla którego wszystko i przez którego wszystko, który wielu synów do chwały doprowadza, aby przewodnika ich zbawienia udoskonalił przez cierpienie.”(BT)

Kto udoskonalił przewodnika naszego zbawienia, przez cierpienie?

Jezus stał się naszym przewodnikiem duchowym (Mr 8:34), który prowadzi nas do zbawienia.

Ale to Bóg Jahwe „udoskonalił przewodnika naszego zbawienia”, czyli Chrystusa.  To „udoskonalenie” polega na tym, że „zostaliśmy wykupieni” „drogocenną krwią Chrystusa, jako baranka niepokalanego i bez zmazy” (1Ptr 1:18-19). Ponieważ „zapłatą za grzech jest śmierć” (Rz 6:23), Jezus zapłacił swoją śmiercią, za nasze grzechy. Stał się „ofiarą przebłagalną za nasze grzechy” (1Jn 4:10). Cierpienia Jezusa dają nam jednak nadzieję, w naszym trudnym życiu, bo: Rz 8:17 „… skoro wspólnie z Nim cierpimy po to, by też wspólnie mieć udział w chwale.”(BT)

Hbr 2:11-12 „Tak bowiem Ten, który uświęca, jak ci, którzy mają być uświęceni, z jednego /są/ wszyscy. Z tej to przyczyny nie wstydzi się nazywać ich braćmi swymi, mówiąc: Oznajmię imię Twoje braciom moim, w pośrodku zgromadzenia będę Cię wychwalał.”(BT)

Chrystus jest człowiekiem.

Księgi wiele razy podkreślają człowieczeństwo Jezusa i to po zmartwychwstaniu, na przykład: 1 Tm 2:5 „Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek, Chrystus Jezus,”(BT) Werset Hbr 2:11, przez słowa: „z jednego są wszyscy”, jest biblijnym dowodem na to, że Chrystus jest człowiekiem, jak każdy z nas (Dz 17:30-31). Ale jest to wyjątkowy człowiek. Tylko o Jezusie, Biblia mówi, że jest „obrazem niewidzialnego Boga” (Kol 1:15). Przede wszystkim, jako jedyny człowiek, jest Jednorodzonym Synem Bożym (Jn 3:16). Ale przez wiarę i dar Ducha Bożego, każdy z ludu Bożego, też jest synem Bożym (Rz 8:14). Ale Jezus jest również „pierworodnym wobec każdego stworzenia” (Kol 1:15), a w Rz 8:29 „pierworodnym między wielu braćmi.” Prawdopodobnie chodzi o to, że jest pierwszym człowiekiem, który zmartwychwstał do Królestwa Bożego. Po zmartwychwstaniu, Chrystus posiada nieśmiertelność (Rz 6:9), ale każdy człowiek, który będzie zbawiony, też będzie miał nieśmiertelność (1 Jn 2:25). Chrystusowi należy się chwała, za wykonanie Dzieła Zbawienia, ale każdy zbawiony człowiek, też będzie „mieć udział w chwale” (Rz 8:17).

Ludzie wierzący są braćmi Chrystusa.

Chrystus „nie wstydzi się nazywać ich braćmi swymi”. Mało tego. Chrystus obiecał: Mt 10:32 „Do każdego więc, który się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie.”(BT) A w Ap 3:5 „… z księgi życia imienia jego nie wymażę. I wyznam imię jego przed moim Ojcem i Jego aniołami.”(BT) A Jan tak pisze o Jezusie: 1 Jn 2:1-2 „Dzieci moje, piszę wam to dlatego, żebyście nie grzeszyli. Jeśliby nawet ktoś zgrzeszył, mamy Rzecznika wobec Ojca - Jezusa Chrystusa sprawiedliwego. On bowiem jest ofiarą przebłagalną za nasze grzechy i nie tylko za nasze, lecz również za grzechy całego świata.”(BT) Jezus otrzymał od Ojca swój lud: Jn 17:6 „Objawiłem imię Twoje ludziom, których Mi dałeś ze świata…”

Hbr 2:13 „I znowu: Ufność w Nim pokładać będę. I znowu: Oto Ja i dzieci moje, które Mi dał Bóg.”(BT)

Jest to fragment Iz 8:17-18. Człowiek wierzący powinien ufać Bogu, przecież to Bóg daje potomstwo ludziom.

Hbr 2:14-15 „Ponieważ zaś dzieci uczestniczą we krwi i ciele, dlatego i On także bez żadnej różnicy stał się ich uczestnikiem, aby przez śmierć pokonać tego, który dzierżył władzę nad śmiercią, to jest diabła, i aby uwolnić tych wszystkich, którzy całe życie przez bojaźń śmierci podlegli byli niewoli.”(BT)

Chrystus działał w ciele. Ponieważ „zapłatą za grzech jest śmierć” (Rz 6:23), bezgrzeszny Jezus, zapłacił swoją śmiercią, za grzechy świata. W ten sposób „pokonał tego, który dzierżył władzę nad śmiercią, to jest diabła”. W ten sposób uwolnił ludzi z niewoli grzechu (Jn 8:44).

 

Hbr 2:16 „Zaiste bowiem nie aniołów przygarnia, ale przygarnia potomstwo Abrahamowe.”(BT)

W Chrystusie zniknęły wszelkie podziały między ludźmi (Ef 2:14). Wszyscy wierzący, przez wiarę w Chrystusa, stają się potomkami Abrahama, ale również dziedzicami: Ga 3:28-29 „Nie ma już Żyda ani poganina, nie ma już niewolnika ani człowieka wolnego, nie ma już mężczyzny ani kobiety, wszyscy bowiem jesteście kimś jednym w Chrystusie Jezusie. Jeżeli zaś należycie do Chrystusa, to jesteście też potomstwem Abrahama i zgodnie z obietnicą - dziedzicami.”(BT)

Hbr 2:17 „Dlatego musiał się upodobnić pod każdym względem do braci, aby stał się miłosiernym i wiernym arcykapłanem wobec Boga dla przebłagania za grzechy ludu.”(BT)

Chrystus jest człowiekiem, który jest doświadczony jak każdy z nas (Hbr 4:15). Cechą, która Go wyróżnia to miłosierdzie. Jest naszym arcykapłanem, ale według porządku Melhizedeka. Jako nasz arcykapłan złożył on Bogu ofiarę „przebłagalną”, ze swojego ciała, jako „Baranek Boży, który gładzi grzech świata” (Jn 1:29), aby zgładzić grzechy swojego ludu.

 

Hbr 2:18 „W czym bowiem sam cierpiał będąc doświadczany, w tym może przyjść z pomocą tym, którzy są poddani próbom.”(BT) Najprawdopodobniej, cielesny ojciec Jezusa, Józef, wcześnie zmarł i Jezus, jako pierworodny Syn (Łk 2:7), musiał zająć się utrzymaniem licznej rodziny (Mt 13:55-56). Dlatego zna problemy ludzkie od poszewki i może nam we wszystkim pomóc.

Ciąg dalszy nastąpi.

Wykaz skrótów:

BT – Katolicka Biblia Tysiąclecia

BT II – Katolicka Biblia Tysiąclecia, wydanie drugie

BW- Biblia Warszawska

BG- Biblia Gdańska

Rdz (1Moj) – Księga Rodzaju lub Pierwsza Księga Mojżeszowa
Wj (2Moj) – Księga Wyjścia lub Druga Księga Mojżeszowa
Ps - Księga Psalmów
Iz - Księga Izajasza
Mt - Ewangelia wg Mateusza
Mr - Ewangelia wg Marka
Łk - Ewangelia wg Łukasza
Jn - Ewangelia wg Jana
Dz - Dzieje Apostolskie
Rz - List do Rzymian
1 Kor - Pierwszy List do Koryntian
2 Kor – Drugi List do Koryntian
Ga - List do Galacjan
Ef - List do Efezjan
Flp - List do Filipian
Kol - List do Kolosan
1 Tm - Pierwszy List do Tymoteusza
2 Tm - Drugi List do Tymoteusza
Hbr - List do Hebrajczyków lub List do Żydów
Jk - List Jakuba
1 Ptr - Pierwszy List Piotra
2 Ptr - Drugi List Piotra
Jud - List Judy
Ap - Objawienie św. Jana (Apokalipsa)

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx – kolor cytatów biblijnych